Birds In Row, Blame Kandinsky, @ Temple, 19/05/23

Μια συναυλία που θα μνημονεύεται, σε μια βραδιά όπου η μάχη ενάντια στην απομόνωση και η ενδυνάμωση μέσω της συλλογικής εμπειρίας βρήκαν ένα ηλεκτρισμένο και φορτισμένο -core περίβλημα

Από τους Αποστόλη Ζαμπάρα, Αντώνη Μαρίνη, 22/05/2023 @ 13:57

Είναι πάντα τέλειο να βλέπεις από κοντά μία μπάντα στα ντουζένια της. Είναι ακόμα πιο τέλειο όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει σε χώρο που δεν πέφτει καρφίτσα. Για τους όποιους λόγους, το παραπάνω σενάριο δεν είναι ό,τι πιο σύνηθες στα μέρη μας. Προς έκπληξη των απαισιόδοξων, ακόμα και μετά τις πρόσφατες εξαιρέσεις στον κανόνα, αυτό ακριβώς συνέβη στην παρθενική εμφάνιση των Birds In Row επί αθηναϊκού εδάφους. Οι ενστάσεις για την πολυετή πορεία του σχήματος απορρίπτονται λόγω έντιμου underground βίου, και κυρίως λόγω του τρομερού τρίτου LP που τους έφερε στις μπροστινές γραμμές της σκηνής. Όπως και να έχει, η εικόνα του κατάμεστου venue της Ιάκχου μόνο ελπίδες έχει να δώσει για το μέλλον.

Πιάνοντας τα πράγματα από την αρχή, οι Blame Kandinsky πήραν τις θέσεις τους μετά από μία μικρή καθυστέρηση στις 21:20 και ξεκίνησαν τη μαθηματική επίθεση το σετ τους χωρίς πολλά λόγια. Με τον αέρα του μαγαζιού να γεμίζει από ομιλίες και καπνό τσιγάρου, αλλά και με αρκετές πλάτες γυρισμένες στη σκηνή, η κατάσταση έδειχνε επιεικώς επίφοβη. Στην πράξη, δεν χρειάστηκαν πάνω από μερικά μέτρα για να γυρίσει ανάποδα το κλίμα. Όσο δυνατά σκάνε τα χτυπήματα της τετράδας στο "Electric Ruiner" και τις παλιότερες στούντιο κυκλοφορίες τους, τόσο κι άλλο τόσο πιο σκληρά ακούγονται από το σανίδι.

Blame Kandinsky

Τα χαοτικά μετρήματα. Το ασταμάτητο νεύρο. Τα έξυπνα, groovy-ish γυρίσματα. Το layering στα μικρόφωνα. Οι μικρές, ολοζώντανες λεπτομέρειες. Ο τσιτωμένος στα όρια της υπερβολής ήχος. Όλα βρίσκονταν στη θέση τους. Τίποτα το αναπάντεχο, τίποτα το αυτονόητο. Με μία ψυχρή ματιά, κάποιος θα μπορούσε να πει ότι το σκηνικό έμοιαζε με μία επανάληψη των όσων είχαν συμβεί στον ίδιο χώρο δύο μήνες πριν στο Slap N' Panic Festival ή στην εμφάνισή τους στο πλευρό των Mask Of Prospero, αλλά αυτό θα έκρυβε ένα μέρος της αλήθειας. Το υπόλοιπο φάνηκε στο χειροκρότημα και τις φωνές του "Chasten". [Α.Μ.]

Blame Kandinsky

Όταν ήρθε η ώρα να βγουν οι Birds In Row, σε μια εμφάνιση που το αθηναϊκό underground κοινό περίμενε χρόνια, το Temple ήταν κατάμεστο. Αν συνυπολογίσουμε και το κάπνισμα, στα όρια του ασφυκτικού. Αν θυμηθούμε και τους διαρκείς διαλόγους, ειδικά κατά τις παύσεις και τα ενδιαφέροντα και φορτισμένα λογύδρια του frontman, τότε εύκολα οι συνθήκες δεν ήταν και οι ιδανικές. Υπάρχει όμως κάτι στη μουσική των Birds In Row, που αποτυπώθηκε και στο πως την εξέλαβε το κοινό, αλλά και στο πώς τη μετέδωσαν.

Birds In Row

Αν και ο ήχος απείχε αρκετά από το να χαρακτηριστεί ιδανικός, η τεχνική δεινότητα, το πάθος, οι ερμηνείες και η σκηνική παρουσία δίχως αύριο της τριάδας, ήταν αδιαπραγμάτευτα. Το τελευταίο τους άλμπουμ, η κορυφαία τους στιγμή, το εξαιρετικό "Gris Klein", κατάφερε μουσικά να πάρει το post-hardcore/screamo της μπάντας και να το καταστήσει οικουμενικό, να μεταδώσει τα νοήματά του σε ετερόκλητο κοινό. Η απήχηση των συνθέσεών του, που κατείχαν τη μερίδα του λέοντος, απέδειξε το προφανές. Όπου τα φωνητικά γίνονταν πιο καθαρά και ξεστόμιζαν τους στίχους μαχαιριά, το κοινό ακολουθούσε. Τα δεύτερα φωνητικά του μπασίστα έδιναν μια hardcore οργή, μια πνιγηρή μαυρίλα αγανάκτησης. Η συμπόνοια, η φροντίδα και η κοινωνική ευαισθησία των όσων έλεγε ο λαλίστατος frontman Bart στις παύσεις, μας έδινε να καταλάβουμε πως τίποτα δεν ήταν προσποιητό. Κάθε ξέσπασμα, κάθε κοπάνημα, κάθε σφιγμένη καρδιά και κάθε βλέμμα βουρκωμένο ή χαμογελαστό το βράδυ της Παρασκευής, ήταν ειλικρινά.

Birds In Row

Οι Birds In Row όμως, δεν έπαιζαν εκ του ασφαλούς. Δεν περίμεναν τέτοια αποδοχή. Δεν τη θεώρησαν δεδομένη την ηθική και έμπρακτη στήριξη και ανταπόδωση. Δεν κάθισαν πάνω στις δάφνες της μουσικής τους. Δόμησαν το σετλιστ με ένα εκπληκτικό τρόπο, όπου κάθε κομμάτι, με το δικό του ηχητικό μικρόκοσμο και ατμόσφαιρα, μετέφερε την οργή και τα εκρηκτικά του ξεσπάσματα και τσιτώματα στο επόμενο κεφάλαιο. Σκέψου τη διαδοχή "Trompe l'oeil", "Rodin" και "Last Last Chance", φαντάσου την και θα καταλάβεις. Οι επιδοκιμασίες, το κοπάνημα, ο καπνός, το crowdsurfing, όλα δημιουργούσαν μια θολούρα που έδινε νόημα στην αναζήτηση της ελπίδας. Μας τα είπαν και οι ίδιοι εξάλλου. Στη δυάδα "Noah" και "Cathedrals" λύγισαν και οι περαστικοί. Στο αφιερωμένο encore "You, Me & The Violence", μαζί με τον πρόλογο περί κατανόησης της οργής, της άγνοιας, του μίσους και της ενδοσκόπησης, ο συντονισμός μπάντας και κοινού έφτασε στο μέγιστο δυνατό, δεδομένου του ετερόκλητου.

Birds In Row

Η πρώτη εμφάνιση των Birds In Row στην Αθήνα, τους βρήκε, ακόμα και με τα όποια επιμέρους αρνητικά αναφέρθηκαν, θριαμβευτές. Υπήρχαν στιγμές, που η αφοσίωση, το βλέμμα που γυάλιζε, οι κινήσεις που είχαν τόση ορμή ώστε να διαλύσουν τον κόσμο, τα χτυπήματα των ντραμς, λειτουργούσαν ως ξυπνητήρια αφύπνησης ενάντια σε κάθε ψυχολογικό, ιδεολογικό, κοινωνικό παραστράτημα. Η ενέργεια των Birds In Row, η μουσική και γενικότερα καλλιτεχνική (και πολιτική) τους έκφραση, ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία ώστε να καταφέρουν τα παρευρισκόμενα άτομα που παραδόθηκαν στον ηχητικό τους κόσμο, να θυμηθούν τι τα έφερε σε αυτή τη μουσική εξαρχής. Αν υπάρχει, και σε προσωπικό επίπεδο, ένα επιμύθιο μιας βραδιάς που θα χαραχθεί στη μνήμη, είναι πως στο βίωμα και στην ειλικρινή καλλιτεχνική κατάθεση ψυχής, η ταύτιση είναι η εύκολη επιλογή. Η αντίληψη πως αυτές οι μουσικές, μπορούν να αλλάξουν συνειδήσεις και να ωθήσουν σε σκληρές παραδοχές και ενδοσκόπηση, με τα μπάσα, τα leads, τα τύμπανα και τις συγχορδίες να χτυπούν στα σωθικά, είναι ευνόητη, αλλά βαθιά τρομακτική.

Birds In Row

Και οι Birds In Row, το βράδυ της Παρασκευής, ανάχθηκαν σε οριακά συμβολικές φιγούρες ενός κόσμου όπου η αγάπη είναι πολιτική. Ενός κόσμου όπου το άτομο πρέπει να κοιτάξει μέσα του πριν μιλήσει στο διπλανό του, όπου οι γέφυρες οικοδομούνται αφού γκρεμιστούν εσωτερικά τείχη. Ενός κόσμου όπου τέτοιες μουσικές θα μας θυμίζουν πως δεν απέχει πολύ, αρκεί να τολμήσουμε να αντιμετωπίσουμε σκληρές αλήθειες αυτοκριτικά. [Α.Ζ.]

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά

SETLIST

Water Wings
Daltonians
Confettis
Noah
Cathedrals
Nympheas
15-38
Fossils
We vs. Us
Grisaille
Trompe l'oeil
Rodin
Last Last Chance
I Don't Dance

Encore:

You, Me & The Violence

  • SHARE
  • TWEET