Perkele, The Beggar Belief @ Κύτταρο, 26/04/24

Οι Σουηδοί Perkele μπορεί να υπάρχουν για τρεις δεκαετίες και βάλε, όμως μόλις πρόσφατα βρήκαν τον δρόμο για την πατρίδα μας. Έτσι, μετά το 2019 που ήρθαν για πρώτη φορά, μας επισκέφθηκαν πέρσι και με το που συμπληρώθηκε ένας χρόνος, μας ξανάρθανε. Χωρίς να μεσολαβεί κάποια νέα κυκλοφορία ανάμεσα στην περσινή και την τωρινή τους εμφάνιση, αυτό που μας τράβηξε και πάλι στο Κύτταρο ήταν η καταιγιστική περσινή τους συναυλία. Και αποδείχτηκε ότι καλώς κάναμε και ακολουθήσαμε αυτή τη σκέψη, γιατί και η φετινή κυμάνθηκε στα ίδια επίπεδα.

Αυτοί που ανέλαβαν να ανοίξουν φέτος ήταν οι Παριανοί The Beggar Belief, οι οποίοι επανεμφανίστηκαν στο προσκήνιο μετά από κάποια χρόνια απουσίας, με ανανεωμένο rhythm section (δύο νέα μέλη). Η τετράδα βγήκε λίγο πριν τις 10 η ώρα και για λίγο λιγότερο από σαράντα λεπτά μας πότισε με καλό μελωδικό punk. Κάποια ska στοιχεία ήταν ευπρόσδεκτα. Παρ’ όλο που είχαν να παίξουν κάποια χρόνια, φάνηκαν σε καλή φόρμα και σίγουρα με αρκετή όρεξη. Παίξανε κι ένα καινούργιο κομμάτι, οπότε φαντάζομαι ότι δε θα αργήσει και νέο υλικό σε studio έκδοση. Συνολικά ήταν ένα ωραίο ζέσταμα με μια μπάντα συναφή ηχητικά με τους Perkele.

Οι οποίοι Perkele βγήκαν στη σκηνή ένα τέταρτο πριν τις 11 και από τις πρώτες κιόλας νότες φάνηκε ότι θα περνούσαμε όλοι μας πολύ, πολύ καλά. Ο κόσμος ήταν περισσότερος από την προηγούμενη φορά, αλλά η όρεξη και η συμμετοχή ήταν περίπου η ίδια. Τόσο από τη μεριά του κοινού, όσο και από τη μεριά της μπάντας. Αυτό που φάνηκε από την αρχή με το “Me” και το “One Day” είναι ότι οι Perkele έχουν στη διάθεσή τους ένα αξιόλογο οπλοστάσιο από κομμάτια που μπορούν να μπουρλοτιάσουν ένα μικρό club σαν το Κύτταρο.

Παρακολουθώντας τη συναυλία να εξελίσσεται, αυτό ακριβώς συνέβη μπροστά μας. Όπως συζητούσαμε, όλα τα τραγούδια που ακούγαμε θα μπορούσαν δυνητικά να ήταν singles. Όλα είχαν κάποιο hook, κάποιο μέρος που ήθελες να τραγουδήσεις, κάποιο ευκολομνημόνευτο riff. Το mid-tempo “Paradise” ή το χορευτικό “A Way Out”, ας πούμε. Το βαρύ “What Have I Done” ή το οργισμένο “Psychopath”, επίσης. Το αβανταδόρικο “Stories From The Past” ή το ταχύ “Winner”, ακόμα. Το μπάσο του Chris Anthony ξεχώριζε και είχε τους δικούς του ρυθμούς, παίζοντας κομβικό ρόλο στον ήχο των Perkele.

Στο “Moments” οι τόνοι πέσανε λίγο, για να συνεχιστεί ευθύς αμέσως μετά το πάρτυ. Εκτός των άλλων οι Perkele έχουν την τύχη επίσης να έχουν βγάλει έναν πάρα πολύ καλό δίσκο πριν λίγα μόλις χρόνια κι αυτός είναι το “Leaders Of Tomorrow”. Από εκεί, το “Negative To Positive” με το μεταλλικό του riff ξεχώρισε. Το ρυθμικό “My Home” και το κοφτό “Back In Time” μας κουνήσανε για τα καλά. Στο γηπεδικό “When You’re Dead” έγινε ο χαμός, αλλά τα καλύτερα ήταν στο τέλος.

Τούτη τη φορά δεν υπήρχε η διαδικασία του encore. Ό,τι είχαν να μας πούνε οι Perkele, μας το είπανε μέσα στα 80 λεπτά που έμειναν στη σκηνή. Το σερί με το καταπληκτικό “Leaders of Tomorrow”, το “No Shame” (στο οποίο έχωσαν και πάλι διασκευές όπως το “Paranoid” και το “Breaking The Law”) και το φωτεινό “Forever” μας οδήγησαν στο μεγάλο φινάλε. Τραγουδήσαμε όλοι μαζί τον ύμνο “Heart Full of Pride” με τα μέλη της μπάντας να αποχωρούν ένα-ένα από τη σκηνή, αφήνοντάς μας να τραδουδάμε στο τέλος μόνοι μας το ρεφραίν.

Προφανώς πρέπει να αναφερθεί ότι βγαίνοντας από τη συναυλία, ακόμα και τα εσώρουχα χρειαζόντουσαν πλύσιμο για να φύγει ο καπνός από πάνω τους. Μερικοί αντιστέκονται ακόμα σθεναρά, δυστυχώς. Κατά τα λοιπά οι Perkele έκαναν κάτι που απ’ ό,τι ξαναφάνηκε, ξέρουν πολύ καλά. Έδωσαν ένα πολύ ωραίο και fun show, γεμάτο με κομμάτια που σου «φωνάζουν» από μόνα τους να τα τραγουδήσεις. Και το έκαναν με ασταμάτητη ενέργεια και όρεξη, όσο καλύτερα μπορούσαν. Και πάλι.