Mick Harvey, Σοφία Σαρρή @ Gagarin, 31/03/17

Ίσως ακούγεται λίγο σκληρό αλλά το να μεταφράζεις τραγούδια δεν είναι ακριβώς και το απόγειο της καλλιτεχνικής δημιουργίας κάποιου. Συμπαθής, συμπαθέστατος έως και αγαπημένος ο Mick Harvey, αλλά τέσσερεις δίσκοι διασκευών (ή καλύτερα επανεκτελέσεων αφού πέραν της γλώσσας και της ελαφρώς πιο «rock» ενορχήστρωσης λίγα έχουν αλλάξει) σε τραγούδια του Serge Gainsbourg αγγίζουν τα όρια της υπερβολής αν όχι της ψύχωσης ή της εμπορικής εκμετάλλευσης. Αφήνοντας κατά μέρους, όμως, την απαραίτητη αλλά αυστηρή κριτική στη solo καριέρα του πάλαι ποτέ Bad Seed, δεν μπορούμε να φέρουμε αντίρρηση ότι τόσο σε επίπεδο προσωπικού ακούσματος, όσο κυρίως σε ζωντανή απόδοση, το υλικό του Gainsbourg είναι απλά σπουδαίο και στα χέρια του Harvey γίνεται απολύτως προσιτό και διασκεδαστικό. Αυτό περιμέναμε από τη συγκεκριμένη βραδιά της Παρασκευής και αυτό έγινε. Αν προσδοκούσαμε και κάτι παραπάνω, πρόβλημά μας.

Ως εισαγωγή στον κόσμο του γαλλικού τραγουδιού που θα ακολουθούσε επιλέχθηκε η Σοφία Σαρρή που κινείται σε άλλες φόρμες, πιο μίνιμαλ και ελαφρώς ηλεκτρονικές, με έμφαση κυρίως στον χειρισμό της φωνής ως το βασικό μουσικό όργανο. Θεωρητικά ήταν ταιριαστή με αυτό που θα ακολουθούσε, στην πράξη η εμφάνισή της ήταν μάλλον άχρωμη. Παρότι τεχνικά είναι εντυπωσιακή η ερμηνεία της, η έλλειψη συγκεκριμένων μελωδιών, η λιτότητα της ενορχήστρωσης, ακόμα και η σκηνική παρουσία που θύμιζε περισσότερο performance art παρά συναυλία, ήταν δύσκολο να κρατήσει το ενδιαφέρον του κόσμου για περισσότερο από δέκα λεπτά και μάλιστα σε έναν σχετικά άδειο χώρο. Γι' αυτό και το πολύ μικρό αριθμητικά κοινό που την παρακολούθησε, παρότι δεν παρέλειπε να χειροκροτά, κυρίως ήταν απασχολημένο σε πηγαδάκια. Ακόμα και η διασκευή στο "Dream Brother" του Jeff Buckley με την χαρακτηριστική και οικεία μελωδία δεν είχε την επιπλέον επίδραση στον κόσμο που συνήθως οι διασκευές επιζητούν.

Στο κενό ανάμεσα στις δύο εμφανίσεις οι θεατές αυξήθηκαν εντυπωσιακά σε βαθμό που το Gagarin μπορεί να μην έδειχνε γεμάτο αλλά είχε πλέον καλύψει, έστω και αραιά, όλο τον κάτω χώρο κάνοντας την προσέλευση αξιοπρεπή. Και ό,τι έλειψε σε πλήθος καλύφθηκε σε πάθος αφού από την αρχή, αλλά εντονότερα όσο προχωρούσε η συναυλία, οι αντιδράσεις ήταν ένθερμες σε βαθμό που ίσως να ξένιζε μουσικούς που δεν έχουν εικόνα από το ελληνικό κοινό, όχι όμως και τον Mick Harvey που από τις ημέρες των Birthday Party ακόμα και τόσες φορές με τον Nick Cave έχει νιώσει τι θα πει ελληνικός ενθουσιασμός, ούτε καν και τον James Johnston που και με το προσωπικό του σχήμα τους Gallon Drunk έχει υπάρξει τακτικός επισκέπτης και στη συγκεκριμένη ημέρα καθόταν στα πλήκτρα.

Μιλώντας για τους μουσικούς, ειδική μνεία πρέπει να γίνει στους τέσσερεις Έλληνες που με τα βιολιά φρόντιζαν για τη δραματική ή λυρική πλευρά των τραγουδιών και φυσικά στη γλυκύτατη Xanthe Waite που είχε αναλάβει τον ρόλο να ερμηνεύσει μέρη που έχουν στο παρελθόν συνδέσει τις καριέρες θρυλικών γυναικείων μορφών, όπως η Brigitte Bardot, η France Gall ή η Jane Birkin.

Ο Mick Harvey εμφανίστηκε ταιριαστά δύστροπος, σύμφωνα και με τον θρύλο του Serge, αλλά και επικοινωνιακός, χύμα, αλλά πάντα μέσα στα όρια και αυτό τον έκανε αξιαγάπητο ακόμα και όταν έχανε μερικούς στίχους ή ψαχνόταν για το επόμενο τραγούδι. Η δύναμη των τραγουδιών και η επάρκεια των μουσικών να τα ερμηνεύσουν ήταν μάλλον δεδομένη ενώ και η σύντομη διάρκεια των περισσότερων βοηθούσε τη ροή της συναυλίας.

Ίσως από τις δουλειές του ίδιου του Harvey, πιθανότερα (ελπίζω) από τις πρωτότυπες εκτελέσεις φάνηκε ότι πολλά τραγούδια ήταν γνωστά στο κοινό αρκετά μάλιστα ζητήθηκαν και δια βοής κι ας μην έγινε η χάρη σε κανέναν. Φυσικά τη μεγαλύτερη ανταπόκριση είχαν τα "Bonnie & Clyde" και "Initials B.B." ενώ ο απαραίτητος χαβαλές για κοινό και τραγουδιστή έγινε στην (προσπάθεια για) ερμηνεία του "Je T'Aime... Moi Non Plus". Αυτά έκλεισαν και την κανονική διάρκεια του σετ την οποία ακολούθησαν δύο encore το δεύτερο εκ των οποίων φάνηκε να είναι μάλλον χαριστικό και μας άξιζε για την επιμονή μας να φωνάξουμε το συγκρότημα πίσω.

Δεν ξέρω πόσοι από τους παρευρισκόμενους θα επιστέψουν ξανά και ξανά στις ηχογραφημένες ερμηνείες του Mick Harvey σε σχέση με αυτές του Serge Gainsbourg. Μπορεί πολλοί, μπορεί και λίγοι. Αν, όμως, γινόταν μία έρευνα μετά το τέλος της συναυλίας για το αν θα την ξαναπαρακολουθούσαν με την ίδια ευχαρίστηση, η απάντηση θα ήταν μάλλον θετική σχεδόν ομόφωνα.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά