«A Buyer's Guide»: Annihilator

Μια ματιά στην δισκογραφία του πνευματικού παιδιού του Jeff Waters, ενός υπερ-ταλαντούχου, αλλά ταυτόχρονα ξεροκέφαλου, μουσικού

Από τον Κώστα Πολύζο, 11/11/2015 @ 12:37
Οι Annihilator δημιουργήθηκαν από τον 18-χρονο Καναδό ονόματι Jeff Waters το 1984 και κυκλοφορήσαν δίσκους που αποτέλεσαν σταθμό στο thrash και εν γένει στο heavy metal. Κύριο χαρακτηριστικό του συγκροτήματος ήταν και είναι ακόμα η καταπληκτική δουλειά στις κιθάρες και δεν θα ήταν υπερβολή να χαρακτηρίσουμε τον Waters guitar hero με φοβερή πένα, που έγραψε κάποια από τα πιο έξυπνα solo που χαράχτηκαν στις αυλακιές των βινυλίων.

Annihilator

Αφού ηχογραφήσανε τρία demo tapes, το 1989 βγήκε το "Alice In Hell" και οι κριτικές ήταν αποθεωτικές. Στη συνέχεια κυκλοφόρησαν δύο ακόμα καταπληκτικούς δίσκους και το ότι κάθε φορά το κάνανε με διαφορετικό τραγουδιστή προσδίδει αρκετούς πόντους στην μπάντα καθώς δεν φάνηκε να τους (τον - ποιόν κοροϊδεύω;) αποσυντονίζει.

Υπάρχουν αρκετά κομβικά σημεία στην μετέπειτα πορεία της μπάντας, όπως η στροφή που έγινε στο "Set The World On Fire", το ότι ανέλαβε ο Waters τα φωνητικά στο "King Of The Kill" (και τους επόμενους δύο δίσκους), η πρόσληψη του Comeau για τραγουδιστή, αλλά εγώ θα σταθώ σε δύο πράγματα.

Annihilator

Το πρώτο ήταν η πρόσληψη του Dave Padden ο οποίος αποδείχτηκε ο μακροβιότερος τραγουδιστής της μπάντας. Κυκλοφορήσανε πέντε στούντιο άλμπουμ μαζί με τον Waters αλλά, παρ' όλο πως φαινόταν να έχει κάποια φωνή, δεν μπόρεσε ποτέ να αφήσει έναν χαρακτήρα στην μπάντα καθιστώντας τις περισσότερες ερμηνείες του αδιάφορες και μοιραία αυτό έβγαινε και στους δίσκους, ενώ δεν φάνηκε να μπορεί να βοηθήσει στον τομέα των συνθέσεων, οπότε ερχόμαστε...

...στο δεύτερο και ακόμα σημαντικότερο γεγονός που είναι η εμμονή του Waters να τα κάνει όλα μόνος του. Αν δει κανείς έχουν περάσει από το συγκρότημα 34 μουσικοί. Όχι, δεν διαβάζετε λάθος, 34 είναι και μάλιστα το μικρόφωνο το έχουν μοιραστεί 6 τραγουδιστές (σε επίσημες κυκλοφορίες). Αμέσως καταλαβαίνει κανείς ότι κάποιο πρόβλημα υπάρχει με τον Jeff...και εκεί που εστιάζω εγώ είναι η ανικανότητα ή η έλλειψη θέλησης να συνεργαστεί με κάποιον/-ους μουσικό/-ούς και κυρίως να βρει έναν τραγουδιστή που θα μπορέσει να βοηθήσει και να γράψει  και πάλι πιασάρικες φωνητικές μελωδίες. Ίσως θα έπρεπε να σκεφτεί πως οι φρέσκες ιδέες που θα έφερνε ενδεχομένως κάποιος θα μπορούσε να ανανεώσει και την δική του έμπνευση. Δεν χρειάζεται να το πολυσκεφτούμε, παραδείγματα υπάρχουν πολλά. Δείτε τι συνέβη με τον Stu Block και των Schaffer στους Iced Earth ή πόσο ανανεώθηκε ο Slash από την στιγμή που συνεργάστηκε με τον Myles Kennedy.

Jeff Waters (Annihilator)

Ό,τι και να λέμε πάντως, όσο και αν δεν ανταποκρίνονται οι τελευταίες δουλειές των Annihilator στα υψηλά στάνταρ που ο ίδιος ο Waters είχε θέσει, τίποτα δεν είναι ικανό να τους στερήσει την θέση τους στο πάνθεον των ηρώων του heavy metal. Αν με αφορμή αυτόν τον οδηγό της δισκογραφίας της μπάντας ανατρέξετε και πάλι στον μακρύ κατάλογο από φοβερά τραγούδια τα οποία γράφτηκαν από αυτή την μπάντα είμαι σίγουρος πως θα συμφωνήσετε μαζί μου.

Υ.Γ.: Το κείμενο στο "Never, Neverland" είναι «κλεμμένο» από το αφιέρωμα που είχε γίνει για τα καλύτερα heavy metal άλμπουμ των '90s.

Buy Or Die
Annihilator - Alice In Hell Alice In Hell
Roadrunner (1989)

Το ντεμπούτο των Annihilator είναι ένας δίσκος που θα φτιάξει κάθε εθισμένο στο thrash metal οπαδό και ταυτόχρονα είναι αυτός που ανέδειξε τον Jeff Waters σε ένα από τα μεγαλύτερα κιθαριστικά ταλέντα που πέρασαν μέχρι σήμερα από τον χώρο. Ποιό τραγούδι να πρωτοαναφέρουμε; Τους thrash δυναμίτες "W.T.Y.D." και "Human Insecticide"; Την φοβερή δουλειά στις κιθάρες στο σχεδόν ορχηστρικό "Schizos (Are Never Alone)"; Την τρέλα που κουβαλάνε συνθέσεις όπως το "Burns Like A Buzzsaw Blade"; Το "Alison Hell" που εύκολα συγκαταλέγεται σε λίστα με τα καλύτερα heavy metal τραγούδια όλων των εποχών; Το "Alice In Hell" είναι ένας δίσκος που μας σύστησε με τον πιο αγενή τρόπο ένα συγκρότημα που θα είχε γίνει θρύλος, ακόμα και αν δεν κυκλοφορούσε τίποτα άλλο.
Annihilator - Never, Neverland Never, Neverland
Roadrunner (1990)

Στις αρχές των '90s ο Jeff Waters προσλαμβάνει τον Coburn Pharr των Omen για τη θέση του τραγουδιστή και μας προσφέρει το εκλεκτότερο χαρμάνι από thrash / speed / heavy metal που φούμαρε ποτέ κανείς. Η αίσθηση τελειότητας του δεύτερου δίσκου τους συνοψίζεται στο καταπληκτικό παίξιμο του Jeff, το οποίο οριοθετεί τον ορισμό του guitar hero, χωρίς να υπάρχει βέβαια κάποιος που υστερεί. Το "The Fun Palace" θα αποτελέσει μια εκ των κορυφαίων συνθέσεων που έγραψαν ποτέ, αλλά ας μην γελιόμαστε, είναι απλά το όρος Έβερεστ στην οροσειρά των Ιμαλαΐων που σχηματίζουν ύμνοι όπως τα "Road To Ruin", "Stonewall", "Imperiled Eyes", "I Am In Command" και φυσικά το ομώνυμο. Πολλοί θεωρούν το εν λόγω άλμπουμ το καλύτερο των Annihilator και δεν πιστεύω πως έχουν άδικο.
 
Must Have
Annihilator - Set The World On Fire Set The World On Fire
Epic / Roadrunner (1993)

Τρίτος δίσκος για τους Καναδούς και τρίτος τραγουδιστής πίσω από το μικρόφωνο. Ο Waters απλοποιεί λίγο τις συνθέσεις, γυαλίζει ακόμα περισσότερο την παραγωγή, γράφει μπαλάντες, εισάγει αρκετό groove και γενικά κάνει μια εμπορική στροφή στον ήχο. Οπότε λογικά ήρθε και η γκρίνια από τους φανατικούς οπαδούς της μπάντας εκείνη την εποχή. Σε δεύτερη ανάγνωση όμως ο δίσκος δείχνει να εξερευνεί τις rock καταβολές του Waters και ακόμα και σήμερα, είκοσι και βάλε χρόνια από την κυκλοφορία του, ακούγεται φρέσκος και ουδείς μένει ασυγκίνητος στο άκουσμα των "Knight Jumps Queen", "Bats In The Belfry" και "The Edge". Φυσικά ξεχωρίζουν το ομώνυμο και το "Phoenix Rising". Μην παραλείψουμε να αναφέρουμε πως στα τύμπανα έχουμε την συμμετοχή του Mike Mangini και πως για ακόμα μια φορά η lead δουλειά στις κιθάρες είναι καταπληκτική.
Annihilator - Carnival Diablos Carnival Diablos
SPV (2001)

Ξεπερνάμε εύκολα το άθλιο εξώφυλλο σκεφτόμενοι το «ποτέ μην κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλό του» και πάμε παρακάτω. Το "Carnival Diablos" θα αποτελέσει το ρινγκ πάνω στο οποίο θα μονομαχήσουν τα μοντέρνα groove περάσματα  και τα Pantera riff με τα παλιάς κοπής στοιχεία της μπάντας, με το αποτέλεσμα να είναι αυτός ο φοβερός δίσκος. Είναι το άλμπουμ το οποίο κέρδισε το στοίχημα του να καταφέρνει να ακούγεται σύγχρονο διατηρώντας παράλληλα τον χαρακτήρα της μπάντας. Τρανταχτό παράδειγμα το ομώνυμο και το "Time Bomb". Υπάρχει ο φόρος τιμής στους AC/DC με το "Shallow Grave", αλλά και το υπερηχητικό "Hunter Killer" το οποίο ακολουθείται από το hidden track "Chicken & Corn" το οποίο ακούγεται σαν ένα punk / rock jingle που θα μπορούσε να είχε γράψει ο Charlie Harper. Α, έχει και τον Joe Comeau των Liege Lord για τραγουδιστή.
 
Other Essentials
Annihilator - King Of The Kill King Of The Kill
CMC (1994)

Το "King Of The Kill" είναι ο δίσκος που δείχνει πλέον ξεκάθαρα πως οι Annihilator είναι ο Jeff Waters. Όχι πως δεν το είχαμε καταλάβει, αλλά εδώ αναλαμβάνει για πρώτη φορά και τα φωνητικά και ο μόνος άλλος που συνεισφέρει είναι ο Randy Black στα τύμπανα. Πρόκειται για άλμπουμ το οποίο οφείλει την φήμη του στην ομώνυμη φοβερή και επιθετική σύνθεση, αλλά και το "Second To None". Από εκεί και πέρα, αν και για κανένα λόγο δεν μπορεί να τον χαρακτηρίσει κάποιος ως κακό ή μέτριο δίσκο, σίγουρα αρχίζουν να φαίνονται θέματα με τις μανιέρες που χρησιμοποιεί ο Jeff και οι οποίες αρχίζουν να αφαιρούν την πρωτοτυπία και την σπιρτάδα που έβγαζαν οι προηγούμενες δουλειές τους, αφού κάποια πράγματα αρχίζουν να ακούγονται προβλέψιμα.
Annihilator - Refresh The Demon Refresh The Demon
Music For Nations (1996)

Δεν ξέρω αν πρόκειται για αιρετική άποψη, αλλά θεωρώ το "Refresh The Demon" καλύτερο δίσκο από το "King Of The Kill". Όχι πως έχει και καμιά ιδιαίτερη αξία, αλλά στον δεύτερο δίσκο στον οποίο συνεχίζει να τραγουδάει ο Jeff, φαίνεται να υπάρχει συνολικά περισσότερη ενέργεια είτε μιλάμε για το thrash χαρακτήρα που βγάζουν το ομώνυμο και το "The Pastor Of Disaster", είτε για το φοβερό "A Man Called Nothing" με τα σκαμπανεβάσματα σε ταχύτητα και διάθεση, είτε για την ανεμελιά και την χαλαρότητα του up-tempo "City Of Ice" με το πολύ κουλαριστό του solo. Ακόμα και το άκυρο στη ροή του δίσκου "Innocence Eyes" δεν μπορείς να μην το συμπαθήσεις, το οποίο και ο Waters έγραψε για να εκφράσει την αγάπη του στο -τότε- νεογέννητο παιδί του.
Annihilator - Waking The Fury Waking The Fury
SPV (2002)

Μετά την επιτυχία του "Carnival Diablos", ο Jeff Waters έκανε το προφανές (όχι και τόσο για τον ίδιο βέβαια). Κράτησε τον Joe Comeau πίσω από το μικρόφωνο της μπάντας και κυκλοφόρησε ένα ακόμα πολύ δυνατό άλμπουμ, έστω και κατώτερο του προκατόχου του. Το "Waking The Fury" είναι ακόμα πιο επιθετικό κι αν εξαιρέσουμε τον κάπως «περίεργο» ήχο στις κιθάρες και κάποιες προκάτ συνθετικές αντιλήψεις του Waters (λίγα παραλλαγμένα riff, ένα AC/DC τραγούδι) διαθέτει κάμποσες ωραιότατες συνθέσεις, όπως το "Torn", το Maidenικό "Striker" ή το "The Blackest Day". Μετά ο Waters έκανε τον εαυτό του τρόικα και έστειλε στην ευχή του Θεού τον Comeau, ψάχνοντας για ισοδύναμα, αλλά η αλήθεια είναι ότι έχασε τον καλύτερο τραγουδιστή που είχε ποτέ δίπλα του. Θα έλεγα πως αυτός είναι και ο λόγος της μετέπειτα δισκογραφικής κατρακύλας, αλλά δεν είναι ότι κι ο Comeau μας θάμπωσε έκτοτε...
 
Nerd Alert
Annihilator - Bag Of Tricks Bag Of Tricks
Roadrunner (1994)

Θα μπορούσαμε να επιλέξουμε σε αυτή την κατηγορία κάποια άλλη στούντιο δουλειά του συγκροτήματος, αλλά αν είσαι αρρωστάκι (nerd) οπαδός των Annihilator δεν νοείται να μην έχεις αυτή την συλλογή. Καταρχάς περιέχει ένα από τα αγαπημένα μου «φλώρικα» τραγούδια που κυκλοφόρησαν ποτέ, το "Fantastic Things", το οποίο έχει ένα καταπληκτικό solo από των Waters. Έχει σε ζωντανή εκτέλεση την διασκευή στο "Live Wire" των AC/DC, μια από τις αγαπημένες  μπάντες του Jeff (το τραγουδάει κιόλας). Έχει demo εκτελέσεις, έχει ζωντανές ηχογραφήσεις, έχει και άλλα ακυκλοφόρητα, αλλά η αλήθεια είναι πως πρόκειται για μια συλλογή που απευθύνεται αυστηρά σε φανατικούς οπαδούς και όχι μια από εκείνες τις best off καταστάσεις  για να ξεκινήσει ο πιτσιρικάς να ακούει και να μπει στο κλίμα ή να την έχεις στο αμάξι πρόχειρη για παν ενδεχόμενο.
 
Only On Discount
Annihilator - Remains Remains
CMC (1997)

Ok, ξεκινάω το θάψιμο και ρίχνω την πρώτη φτυαριά χώμα. Drum machine ρε 'συ Jeff; Φτάνουμε αισίως στην έκτη στούντιο δουλειά και αισθάνεσαι την ανάγκη να πειραματιστείς ακόμα περισσότερο, κάτι που είναι απόλυτα κατανοητό. Ε, κάνε τότε έναν solo δίσκο και μην κολλάς την ρετσινιά στο συγκρότημα. Υπάρχουν απόψεις πως το "Remains" δεν είναι ο χειρότερος δίσκος της μπάντας τις οποίες θεωρώ βάσιμες έως έναν βαθμό, αλλά επιλέγεται η εν λόγω κυκλοφορία να εκπροσωπήσει αυτή την κατηγορία γιατί απλά δεν είναι δίσκος των Annihilator. Ακόμα και τα άλμπουμ τα οποία κάποιοι θεωρούν κατώτερα, έχουν κάποια στοιχεία σήμα κατατεθέν της μπάντας και σίγουρα έχουν ...ντράμερ!
 
Live
Annihilator - Double Live Annihilation Double Live Annihilation
AFM (2003)

Υπάρχει ένα πρόβλημα εδώ καθώς οι Annihilator δεν έχουν καλό live δίσκο. Και εξηγώ. Το "In Command" του 1996 είναι ηχογραφήσεις και με τον Pharr και με τον Rampage και ο ήχος είναι λίγο χάλια, ενώ το "Double Live Annihilation", αν και κάλυπτε όλη την καριέρα της μπάντας, παρακούγεται στουντιακό  και πειραγμένο. Καθαρά λοιπόν για λόγους σφαιρικής αντίληψης του πως ηχεί η δισκογραφία των Annihilator live, της συμμετοχής του Comeau, αλλά και το ότι τα τραγούδια της (τότε) σύγχρονης εποχής των Annihilator ακούγονται καλύτερα από τις αντίστοιχες στούντιο εκτελέσεις, επιλέγεται το δεύτερο, που όπως και να το κάνουμε είναι πιο χορταστικό.


A Compilation
Την παρακάτω συλλογή τραγουδιών των Annihilator αν την παρατηρήσει κανείς καλά, θα δει πως είναι χρονικά «εμπροσθοβαρής», και την μερίδα του λέοντος παίρνουν τα τραγούδια που έγραψε ο Waters μέχρι το 1996. Δεν είναι δα κανένα φοβερό μυστικό να πούμε πως ο Waters πλέον έχει αυτοπεριοριστεί και αρκείται στο να γράφει «ok» δίσκους, που σίγουρα δεν θα τους κάνεις σουβέρ για το ποτό σου, αλλά από την άλλη δεν έχουν κάτι το αξιοσημείωτο να σου προσφέρουν, οπότε λογικά το βάρος πέφτει στην προ Padden εποχή με ολίγη από Comeau.

1. Alison Hell (Alice In Hell)
2. W.T.Y.D. (Welcome To Your Death) (Alice In Hell)
3. Human Insecticide (Alice In Hell)
4. The Fun Palace (Never, Neverland)
5. Stonewall (Never, Neverland)
6. I Am In Command (Never, Neverland)
7. Set The World On Fire (Set The World On Fire)
8. Phoenix Rising (Set The World On Fire)
9. Fantastic Things (Bag Of Tricks)
10. King Of The Kill (King Of The Kill)
11. Second To None (King Of The Kill)
12. City Of Ice (Refresh The Demon)
13. A Man Called Nothing (Refresh The Demon)
14. Carnival Diablos (Carnival Diablos)
15. The Rush (Carnival Diablos)
16. Torn (Waking The Fury)
17. The Trend (Annihilator)
  • SHARE
  • TWEET