Perkele, Gramm Eleven @ Κύτταρο, 19/03/23

Το Gothenburg μπορεί να είναι μεταλλομάνα και πολλοί από αυτούς που αγαπάμε εδώ στο site να προέρχονται από εκεί, αλλά δεν είναι αυτή η αποκλειστικότητά του. Οι Perkele λοιπόν ξεκίνησαν από εκεί και εξέλιξαν τους oi! ήχους των πρώτων ημερών τους σε καθαρόαιμο punk. Οι επιρροές τους ευτυχώς δε σταματούν στη Βρετανία των ‘70s, μιας και έχουν καταφέρει να ενσωματώσουν κι άλλα στοιχεία όπως ska, folk, αλλά και λίγο metal. (Και) αυτή η επίσκεψή τους στην Αθήνα ξεκίνησε από συναυλία και εξελίχθηκε σε ένα ξέφρενο πάρτυ.

Λίγο μετά την προγραμματισμένη ώρα έναρξης, οι δικοί μας Gramm Eleven ξεκίνησαν με πολλή ορμή τη δική τους εμφάνιση. Για περίπου ένα μισάωρο, οι punk ήχοι τους κατέκλυσαν το Κύτταρο και πιστεύω ότι κέρδισαν τους παρευρισκόμενους. Προσωπικά δεν είχα πρότερη επαφή μαζί τους, όμως η ενέργεια του μπασίστα, η λύσσα του ντράμερ, η όρεξη του κιθαρίστα και, κυρίως, η παρουσία της τραγουδίστριας, με έκαναν να τους απολαύσω. Μια παθιασμένη μπάντα έπαιξε με ειλικρίνεια τη μουσική της. Πολύ συχνά δε χρειάζεται κάτι άλλο.

Μπορεί να μην ήταν η πρώτη συναυλία των Perkele στην Ελλάδα, όμως αυτή τη φορά επέστρεψαν για να γιορτάσουν μαζί μας τα 30 χρόνια του συγκροτήματος. Η απόσταση από το Gothenburg στην Αθήνα (και στη Θεσσαλονίκη) μπορεί να είναι πολύ μεγάλη χιλιομετρικά, αλλά αυτή μεταξύ μπάντας και κοινού εκμηδενίστηκε λίγο μετά την έναρξη του set τους. Ένα γεμάτο club ξεκίνησε με το απλώς να κουνιέται και κατέληξε να τραγουδάει και να χορεύει σαν τρελό.

Η εμφάνιση των Perkele κύλησε από την αρχή στα κόκκινα και η ενέργεια δεν έλειψε σε κανένα σημείο της. Μπορεί το απώτερο παρελθόν της μπάντας να είναι oi!, όμως η μετεξέλιξή τους είναι ξεσηκωτικό punk rock που δύσκολα σε κρατάει βιδωμένο ή νηφάλιο. Οι ριπές ήταν διαδοχικές. Τα τέσσερα πρώτα κομμάτια τα έβγαλαν σχεδόν απνευστί και η μίξη παλιών και νέων, δεν έπαιζε κάποιον ρόλο. Στο "Stories From The Past" η πώρωση άρχισε να ξεφεύγει και λίγη ηρεμία επήλθε μόνο στο "Moments".

Από εκεί και μετά, τα πάντοτε κοφτερά riffs φρόντισαν να πωρώνουν τους μπροστινούς όλο και περισσότερο. Μάλιστα, χαρακτηριστικό της βραδιάς ήταν πως όσο περνούσε η ώρα το κέφι και το πάθος ανέβαιναν, οι εξαγριωμένοι πλήθαιναν μέσα στο κοινό, το crowd surfing πήγαινε σύννεφο και τα λαρύγγια σταδιακά ξεραίνονταν από το τραγούδι και τις ιαχές. Το "Back In Time" και το "Miss U" ήταν οι τελευταίες στάση ήπιας ξεκούρασης, μέχρι να μας πάρει για τα καλά η κατηφόρα.

Στην τριπλέτα που έκλεισε το set έγινε ο μεγαλύτερος χαμός μέχρι τον επόμενο, με το μεταλλίζον "Leaders Of Tomorrow" να είναι ίσως ό,τι σκληρότερο ακούστηκε τη βραδιά. Στο "Me" ήταν που έγινε ο μεγαλύτερος χαμός, με έναν τολμηρό να σερφάρει για πολλή ώρα και με περίσσευμα πώρωσης πάνω στα απλωμένα χέρια. Στο "No Shame" στο πρώτο encore χωρέσανε ξεδιάντροπα πασίγνωστα hits όπως το "Paranoid", το "Breaking The Law", το "Detroit Rock City" και το "Fear Of The Dark". Το άκρως γηπεδικού ρεφραίν "Forever" που ακολούθησε έφερε τον παροξυσμό και πάλι στα ύψη. Όπως με διαβεβαίωσε ο διπλανός φίλος, παρ’ όλο που οι Perkele αποχώρησαν και πάλι, η συναυλία δεν είχε τελειώσει.

Πράγματι, προς δικαίωσή του, οι Σουηδοί επανήλθαν για μια διαφορετική εκτέλεση του "Heart Full Of Pride". Το sing along ήταν πιο δυνατό από ποτέ στη βραδιά, δημιουργώντας απορία για το πού μπορούσαν να βρούνε την ενέργεια να φωνάζουν όλοι αυτοί που το έκαναν. Πρώτος αποχώρησε από τη σκηνή ο Ron Halinoja, αφήνοντας τη μπαγκέτα του μαέστρου στον μπασίστα Chris Anthony. Αφού μας καθοδληγησε κι αυτός για λίγη ώρα, ο drummer Jouni Haapala μας έδωσε τις τελευταίες οδηγίες πριν φύγει κι αυτός από τη σκηνή. Αυτή τη φορά, οριστικά.

Το μόνο πρόβλημα που βρήκε η αφεντιά μου ήταν, όπως σχεδόν πάντοτε, το ότι στο τέλος συζητούσαμε με μελαγχολία ότι στους κλειστούς χώρους της Γερμανίας και της Ολλανδίας ο κόσμος δεν καπνίζει. Κατά τα άλλα, οι Perkele έδωσαν ένα φουλ ενεργητικό σόου, ο κόσμος γούσταρε όλο και περισσότερο και έφτασε να γίνει ένα με το συγκρότημα. Ο δε ήχος στο Κύτταρο, ήταν καταπληκτικός. Ήταν ένα punk πάρτυ το πιστεύω όλοι ευχαριστηθήκαμε.