Anti-Nowhere League, Stress, AntiNörmals @ An Club, 25/01/20

Έχοντας πίσω του μια ιστορία που μπορεί να χαρακτηριστεί «βίος και πολιτεία», ο Nick "Animal" Culmer διατηρεί μέχρι και σήμερα τους Anti-Nowhere League. Ξεκίνησε πριν σαράντα χρόνια από τις παρυφές του περιθωρίου, πήρε μια γερή ώθηση από τη διασκευή των Metallica στο "So What" (καλά, πού το ξετρύπωσαν κι αυτοί το b-side του πρώτου single των Anti-Nowhere League;), συνεχίζει να παίζει σε διάφορα clubs ανά τον κόσμο. Μας τα είπε κι ο ίδιος στη συνέντευξη που μας έδωσε πρόσφατα, αλλά το διαπιστώσαμε και μόνοι μας ότι το συνεχίζει επειδή το γουστάρει.

Η συναυλία είχε και δύο support συγκροτήματα. Στα λίγο πάνω από 20 λεπτά που τους αναλογούσαν στο πρόγραμμα της βραδιάς, το τρίο των AntiNörmals πρόλαβε να χωρέσει 7 κομμάτια σε στυλ μελωδικού punk με επιρροές από την καλιφορνέζικη σκηνή. Στα συγκροτήματα που αποτελούνται από τρία άτομα ο καθένας είναι πολύτιμος, οπότε ο κιθαρίστας και ο drummer συνεισέφεραν σε πολλά σημεία όμορφα μελωδικά δεύτερα φωνητικά, συνοδεύοντας τον μπασίστα (με μπλουζάκι Dwarves, παρακαλώ) που εκτελούσε και χρέη τραγουδιστή.

Τα παιδιά έχουν κυκλοφορήσει δυο τραγούδια μέχρι σήμερα, τα "Far Right Parasite" και "I Wanna Be A Motherfucker", τα οποία και περιλήφθηκαν στο setlist τους, με τα υπόλοιπα να είναι ακόμα ακυκλοφόρητα. Όταν με το καλό βγει η πρώτη τους μεγάλη κυκλοφορία, θα επιδιώξουμε να ακούσουμε γιατί μας κέντρισαν το ενδιαφέρον. Εύφημος μνεία στα γάντια που φορούσε ο drummer!

Μπορεί το όλο event είχε καθυστερήσει λίγο να ξεκινήσει, όμως το κενό μεταξύ των συγκροτημάτων ήταν πραγματικά πολύ μικρό και αυτό λειτούργησε θετικά ώστε να παραμένουμε συνεχώς σε συναυλιακή διάθεση. Λίγη μόλις ώρα μετά την αποχώρηση των AntiNörmals λοιπόν, στη σκηνή ανέβηκε το κουαρτέτο των Stress, των οποίων μάλιστα οι ζωντανές εμφανίσεις έχω την αίσθηση ότι δεν είναι και πολύ συχνές. Σε μια από τις λίγες ευκαιρίες που έχουμε λοιπόν να τους δούμε, οι Αθηναίοι πάνκηδες ξεκίνησαν με το κομμάτι "Athens Burning" που είχαν βγάλει πριν περίπου μια δεκαετία, για να συνεχίσουν παίζοντας σχεδόν ολόκληρο το μοναδικό και ιστορικό τους LP «Ήχος της ανασφάλειας», του 1985.

Ακούγοντας και τραγουδώντας κομμάτια όπως τα «Άγχος», «Αθήνα», «Το Άβουλο Ον» και «Η Λέρος», δεν μπορούσα να παρά να σκέφτομαι και να συνειδητοποιώ το πόσο επίκαιροι είναι ακόμα και σήμερα, τόσες δεκαετίες αργότερα, οι στίχοι. Η φύση των προβλημάτων που βασανίζουν τον απλό κόσμο δίπλα μας δεν έχει αλλάξει κατά βάθος τόσο πολύ. Το γεγονός όμως ότι αυτά τα προβλήματα μπορούν να εκφράζονται και να περιγράφονται με τραγούδια δεκαετιών, δεν ξέρω αν είναι κωμικό ή τραγικό - καταλήγω ότι μάλλον είναι και τα δύο. Οι Stress πάντως για τη λίγο πάνω από μισή ώρα που βρέθηκαν στη σκηνή, έδειξαν ότι και παικτικά είναι μια μπάντα ενεργή και ακόμα πολύ δυνατή.

Μόλις λίγη ώρα αφότου μας αποχαιρέτησαν οι Stress, οι τεχνικοί τα είχαν ετοιμάσει όλα ώστε να υποδεχτούμε τους Anti-Nowhere League. Με δεκαπέντε χρόνια να έχουν περάσει από την προηγούμενή τους εμφάνιση στην Αθήνα και καμιά σαρανταριά από τη δημιουργία τους, η περιέργεια για το τι θα παρακολουθούσαμε ήταν μεγάλη. Από τις πρώτες νότες όμως φάνηκαν να κερδίζουν το στοίχημα.

Τα "Can’t Stand Rock ‘n’ Roll" και "Nowhere Man" άνοιξαν τον χορό τόσο της εμφάνισης των Anti-Nowhere League, όσο και της εκτέλεσης κομματιών από το ντεμπούτο τους "We Are The League", που αποτέλεσε τη ραχοκοκαλιά του setlist. Το πρόβλημα που προέκυψε στο μπάσο με το ξεκίνημα διορθώθηκε άμεσα με την παρέμβαση του ηχολήπτη. Οι μουσικοί που πλαισιώνουν τον Animal μου έδωσαν την εντύπωση πως «υπηρετούν» πολύ καλά τον ρόλο που καλούνται να παίξουν ως μέλη μιας παλιομοδίτικης αγγλικής punk μπάντας. Ο ίδιος ο ηγέτης των Anti-Nowhere League νομίζω ότι φοράει τα γυαλιά ηλίου του ακόμα κι όταν πέφτει για ύπνο - σίγουρα μεθυσμένος.

Το μισάνθρωπο "I Hate...People" διαδέχτηκε το "Let’s Break The Law", ενώ στο "Get Ready" λίγο αργότερα, ο Shady κρατούσε το μπάσο του σαν πολυβόλο. Το αδιαμφισβήτητα δημοφιλέστερό τους κομμάτι δεν κρατήθηκε για κάποιο και καλά encore, αλλά βρέθηκε κάπου στη μέση της εμφάνισης. Είπαμε, η συμβατικότητα δεν είναι το φόρτε του Animal. Το An φάνηκε πολύ κατάλληλο και φιλόξενο για ένα τέτοιο σόου. Τα λίγο παραπάνω από 350 άτομα που βρέθηκαν στο υπόγειο της Σολωμού το έκαναν να φαίνεται γεμάτο, ο ήχος ήταν ακριβώς αυτός που έπρεπε, ενώ και η απόδοση της μπάντας ήταν τέτοια που μας έκανε όλους να γουστάρουμε.

Το "My God's Bigger Than Yours" με το ρεφραίν σε ύφος «νια νια νια, νια νια νια» έδωσε μια πιο εύθυμη νότα στη βραδιά, ξεφεύγοντας λίγο από την αλητεία, αλλά στοχεύοντας παρ’ όλα αυτά στο δόξα πατρί του θρησκευτικού φανατισμού μόνο με δυο-τρεις απλούς στίχους. Το ύφος του παιξίματος της μπάντας έφερνε λίγο στο μυαλό και τους μεγάλους Motörhead, μιας και το μπάσο του «παλιού» Shady ήταν έντονο και διακριτό - παρεμπιπτόντως, οι δύο μπάντες περιόδευσαν μαζί πριν μερικά χρόνια.

Αμέσως πριν το "Streets Of London" ο Tommy-H, ίσως και μην αντέχοντας τη ζέστη, έβγαλε τη μπλούζα του ενώ λίγο πιο μετά, στο "Pig Iron", έκανε headbanging-ανεμόμυλο. Στο pit ακριβώς μπροστά στη σκηνή οι συμπεριφορές ήταν ανάλογου ύφους, με τα σπρωξίδια και τα κοπανήματα να πηγαίνουν σύννεφο. Αφού έβρισε τους σπιτονοικοκύρηδες όλου του κόσμου με το "Landlord Is A Wanker", η συμμορία μας αποχαιρέτησε μια και καλή με το "We Are The League".

Το μόνο, δυστυχώς μεγάλο, κακό της βραδιάς ήταν ότι το An έγινε σαν τεκές. Δίχως να έχει να κάνει με το ότι έχουμε συνηθίσει πλέον σε λιγότερο ή και σε καθόλου καπνό, η κατάσταση ήταν πραγματικά αποπνικτική. Εκτός αυτού, είδαμε μια ιστορική μπάντα να πατάει πολύ καλά στα πόδια της και να παίζει με τσίτα τα γκάζια τη μουσική που αγαπάει να φτιάχνει: αλήτικο, ροκενρολιάρικο, αγγλικό punk, κατ’ ευθείαν από τα υπόγεια της πατρίδας τους, in our faces!

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής / Chris Lemonis Photography