Hellfest (part 1) @ Clisson, Γαλλία, 17-19/06/22

Το μεγαλύτερο festival σκληρής μουσικής pt. 1

Από τον Γιάννη Βόλκα, 04/08/2022 @ 14:32

Ήταν Ιούνιος του 2019 όταν αποχωρούσαμε εκστασιασμένοι από το Clisson μετά από μια μαγευτική εμφάνιση των Tool η οποία ήρθε ως επισφράγιση ενός αξιοζήλευτου τετραήμερου. Ελάχιστα πράγματα θα μπορούσαν να ξεπεράσουν την πρόσφατη, τότε, εμπειρία μας αλλά η αντίστροφη μέτρηση για την επόμενη χρονιά είχε αρχίσει από νωρίς. Ακολούθησε η γνωστή σε όλους μας συναυλιακή ξηρασία από την οποία δεν κατάφερε να γλυτώσει ούτε το τεράστιο festival που ακούει στο όνομα Hellfest.

Όταν όμως έχεις περάσει στο μυαλό και στην ψυχή του κόσμου ότι είσαι ο καλύτερος, οφείλεις και να το αποδείξεις. Αντί λοιπόν, μετά από απουσία δυο ετών και ότι συνεπάγεται αυτό οικονομικά, να πράξουν εκ του ασφαλούς, αποφάσισαν να «τα ρίξουν όλα στο τραπέζι». Επτά ημέρες κατά τις οποίες περίπου 350 συγκροτήματα θα περνούσαν από τις έξι σκηνές του festival δημιουργώντας εξ'αρχής το μεγαλύτερο, κατά πάσα πιθανότητα, συναυλιακό line-up στην ιστορία της σκληρής μουσικής.

Αφού συζητούσαμε για το εν λόγω happening για δυο ολόκληρα χρόνια, μπορούμε να νοιώθουμε τουλάχιστον τυχεροί που καταφέραμε να παραβρεθούμε στο Hellfest του 2022 ώστε να σας περιγράψουμε, περιληπτικά, τι συνέβη, σχεδόν σε ολόκληρο το επταήμερο.

Hellfest

Ηellfest Day 1 (17/06/2022)

Στην ανταπόκριση από το Hellfest του 2019 σας περιγράψαμε την διαδικάσία προετοιμασίας κατά την είσοδο στον χώρο. Η εμπειρία μας αυτή μας βοήθησε ώστε να φτάσουμε στην ώρα μας και να ολοκληρώσουμε όλα τα τυπικά με χαρακτηριστική ευκολία αλλά το βασικό μας πρόβλημα κατά την πρώτη μέρα έγινε εξ'αρχής ολοφάνερο. Η έντονη ζέστη με την θερμοκρασία να ξεπερνά τους 40Ί έκανε τα πράγματα επικίνδυνα και έτσι αποφασίσαμε να κρυφτούμε στο αγαπημένο μας Valley stage για προθέρμανση με τους ASG. Οι Αμερικάνοι stoner-άδες απέδιδαν άψογα το υλικό τους αλλά ήταν ακόμα πολύ νωρίς για ενθουσιώδεις αντιδράσεις. Η αργή και ογκώδης φύση της μουσικής τους πάντως έγινε αποδεκτή τόσο από fans του είδους όσο και από όσους ήθελαν απλά να προστατευτούν από τον καυτό ήλιο.

Hellfest ASG

Συνέχεια στο Warzone, το punk/hardore stage δηλαδή όπου εμφανίζονταν οι γερόλυκοι βοστονέζοι Slapshot. Με μπροστάρη τον Jack "Choke" Kelly, μπόλικα κομμάτια από τους πρώτους δίσκους αλλά και την διασκευή τους στο "Bigmouth Strikes Again" των Smiths πρόσφεραν ένα τίμιο show, αντάξιο της ιστορίας τους.

Hellfest Slapshot

Οι Leprous μας έβγαλαν στην ζέστη, ντάλα μεσημέρι, αλλά δεν το μετανοιώσαμε αφού ο Einar Solberg και η παρέα του μας πρόσφεραν ένα σύντομα αλλά πανέμορφο σετ. Αν αντέχουν οι Νορβηγοί, θα αντέξουμε και εμείς, σκεφτήκαμε, απολαμβάνοντας τόσο τα κομμάτια από το πρόσφατο "Aphelion" όσο και τα παλιότερα, μοιρασμένα με πολύ σωστό τρόπο. Σίγουρα η μουσική τους δεν είναι φτιαγμένη για να παρουσιάζεται υπό αυτές τις συνθήκες και έτσι, χωρίς να νοιώσουμε την παραμικρή απογοήτευση, απλά περιμένουμε την επόμενη δική τους συναυλία σε κάποιο κλειστό χώρο.

Hellfest Leprous

Μετά από ένα σύντομο διάλλειμα επιστρέψαμε στο Valley για μια μπάντα που περιμέναμε πως και πως, τους, αγαπημένους στο rocking.gr, Witchcraft. H ανυπομονησία μας ήταν μεγάλη, το ίδιο και οι προσδοκίες μας, χωρίς όμως να νοιώθουμε απόλυτα σίγουροι για το τι θα παρακολουθήσουμε. Δυστυχώς τόσο η εμφάνιση της μπάντας όσο και η επιλογή των κομματιών δημιούργησαν ένα άκρως υποτονικό αποτέλεσμα το οποίο κάθε άλλο παρά ικανοποιητικό κρίνεται. Όσο και αν αγαπάμε τις συνθέσεις από το ομώνυμο ντεμπούτο, οποιαδήποτε νότα από τα "Alchemist"/ "Legend" θα δημιουργούσε τον επιθυμητό ενθουσιασμό. Δυστυχώς όμως όσο περνούσε ο χρόνος και το 45λεπτο έφτανε στο τέλος τόσο η απογοήτευσή μας μεγάλωνε. Ο Magnus Pelander παραμένει μια ιδιόμορφη περίπτωση καλλιτέχνη που δεν κατάφερε, ή δεν επιθυμούσε, να πάει την μπάντα του ένα, ή περισσότερα, σκαλιά ψηλότερα ενώ είχε ολοφάνερα όλες τις δυνατότητες.

Hellfest Witchcraft

Ενώ ακολουθούσε στο main stage o, κατά γενική ομολογία, εντυπωσιακός Frank Carter με τους Rattlesnakes, εμείς παραμείναμε κρυμμένοι στις σκιές μέχρι να ξεκινήσει η εμφάνιση των Opeth. Άλλη μια μπάντα της οποίας η μουσική δεν ταιριάζει σε μεγάλα festival, ζέστη και φως αλλά από την άλλη εδώ και χρόνια έχει αλωνίσει όλες τις σκηνές του πλανήτη. Ο Mikael Akerfeldt, παραμένοντας ο εαυτός του, κατάφερε να γεμίσει με την παρουσία του το τεράστιο stage. Παρουσιάζοντας μερικά από τα πιο γνωστά τραγούδια των τελευταίων τους δίσκων και φτάνοντας χρονικά μέχρι το μεγαλειώδες "Blackwater Park" οι Opeth κατάφεραν να ξεσηκώσουν το πολυπληθές κοινό και να ακουστούν πιο ενεργητικοί από ότι θα περίμενε κανείς. Ορισμένα αστειάκια με το χαρακτηριστικό χιούμορ του Akerfeldt πέρασαν μάλλον απαρατήρητα αλλά το αποτέλεσμα κρίνεται πέρα ως πέρα θετικό, γεγονός που αποδεικνύει ότι οι Opeth έχουν πλέον την δυνατότητα να ανταπεξέλθουν υπό οποιεσδηποτε συνθήκες.

Hellfest Opeth

Συνέχεια με κάτι τελείως διαφορετικό και τους Offspring οι οποίοι βγήκαν φουριόζοι με τα "Staring At The Sun" και "Come Out And Play" δημιουργώντας τον αναμενόμενο χαμό. Όλα τα hits τους περνούσαν μπροστά από τα μάτια μας δημιουργώντας μια από τις πιο διασκεδαστικές εμφανίσεις της ημέρας. Η μπάντα βρίσκεται σε αρκετά καλό επίπεδο αν αναλογιστεί κανείς ότι τα βασικά μέλη της μπάντας πλησιάζουν πλέον τα 60. Θεωρώντας λοιπόν δεδομένο ότι η φωνή του Dexter Holland δεν θα μπορούσε να είναι εξίσου δυνατή συγκριτικά με μερικές δεκαετίες πίσω και παραλείποντας τους «στημένους» διαλόγους του με τον Noodles, οι Offspring ήταν μέχρι εκείνη τη στιγμή «η ψυχή του πάρτυ».

Hellfest Offspring

Παραμένουμε στα δυο κεντρικά stages στα οποία οι μπάντες εναλλάσονται με ένα μικρό χρονικό κενό πέντε μόλις λεπτών. Οι Mastodon στην σκηνή και με τον καλύτερο ήχο που τους έχω παρακολουθήσει ποτέ. Κατανοητό ότι η μουσική τους δεν είναι και η πιο εύκολη του κόσμου αλλά από ότι φαίνεται, λύσεις υπάρχουν. Με πολλές συνθέσεις από το πρόσφατο "Hushed And Grim" αλλά χωρίς να παραλείπουν το μακρινό παρελθόν απέδειξαν γιατί θεωρούνται από τις σημαντικότερες μπάντες της σκληρής μουσική του σήμερα. "Mother Puncher" από το "Remission", "Megalodon" και Blood And Thunder" από το "Leviathan", "Bladecatcher" και "Crystal Skull" από το "Blood Mountain". Τι άλλο να ζητήσει κανείς;

Hellfest Mastodon

Η ώρα έχει πλέον περάσει, ο ήλιος άρχισε επιτέλους να πέφτει και οι Dropkick Murphys έστησαν για άλλη μια φορά την δική τους ξεχωριστή irish-themed γιορτή. Μπορεί πλέον να είναι τακτικοί επισκέπτες στην χώρα μας αλλά πρέπει κάτι να πάει πολύ στραβά για να μην περάσεις καλά με την μουσική τους. Μπορεί ο co-frontman Al Barr να απουσιάζει από την φετινή περιοδεία για οικογενειακούς λόγους αλλά όταν ο κόσμος έχει όρεξη να διασκεδάσει, οι Dropkick Murphys αποτελούν την ιδανική παρέα. Και αν δεν είσαι fan του irish-punk, σίγουρα θα περάσεις καλά με το "T.N.T" των AC/DC. Κατά τα άλλα, "Johnny I Hardly Knew Ya", κομφετί στον αέρα, "Rose Tattoo" και άπειρα sing-alongs, "Ι'm Shipping Up To Boston", moshpit και χορός. Άλλη μια απολαυστική εμφάνιση των Βοστονέζων που γνωρίζουν πολύ καλά πως να διαχειρίζονται ένα κοινό σας του Hellfest.

Hellfest

Δεύτερη επίσκεψή μας στο Warzone για τους Cro-Mags. O Harley Flanagan είναι θεριό ανήμερο, οποιαδήποτε νότα από το "The Age Of Quarrel" προκαλεί παροξυσμό σε οποιοδήποτε hardcore fan αλλά κάπου στα μέσα του σετ τους οι δυνάμεις μας εγκατέλειψαν. Η ολοήμερη έκθεση στον ήλιο, η αφυδάτωση σε βαθμό κατάρρευσης μας απέτρεψαν από το να παραμείνουμε στον χώρο. Όσοι με γνωρίζουν προσωπικά, ξέρουν πολύ καλά ότι για κανέναν λόγο δεν εγκαταλείπω συναυλιακό χώρο πριν την λήξη της ημέρας αλλά δυστυχώς αυτή την φορά δεν αντέξαμε χάνοντας έτσι τις εμφανίσεις των Volbeat, Suicidal Tendencies και Deftones.

Hellfest Cro-Mags

Hellfest Day 2 (18/06/2022)

H πρόωρη λήξη της πρώτης μέρας σίγουρα επηρέασε την συμπεριφορά μας την επομένη. Ίσως και να υπερεκτιμήσαμε τις δυνάμεις, ίσως να ήταν απλά μια συγκυρία. Το μόνο σίγουρο ήταν ότι δεν έπρεπε να επαναληφθεί και έτσι φτάσαμε ελαφρώς αργότερα στον χώρο και κατά την διάρκεια της ημέρας κάναμε και μια ελαφριά συντήρηση δυνάμεων. Ουτως ή άλλως οι The Dead Daisies, οι οποίοι θα μας έφερναν νωρίτερα στον χώρο, είχαν ακυρώσει. Φτάσαμε όμως εγκαίρως για να προλάβουμε τους Me And That Man.

Hellfest Me And That Man

Το πολύ ιδιαίτερο side project του Nergal των Behemoth μας είχε εντυπωσιάσει με το ντεμπούτο του "Songs Of Love And Death" και το dark country/folk ύφος που κινείται. Με πανέξυπνο τρόπο ο Adam Darski πείθει ακόμα και τους σκληροπυρηνικούς black/death οπαδούς με «μηνύματα» όπως αυτά του "Burning Churches". To κοινό είτε τα παίρνει στα σοβαρά είτε όχι, συμμετέχει ενεργά τραγουδώντας τους στίχους. Οι δυο τελευταίοι δίσκοι των Me And That Man βασίζονται κατά πολύ στις πάμπολες συμμετοχές (από τον Sivert Hoyem μέχρι τον Corey Taylor) αλλά στα live τα πράγματα είναι πολύ πιο λιτά αλλά εξίσου ενδιαφέρουσα. Με πολύ αξιόλογες συνθέσεις οι Me And That Man παρουσίασαν ένα ουσιαστικό show το οποίο θα μπορούσε να προσελκύσει οπαδούς των Madrugada ή του Nick Cave.

Μετά από ένα σύντομο διάλλειμα, βγήκαμε στον ήλιο (ο οποίος ήταν ελαφρά πιο φιλικός μας) για τους Βρετανούς The Darkness. Με αφετηρία το "Growning On Me" από το "Permission To Land", το ντεμπούτο που τους έκανε γνωστούς σε όλο τον κόσμο πριν δυο δεκαετίες, έφεραν χορό και χαμόγελο στο κοινό. Το "Love Is Only A Feeling", το "Get Your Hand Off My Woman" και η ασυνήθιστη διασκευή στο "Street Spirit (Fade Out)" των Radiohead αποτελούσαν εύκολα τις κορυφαίες στιγμές του set μέχρι να κάνει την εμφάνισή του επί σκηνής ο Michael Starr των Steel Panther για να μοιραστεί τα φωνητικά στο "I Believe In A Thing Called Love". Κατά τα άλλα η φωνή του Justin Hawkins δεν φτάνει ούτε κατά διάνοια τόσο ψηλά όσα έφτανε κάποτε στους δίσκους αλλά αυτό δεν έδειξε να ενοχλεί κανέναν. Απολαυστικό glam/hard rock το οποίο μας προετοίμαζε για το τι θα συνέβαινε λίγες ώρες αργότερα στο ίδιο stage.

Hellfest The Darkness

Συνεχίζοντας την προαναφερθείσα συντήρηση δυνάμεων, κάναμε μια μικρή στάση στο πανηγύρι που είχαν στήσει οι Σκωτσέζοι Alestorm. Ένα τεράστιο φουσκωτό παπάκι επί σκηνής, μπόλικα drinking songs, η διασκευή του Taio Cruz στο ταιριαστό "Hangover" και το κοινό μπροστά στην σκηνή να χορεύει ξέφρενα.

Hellfest Alestorm

Έφτασε η ώρα όμως τα πράγματα να σοβαρέψουν και έτσι τραβηχτήκαμε όσο πιο κοντά στην σκηνή για να παρακολουθήσουμε επιτέλους ζωντανά τους Rival Sons (των οποίων η εμφάνιση είχε ακυρωθεί το 2019). Εξαιρετική εμφάνιση με όλα τα hits και την φωνή του Jay Buchanan σε εντυπωσιακά επίπεδα. Άνετος και επιβλητικός ο Jay περιφερόταν στην σκηνή με αργές κινήσεις ενώ ο χρόνος έμοιαζε τόσο λίγος μπροστά σε αυτό που βλέπαμε. Πρόλαβαν πάντως να μας παρουσιάσουν μεταξύ άλλων και το ακυκλοφόρητο "Nobody Wants To Die" και γενικότερα οι Rival Sons είναι μια μπάντα που σίγουρα θα θέλαμε να ξαναδούμε στο άμεσο μέλλον.

Hellfest Rival Sons

Για να είμαστε ειλικρινείς, ακόμα και μια περιληπτική περιγραφή της εμφάνισης των Steel Panther θα χρειαζόταν πολλαπλάσιο χώρο συγκριτικά με τις περισσότερες μπάντες του festival. H χαβαλεδιάρικη σκηνική παρουσία τους διανθιζόταν από «σοβαρό» hard rock/glam metal ενώ το χιούμορ τους δεν συνιστάται σε ανθρώπους που θίγονται εύκολα. Αποκορύφωμα τα, σιγουρα οχι politically correct, σχόλια για τον Rick Allen των Def Leppard αλλά και η διασκευή στο "Crazy Train" με τον Michael Starr να υποδύεται εξαιρετικά τον Ozzy. Στο "17 Girls In A Row" και το "Community Property" η σκηνή γέμισε από γυμνόστηθες γυναικείες παρουσίες για να κλείσει δυναμικά μια απολαυστική εμφάνιση με τα "Death To All But Metal" και "Gloryhole" Αν είσαι άνθρωπος που του αρέσει αυτή η μουσική και δεν θίγεσαι εύκολα, τότε οι Steel Panther είναι η μπάντα για σένα.

Hellfest Steel Panther

Οι Megadeth, που ακολούθησαν, ήταν μια από τις λίγες μπάντες που θα εμφανίζονταν δυο φορές (ορισμένες άλλες ήταν οι Airbourne και Killing Joke) στο φετινό Hellfest. Δυστυχώς όμως ο Dave Mustaine δεν βρίσκεται στην καλύτερη φόρμα και ακόμα και τα καλύτερα κομμάτια της πλούσιας δισκογραφίας της μπάντας δεν μπορούν να το άλλαξουν αυτό. Για να είμαι ειλικρινής, χάρηκα κάπως που είδα στο πλευρό του Mustaine τον συμπαθέστατο Kiko Loureiro (κάποτε στους Angra) αλλά κατά την προσωπική μου άποψη, οι Megadeth δεν έχουν πλέον κάτι ενδιαφέρον να μου προσφέρουν. Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι κατά τις δυο εμφανίσεις τους, το setlist ήταν διαφορετικό σχεδόν κατά το ήμιση και ότι οι αντιδράσεις των Γάλλων ήταν, προς μεγάλη μου έκπληξη, αρκετά χλιαρές στο "A Tout Le Monde".

Hellfest Megadeth

Συνέχεια με τους Sepultura οι οποίοι μάζεψαν τόσο κόσμο που γέμιζε το Altar δυο φορές, γεγονός το οποίο μπορούμε να ερμηνεύσουμε μόνο με την υπόθεση ότι το κοινό του Hellfest δεν είχε ιδιαίτερη όρεξη να παρακολουθήσει τους γερόλυκους Deep Purple που εμφανίζονταν την ίδια στιγμή στο Main Stage. H αρχή με τα "Arise" και "Territory" προκάλεσε τον αναμενόμενο χαμό με τα crowdsurfing να ξεκινούν έξω από το Altar. Δυστυχώς όμως η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη και τα κομμάτια από τους πρόσφατους δίσκους δεν έλαβαν την ίδια υποδοχή. Με αυτό τον τρόπο το set τους έκανε μια αρκετά μεγάλη «κοιλιά» την οποία ήρθε να φέρει στα ίσα της το "Propaganda" και η αναμενόμενη αλλά και επιθυμητή τριπλέτα "Refuse/Resist"-"Ratamahatta"-"Roots Bloody Roots". Sepultura κατά το ήμιση, αγαπημένο setlist κατά το ήμιση αλλά δεν περάσαμε και άσχημα. Έπρεπε όμως να φύγουμε τρέχοντας γιατί...

Hellfest

...Στο Warzone έβγαιναν οι Social Distortion! Για πρώτη φορά φέτος στην Ελλάδα αλλά και γενικότερα ο Mike Ness και η παρέα του δεν βρίσκεται και κάθε χρόνο στην Ευρώπη. Για αυτό τον λόγο οι Social Distortion αποτελούσαν μια από τις βασικές αιτίες που επιστρέψαμε στο Hellfest. O Mike Ness με τα αστέρια του σερίφη στην κιθάρα του και την μπαντάνα στο πρόσωπο σαν να έχει βγει από spaghetti western τραβά με χαρακτηριστική ευκολία όλα τα βλέμματα πάνω του. "Bad Luck", "So Far Away", "Don't Drag Me Down", το καινούργιο "Tonight", το κλασικό "Story Of My Life" καθώς και η διασκευή στο "Ring Of Fire" ήρθαν ως επιβράβευση που καταφέραμε να βγούμε αλώβητοι μετά από ακόμα μια καυτή ημέρα.

Hellfest Social Distortion

Headliners κατά την δεύτερη μέρα, οι Ghost οι οποίοι αντικατέστησαν τους Faith No More. Μετά από την πρόσφατη δυναμική εμφάνισή τους στο Παρίσι η παρέα του Tobias Forge ήταν έτοιμη να παρουσιάσει άλλο ένα μεγάλο show με τον αέρα του νικητή να τους δίνει έξτρα ώθηση. Εμεις παραμείναμε στις πίσω γραμμές μετά το τέλος των Social Distortion αλλά οι Σουηδοί ξεσήκωναν τα πλήθη με κομμάτια από όλη τους την δισκογραφία. Από το ντεμπούτο "Opus Eponymous" ("Ritual") μέχρι το φετινό "Ιmpera" όλα αποτελούσαν κομμάτια μιας καλοστημένης παράστασης. Αίσθηση προκάλεσε η πρεμιέρα του "Griftwood" με την συνοδεία της ορχήστρας Sisters Of Sin.

Για να είμαι ειλικρινής θα προτιμούσα να είχα παρακολουθήσει καλύτερα το show των Ghost αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα σε αυτήν τη ζωή. Ισως στην επόμενη... ζωντανή τους εμφάνιση να τα καταφέρουμε καλύτερα. Έτσι και αλλιώς από ότι δείχνουν τα πράγματα θα μας απασχολούν για αρκετό ακόμα.

Κάπως έτσι αποχωρήσαμε κουρασμένοι αλλά και ικανοποιημένοι από την δεύτερη μέρα του Hellfest.

Hellfest

Hellfest Day 3 (19/06/2022)

Τρίτη μέρα και τελευταία της πρώτης φάσης του Hellfest αλλά όχι ολόκληρου του φετινού επταήμερου festival και εμείς αν και είχαμε αποφασίσει να «το πάμε» χαλαρά βρεθήκαμε στον χώρο λίγο μετά την μία και μισή, ακριβώς την στιγμή που στο κεντρικό stage ανέβαιναν οι Lacuna Coil. Αν και η μουσική τους με αφήνει ψιλοαδιάφορο εδώ και αρκετά χρόνια, δεν ήθελα να χάσω την ευκαιρία με σκοπό να δω πως έχει εξελιχθεί στις ζωντανές εμφανίσεις η μπάντα, σχεδόν δυο δεκαετίες μετά την τελευταία φορά που είχα παρακολουθήσει συναυλία τους και συγκεκριμένα αυτή κατά την οποία άνοιγαν για τους Tiamat.

Hellfest Lacuna Coil

Θεωρώντας δεδομένο ότι θα ακούσω ελάχιστα κομμάτια από το μακρινό,αγαπημένο μου, παρελθόν παρακολουθούσα με «τουριστικό» ενδιαφέρον και μπορώ να πώ ότι έμεινα ικανοποιημένος χωρίς όμως η μουσική των Ιταλών να μου προκαλέσει το παραμικρό συναίσθημα. Δυναμικό ξεκίνημα με το "Blood, Tears, Dust" και τους Andrea Ferro και Christina Scabbia να εναλλάσονται στα φωνητικά. Όλα καλά και όμορφα αλλά καλύτερη στιγμή, κατά την προσωπική μου γνώμη παρέμεινε το "Heaven's A Lie" από το "Comalies" το οποίο κλείνει φέτος αισίως 20 χρόνια.

Από την μία γυναικεία παρουσία, αφήσαμε να περάσει ένα δίωρο ώστε να επιστρέψουμε στο Main Stage για την εμφάνιση της Doro. H συμπαθέστατη "Metal Queen" λίγο πριν πατήσει τα εξήντα δεν τα βάζει κάτω και ακόμα και σήμερα παρουσιάζεται στην σκηνή δυναμική, ευγενική και ορεξάτη. Με ένα setlist γεμάτο κομμάτια των Warlock όπως τα "Burning The Witches", "Fight For Rock" και φυσικά το κλασικο "All We are" με τα αναμενόμενα παιχνίδια με το κοινό. Η Doro Pesch φυσικά δεν πρόκειται να σώσει το heavy metal, ούτε θα ξαφνιάσει το κοινό με οποιοδήποτε τρόπο. Οι ζωντανές της εμφανίσεις όμως παραμένουν αξιόλογες και τίμιες και κανείς μας δεν της ζητά τίποτα παραπάνω.

Hellfest Doro

Female fronted band pt. 3 και οι επίκαιροι (δυστυχώς όχι με τον τρόπο που θα επιθυμουσαν/με) Jinjer παίρνουν την σκυτάλη στο Main Stage. H oυκρανική σημαία ανέμιζε μέσα στο κοινό και η εντυπωσιακή Tatiana Shmailyuk αποδεικνύει με χαρακτηριστική άνεση γιατί θεωρείται μια από τις καλύτερες frontwoman των τελευταίων ετών. Θα ήταν άδικο όμως να μην δώσουμε τα εύσημα στους μουσικούς της μπάντας οι οποίοι διαθέτουν ταυτόχρονα εξαιρετική τεχνική και δυναμικό παίξιμο. Θεωρείται δεδομένο ότι θα εντυπωσιάσουν και το ελληνικό κοινό στην επερχόμενο εμφάνισή τους με τους Slipknot και Sepultura.

Hellfest Jinjer

Συνέχεια με τον γερόλυκο Michael Schenker o οποίος με το χαμόγελο στα χείλη και με τον Ronnie Romero στο πλευρό του βγήκε στην σκηνή για να κάνει αυτό που κάνει εδώ και μισό αιώνα. Μοιρασμένες οι συνθέσεις ανάμεσα στην προσωπική του δισκογραφία και το παρελθόν του με τους UFO αλλά πως να προλάβει κανείς πενήντα χρόνια καριέρας σε πενήντα λεπτά. Απολαύσαμε όμως τα "Doctor Doctor", "Lights Out" και "Rock Bottom".

Μικρό διάλειμμα και επιστροφή στο κεντρικό stage το οποίο μονοπωλούσε το ενδιαφέρον μας την συγκεκριμένη μέρα. Στην σκηνή ο Phil Anselmo με τους Down. Το Hellfest( το οποίο είχε ακυρώσει την εμφάνισή του πριν μερικά χρόνια) φαίνεται να τον συγχώρεσε και εμείς αποφασίσαμε να ρίξουμε «νερό στο κρασί μας». Όταν έχεις Pepper Keenan (Corrosion Of Conformity), Kirk Windstein (Crowbar) και Jimmy Bower (Eyehategod) δίπλα σου και κάτι κομματάρες όπως τα "Stone The Crow", " Bury Me In Smoke", "Lifer" στην διάθεσή σου δεν αφήνεις και πολλά περιθώρια. Το τελευταίο αφιερώθηκε στον Dimebag και στον Vinnie Paul ενώ γενικότερα η παρουσία του Anselmo ήταν σεμνή, μαζεμένη μιλώντας με ευγένεια και σεβασμό για τους συνεργάτες του και φυσικά για το κοινό. Me οχτώ συνθέσεις απότο "NOLA" δεν άφησε κανέναν παραπονονεμένο.

Hellfest Down

Η συνέχεια ήταν ακόμα πιο δυναμική αφού με την έναρξη της εμφάνισης των Korn στις πρώτες σειρές γινόταν ο κακός χαμός. Το κοινό να χοροπηδά, το crowdsurfing να πηγαίνει «σύννεφο» και εμείς να αναρωτιόμαστε πως καταλήξαμε να βρεθούμε «στο μάτι του κυκλώνα». Ο Jonathan Davis έδειχνε να το απολαμβάνει προσφέροντας ένα τίμιο greatest hits show. Στο "Shoots And Ladders" βγήκε με την κλασική πίπιζα και το έδεσε με μια μικρή δόση από το "One" των Metallica. Κάτι αντίστοιχο έκανε και στο "Coming Undone", αυτή την φορά με το "We Will Rock You" ενώ γενικότερα όλα αυτά τα «κολπάκια» έδιναν ένα fun συναίσθημα στην όλη εμφάνιση η οποία ήταν αντάξια του ονόματος των Korn.

Hellfest Korn

Είχε φτάσει η ώρα για σοβαρό metal όμως και έτσι επιστρέψαμε όσο γινόταν πιο κοντά στην σκηνή για να γιορτάσουμε τα πενήντα χρόνια των Judas Priest. Σκηνικά που παραπέμπουν στο βιομηχανικό Birimingham και ιστορία του heavy metal να περνά μπροστά από τα μάτια μας. O Rob Halford σε τεράστια φόρμα με φωνή που δεν θυμίζει σε τίποτα έναν άνθρωπο 71 χρονών. Δίπλα του ο Richie Faulkner o οποίος με κάθε του εμφάνιση κερδίζει πόντους κάνοντας το κοινό να ξεχνά (έστω και προσωρινά) την απουσία τον Tipton/Downing. Με setlist-φωτιά και μοναδικό μειονέκτημα την αναγκαστική απουσία ορισμένων κομματιών αφού οι Priest δεν είχαν στην διάθεσή τους τον χρόνο ενός headliner. Για να είμαστε ειλικρινής ο βασικός λόγος που επιθυμούσαμε να παρακολουθήσουμε για ακόμα μια φορά τους Judas Priest ήταν να τους αποχαιρετήσουμε με τον απαιτούμενο σεβασμό. Εμφανίσεις σαν αυτή όμως μας κάνουν να ελπίζουμε ότι το τέλος δεν έχει έρθει ακόμα.

Hellfest Judas Priest

Ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν υπήρχε χρόνος να συνέλθουμε. Στο Temple είχαν ξεκινήσει ήδη οι Alcest. Οι Γάλλοι post-black metallers έστησαν μια μυσταγωγική τελετή μπροστά σε λιγοστούς αλλά πιστούς οπαδούς και με σύμμαχο το σκοτάδι δημιούργησαν την καταλληλότερη (στα πλαίσια ενός festival) ατμόσφαιρα. Φυσικά σε μπάντες σαν τους Alcest δεν ψαχνεις για hit-άκια αλλά οι Γάλλοι παρουσίασαν μερικά από τα δημοφιλή κομμάτια της πολύ ενδιαφέρουσας δισκογραφίας τους.

Για την συνέχεια υπήρξε μεγάλος προβληματισμός αφού στο Valley εμφανίζονταν οι Killing Joke, στο Altar οι Coroner και στο Main Stage οι Gojira. Τους πρώτους θα είχαμε την ευκαιρία να τους παρακολουθήσουμε ξανά τις επόμενες μέρες και έτσι μεταφερθήκαμε στους Ελβετούς tech/prog thrashers. H εμφάνισή τους έμοιαζε ιδανική μετά την αντίστοιχη των Alcest και ο μέτρητης ποιοτικού metal «χτύπησε κόκκινα». Άλλοτε σε αργούς και άλλοτε σε πιο γρήγορους ρυθμούς οι Coroner ακόμα και σήμερα αποτελούν μια από τις πιο ιδιόμορφες και ξεχωριστές μπάντες και έτσι απολαύσαμε την κάθε στιγμή του setlist τους.

Hellfest

Με αυτά και αυτά προλάβαμε να παρακολουθήσουμε και μέρος του set των Gojira οι οποίοι για ακόμα μια φορά βρέθηκαν headliners στο Hellfest και κατάφεραν ξανά να εντυπωσιάσουν. Το κοινό στήριξε τους Γάλλους και αυτοί τους επιβράβευσαν με ένα μεγαλειώδες show με στιβαρό ήχο και εντυπωσιακό φωτισμό. Το τέλος του set των Gojira ακολούθησε ένα δεκαπεντάλεπτο γεμάτο πυροτεχνήματα (το οποίο ήταν προγραμματισμένο για την προηγούμενη μέρα αλλά αναβλήθηκε λόγω κινδύνου πυρκαγιάς) το οποίο με συγκινητικό τρόπο μας υποδείκνυε ότι μετά από δυο χρόνια τόσο το κοινό όσο και το ίδιο το festival κατάφερε να ανανεώσει το ραντεβού του.

Hellfest

To τέλος της βραδιάς αλλά και του πρώτου τριημένου ήρθε με το πειρατικό του Rolf Kasparek. Οι Running Wild επι σκηνής με ένα λιτό σκηνικό (το οποίο φαινόταν ακόμα πιο «λίγο» μετά την εμφάνιση των Gojira) αλλά για τους πιστούς του true metal οι Γερμανοί αποτελούσαν ένα από τα βασικά acts του festival. Χωρίς να εντυπωσιαστούμε, περάσαμε όμορφα με κομμάτια όπως τα "Riding The Storm", "Bad To The Bone" και "Under Jolly Roger" για να αποχωρήσουμε ευχαριστημένοι και χορτάτοι υπό τους ήχους του "Raise Your Fist".

Hellfest Running Wild

Με περίσσια χαρά και γεμάτοι νέες εμπειρίες ζήσαμε και αυτό το τριήμερο του Hellfest. Το θετικότερο γεγονός όμως ήταν ότι σε μερικές μέρες θα επιστρέφαμε για τέσσερις ακόμα μέρες.

Κείμενο: Γιάννης Βόλκας, Φράνκα Δεληγιαννίδου
Φωτογραφίες: Γιάννης Βόλκας

  • SHARE
  • TWEET