The Sonics, 7-Odds @ Gagarin 205, 29/04/17

Ζωντανοί θρύλοι του rock 'n' roll. Κυριολεκτικά και αποδεδειγμένα

Με ισχυρές αναμνήσεις από τις καταπληκτικές εμφανίσεις των Sonics τα μακρινά πλέον 2009 και 2010, αλλά και επειδή «ό,τι αξίζει να κάνεις, αξίζει και να το παρακάνεις», δεν υπήρχε περίπτωση να χάσουμε τη συναυλιακή επιστροφή των θρυλικών Αμερικανών στην Αθήνα, ειδικά μετά από εξίμισι χρόνια αναμονής.

Το γεγονός ότι θα έλειπαν δύο ακόμη αυθεντικά μέλη, ίσως να αποτέλεσε ανασταλτικό παράγοντα για μερικούς, αλλά με δεδομένη την εν γένει ποιότητα της πεντάδας και του προ διετίας "This Is The Sonics", δεν γινόταν να λείψουμε από το (γεμάτο τελικά) Gagarin το βράδυ του Σαββάτου, ποντάροντας σε μία ανάλογης δυναμικής συναυλία. Και το σίγουρο είναι ότι δεν βγήκαμε χαμένοι...

Στις 22.00, η σκηνή γέμισε από τους 7-Odds και το Gagarin από τις κλειστές γκαραζιές τους. Ο κόσμος είχε ήδη μαζευτεί και, αν και ηλικιακά εντελώς ετερογενής (18-50+), έδειξε να καλοδέχεται το opening act.

7-Odds

Και η ίδια η αθηναϊκή μπάντα έδειξε ενθουσιασμένη με την προσέλευση του κόσμου αλλά και που «ένα παιδικό όνειρο έγινε πραγματικότητα», εννοώντας φυσικά τη συγκατοίκηση επί της αφίσας με τους τεράστιους Αμερικανούς.

Ο ήχος τοποθετήθηκε σε μια ένταση που αρχικά με ξένισε αλλά εν τέλει δικαίωσε τον ηχολήπτη και/ή το συγκρότημα και τελικά κατάφερε να αναδείξει τις εμμονικές μελωδίες και τα κατά τόπους ψυχεδελικά ξεσπάσματα των δώδεκα τραγουδιών που αποτέλεσαν το 40λεπτο σετ. Ανάμεσα τους, κι ένα τραγούδι που ακούστηκε για πρώτη φορά ζωντανά.

The Sonics

Αν και προσωπικά η τοποθέτηση φωνής και κιθάρας λίγο «πιο πίσω» από τα πλήκτρα και το μπάσο δεν με ικανοποιεί συνήθως στις γκαραζιές και γενικά τα μπάσα μου φάνηκαν περισσότερα από τα πρίμα, αναγνωρίζω ότι πρόκειται περί γούστων και ότι αυτή ήταν η επιλογή της μπάντας. Επιλογή η οποία και υποστηρίχθηκε άριστα από το τεχνικό παίξιμο του κιμπορντίστα σε εντυπωσιακό, ρετρό δίσκαλο (sic) και του μπασίστα. Τόσο τεχνικό, που ίσως ξένισε για punk/garage αλλά, σε καμία περίπτωση, δεν κούρασε.

Με αρκετά τραγούδια που ξεχωρίζουν και μια ενδιαφέρουσα ροπή στον εναλλακτικό ήχο, οι 7-Odds άφησαν χώρο για νέες προτάσεις στο μέλλον και έδειξαν τον σεβασμό που έπρεπε στους headliners, κερδίζοντας νέους ακροατές.

Κ.Μ.

Το μεγάλο σε διάρκεια διάλειμμα μέχρι να ρυθμιστούν και οι τελευταίες λεπτομέρειες παρέτεινε όχι την αγωνία αλλά την προσμονή, μιας και ο Rob Lind και η παρέα του δεν μας έχουν δώσει στο πρόσφατο παρελθόν αφορμές για αμφισβήτηση. Το ξεκίνημα με το εκρηκτικό "Cinderella" σε έναν άνετα γεμάτο χώρο ήταν ιδανικό, συνυπολογίζοντας το γεγονός ότι οι Sonics χρειάστηκαν δυο-τρία τραγούδια για να βρουν απολύτως τα πατήματά τους και τον ήχο τους.

The Sonics

Συνδυάζοντας αρμονικά στο σετ τραγούδια από τον τελευταίο δίσκο του 2015, τις καθιερωμένες διασκευές στο garage ιδίωμα και κλασικές επιτυχίες από τα μέσα της δεκαετίας του '60, το νερό μπήκε στο αυλάκι και όλα κύλησαν ιδανικά. Υπήρχαν τραγούδια από το "This Is The Sonics" που αποδόθηκαν εκπληκτικά και προκάλεσαν δονήσεις, καρακλασικούρες που προκάλεσαν αυτομάτως ενθουσιασμό και sing along, αλλά και κάποιες ελαφρές εκτελεστικές διαφοροποιήσεις που προσέθεσαν αξία.

Αναμενόμενα το "Have Love, Will Travel" και το "Psycho" που έκλεισε το main set τραγουδήθηκαν μαζικά, στο "(Please) Get Back In the Car" των Lords Of Altamont (του κιμπορντίστα Jake Cavaliere) το κοινό μπήκε άνετα στην εξίσωση φωνάζοντας 'hey!', ενώ  για τον έναν ή τον άλλον λόγο τα περισσότερα κομμάτια προκαλούσαν θετικές εκπλήξεις (π.χ. "Sugaree", "Louie Louie", "The Hard Way", "Boss Hoss", "He's Waitin'").

The Sonics

Θες η φυσαρμόνικα του Lind και οι σαξοφωνικές του εκρήξεις, οι παθιασμένες (με γρέτζο ή χωρίς) ερμηνείες του μπασίστα Freddie Dennis που ανέλαβε το μεγαλύτερο μέρος των φωνητικών, ή ο εκρηκτικός Dusty Watson που με δύναμη 25άρη σφίχτη κρατούσε το groove στον Θεό χωρίς να παραλείπει σε κάθε ευκαιρία τα γεμίσματα; Θες ο Evan Foster που με πιο σύγχρονο ήχο στα πρότυπα του Larry Parypa αλώνιζε μανιασμένος τη σκηνή και εξαπέλυσε σολάκια σε κάθε ευκαιρία ή ο άψογος στα εκτελεστικά του καθήκοντα Cavaliere;

The Sonics

Όλοι τους ήταν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο frontmen, ξεσηκώνοντας το κοινό που δεν ήθελε πολύ και καθόλη τη διάρκεια λάμβανε τις δονήσεις και τις μετέφερε στη σκηνή, στα πλαίσια ενός ενάρετου rock 'n' roll κύκλου. Ακόμα και αν θεωρήσουμε ότι ο Lind υπερέβαλε τονίζοντας αρκετές φορές ότι το ελληνικό κοινό είναι το καλύτερο του κόσμου, βλέποντας live video των Sonics και συγκρίνοντάς τα με όσα βιώσαμε, αφενός θα δικαιολογούσαμε τον ψηλέα, και αφετέρου θα αναφωνούσαμε πανηγυρικά «η μέρα με τη νύχτα»!

The Sonics

Το encore σηματοδοτήθηκε από το εξαιρετικό κατά τα άλλα "I Don't Need No Doctor", μόνο και μόνο για να καταδειχθεί η διαφορά με αυτά τα δύο γαμημένα τραγούδια που περίμεναν όλοι και γνώριζαν μέχρι και τα ντουβάρια. "Strychnine" και "The Witch" συμπλήρωσαν τον επίλογο μέσα σε παροξυσμό, καθώς δεν έβλεπα ούτε έναν από τους εκατοντάδες θεατές να μένει ασυγκίνητος, ενώ πολλοί είχαν φτάσει στα όριά τους.

The Sonics

Ιδανικότερος τρόπος να κλείσει άλλη μία συναυλία των Sonics στην Αθήνα δεν υπήρχε, αποτελώντας ταυτόχρονα μήνυμα προς πολλαπλούς αποδέκτες. Ανταπόδοση στο κοινό που γέμισε για μία ακόμη φορά το Gagarin, υπενθύμιση στους φίλους αμφισβητίες ότι η μπάντα δεν χάνει παρά τις απουσίες, τρανή απόδειξη πως ο παλιός είναι αλλιώς. Όσοι πήγαν ή ξαναπήγαν απλά ξέρουν, όσοι δεν ήρθαν ή δεν ξαναήρθαν απλώς δεν ξέρουν ή ξέρουν τι χάνουν αντίστοιχα. «Ο δρόμος συνεχίζεται για πάντα και το πάρτυ δεν σταματάει ποτέ.»

Θ.Ξ.

Φωτογραφίες: Χαρά Γερασιμοπούλου

SETLIST

Cinderella
Shot Down
C'mon Everybody
Sugaree
Have Love, Will Travel
Be A Woman
(Please) Get Back In The Car
You've Got Your Head On Backwards
Bad Betty
Keep A Knockin'
Louie Louie
The Hard Way
Boss Hoss
Money (That's What I Want) 
Look At Little Sister
He's Waitin'
Lucille
Psycho

Encore:

I Don't Need No Doctor
Strychnine
The Witch

  • SHARE
  • TWEET