Vive Le Punk Rock Festival (Sick On The Bus, Night Fever, Ομίχλη, Gramm Eleven, Final Daze) @ An Club, 02/03/24

Από την ανακοίνωση της διεξαγωγής του φετινού Vive Le Punk Rock ήταν βέβαιο πως θα ήμασταν παρόντες. Πρόκειται για ένα ετήσιο φεστιβάλ που τιμάει στο έπακρο το όνομά του, στήνεται με αγάπη και μεράκι, και έχει καταφέρει με την συνολική του παρουσία να καθιερωθεί στη συναυλιακή ζωή της Αθήνας, ειδικά σε μια σκηνή που έχει τις ιδιαιτερότητές της. Μπορεί σε αντίθεση με το 2023 να ήταν μονοήμερο φέτος, αλλά όπως θα διαπιστώσετε παρακάτω, αυτό δεν είχε να λέει και πολλά εν τέλει. Απόγευμα Σαββάτου λοιπόν, και βρισκόμασταν από νωρίς στο An Club.

Την βραδιά άνοιξαν οι Final Daze, με το riff-άτο τους hardcore. Το έμπειρο σχήμα, με μέλη αρκετά γνώριμα στην εγχώρια hardcore σκηνή, αποτελούσε και το πιο «σκληρό» συγκρότημα του φεστιβάλ. Με τα σκληρά τους breakdowns και τα κοφτερά metal-ικά τους riffs, οι Final Daze ανέβασαν εξαρχής τους τόνους και κέρδισαν πανεύκολα το, σχετικά λίγο, παρευρισκόμενο κοινό. Κινητικοί επί σκηνής αλλά και επικοινωνιακοί, μας έβαλαν από νωρίς στο κλίμα, ενώ αποτέλεσαν και μια ιδανική επιλογή για «άνοιγμα» του φεστιβάλ προς μια συγγενική αλλά και διαφορετική σκηνή. Σε κάθε περίσταση, όπου και να πετύχεις την Τελευταία Ζάλη ξέρεις πως δεν θα απογοητευτείς αφού όσο περνάει ο καιρός δίνουν σταθερά εξαιρετικά live, ενώ παράλληλα βελτιώνονται διαρκώς.

Η συνέχεια έμελλε να ήταν πιο rock ‘n’ roll, με τους Gramm Eleven. Με το πρόγραμμα να τηρείται με μια μικρή καθυστέρηση, η τετράδα ανέβηκε στη σκηνή και κλήθηκε να κερδίσει το διαρκώς αυξανόμενο κοινό. Το punk/rock ‘n’ roll της μπάντας ομολογουμένως έφερε σχετική ποικιλομορφία στο billing της βραδιάς. Παλαιομοδίτικα και γκρουβαριστά riffs και ρυθμοί, στοχευμένα κιθαριστικά σόλο, μια τραγουδίστρια που απογείωνε τις συνθέσεις με το νεύρο και τις ερμηνείες της, και για περίπου 35 λεπτά οι Gramm Eleven άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις παίζοντας ένα ύφος μουσικής που δεν χρήζει της εκτίμησης που πιθανώς να του αρμόζει. Η επί σκηνής παρουσία τους όμως, με σύμμαχο ένα ποιοτικό ήχο, δεν άφησε παραπονεμένο κανένα παρευρισκόμενο.

Σειρά είχαν οι ιστορικοί Ομίχλη, που ανέβηκαν στη σκηνή μπροστά σε ένα κατάμεστο venue. Η αλήθεια είναι πως αν είσαι εξοικειωμένο με την ιστορία και τον ήχο των Θεσσαλονικιών, τότε γνωρίζεις λίγο πολύ τι ακριβώς να περιμένεις από μια εμφάνισή τους. Όπως και κάθε άλλη φορά, η μπάντα, με μια απίστευτη χημεία, αποδείχθηκε σαρωτική, παρασέρνοντας με τα γνωστά street punk άσματά της το κοινό. Για την ακρίβεια, φάνηκε πως ο κόσμος που παρευρέθηκε στο An πόνταρε πολλά στο εν λόγω σχήμα, αφού οι αντιδράσεις ήταν σε μεγάλο μέρος της εμφάνισής τους στα όρια του φανατικού! “Τύμπανα Πολέμου” λοιπόν, και ένα τυπικό, καταιγιστικό σετ από τους Ομίχλη έλαβε χώρα, με ρεφραίν – τσιτάτα, βρώμικα κιθαριστικά leads και gang vocals να δίνουν τον τόνο.

Το συγκρότημα παρουσίασε και 2 συνθέσεις από τον επερχόμενο νέο του δίσκο που έδεσαν άψογα με το σετ του, αλλά φυσικά τις εντυπώσεις έκλεψαν κομμάτια όπως το “Punk Apache”, “Punk Σημαίνει Επίθεση”, “Throw Nazis Out Of Football”, “Θεσσαλονίκη”, όπου έγινε το αναμενόμενο χάος. Πλέον, οι Ομίχλη, με 30 χρόνια σχεδόν παρουσίας, αποτελούν μια σταθερά για την εγχώρια punk σκηνή, ένα σημείο αναφοράς που με όλα όσα το χαρακτηρίζουν θα τραβάει σε κάθε του εμφάνιση τα βλέμματα, με τον κόσμο να ανταποκρίνεται διαρκώς στο κάλεσμά τους. Αξίζει να σημειωθεί πως μετά το τέλος του σετ τους, οι Ομίχλη ζήτησαν από τον κόσμο να μην αποχωρήσει ακόμα, αφού μέλη της ανοιχτής συνέλευσης Αθήνας για την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη πραγματοποίησαν παρέμβαση στη σκηνή με σχετικό πανό, διαβάζοντας και ένα σχετικό και αναλυτικό κείμενο για την υπόθεση.

Την εμφάνιση των Night Fever την περίμενα προσωπικά με μεγάλο ενδιαφέρον. Οι Δανοί από την hardcore-ο-μάνα K-Town επέστρεψαν δισκογραφικά φέτος μετά από δέκα χρόνια με το εξαιρετικό “Dead End” και στουντιακά τουλάχιστον, φαίνονταν σε εξαιρετική φόρμα. Εν τέλει, όχι απλά αποδείχθηκε το ίδιο και στο σανίδι, που κακά τα ψέματα έχει άλλη βαρύτητα σε αυτό το ιδίωμα, αλλά οι Δανοί μας χάρισαν και την εμφάνιση του φεστιβάλ. Θα έλεγα και μια από τις καλύτερες hardcore εν γένει που έχω παρακολουθήσει αλλά αυτά λίγη σημασία έχουν… Περισσότερη σημασία όμως έχει ο τρόπος με τον οποίο οι Night Fever παρέσυραν τα πάντα στο διάβα τους.

Με φωνητικά στο διάολο από άποψη συνδυασμού ανάσας, κινητικότητας και τσιρίδας, με έναν ήχο στιβαρό που αναδεικνύει μελωδικά riffs αλλά και γκρουβαριστά κοψίματα εξίσου, και κυρίως με έναν απίστευτο κιθαρίστα (με μπλουζάκι Dead Congregation παρακαλώ) που σόλαρε λες και ήταν βγαλμένος από το δεύτερο μισό των ‘80s, οι Night Fever δεν μας άφησαν να ανασάνουμε. Το συγκρότημα, εντυπωσιακά συμπαγές, χάρισε μια απίστευτη εμφάνιση που ώθησε το κοινό να τους προσέξει και να τιμήσει με συμμετοχή στο pit τα καταιγιστικά τους κομμάτια, που παρουσιάζονταν αψεγάδιαστα επί σκηνής.

Με σετ ως επί το πλείστον βασισμένο στη δισκογραφική τους επιστροφή και το προ δεκαετίας “Vendetta”, το σχήμα από την Κοπεγχάγη έδινε την εντύπωση πως επρόκειτο για κάποια κλασική μπάντα από τα ‘80s που μας «χτυπούσε» με διαδοχικούς hardcore ύμνους γεμάτους metal αρετές. Και όμως, είναι μια μπάντα που έχει πολλά να δώσει ακόμα, και ευτυχώς για εμάς τους είδαμε τη στιγμή της ανάκαμψής τους. Πάντα τέτοια και να μας ξανάρθουν.

Αν και ήταν δύσκολο να διαδεχθείς τέτοια εμφάνιση, δεν μπορεί κανένα να μην ποντάρει πάνω στα αγρίμμια που ονομάζονται Sick On The Bus. Η τριάδα από το Bedford, έχει πολλά χιλιόμετρα στην πλάτη της και μια εμπειρία δεκαετιών, και έτσι τα πράγματα έγιναν πολύ απλά από τη στιγμή που ανέβηκαν στη σκηνή του An. Με μπροστάρη τη μορφάρα τον Ian “Biff” Smith (επίσης Varukers) σε κιθάρα και φωνητικά, και με τον ντράμερ των θρύλων Chaos UK στη σύνθεσή τους πλέον, οι Sick On The Bus ήταν βέβαιο πως θα ήταν χειμαρρώδεις.

Για περίπου 50 λεπτά, το power trio μας γέμισε με βρώμικο, θορυβώδες και γρήγορο rock ‘n’ roll. Εμφανώς επηρεασμένοι από τους Motorhead καθώς και όλο το UK82 ρεύμα, οι Sick On The Bus, με το που ισορρόπησε ο ήχος τους δημιούργησαν ένα ξέφρενο πάρτυ που εκτιμήθηκε δεόντως από τους παρευρισκόμενους, αφού ανεξαρτήτως της σχέσης που μπορεί να είχες με τη μουσική τους, δεν γινόταν να αντισταθείς στο motorcharged ηχητικό τους πριόνι. Μπασογραμμές πολυβόλα και τύμπανα σε σταθερά upbeat ρυθμούς, έντυναν τα ξερά riffs και τις αλήτικες φωνητικές ερμηνείες και έτσι το ένα κομμάτι διαδεχόταν το άλλο ασταμάτητα σαν να σκάνε κροτίδες στα κεφάλια μας.

Ανά στιγμές, το όλο θέαμα έμοιαζε βγαλμένο από τις ένδοξες εποχές του βρετανικού punk, και σίγουρα αυτή η αίσθηση νοσταλγίας στην ατμόσφαιρα, σε συνδυασμό με το κλίμα ευφορίας που μετέδιδαν οι SOTB ενίσχυε την όλη εμπειρία. Κομμάτια όπως τα “Punk Police”, “Kill Yourself”, “Where Did I Go Wrong” ή το “People Like You”, αν και δεν διεκδικούν κάποιο βραβείο πρωτοτυπίας διαθέτουν αρετές που εκτιμώνται πολύ περισσότερο σε ζωντανό πλαίσιο, με κατάλληλο κοινό. Τα αυτοσαρκαστικά λογύδρια του Biff και ο τρόπος που η τριάδα απολάμβανε το ίδιο της το live μας έδωσαν να καταλάβουμε πως ακόμα και σε αυτό το στάδιο της πορείας τους, αυτοί οι μουσικοί, εμποτίζονται από όσα είναι το punk στη συνείδηση του κόσμου. Σου τραγουδάνε “Don’t Care” και το εννοούν.

Όταν η εμφάνιση έκλεισε, αναμενόμενα και εν μέσω χάους με το “We Are Sick On The Bus”, τότε ένα πράγμα ήταν βέβαιο για κάθε άτομο στο venue. Αυτή η τριάδα, ήρθε, είδε, έκανε το κομμάτι της, και πέρασαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Μερικές φορές, μπορεί τα πράγματα και οι συγκυρίες να μην είναι ιδανικά, και η ζωή έχει αναποδιές. Τότε αρκεί ένα τρίλεπτο κομμάτι δυναμίτης για να βάλεις το μυαλό σου στη θέση του και να υπενθυμίσεις στο εαυτό σου τι έχει αξία. Το σαρωτικό live των Sick On The Bus, που κράτησαν τα μπόσικα ύστερα από τις εμφανίσεις που προηγήθηκαν, ήταν άκρως απολαυστικό και προσωπικά χάρηκα που το βίωσα ζωντανά. Το Vive Le Punk Rock Festival έριξε αυλαία και φέτος με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, εν τέλει, σε μια ακόμα εξαιρετική διοργάνωση που σεβάστηκε το κοινό που την στηρίζει. Ανανεώνουμε το ραντεβού μας για του χρόνου.