Cockney Rejects, The Titz, The Antinormals @ An Club, 21/01/23

Έπρεπε να περάσουν δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια από την προηγούμενη φορά και να έπρεπε να φτάσει η στιγμή να ...διαλυθούνε για να μας επισκεφτούνε και πάλι οι Cockney Rejects. Όμως, μας δώσανε μια punk συναυλία αντάξια της φήμης και του ονόματός τους, μπροστά σε ένα γεμάτο An Club που τους επευφήμησε και το ευχαριστήθηκε με την καρδιά του. Αλλά πάμε λίγο να τα δούμε από την αρχή.

Το δύο-τρίο μπορεί να μη θωρείται ιδιαιτέρως καλό στο τάβλι, αλλά τα δύο τρίο που ανοίξανε τη σαββατιάτικη συναυλία αποδείχτηκαν καλές ζαριές. Πρώτο ανέβηκε στη σκηνή το τρίο των The Antinormals, εντυπωσιακά ακριβώς πάνω στην ανακοινωμένη ώρα έναρξης. Ο ήχος τους δεν είναι και πολύ μακρινός από αυτόν των Cockney Rejects, οπότε βασικά αυτό που ακούσαμε ήταν μελωδικό punk της ευρωπαϊκής πλευράς. Η ένταση ήταν κάπως δυνατή, αλλά τα περίπου 25 λεπτά που κράτησε η εμφάνισή τους ήταν, όπως σκεφτόμουν αμέσως μετά, ιδανική διάρκεια για να έρθει κάποιος σε επαφή με τη μουσική της μπάντας.

Το τρίο των The Titz που ακολούθησε - σχεδόν χωρίς διάλειμμα - έχει λίγο περισσότερο τη σκληράδα στον ήχο του σε σχέση με τη μελωδία. Στο, επίσης ιδανικό, μισάωρο που είχαν στη διάθεσή τους, μας έπαιξαν κομμάτια από το ντεμπούτο τους, αλλά από τον επερχόμενο δίσκο τους, που αν καταλάβαμε πρόκειται να κυκλοφορήσει σύντομα. Δεμένοι ως μπάντα, είχαν το ίδιο θέμα με τους The Antinormals με τη σχετικά υψηλή ένταση του ήχου, που ήταν όμως πταίσμα. Όταν τελειώσανε οι The Titz, το club είχε πια σχεδόν γεμίσει όσο έπρεπε για να έχουμε μια ζεστή ατμόσφαιρα.

Με αμάνικη ζακέτα με κουκούλα και το λευκό logo της Lonsdale στο μπροστινό μέρος, το τραγουδιστής Jeff Geggus δε θα μπορούσε να ήταν λιγότερο χαρακτηριστική βρετανική φιγούρα - εννοείται φυσικά ότι είχε και το αξεσουάρ της τραγιάσκας. Το ξεκίνημα των Cockney Rejects ήταν μελωδικό και χειμαρρώδες και τελικά όλο το set τους θα κυλούσε κάπως έτσι. Ο ήχος παρέμεινε λίγο μπουκωμένος στα δύο πρώτα κομμάτια, αλλά μετά το ιστορικό "Flares 'n' Slippers" έστρωσε εντελώς. Το ορμητικό, καινούργιο μάλιστα, "Paper Tiger" ήταν το πρώτο κομμάτι που ακούσαμε όπως έπρεπε.

Η κιθάρα του Mick, αδερφού του Jeff, παρ' όλο που ήταν μία και μοναδική, αρκούσε για να «κρατάει» τα τραγούδια. Ρόλο σε αυτό έπαιξε και το στιβαρό rhythm section, ειδικά το ακατάπαυστο παίξιμο του Joe Perry Sansome στα τύμπανα. Το δίδυμο "Urban Guerilla" και "The Power And The Glory" υποδαύλισε τον μικρό χαμό που ήδη γινόταν. Με το "East End" οι Rejects τιμήσανε την καταγωγή τους, αλλά και το μέρος που είχαν έρθει να παίξουνε, αφού τραγουδούσανε/φωνάζανε όλοι μαζί "Athens" στη θέση του "East End", το οποίο ταιριάζει και ηχητικά στα αγγλικά (σε αυτά που μιλούσαν!).

Με τόσο μελωδικά και εξωστρεφή κομμάτια, ήταν επόμενο η ροή και η ορμή της συναυλίας να είναι συνεχής. Όπως κλασσικά συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, στα πιο πωρωτικά σημεία το crowd surfing πήγαινε σύννεφο, κάνοντας το κλίμα ακόμα πιο πανηγυρικό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτέλεσε η τριάδα "Join The Rejects", "On The Streets Again" και "The Greatest Cockney Rip Off". Το "War On The Terraces" μας έφερε στο μυαλό την ποδοσφαιρική κουλτούρα που έχει ενίοτε το βρετανικό punk και το "Police Car" ....άλλες κουλτούρες.

Καθώς πλησιάζαμε προς το τέλος, οι Cockney Rejects μας θύμισαν ότι προέρχονται από την ίδια περιοχή με τον τιτάνα Steve Harris, οπότε είναι επόμενο να υποστηρίζουν και την ίδια ομάδα. Στον ύμνο της West Ham λοιπόν, το "I'm Forever Blowing Bubbles", ένας crowd surfer κατέληξε με τα πόδια πάνω και το κεφάλι κάτω, χωρίς ευτυχώς περαιτέρω ζημιές. Το κομμάτι που βάφτισε ένα ολόκληρο υπο-ιδίωμα του punk, ήταν και αυτό που έκλεισε τη βραδιά, πριν ακόμα φτάσουν μεσάνυχτα.

Ένα τρομερό θετικό, που ελπίζουμε να επαναλαμβάνεται σε κάθε συναυλία που παρακολουθούμε, ήταν η κατά γράμμα τήρηση του προγράμματος. Όταν όλοι βγαίνουν στην ώρα τους, μπορείς να υπολογίσεις και τι ώρα θα πας, αλλά και με τι τρόπο θα φύγεις. Από την άλλη, το αρνητικό του καπνίσματος δε θα κουραστούμε από εδώ να το γράφουμε μέχρι να εξαλειφθεί, ενώ μας έλειψε λίγο και ένα "The Greatest Story Ever Told".

Η συναυλία (υποτίθεται ότι) πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της επικείμενης διάλυσης των Cockney Rejects και ήταν αποχαιρετιστήρια. Μακάρι τα λόγια του Stinky Turner στο κλείσιμο, ότι δηλαδή ελπίζουνε να μας ξαναδούνε σύντομα, να σημαίνουν τελικά ότι με κάποιον τρόπο η μπάντα θα συνεχίσει. Στο τέλος φύγαμε «γεμάτοι» από ένα γεμάτο An Club, το οποίο είχε παλμό, γούσταρε, ευχαριστήθηκε, τραγούδησε, κι αυτό δε θα πείραζε κανέναν να επαναληφθεί. Μόλις είχαμε δει ένα κομμάτι της punk ιστορίας.