Classic Rock Στο Ηρώδειο @ Ηρώδειο, 22/09/17

Θέλω να είμαι ξεκάθαρος από την αρχή. Τάσσομαι υπέρ του «μπλεξίματος» των μουσικών ειδών, ειδικά όταν αυτό πραγματοποιείται με αισθητική και όραμα για ένα φρέσκο αποτέλεσμα.

Στην περίπτωση της συγκεκριμένης παράστασης το αποτέλεσμα δεν υπήρξε και το πλέον εντυπωσιακό, βασιζόμενο κυρίως σε ασφαλείς δικλείδες που εξασφαλίζουν την αποδοχή των μαζών.

Ο ηγέτης του εγχειρήματος Friedemann Riehle, μέλος της Φιλαρμονικής της Πράγας και θιασώτης άλλων δύο σχετικών project στο παρελθόν, δεν προσπαθεί να μεταφέρει κάποιες ταιριαστές συνθέσεις rock στο κόσμο της κλασικής μουσικής, αλλά προτιμά το υβρίδιο όπου και η ηλεκτρική κιθάρα αλλά και τα παραδοσιακά ντραμς συνεχίζουν να κρατούν κάποιους από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους.

Όταν ακούς, λοιπόν, το "Comfortably Numb" θα ακούσεις το lead σόλο από ηλεκτρική κιθάρα, όπως το έχεις συνηθίσει.

Φυσικά η σύμπραξη της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Πράγας με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών δεν θα μπορούσε να βρίσκεται πουθενά αλλού πέραν του προσκηνίου, με εξαιρετικούς μουσικούς και ενορχηστρώσεις που σε σημεία πραγματικά έδωσαν νέες, όμορφες διαστάσεις σε συνθέσεις αγαπημένες ενός άλλου -πιο ηλεκτρικού- κόσμου. 

Από εκεί και πέρα, το φωνητικό κομμάτι στηρίχτηκε σε τέσσερις γυναικείες παρουσίες οι οποίες εναλλάσσονταν στις πρώτες και τις δεύτερες φωνές.

Λίγο μετά τις 21:00 το πρόγραμμα ξεκίνησε σε ένα γεμάτο Ηρώδειο γεμάτο με ανθρώπους όλων των ηλικιών, με το μεγαλύτερο βέβαια ποσοστό τους να αποτελούν οι πλέον των σαράντα. Με τροφοδότες κυρίως τους Deep Purple, Scorpions, AC/DC και Pink Floyd το ρεπερτόριο ποίκιλε με εναλλαγές μεταξύ δυναμικών και γρήγορων συνθέσεων τύπου "Fireball" και πιο ατμοσφαιρικών, όπως το "Echoes".

Η απόδοση της τεράστιας σε πληθυσμό ορχήστρας ήταν σπουδαία, ενώ οι ενορχηστρώσεις στα αυτιά ενός ανθρώπου που η τριβή του στο rock είναι πολύ μεγαλύτερη απ' ό,τι στην κλασική μουσική, υπήρξαν σε άλλες περιπτώσεις εξαιρετικές (κορυφή το έτσι κι αλλιώς βασισμένο κατά το ήμισυ σε κλασικές φόρμες "Highway Star"), ενώ σε άλλες κινήθηκαν στο όριο του αδιάφορου ("New Generation" - Scorpions).

Στα φωνητικά η κατάσταση ήταν διαφορετική. Ενώ και οι τέσσερις ερμηνεύτριες έδειχναν να έχουν το εύρος (εκτός από τις «ψηλές» του Gillan που κινούνται στα όρια της τσιρίδας) και τη σωστή τοποθέτηση, οι φωνές τους δεν έδιναν νόημα στον στίχο, ούτε έδειχναν να νοιώθουν αυτό που τραγουδούσαν.

Σε μερικά τραγούδια μάλιστα η hard rock μανιέρα που κυριάρχησε την δεκαετία του '80, χρησιμοποιήθηκε δεόντως και σε σχέση με τη μουσική υπήρξε αταίριαστη ειδικά στα τραγούδια των Queen και των Pink Floyd.

Κορύφωση της βραδιάς η εμφάνιση του Steve Harley. Αν και με φανερές κινητικές δυσκολίες στα τέσσερα τραγούδια που συμμετείχε με τη φωνή του και την κιθάρα του ο κόσμος απογειώθηκε αναγνωρίζοντας το πάθος, τον εγωισμό και την αυθεντικότητα μιας σημαντικής μορφής της μουσικής που αγαπάμε.

H «σπασμένη» και «ηλεκτρική» του ερμηνεία στο "Sebastian" υπήρξε ανυψωτική ενώ με το "Hideaway" έφερε κέφι σε όλο το θέατρο.

Ερμήνευσε με τον δικό του τρόπο το "Paint It Black" και έβγαλε ψυχή στο "Journey's End (A Father's Promise)". Μίλησε και «μάλωσε» όταν χρειάστηκε το κοινό, μοιράστηκε πράγματα, απαίτησε να του δυναμώσουν μικρόφωνο και κιθάρα και γενικά αποθεώθηκε ως αξία αυθεντική.

Βγαίνοντας από το Ηρώδειο σκεφτόμουν πως από αυτήν τη συναυλία ούτε οι ροκάδες απέκτησαν κάποιο έξτρα παράσημο για το γούστο τους, ούτε η κλασική μουσική κέρδισε κοινό. Από την άλλη, η μουσική (και ως βάση αλλά και ως εκτέλεση) είναι σπουδαία και με ένα all-star cast τραγουδιστών και κάποιες αλλαγές στο πρόγραμμα αυτό το εγχείρημα θα μπορούσε να σε κάνει να παραμιλάς.

Προς το παρόν κρατάμε το θετικό του πόσο εύκολα μπορείς να κάνεις το κοινό να επενδύσει στην καλή μουσική όταν του δίνεις κάτι διαφορετικό να εξερευνήσει.

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος