«A Buyer's Guide»: Neal Morse

«Ποιός είναι αυτός ο Neal Morse;» είμαι σίγουρος πως θα αναρωτηθούν αρκετοί αναγνώστες του site όταν δουν έναν «οδηγό αγορών» για τη δισκογραφία του. Με απλά λόγια, ο Neal Morse είναι την τελευταία εικοσαετία, μαζί με τον Steven Wilson, ο σημαντικότερος και παραγωγικότερος μουσικός του progressive rock ιδιώματος. Πιο παλαιομοδίτης στις μουσικές προσεγγίσεις του και λιγότερο «εμπορικός» συνθέτει, τραγουδάει, παίζει ηλεκτρική κιθάρα, (εξαιρετική) ακουστική κιθάρα και πλήκτρα, κάνοντας πολλές φορές παράλληλα αρκετά από αυτά στις ζωντανές εμφανίσεις του.



Ξεκίνησε την καριέρα του ως ταλαντούχος, solo μουσικός, κάνοντας κατά καιρούς -ειδικά στις αρχές των 80s- κάποιες αποτυχημένες προσπάθειες να δημιουργήσει εμπορικά επίκαιρα συγκροτήματα, κυρίως στην περιοχή του Los Angeles, όπου προσπαθούσε να φτιάξει το όνομά του ως συνθέτης επιτυχιών. Δεν τα κατάφερε ποτέ και κάποια στιγμή αποφάσισε να διοχετεύσει την δημιουργικότητά του στην μεγάλη του αγάπη, το progressive rock, θεωρώντας ότι μέσα από αυτό μπορεί να αναπτύξει όλες τις μουσικές που του άρεσε να παίζει, όπως country, jazz, gospel και musical, δίχως περιορισμούς.



Έγινε γνωστός με τους Spock's Beard, οι οποίοι βρήκαν έναν μεγάλο υποστηριχτή στο πρόσωπο του Mike Portnoy, κάτι που οδήγησε μετά από λίγα χρόνια στο να βγουν σε περιοδεία ως support των Dream Theater, ενώ οι Morse και Portnoy συνέπραξαν στο «υπερ-prog» project των Transatlantic, αναπτύσσοντας μεταξύ τους μια ιδιαίτερα δυνατή φιλία που κρατάει ως σήμερα. Σε κάθε προσωπική δουλειά του Morse, ο Portnoy είναι παρών και πλέον παίζουν μαζί τόσο στους Transatlantic, όσο και στους Flying Colors ( με τον Steve Morse των Deep Purple), διατηρώντας παράλληλα και μια tribute μπάντα στους Beatles, τους Yellow Matter Custard.



Το 2002, ο Morse αποχώρησε από τους Spock's Beard για να αφοσιωθεί στη διάδοση της πίστης του, μέσα από τους στίχους και τη μουσική του. Έκτοτε, η παραγωγικότητά του μοιάζει ασταμάτητη, έχοντας κυκλοφορήσει μια σειρά από επίσημα στούντιο άλμπουμ, ζωντανά άλμπουμ, DVD, συλλογές με leftovers, εναλλακτικές εκτελέσεις, ή χριστουγεννιάτικα τραγούδια και ακόμα περισσότερο υλικό το οποίο διαθέτει κυρίως μέσω του inner circle των οπαδών του.

Παρακάτω, παρουσιάζεται ένας ενδεικτικός οδηγός της δισκογραφίας του, αν και σχεδόν κάθε έργο στο οποίο έχει συμμετάσχει, διαθέτει κάτι ξεχωριστό να προσφέρει στους οπαδούς του. Οι μουσικοί ιστορικοί του μέλλοντος όταν αναφέρονται στο progressive rock θα κάνουν ειδική μνεία στο όνομά του.

Masterpieces
	Spock's Beard - "Snow" Inside Out (2002) Μέχρι το 2002 ο Neal Morse από αντίδραση στο στερεότυπο που θέλει τις progressive rock μπάντες να κυκλοφορούν concept άλμπουμ, δεν είχε δημιουργήσει κάποιο τέτοιο στην πορεία του. Όμως, οι αυξημένες πνευματικές αναζητήσεις του, ένα τυχαίο γεγονός που ματαίωσε την αρχική ηχογράφηση του μονού άλμπουμ και τα γεγονότα της 11ης Σεπτέμβριου του 2001 που τον ανάγκασαν να επιστρέψει οδικώς στο Nashville από το Los Angeles, συνετέλεσαν στην τελική μορφή του δίσκου. Δύο CD, πάνω από δύο ώρες μουσικής και η ιστορία του νεαρού albino Snow αποτελούν την πρώτη απόπειρα του Neal Morse να εκφράσει τα όσα νιώθει μέσα του. Έμπνευση, συναίσθημα, τεχνική, ερμηνείες, τα πάντα είναι σε top επίπεδο, με τον Morse να έχει προαποφασίσει την αποχώρησή του, καθώς το άλμπουμ κατάφερνε να γίνει το πρώτο σε πωλήσεις άλμπουμ των Beards και αποτελεί το ιδανικότερο κλείσιμο ενός μεγάλου κεφαλαίου αυτής της μουσικής.
	Transatlantic - "The Whirlwind" Inside Out (2009) Εφτά χρόνια μετά την κυκλοφορία του "Bridge Across Forever" ακόμα και τα ίδια μέλη των Transatlantic είχαν πιστέψει πως το κεφάλαιο αυτό είχε κλείσει. Χωρίς να προκύπτει κάποια σαφής ένδειξη ο Morse ένιωσε μέσα του πως ήταν η σωστή στιγμή για να επικοινωνήσει με τους υπόλοιπους, ώστε να ξαναβάλουν σε κίνηση την μηχανή. Το timing αποδείχθηκε ιδανικό και η τετράδα μαζεύτηκε στο σπίτι του Morse στο Nashville όπου και συνέθεσε τον απόλυτο progressive rock δίσκο των τελευταίων -τουλάχιστον- 20 ετών. Πρόκειται για μια σύνθεση, 80 λεπτών, χωρισμένη σε δώδεκα μέρη που ακούγεται το ίδιο τέλεια σε όλη τη διάρκειά της. Ο Portnoy είναι ο ενορχηστρωτής, ο Trewawas είναι η στιβαρή βάση, ο Stolt βάζει το προσωπικό ύφος, αλλά έστω και στις λεπτομέρειες, το έργο αποπνέει την πνευματική αύρα του Neal Morse.
Cornerstones
	Transatlantic - "SMPTe" Inside Out (2000) Ο Neal Morse μόλις είχε αποφασίσει να εγκαταλείψει τη θέση του κιθαρίστα / πληκτρά από την μπάντα του Eric Burdon, θέλοντας να μειώσει τις περιοδείες. Τότε, από το πουθενά, δέχτηκε ένα τηλεφώνημα από έναν τύπο με τον οποίο δεν είχε ξαναμιλήσει, αλλά στον οποίο αναγνώριζε πως οι Spock’s Beard όφειλαν πολλά. Ο Mike Portnoy από την άλλη άκρη της γραμμής του πρότεινε τη θέση του πληκτρά σε ένα νέο supergroup που είχε στο μυαλό του, με κιθαρίστα τον Jim Matheos και ο Morse αποδέχθηκε την πρόταση χωρίς πολλή σκέψη. Τελικά, ο Matheos δεν μπορούσε, ο Morse πρότεινε τον Roine Stolt. ο Portnoy τον Trewawas και η τετράδα αυτή θα αποτελέσει τους Transtaltantic ή αλλιώς το καλύτερο progressive rock συγκρότημα που εμφανίστηκε από τότε. Το πρώτο τους δημιούργημα, το "SMPTe", διαθέτει την ορμή του καινούργιου και τη στόφα του κλασσικού. Το 30λεπτο "All Of The Above" άνοιξε το δρόμο για μια σειρά από ανάλογα έπη και το "We All Need Some Light" παραμένει αξεπέραστο. Να είναι καλά η εσωστρέφεια του Jim που τον κράτησε μακριά. Το υπερατλαντικό ταξίδι μόλις είχε ξεκινήσει.
	Neal Morse - "Testimony" Inside Out (2003) Ο δίσκος της μεγάλης αλλαγής για τον Neal Morse. Πολλοί rock μουσικοί βρήκαν τον δικό τους δρόμο για τον Θεό, αλλά λίγοι έβαλαν σκοπό να μοιραστούν τόσο έντονα την πίστη τους με το κοινό τους. Στο διπλό CD που ακολούθησε την απόφασή του να αποχωρήσει από τους Spock's Beard, ο Neal Morse αποφασίζει να διηγηθεί την ιστορία της ζωής του. Το παράδοξο είναι πως ξεκαθαρίζοντας τη θέση του και εμμένοντας στην ειλικρινή στάση του, αντί να χάσει οπαδούς, θα κερδίσει ακόμα περισσότερους. Το γεγονός αυτό παύει να είναι παράδοξο όταν ακούσει κάποιος τη μουσική που περιέχει το "Testimony", μιας και οι θεϊκές αναζητήσεις του συνοδεύονται με θεϊκή έμπνευση. Ακουστικές κιθάρες, σαξόφωνα, βιολιά και μιας λογής άλλα όργανα βρίσκουν χώρο στο progressive rock του Neal μέσα από το οποίο επιλέγει να μας πει την ιστορία του. Ο Mike Portnoy από τότε δεν έφυγε ποτέ από δίπλα του και αυτός είναι ο δίσκος πάνω στον οποίο χτίστηκε η μετέπειτα σόλο πορεία του.
Worth Exploring
	Spock's Beard - "The Light" Metal Blade (1995) Έχοντας περάσει πολλά χρόνια, προσπαθώντας μάταια να γράψει hits, να προσελκύσει δισκογραφικές εταιρείες και να γίνει γνωστός συνθέτης στο Hollywood ο Morse αποφάσισε να συνθέσει κάποια τραγούδια που δεν θα είχαν σκοπό να ικανοποιήσουν κανέναν, παρά τον ίδιο του τον εαυτό. Θυμήθηκε ότι από μικρός αγαπούσε την ελευθερία που του παρείχε το progressive rock και κάπως έτσι προέκυψαν συνθέσεις όπως το 15λεπτο "The Light" και το 23λεπτο "The Water", με επιμέρους «εμπορικούς» τίτλους όπως "The Return Of The Horrible Catfish Man". Ακούγοντας τα demo ο αδερφός του και ο D'Virgillio (τον οποίον συνάντησαν τυχαία σε μια νύχτα τζαμαρίσματος σε ένα club) ενθουσιάστηκαν αμφότεροι και μετά από λίγο καιρό, με μια φτηνή παραγωγή γεννήθηκε το πρώτο άλμπουμ των Spock's Beard. Αρχικά, ένας οπαδός ανέλαβε να κόψει μερικά CD και τη διανομή του, ενώ μετά από μερικά χρόνια η Metal Blade αγόρασε τα δικαιώματα του δίσκου. Μια σπίθα αναγέννησης του progressive rock είχε γεννηθεί.
	Spock's Beard - "V" Inside Out (2000) Ένα χρόνο πριν οι Beards είχαν κυκλοφορήσει το "Day For Night" και μερικούς μήνες πριν οι Transatlantic το ντεμπούτο άλμπουμ τους, όπως λοιπόν μπορείτε να φανταστείτε ο Neal Morse βρισκόταν σε δημιουργική έξαρση ακόμα και για τα δικά του δεδομένα. Το πέμπτο άλμπουμ των Spock's Beard (όπως υποδηλώνει ο τίτλος του) ξεκινάει εμφατικά με μια από τις καλύτερες συνθέσεις του συγκροτήματος, το 16λεπτο "At The End Of The Day" σηματοδοτώντας την επιστροφή στο δαιδαλώδες progressive, το οποίο προσπάθησαν να αποτάξουν στην προηγούμενη δουλειά τους, κάτι που πιστοποιείται στο 25λεπτο "The Great Nothing" του κλεισίματος. Ενδιάμεσα, υπάρχει το δυναμικό "Revelation", η επικά σχιζοφρενική συνέχεια του "Thoughts pt.2", το pop rock "All On A Sunday" και η Beatles μπαλάντα "Goodbye To Yesterday". Όλες οι συνθέσεις είναι τόσο καλές, που χωρίς πολλή σκέψη θα μπορούσαν να ανεβάσουν εν τέλει το "V" στην κατηγορία των cornerstones ή των masterpieces.
	Transatlantic - "Bridge Across Forever" Inside Out (2002) Καθώς το "SMPTe" έτυχε ιδιαίτερα καλής ανταπόκρισης από κοινό και κριτικούς, η τετράδα χωρίς ιδιαίτερες χρονοτριβές αξιοποίησε το καλό momentum και την αμέσως επόμενη χρονιά ηχογράφησε και κυκλοφόρησε το δεύτερο άλμπουμ της. Τελικά, ο Morse και η παρέα του καταλήγουν να έχουν στα χέρια τους το 26λεπτο "Duel With The Devil", το 15λεπτο "Suite Charlotte Pike", την ομώνυμη πιάνο-μπαλάντα και το 30λεπτο "Stranger In Your Soul", όπου ανάμεσα στις τρεις μεγάλες συνθέσεις οι μελωδίες επαναλαμβάνονται, μπλέκονται, διαφοροποιούνται, συνεχίζονται και εν τέλει δημιουργούν ένα τρομερά δυναμικό σύνολο. Τα τέσσερα μέλη μοιάζουν να έχουν βρει την απόλυτη ισορροπία μεταξύ τους και η χημεία αποτυπώνεται σε μια ακόμη εκπληκτική ζωντανή παράσταση που αποτυπώνεται στο DVD "Live In Europe". Και μόνο το πόσο ομοιογενές ακούγεται το medley του "Suite Charlotte Pike" με το δεύτερο μισό του "Abbey Road" λέει πολλά.
Nerd Alert
	Spock's Beard - "Day For Night" Inside Out (1999) Ποτέ δεν του έφυγε το μαράζι να κάνει εμπορική επιτυχία του Morse και όταν οι Beards είχαν πάρει λίγο τα πάνω τους, είπε να κάνει μια ακόμα προσπάθεια μέσα από το "Day For Night". Η μουσική θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «εγκεφαλικό progressive pop rock», όμως η ερμηνεία που δίνει στον όρο εμπορικό ο Morse είναι τόσο ιδιόμορφη που δύσκολα θα μπορούσε να κάνει ιδιαίτερο γκελ στις μάζες, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τις φωνητικές αρμονίες στο «ιδιοφυές» "Gibberish". Τα τραγούδια είναι εστιασμένα στις βασικές μελωδίες τους, οι διάρκειες τους είναι ως επί το πλείστον κανονικές και το αισθητικό επίπεδο των Beards παραμένει στα γνωστά τους standards. Οι progsters ήθελαν κάτι πιο prog, οι υπόλοιποι δεν ασχολήθηκαν ούτε τώρα και εν τέλει έμειναν οι οπαδοί με ένα ακόμα αριστούργημα στο χέρι να αναρωτιόνται «τι δεν καταλαβαίνει ο κόσμος;».
Keep Away
	Neal Morse - "It's Not Too Late" Ear Candy (2002) Στην περίοδο των μεγάλων αλλαγών της ζωής του Neal Morse, κυκλοφόρησε το δεύτερο προσωπικό του άλμπουμ, στο οποίο ο ταλαντούχος μουσικός αποφάσισε να διοχετεύσει μερικά από τα  τραγούδια που δύσκολα θα έβρισκαν το δρόμο τους στους Spock's Beard, όντας λιτά και απέριττα, στηριγμένα σε απλές μελωδίες και δομές, έχοντας μια pop και κάπως επιφανειακή προσέγγιση. Ανεξάρτητα του αν περιλαμβάνονται κάποιες καλές ιδέες -βλέπετε ο Neal γράφει τέτοιες και στον ύπνο του- γενικά το άλμπουμ δεν προσφέρει κάτι το ιδιαίτερο, σίγουρα δεν είναι ενδεικτικό ούτε της μουσικής του προσωπικότητας, ούτε του συνθετικού του επιπέδου ποιότητας και οπωσδήποτε δεν ενδείκνυται για να ξεκινήσει κάποιος την αναζήτησή της δισκογραφίας του. Από τα στοιχεία που χρήζουν αναφοράς είναι πως στα drums βρίσκεται ο Nick D'Virgillio, ως τότε συνοδοιπόρος του στους Spock's Beard.
Live
	Neal Morse - "Testimony Live" Red Distribution, Inc (2004) Έχοντας αδικήσει λίγο τις προσωπικές δουλειές του Morse στις προηγούμενες κατηγορίες και παρόλο που η θέση ανήκει δικαιωματικά στο εξωπραγματικά "Whirl Tour" DVD, στην εν λόγω κατηγορία θα επιλεχθεί το "Testimony Live" DVD, πρώτον γιατί είναι η δικιά του ιστορία, μια ξεκάθαρα δική του υπόθεση και δεύτερον γιατί είναι και αυτό χάρμα οφθαλμών και αξίζει να παρουσιαστεί. Με ένα σύνολο πολυτάλαντων (αλλά μάλλον άγνωστων πλην του Portnoy) μουσικών στο πλευρό του, ο Morse ερμηνεύει όλο το διπλό "Testimony" CD, δίνοντας επιμέρους λεπτομέρειες γύρω από την ιστορία του ανάμεσα σε κάποια τραγούδια. Στο πρώτο μέρος όλοι οι μουσικοί είναι ντυμένοι στα μαύρα και στο δεύτερο στα λευκά, δίνοντας σημειολογική σημασία στους στίχους του άλμπουμ. Ο Morse ως συνήθως παίζει πλήκτρα, ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα, τραγουδάει, συντονίζει και καταθέτει την ψυχή του πάνω στο σανίδι. Η μουσική ξεφεύγει σε σημεία, με αποκορύφωμα το "The Storm Before The Calm".

A Compilation
Αν η επιλογή συγκεκριμένων άλμπουμ ήταν ένας πονοκέφαλος, τότε η επιλογή τραγουδιών για τη συλλογή ενός μονού CD (ήτοι 80 λεπτά μάξιμουμ) ενός καλλιτέχνη που κυκλοφορεί κατά μέσο όρο δύο δίσκους το χρόνο, εκ των οποίων πολλοί είναι διπλοί, με τις διάρκειες των τραγουδιών να αγγίζουν και τα 30 λεπτά διάρκεια είναι κάτι σχεδόν ακατόρθωτο.

Τουτέστιν, για να καταστεί κάτι τέτοιο δυνατό αναγκαστικά αποκλείονται τα ιδιαίτερα μακροσκελή τραγούδια (ok, εκτός από ένα) και για χάριν ποικιλομορφίας επιλέγεται μέχρι ένα τραγούδι από κάθε άλμπουμ που μπορεί να χωρέσει.

01. Spock's Beard - The Light ("The Light")
02. Spock's Beard - Waste Away ("Beware Of Darkness")
03. Spock's Beard - June ("Kindness Of Strangers")
04. Spock's Beard - Gibberish ("Day For Night")
05. Transatlantic - We All Need Some Light ("SMPTe")
06. Spock's Beard - Thoughts pt.II ("V")
07. Spock's Beard - Wind At My Back ("Snow")
08. Neal Morse - Colder In The Sun ("Testimony")
09. Neal Morse - Author Of Confusion ("One")
10. Neal Morse - Solid As The Sun ("?")
11. Transatlantic - The Wind Blew Them All Away ("The Whirlwind")
12. Flying Colors - The Storm ("Flying Colors")