Dire Straits Legacy @ Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων, 27/06/24

Οι συναυλίες συγκροτημάτων tribute είναι φτιαγμένες για να ξεδιψούν και να ικανοποιούν τους μουσικόφιλους που είναι περισσότερο συνδεδεμένοι συναισθηματικά με τα τραγούδια αυτά καθαυτά και λιγότερο με τα πρόσωπα τα οποία τα συνέθεσαν και τους έδωσαν αρχικά ζωή.

Δεν απευθύνονται κατ’ επέκταση σε οπαδούς και κάθε είδους «αυθεντικούς» που σου αναφέρουν πάντα ότι «τους είχα δει με την original σύνθεση, τι να μου πουν τώρα οι σεσιονάδες;».

Προσωπικά έχω αρκετές επιφυλάξεις για τέτοιου είδους συναυλίες, ενώ φροντίζω σίγουρα να αποφεύγω αυτές που παρουσιάζουν μιμήσεις σε ντυσίματα, τρόπους ερμηνείας και κινήσεις των κλασικών καλλιτεχνών χάνοντας κάθε έννοια της rock συναυλίας και της καλλιτεχνικής έκφρασης.

Η περίπτωση των Dire Straits Legacy φαινόταν στα χαρτιά μια από τις καλύτερες εκδοχές ενός tribute σχήματος.

Σημαντικοί μουσικοί με δική τους καριέρα, προσωπικότητα και καταγεγραμμένα χιλιόμετρα με το αυθεντικό συγκρότημα όπως ο Mel Collins, ο Alan Clark και ο Phil Palmer δίνουν πολλούς πόντους σημαντικότητας και φυσικά αρκετές εγγυήσεις για να επενδύσεις τον χρόνο σου.

Από εκεί και πέρα όλα στο τέλος κρίνονται από το αποτέλεσμα και για να πούμε την αλήθεια από τις πρώτες νότες του "Private Investigations" φάνηκε πως το στοίχημα θα κερδηθεί.

Ο ήχος πλούσιος και καθαρός, θύμισε τους Dire Straits των μεγάλων σταδίων και του "Alchemy", όταν πλέον τα πλήκτρα είχαν βρει και αυτά κεντρικό ρόλο στο συγκρότημα.

Η ομάδα των μουσικών εξαιρετική, μια πραγματικά καλοπρογραμματισμένη μηχανή που στήθηκε για να τιμήσει την σπουδαία κληρονομιά της παρέας του Knopfler. Ταυτόχρονα οι τωρινοί πρωταγωνιστές δείχνουν το απαραίτητο πάθος και την ενέργεια που χρειάζεται το rock για να μην τείνει προς το «επαγγελματικό» και το αποστειρωμένο.

Κάπως έτσι το "Tunnel Of Love" φέρνει τις πρώτες ενθουσιώδεις αντιδράσεις στο κοινό το οποίο να αναφέρουμε πως εκτός του ότι γέμισε την Τεχνόπολη ήταν φανερά αφοσιωμένο στην μουσική και όχι περαστικό όπως σε άλλα events του συγκεκριμένου χώρου.

Προσωπικά η στιγμή που ένιωσα την δύναμη της μουσικής και πλημμύρισα από συναισθήματα ήταν το υπέροχο "Romeo And Juliet". Σε αυτό το σημείο διαλύθηκαν οι αμφιβολίες μου και σαν τους ανθρώπους της πρώτης παραγράφου θυμήθηκα τα εντελώς δικά μου πράγματα που έχω συνδέσει με αυτό το τραγούδι (και που δεν θα μοιραστώ όμως σε αυτό το κείμενο).

Τα τραγούδια του "Brother In Arms" -λογικό λόγω της επιτυχίας του- και του "On Every Street" -λόγω της συμμετοχής σε αυτά των Danny Cummings και Phil Palmer- κυριάρχησαν στο πρόγραμμα με κορυφαία την συμβολή του σπουδαίου σαξοφωνίστα Mel Collins (μέλος των King Crimson και συνεργάτης κορυφαίων ονομάτων της μουσικής που αγαπάμε) στο υπέροχο "Your Latest Trick".

Τα δύο εμβόλιμα τραγούδια από το πρώτο -και αγαπημένο μου- άλμπουμ "Setting Me Up" και "Sultans Of Swing" δεν ταίριαξαν τόσο στο υπόλοιπο της βραδιάς και ειδικά στο δεύτερο δεν αποτυπώθηκε το groove που θα περίμενα.

Αντιθέτως το "Money For Nothing" ακούστηκε όπως του πρέπει, «μεγάλο» με τα φυσικά και πολύ δυναμικά τύμπανα να το απογειώνουν, ενώ οι κιθάρες ολοκλήρωσαν καταπληκτικά την δουλειά. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει και στον τραγουδιστή και κιθαρίστα Marco Caviglia ο οποίος τα πήγε καλά στον άχαρο ρόλο του να ηγηθεί στην θέση του Mark Knopfler. Με καλές τοποθετήσεις στα φωνητικά του και ωραίες φράσεις στην κιθάρα δεν προσπάθησε να μιμηθεί αλλά να υπηρετήσει την μουσική και για αυτό δεν με ενόχλησε καθόλου.

Το κλείσιμο με το "So Far Away" με πήγε κατευθείαν πίσω στο 2008 και την εμφάνιση του Knopfler στο Λυκαβηττό. Γύρω μου επίσης συγκινημένα και χαρούμενα πρόσωπα όλων των ηλικιών.

Όπως πάντα η μουσική τελικά κέρδισε, το πραγματικά κλασικό ρεπερτόριο αν υπηρετείται σωστά θα συγκινεί πάντα.

Ελπίζω όλοι και όλες να έφυγαν με νέες θετικές αναμνήσεις από αυτή την συναυλία για να συνεχιστεί ο όμορφος αυτός αέναος κύκλος που συνδέει την μουσική με το συναίσθημα και την ανάμνηση και φτου από την αρχή.

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής