The Noise Figures

Γνωρίσαμε τους The Noise Figures μέσα από έναν εφηβικά δροσερό ομώνυμο δίσκο, τους συμπαθήσαμε για την απόδοσή τους στις συναυλίες και κατόπιν εκτιμήσαμε την εσωτερικότητα του άλμπουμ τους, "Aphelion". Σήμερα το ταξίδι τους στη rock 'n' roll συνεχίζεται μέσω του "The Perfect Spell" του οποίου η κυκλοφορία συνέπεσε μ' έναν δύσκολο καιρό για τη μουσική, διότι πρόκειται για μια μπάντα της οποίας ο χαρακτήρας είναι πηγαία συναυλιακός. Από την άλλη η σημερινή κατάσταση θα μπορούσε να είναι μια ευκαιρία για όλους εμάς, τους φίλους της μουσικής, να στηρίξουμε αυτή και όλες τις αγαπημένες μας μπάντες ώστε όταν όλα αυτά τελειώσουν να έχουμε την ευκαιρία να τις απολαύσουμε επί σκηνής.

Στ' αυτιά του ακροατή η νέα τους έκδοση δεν φαντάζει να απέχει πολύ από την αισθητική του "Telepath" που κυκλοφόρησε το συγκρότημα το 2018. Αλλά, αυτή τη φορά ο psych garage rock χαρακτήρας τους μετατρέπεται σ' ένα fuzzy κύμα που καλύπτει κάθε πτυχή του "The Perfect Spell". Με το πρώτο κλικ στο τραγούδι "I Cheat Death" αντιλαμβάνεται κανείς ότι ο δίσκος είναι δομημένος σ' ένα μουσικό ύφος, με το δίδυμο Στάμου Μπάμπαρη (κιθάρα, φωνή) και Γιώργου Νίκα (τύμπανα, φωνή) να σκαρφίζεται τρόπους με τους οποίους θα προσδώσει στο κοινό μια μελωδία όσο πιο κοντά γίνεται σ' αυτήν που θα ακούσει live. Πόσο εύκολο είναι λοιπόν για μια μπάντα που έχει ελάχιστα υλικά στα χέρια της, ούτε καν μπάσο, να δημιουργήσει έναν ήχο άμεσο και ωμό όπως στην περίπτωση του τραγουδιού "The Perfect Spell"; Νομίζω αρκετά δύσκολο, αλλά απ' ό,τι φαίνεται η μπάντα κατάφερε να αποτυπώσει την ατμόσφαιρα των συναυλιών και των χιλιόμετρων που έχει διανύσει στα καινούργια της τραγούδια.

Τα τύμπανα γίνονται πιο αλήτικα και λερώνουν το καλογυαλισμένο και επηρεασμένο από Black Angels προφίλ που είχε σχηματίσει η μπάντα στους προηγούμενους δίσκους. Ακόμη, ο τρόπος που "βασανίζεται" η κιθάρα στο κομμάτι "Belong" δημιουργεί ένα ντελίριο με '70s αισθητική το οποίο δεν μπορεί παρά να γίνει ελκυστικό και μάλιστα με τη βοήθεια των φωνητικών οι αναμνήσεις από heavy psych μελωδίες είναι δεδομένες. Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι σε διάσπαρτα σημεία της ακρόασης, όπως στο "Witness" δεν θα συναντήσει κανείς αδιάφορα catchy riffs που τους στερούν την ενέργεια να φτάσουν τη φρενίτιδα των riffs όπως για παράδειγμα αυτών που μας έχουν χαρίσει οι Oh Sees. Ειδικότερα, ακούγοντας τον αριστοτεχνικό τρόπο που έχει δομηθεί το κομμάτι "Echoes Down The Hal", δηλαδή με δυνατή garage rock ψυχή αυτό που μου έλλειψε ήταν κάποιος να ουρλιάξει στο μικρόφωνο, να απογειώσει τη μελωδία και να συνδέσει την τεχνική του με τη δυναμική που παρουσιάζει το "Road Rage". Ίσως, λοιπόν αυτό που λείπει απ' αυτόν το δίσκο είναι λίγες περισσότερες τσίτες για να ξεφύγει από το μοτίβο των εγχώριων συγκροτημάτων παρόμοιου ύφους.

Βέβαια, όλες οι στιγμές του "Perfect Spell" φωνάζουν ότι για να αναδειχθούν θέλουν σκηνή, δυνατά φώτα και κεφάλια να κουνιούνται άναρθρα τη στιγμή που γκαζώνει το σκοτεινό τους κομμάτι "Pilgrims Of The Dark", το οποίο κλείνει αξιοπρεπώς τον δίσκο. Συλλέγοντας όλες τις καλές στιγμές της ακρόασης αυτό που μένει είναι μια μπάντα η οποία σε κάθε της δίσκο, πειραματίζεται, εφευρίσκει τρόπους να κρατάει το ενδιαφέρον των ακροατών της αλλά δεν πρέπει να επαναπαύεται καθόλου διότι διαθέτει δυνατότητες που μπορούν να τη βγάλουν από την κατηγορία του συγκροτήματος που παίζει κλασσικό κιθαριστικό rock 'n' roll.