Grave Pleasures, Anima Triste @ Temple, 20/10/23

Πάνε σχεδόν δέκα χρόνια από εκείνο το αλησμόνητο βράδυ όπου οι Beastmilk ισοπέδωσαν τα πάντα στο διάβα τους. Το "Climax", είχε ήδη αποδειχθεί πολλά περισσότερα από ένα συνταρακτικό ντεμπούτο. Η συνέχεια, λίγο πολύ γνωστή, και οι Grave Pleasures ενώ συνέχισαν να δισκογραφούν σε υψηλή ποιότητα, έπρεπε να περάσουν εννέα χρόνια για να επιστρέψουν στη χώρα μας. Όπως αποδείχθηκε το βράδυ της Παρασκευής, όλα όσα περιμέναμε να βιώσουμε στην συναυλιακή τους επιστροφή, ήταν εκεί, απλόχερα, απτά, ουσιώδη.

Τη βραδιά άνοιξαν με ελάχιστη καθυστέρηση στο πρόγραμμα, οι Anima Triste. Το εγχώριο gothic rock σχήμα αντιλαμβανόμενο το «ρόλο» του στη βραδιά, ήταν ιδιαίτερα επικοινωνιακό, αυθόρμητο, και φυσικά κινητικό, θέτοντας τις βάσεις για μια απολαυστική βραδιά. Έχοντας επιστρέψει φέτος δισκογραφικά με το "Alone", το οποίο εκπροσωπήθηκε και μέσω κομματιών όπως το απολύτως ταιριαστό "184", οι Anima Triste με πίστη στις συνθέσεις τους έφεραν την ατμόσφαιρα στα μέτρα τους. Εντελώς old-school ως προς τα πάντα, το post-punk τους, που συνοδεύτηκε και με δηλώσεις υποστήριξης της Παλαιστίνης, μπορεί να ηχούσε κατά βάση πιο ατμοσφαιρικό, αλλά δεν στερούταν από την παλαιομοδίτικη ενέργεια που το καθιστά απολαυστικό συναυλιακά.

Έπειτα από το απαραίτητο κενό για να ρυθμιστούν όλα στη σκηνή, οι Grave Pleasures εμφανίστηκαν, με μισή ώρα καθυστέρηση του προβλεπόμενου, μέσα σε χειροκροτήματα. Ο Kvohst, επίκεντρο της προσοχής, μαγνήτιζε τα βλέμματα μας με την κινησιολογία και την χαρισματική του επικοινωνία. Το κοινό, με ικανοποιητική προσέλευση, ήταν έτοιμο, και η έναρξη με το χορταστικό "Disintegration Girl" μπορεί να μην ήταν εκρηκτική, ξύπνησε όμως αναμνήσεις.

Αναμενόμενα, οι Grave Pleasures θα έριχναν το βάρος στα «δικά» τους άλμπουμ και όχι σε «διασκευές» σε Beastmilk. Το φετινό τους άλμπουμ, "Plagueboys", τους βρήκε να ξεφεύγουν από τα βαριά δεσμά του παρελθόντος, προς μια απελευθερωμένη, αυτόνομη πορεία. Συνεπώς, ήταν λογικό να πέσει το βάρος του σετλιστ σε αυτό. Η συνέχεια με τα "Heart Like A Slaughterhouse" κυρίως, και "High On Annihilation" δευτερευόντως, βρήκε το κοινό να ανταποκρίνεται, και την μπάντα να αποκτά άνεση στη σκηνή. 

Ο ήχος, ικανοποιητικός, ανέδειξε τον αποκαλυπτικό post-punk χαρακτήρα των συνθέσεων, και μας επέτρεψε να παραδοθούμε σε μακάβριους χορούς. Η φωνή του McNerney μπορεί να φαινόταν πως ζοριζόταν στις απαιτητικές εναλλαγές, αλλά στην πλειονότητά τους, τα κομμάτια αποδόθηκαν άριστα. Το "Motherblood" του 2017 εκπροσωπήθηκε επίσης ισάξια, με το ατμοσφαιρικό "Haunted Afterlife" και το εκρηκτικό "Infatuation Overkill" να κερδίζουν τις εντυπώσεις και ζωντανά. Προηγουμένως, το υπερ-hit "New Hip Moon" μέσα από το "Dreamcrash" μας βρήκε στο πρώτο μεγάλο sing-along της βραδιάς.

Η οριακή rock 'n' roll ενέργεια του κλίματος που δημιουργούν συναυλιακά οι Grave Pleasures ενώ περνούσε η ώρα παρέσυρε και όσα άτομα ήρθαν στο Temple ονειροπαρμένα από την αστερόσκονη των Beastmilk. Τραγούδια όπως το "Society of Spectres", με τον απαραίτητο πρόλογο εναντίον των συνομωσιολόγων, ή το απύθμενα ερωτικό "Be My Hiroshima", που βρήκε τον Kvohst σε μεγάλα κέφια, με μια ερμηνεία που σήκωσε punk-ικη σκόνη. Το συγκρότημα, προεξαρχόντων των σπουδαίων Aleksi Kiiskilä και Juho Vanhanen των τεράστιων Oranssi Pazuzu, στις κιθάρες, που μας έδεσαν κόμπο με τα leads, τα ρυθμικά και τα μελωδικά riffs, ενώ το rhythm section πετύχαινε τον αταλάντευτα απαραίτητο ήχο για να οικοδομηθεί το προσδοκώμενο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, μετατρέποντας κομμάτια όπως το επιβλητικό "Lead Balloons" σε καταθλιπτικές τελετουργίες.

Η επιστροφή των Grave Pleasures, αν λογισθεί αυτόνομη από τις άδικες και νοσταλγικές συγκρίσεις, ήταν όλα όσα περιμέναμε να ήταν. Ναι, σίγουρα, οι πολλαπλές ευχαριστίες και η προσωπική σχέση του Kvohst με τη χώρα μας εντείνουν τους δεσμούς και τους δίνουν μια πιο βιωματική χροιά. Με τελεολογική βεβαιότητα, η διασκευή στο "Death Reflects Us" των Beastmilk θα ήταν κορυφή της βραδιάς, όπου όλο το venue έγινε ένα. Το σετ έκλεισε με το "Joy Through Death", με τα χαμόγελα και τον χορό άπαντων των παρευρισκομένων να πιστοποιεί την ψυχαγωγική επιτυχία της βραδιάς.

Οι Grave Pleasures αποχώρησαν, αλλά αυτό έλειπε να μην είχε encore. Φουριόζα επιστροφή στη σκηνή και "Love In A Cold World". Ένα τελευταίο κομμάτι για αντίο. Ή και όχι. Παραδομένοι στις ορμές και τις επιθυμίες τους, οι Grave Pleasures, με δεύτερο encore ισοπέδωσαν τα πάντα. Πώς αλλιώς, όταν κλείνεις οριστικά τη βραδιά με το "The Wind Blows Through Their Skulls"; Όχι και άσχημα για μουσικούς που έστρεψαν ένα ολόκληρο ακροατήριο προς μια διαφορετική σκηνή πριν από μια δεκαετία. Οι Grave Pleasures με πίστη στις ικανότητες, την αύρα και το υλικό τους, μας κυρίεψαν, μας μάγεψαν, και μας έκαναν να ευχαριστηθούμε κάθε στιγμή της καταιγιστικής τους εμφάνισης.

Φωτογραφίες: Ειρήνη Τάτση