Oasis

Τον Αύγουστο του 1996 πραγματοποιήθηκε η πολυπληθέστερη συναυλία που είχε γίνει ποτέ μέχρι τότε στο Ηνωμένο Βασίλειο, στο πάρκο Knebworth. Τουλάχιστον 250.000 κόσμος παρεβρέθηκε συνολικά στις δύο ημέρες του φεστιβάλ και 2,5 εκατομμύρια επιχείρησαν να αγοράσουν εισιτήριο για χάρη ενός συγκροτήματος με τη διόλου συγκλονιστική σε αριθμό δισκογραφία των δύο ολόκληρων albums μέσα σε δύο χρόνια.

Ήταν άραγε αυτή άλλη μία από τις φορές που οι Βρετανοί εξυψώσανε ένα συγκρότημα πατώντας τη μπανανόφλουδα του hype που κάθε 2-3 χρόνια έστεφε κάποιους ως τους νέους Beatles; Χωρίς να ξέρει κάποιος την ιστορία και χωρίς να έχει ακούσει τα τραγούδια, το αυτονόητο θα ήταν να το πιστέψει. Έχοντας όμως ζήσει εκείνη την εποχή, αλλά ακούγοντας ακόμα και σήμερα τα διαχρονικά τραγούδια, μπορεί να συνειδητοποιήσει πως το συγκεκριμένο συγκρότημα τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή ήταν απλώς μια αμαξοστοιχία που φαινόταν (και ήταν) ασταμάτητη.

Πριν λίγο καιρό είδα στον κινηματογράφο και τη σχετική ταινία, η οποία λειτουργεί συμπληρωματικά με το soundtrack και δίνει μια πιο ολοκληρωμένη εμπειρία της εποχής και του συγκεκριμένου φεστιβάλ. Περιγράφει τη φρενίτιδα εκείνων των μηνών στην Αγγλία για τη μπάντα που ερχόταν να τα σαρώσει όλα. Μετά τους πρώτους δύο απίστευτα επιτυχημένους δίσκους τους, οι Oasis είχαν ξεκινήσει να παίζουν σε στάδια, μπροστά σε δεκάδες χιλιάδες κόσμου. Λίγους μήνες πριν το Knebworth, τον Απρίλιο, έπαιξαν ένα ιστορικό διήμερο στην πόλη τους, στο Maine Road, το γήπεδο της ομάδας των αδερφών Gallagher.

Αλλά το Knebworth ήταν κάτι ακόμα μεγαλύτερο, ήταν ας πούμε η τελευταία πίστα γι' αυτούς. Δεν ήταν ένα φεστιβάλ που γινόταν κάθε χρόνο. Όποτε γινόταν, είχε συνήθως πολύ μεγάλα ή πολύ φτασμένα ονόματα. Εκεί είχαν παίξει οι Pink Floyd και οι Rolling Stones στα ‘70s. Εκεί έπαιξαν οι Led Zeppelin τις τελευταίες τους συναυλίες επί αγγλικού εδάφους, το ‘79. Εκεί έπαιξαν οι Queen την τελευταία συναυλία της καριέρας τους, το '86 κι από τότε το φεστιβάλ πραγματοποιήθηκε μόνο δύο φορές μέχρι το 1996. Εκείνη τη χρονιά είχε για δύο βράδια headliners τους Oasis και αυτή η κυκλοφορία είναι μια συρραφή των δύο εμφανίσεών τους (που είχαν το ίδιο setlist).

Το γεγονός ότι ένα φρέσκο συγκρότημα έπαιξε ως headliner σε ένα ιστορικό φεστιβάλ είχε και την έννοια του περάσματος της σκυτάλης στη νέα γενιά, Οι Oasis, οι οποίοι από εντελώς άγνωστοι είχαν εκτοξευτεί μέσα σε ελάχιστο χρόνο στο μουσικό stardom, βρέθηκαν αντιμέτωποι με αυτή τη μεγάλη πρόκληση πολύ νωρίς στην καριέρα τους. Το πώς θα κατάφερνε μια νέα και άπειρη μπάντα να αντεπεξέλθει σε αυτό το βάρος, απαντήθηκε εμφατικά.

Στην ταινία τους δείχνει να σκάνε μύτη με ελικόπτερο, κόβοντας βόλτες πάνω από το φεστιβάλ και τις δεκάδες χιλιάδες κόσμου που είχαν συγκεντρωθεί για να τους δούνε. Η σιγουριά που είχαν, φαινόταν. Όπως λέει και ο Noel, ο φύσει ηγέτης και βασικός συνθέτης σχεδόν όλων τους των τραγουδιών, βγήκαν στη σκηνή χωρίς να φοβούνται τίποτα. Είτε ήταν λόγω υπερβολικής αυτοπεποίθησης, είτε λόγω υπερβολικής άγνοιας κινδύνου, λειτούργησε μια χαρά. Και σίγουρα ήταν στον υπερθετικό βαθμό.

Στα μουσικά της κυκλοφορίας, είναι κομματάκι δύσκολο να αποτύχεις με τέτοιο attitude και προφανώς με το πυρηνικό οπλοστάσιο που σου έχουν δώσει το "Definitely Maybe", το "(What's The Story) Morning Glory?" και, φυσικά, τα b-sides που πολλοί θα σκότωναν για να τα έχουν a-sides. Οι αντιδράσεις του κοινού στο μπάσιμο με το αργόσυρτο "Columbia" με ανατριχιάζουν ακόμα. "I can't tell you the way I feel, because the way I feel is oh so new to me" τραγουδάει ο Liam και ταιριάζει απολύτως. Αυτό για τα b-sides επιβεβαιώνεται γρήγορα-γρήγορα, από το δεύτερο κιόλας κομμάτι, το τρομερό "Acquiesce". Ακούστε και θα καταλάβετε:

Το hit της εποχής, "Supersonic", δε θα μπορούσε να προκαλέσει κάτι λιγότερο από ντελίριο σε ένα κοινό που κυριολεκτικά τότε κρεμόταν (πρωτίστως) από τα χείλη του Liam και τις κιθαριές του Noel. Ο Liam φτύνει τους στίχους με τη χαρακτηριστική του προφορά που όσο δε μοιάζει με τραγούδι, άλλο τόσο εκπέμπει coolness και σταρχιδισμό. Λίγα πράγματα άφησε που να μην ξεσηκώσει από το ίνδαλμά του, τον Ian Brown, αλλά μάλλον ούτε ένα που να μην το έκανε καλύτερα εκείνη την περίοδο.

Γενικώς ολόκληρη σχεδόν η συναυλία είναι μια αποθέωση. Τα hits διαδέχονται το ένα το άλλο, οι οπαδοί από κάτω παραληρούν, η απόδοση είναι φοβερή και ο ήχος μυρίζει βρετανίλα από χιλιόμετρα. Το "Roll With It" είχε χάσει την περιβόητη μάχη των charts με το "Country House" των Blur, αλλά στο Knebworth ήταν ένα από τα πολλά highlights. Στο καπάκι το ταξιδιάρικο "Slide Away" μου θύμησε γιατί το ντεμπούτο ίσως είναι και ο καλύτερός τους δίσκος.

Στο καλόκεφο b-side "Round Are Way" ακούγονται για πρώτη φορά και τα τμήματα πνευστών και εγχόρδων που είχαν μαζί τους στις συγκεκριμένες συναυλίες. Πάρε μετά επικό "Cigarettes & Alcohol", πάρε μυθικό "Whatever", που μας είχε ξετινάξει το 1995. Ναι ρε, αυτό το τραγούδι δεν το έβαλαν σε δίσκο, αλλά απλώς το κυκλοφόρησαν ως χριστουγεννιάτικο single. Τα πνευστά και τα έγχορδα στο "Cast No Shadow" και στο "Wonderwall" είναι υπέροχα και ανεβάζουν επίπεδο τα τραγούδια. Καταπληκτικές ενορχηστρώσεις.

Ο Liam φεύγει λίγο να ξεκουραστεί και ο Noel αναλαμβάνει μπροστάρης για το αρχοντικό "The Masterplan" και το "Don't Look Back In Anger", που νομίζω πως ακόμα και σήμερα τραγουδάνε δυνατά όλοι οι θαμώνες όποτε ακούγεται σε κάποια pub στην Αγγλία. Τα δύο κιθαριστικά κομμάτια από το επερχόμενο τότε "Be Here Now" γεμίσανε το set για να έρθει το εμβληματικό κλείσιμο με το "Live Forever", μια από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές του Liam.

Στο encore, στο υπνωτιστικά μεγαλειώδες "Champagne Supernova" μαζί με τα κωλόπαιδα βγήκε στη σκηνή ένα από τα είδωλά τους. Ο John Squire είχε πρόσφατα αποχωρήσει από τους Stone Roses, αφήνοντάς τους από το ζενίθ του Spike Island το ‘90, με όλη τη Βρετανία να είναι στα πόδια τους, στο ναδίρ του Reading Festival εκείνου του καλοκαιριού, μετά τη σαπίλα του οποίου απλώς διαλύθηκαν.

Οι βραδιές έκλεισαν, πολύ ταιριαστά, με διασκευή Beatles. Στο "I Am The Walrus" στήνεται κανονικό πανηγύρι με ντέφια, ορχήστρες, πνευστά, καλεσμένους, έγχορδα, όπως ακριβώς άρμοζε στις δυο βραδιές. Όσο για τον λόγο για τον οποίο απουσιάζει το εναρκτήριο τραγούδι του "Definitely Maybe", ο προφητικός ύμνος "Rock ‘N' Roll Star" που έμελλε να γίνει πραγματικότητα μέσα σε μόλις μερικούς μήνες για τους blokes από το Manchester, εύκολα πιστεύω την εξήγηση που έδωσαν οι ίδιοι στην ταινία. Ότι δηλαδή, απλώς το ξεχάσανε.

Σε μια συνέντευξή του το 2009 ο Bonehead, ο τότε κιθαρίστας τους, είχε δηλώσει ότι μετά τη δεύτερη βραδιά στο Knebworth, οι Oasis έπρεπε απλώς να διαλυθούνε. Ειναι αλήθεια ότι βρισκόντουσαν ήδη στο καλύτερο σημείο της καριέρας τους και μετά από τότε δεν κατάφεραν να έχουν ποτέ την ίδια δίψα που είχαν εκείνη την εποχή και τους έφερε σε εκείνο το σημείο. Βέβαια, το ότι ο Liam ήταν «στην καλύτερη φάση της καριέρας του» στα 23 του χρόνια και αυτό αναφέρεται ως κάποιο φοβερό κατόρθωμα, δεν ξέρω αν είναι επιτυχία ή αποτυχία σε δεύτερη ανάγνωση. Αλίμονο αν δεν ήταν σε καλή φάση, είναι μάλλον δυστύχημα το ότι μετά δεν ήταν στην καλύτερη φάση της καριέρας του. Από την άλλη όμως, αυτό ακριβώς ήταν και αναπόσπαστο κομμάτι της αυθεντικότητάς τους, ακριβώς όπως ήταν και οι περιβόητοι καβγάδες των αδερφών.

Για να καταλάβουμε το μέγεθος που έχει το συγκεκριμένο event, λέγεται ότι τότε η guest list των Oasis είχε ούτε λίγο ούτε πολύ, επτά χιλιάδες άτομα. Η συναυλία είχε μεταδοθεί και από το ραδιόφωνο, για τους άτυχους που δεν είχαν καταφέρει να εξασφαλίσουν το πολυπόθητο και πανδύσκολο εισιτήριο (σε εποχές χωρίς internet). Λίγο μετά την κυκλοφορία της ταινίας φέτος τον Σεπτέμβριο, ο Liam έκανε μόνος του sell out συναυλία στο στο Knebworth για τον Ιούνιο του 2022, αμέσως προστέθηκε δεύτερη μέρα και ξεπούλησε άμεσα κι αυτή. Δηλαδή, ακόμα είναι χαραγμένο στο μυαλό τους εκείνο το διήμερο και πάνε, όπως μπορούνε, να το ξαναζήσουνε.

Μετά από 25 χρόνια λοιπόν, έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε σε επαγγελματική ποιότητα μια από τις πιο ιστορικές συναυλίες της δεκαετίας στην οποία πολλοί από εμάς μεγαλώσαμε. Οι Oasis εκείνα τα δύο βράδια δικαιώσανε στο έπακρο τις υπερβολικές προσδοκίες του κοινού, του Τύπου και κάθε πιθανού και απίθανου που θα μπορούσε να είχε οποιεσδήποτε προσδοκίες. "This is history. Right here, right now. This is history!" Καλά τα είπε ο Noel με το που βγήκε στη σκηνή. Δε θυμάμαι συγκρότημα να γίνεται τόσο μεγάλο μέσα σε τόσο λίγο καιρό. Ήταν ολόδικό τους κατόρθωμα και το αξίζανε.