Ufomammut, Okwaho, Gagulta @ Κύτταρο, 01/11/24

Είναι σχεδόν απαραίτητο μια φορά τουλάχιστον το μήνα, να γεμίζει η ψυχή με λίγο ατόφιο doom – και περισσότερες θα μπορούσα να πω, αλλά τουλάχιστον μία. Με την έναρξη λοιπόν του Νοεμβρίου κι ας είναι ο καιρός σχεδόν καλοκαιρινός ακόμη, δεν υπήρχε καλύτερη δικαιολογία από την παραπάνω για μια βόλτα στο Κύτταρο, όπου θα ξεκινούσε η ευρωπαϊκή περιοδεία των Ιταλών μάγιστρων του ψυχεδελικού sludge, Ufomammut. Ένα συγκρότημα ιδιαίτερα αγαπημένο στη χώρα μας, της οποίας η σκηνή έχει μια φυσική ροπή προς τους συγκεκριμένους ήχους, οι Ufomammut αυτή τη φορά βρίσκονται στο δρόμο για να παρουσιάσουν τον νέο δίσκο τους, "Hidden", που αγαπήσαμε ήδη από την αρχή της χρονιάς και τους ανέβασε στην πρότερα γνωστή ποιότητά τους.

Ο δρόμος μπορεί να ήταν λίγο στα όρια του κολαστηρίου γιατί η κίνηση στους δρόμους ήταν βγαλμένη από σενάριο επιστημονικής φαντασίας, ευτυχώς όμως μια μικρή, ευτυχής κι ελπίζω σκόπιμη καθυστέρηση βοήθησε ώστε να προσέλθει όσο το δυνατόν περισσότερος κόσμος από νωρίς. Το ιδανικό ντουέτο ελληνικών συγκροτημάτων των Okwaho και Gagulta ήταν αυτό που θα πλαισίωνε την εμφάνιση των Ufomammut στην Αθήνα, έπειτα από τη σύντομη εκδρομή του κοινού τους μέλους μαζί στην Κρήτη εκπροσωπώντας εκεί τους Seer Of The Void. Πρώτοι στη σκηνή οι Gagulta, που αφού μετά και την καραντίνα επαναδραστηριοποιήθηκαν κυκλοφορώντας το ομώνυμο ντεμπούτο τους που είχε αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις σε βινύλιο κι έκτοτε, επιλεκτικά έχουν δώσει κάποιες εξαιρετικές εμφανίσεις. Υπάρχει κάτι στη χημεία των Gagulta που τους οδηγεί πάντοτε να είναι ικανοί να παρασύρουν στο πέρασμα του ήχου τους κάθε τυχαίο ακροατή, ειδικά σε ζωντανές συνθήκες. Με φωνητικά που σαρώνουν τους μεγαλύτερους σου φόβους κι έναν εξαιρετικό ήχο στο πλευρό τους, οι Gagulta άνοιξαν τη βραδιά όπως της άρμοζε – με σκληρό sludge σκοτεινιασμένο από πολύπλευρες επιρροές, βασισμένο φυσικά στην full length κυκλοφορία τους. Αν μου λείπει κάτι πλέον από μεριάς τους, είναι ένας καινούριος δίσκος.

Όχι πολύ αργότερα από την τελευταία μας συνάντηση, οι Okwaho βρίσκονται ξανά στα Αθηναϊκά σανίδια και φαίνεται πως το έχουν βάλει στόχο να μάθουν οι πάντες το όνομά τους – και όχι άδικα. Προσπαθώντας να μη γίνω γραφική αναφέροντας έτι μία φορά την αδυναμία μου στη δεύτερη full-length κυκλοφορία τους, "The Usurper Regime", θα πω πως με πολλή δουλειά χτίζεται και ο ήχος και η χημεία και η φήμη. Έτσι, οι Okwaho συναυλία με τη συναυλία, αναδεικνύονται πιο δεμένοι, πιο ζοφεροί, πιο συμπαγείς. Για άλλη μια φορά ως τριάδα και χωρίς τους συνήθεις guest μουσικούς να τους περιβάλλουν, οι Okwaho παρέδωσαν μαθήματα για το πως να δημιουργείς όγκο στον ήχο σου με τρία μόλις άτομα στη σύνθεση του συγκροτήματός σου. Ξεκινώντας με την πλέον χαρακτηριστική μελωδία του "The Burden Of Thousand Murders", με το video wall αυτή τη φορά στη διάθεσή τους, οι Okwaho επιδόθηκαν σε λίγο περισσότερο από μισή ώρα του εντυπωσιακού sludge τους. Αδυναμία ή όχι, το να μην βαριέσαι με τίποτα ένα συγκρότημα που βλέπεις υπερβολικά συχνά το λες και επιτυχία.

Με δύο εκ των καλύτερων όπλων μας στην blackened sludge αθηναϊκή οπλαποθήκη, η ατμόσφαιρα είχε φορτιστεί επαρκώς για να λάβει τη θέση της στη σκηνή η κεντρική τριάδα της βραδιάς. Οι Ufomammut, έξι χρόνια μετά την τελευταία τους εμφάνιση στην Αθήνα επιστρέφουν επιτέλους και μάλιστα με ένα δίσκο δυναμίτη. Αυτό που ήρθε όμως ως ευχάριστη έκπληξη για όσους τους παρακολουθούμε πιστά κάθε φορά που επιστρέφουν, είναι η ανακοίνωση πως στη συγκεκριμένη περιοδεία, το "Hidden" θα αποδιδόταν στην ολότητά του.

Έτσι και έγινε πράγματι, και οι Ufomammut ξεκινούν ένα αστρικό ταξίδι με επίγειους κι εξωγήινους θεούς και δαίμονες, από τις πρώτες κιόλας νότες του "Crookhead". Σημαντικός αρωγός σε αυτό τους το ταξίδι, ο εξαιρετικός φωτισμός αλλά κυρίως, τα επιμελημένα από το ίδιο το συγκρότημα υπνωτικά visuals που έχουν δημιουργηθεί για κάθε κομμάτι του "Hidden" ξεχωριστά. Όλα αυτά προσέφεραν ένα παραπάνω στοιχείο μυσταγωγίας στην όλη μουσική έκσταση των Ufomammut. Η τριάδα λοιπόν, έχει πλέον αγριέψει. Μετά τη σημαντική αλλαγή του drummer τους, ο Levre φαίνεται πλέον να έχει βρει τα πατήματα και τη χημεία του και μάλιστα, σχεδόν αποδεικνύει ότι είναι καλύτερος παίκτης πίσω από τα κρουστά και γεμίζει με μία άλλη βαρύτητα τον ηχητικό παροξυσμό των Ufomammut.

Βέβαια είναι αξιοθαύμαστη και η εικοσιπενταετής πλέον, αδιάσπαστη μουσική στιχομυθία των Poia και Urlo. Με έναν μαγικό τρόπο συνεννοούνται με τα μάτια, κάποιες φορές και χωρίς ούτε καν αυτά. Κατά τη ροή του "Hidden", όπου παρασυρόμαστε σε στιγμές όπως το φανταστικό "Mausoleum" αλλά και το αδερφάκι του "Leeched", συνειδητοποιεί κανείς κάτι σημαντικό, ειδικά αν έχει ξαναδεί τους Ufomammut. Οι συνθέσεις τους ζωντανά αποκτούν τελείως διαφορετικό όγκο – μια συνεχής επίθεση που δεν έχει όμως σκοπό να βλάψει, μα να αφυπνίσει κάποια ξεχασμένα θαρρείς, σημεία της συνείδησης. Από κάπου εκεί μαζεύονται και πολλά χειροκροτήματα που απευθύνονται στους Ufomammut οι οποίοι με ελάχιστα λόγια αλλά πλήρως εκφραστικά χαμόγελα, δείχνουν τα πρόσωπα που ξεκινώντας την περιοδεία τους, αντιλαμβάνονται γιατί επέλεξαν στις ζωές τους να γράφουν μουσική.

Μετά και το "Soulost", ο κύκλος του "Hidden" τελειώνει και μοιάζει αναπόφευκτη η επίσκεψη σε κάποια παρελθοντική αίγλη. To πρόσφατο single "Supernova" που προηγήθηκε της κυκλοφορίας τους είναι αυτό που κάνει την αρχή, όμως, η συναυλία σίγουρα θα κορυφωθεί με τις θύμησες των "Ecate" και "Idolum" - γνωστά και ως οι πιο δημοφιλείς δίσκοι των Ufomammut. Τα λατρεμένα κομμάτια λοιπόν "Temple" και "Stigma" με τον χαρακτηριστικό ρυθμό τους πας παρασύρουν σε περισσότερα από δεκαπέντε λεπτά πνευματικού εσωτερικού παραληρήματος, καθώς ακοή αλλά και βλέμμα είναι πλήρως συγκεντρωμένα στο θέαμα. Χωρίς φανφάρες και με περίσσια ταπεινότητα, για αρκετά παραπάνω από μία ώρα οι Ufomammut μας χάρισαν ατόφιο ψυχεδελικό doom, κι εμείς τα ψυχικά καύσιμα για να οργώσουν την Ευρώπη.

Φωτογραφίες: Σπύρος Κούρκουλας