Evanescence, Κοργιαλάς / Ευρυδίκη @ Γήπεδο Καραϊσκάκη, 23/06/07

24/06/2007 @ 04:21
Δύο είναι τα μεγάλα μυστήρια του κόσμου μας που χρήζουν επιστημονικής απάντησης. Το πρώτο είναι αν το σύμπαν συστέλλεται ή όχι και το δεύτερο αν η Amy Lee έχει φωνή ή όχι. Για το πρώτο θα αποφανθεί η NASA. Το δεύτερο είναι κάτι που κληθήκαμε να αποφασίσουμε όλοι εμείς που κατηφορίσαμε στο Φάληρο για να δούμε τους Evanescence στη δεύτερη ζωντανή τους εμφάνιση στην Ελλάδα.

Πηγαίνοντας με τον Άλκη στη συναυλία, απορούσαμε για την επιλογή του support σχήματος: ναι μεν οι Κοργιαλάς / Ευριδίκη έχουν πολυπληθείς οπαδούς στην Ελλάδα, αλλά νομίζαμε πως προέρχονταν από άλλο μουσικό χώρο. Ως εκ τούτου σκεφτόμουν πως καλύτερο θα ήταν να έπαιζε κάποιο ελληνικό rock σχήμα μικρού βεληνεκούς, με συνάφεια όμως στον ήχο του με τους Evanescence, παρά το pop δίδυμο. Όμως οι διοργανωτές είχαν σκεφτεί πιο ώριμα από εμάς: όταν μπήκαμε στη συναυλία οι δύο τους τραγουδούσαν το τελευταίο κομμάτι του set τους "Μια Φορά" και ο κόσμος από κάτω χόρευε, διασκέδαζε και τραγουδούσε. Άρα επιτυχημένη η επιλογή των διοργανωτών και ιδανικό το άνοιγμα της βραδιάς για αυτό που θα επακολουθούσε.



Οι Evanescence όπως έχω ξαναγράψει ανήκουν στα «τσικό» του metal, στην "Under-19" ομάδα δηλαδή, και αυτό ακριβώς ήταν και το κοινό τους. Ο κόσμος που είχε πάει να τους δει αποτελούταν κατά συντριπτική πλειοψηφία από κορίτσια, τα οποία δεν είχαν ακόμα συμπληρώσει μηχανογραφικό και ενδεχομένως δε θα χρειαστεί να το κάνουν ούτε στα επόμενα ένα-δύο χρόνια. Ας είναι. Μόνο οι γυναίκες ξέρουν να διασκεδάζουν και αυτό αποκαλύφθηκε άλλη μια φορά αυτό το βράδυ του Σαββάτου. Μεγάλη εντύπωση μου προκάλεσε και το πλήθος του κόσμου: τα 12.000 - 15.000 άτομα που βρέθηκαν στο στάδιο Καραϊσκάκη για να απολαύσουν το group της Amy Lee ήταν σίγουρα περισσότερα από όσα περίμενα, δεδομένης της προηγούμενης "μυστηριώδους" και γεμάτης γκρίνια συναυλίας του σχήματος στον Λυκαβηττό κάποια χρόνια πριν.

Ο χώρος ήταν διαμορφωμένος όπως ακριβώς και στο πρόσφατο live των Scorpions, με τις μόνες διαφορές ότι η σκηνή είχε τοποθετηθεί στα μέσα του γηπέδου και πως ο κόσμος καθόταν στο απέναντι πέταλο. Δεξιά και αριστερά δέσποζαν δύο μεγάλες οθόνες οι οποίες διευκόλυναν πολύ όλους μας κατά τη διάρκεια της συναυλίας. Έχοντας ήδη πολύ καλή γνώμη για τον χώρο από τη συναυλία των Scorpions, και ξαναπηγαίνοντας στο Καραϊσκάκη και αυτή τη φορά, έχω να σας πληροφορήσω πως αυτός ο χώρος είναι ό,τι καλύτερο υπάρχει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα για μεγάλα live: άνετος, οργανωμένος, προσβάσιμος, με οθόνες και στήσιμο που θυμίζει πολύ τα μεγάλα festival του εξωτερικού. Ειλικρινά το Καραϊσκάκη μας προσέφερε άλλη μια φορά ιδανικές συνθήκες για συναυλία.

Η ώρα πλησίαζε 9.30 και το κοινό του group αδημονούσε τόσο πολύ, που ούρλιαζε / τσίριζε κάθε φορά που ανέβαινε κάποιος τεχνικός στη σκηνή για να κάνει το soundcheck. Από τη μια το γεγονός μου φάνηκε λίγο αστείο, αλλά από την άλλη είχα περισσή κατανόηση, καθώς για τις περισσότερες (sorry boys) αυτό θα ήταν μάλλον το πρώτο τους live και όσο να 'ναι μια παραπάνω ένταση υπήρχε. Για να μην τα πολυλογώ 9.30 σβήνουν τα φώτα, καπνοί πετάγονται στην σκηνή και το live αρχίζει...



Οι μουσικοί βγαίνουν ένας-ένας και τα τσιρίγματα του κοινού πρέπει να ακούστηκαν μέχρι την Κρήτη. Όταν ειδικά βγήκε η Amy Lee (στη στρουμπουλή εκδοχή των live τους και όχι στην πιο αδύνατη των φωτογραφήσεών τους) οι στριγκλιές πρέπει να ακούστηκαν μέχρι την Ανδρομέδα... Όλα προμήνυαν ότι το κοινό ήταν ψημένο για ένα μεγάλο live και ήδη από τις πρώτες νότες του "Weight Of The World" η Amy έδειξε και εκείνη έτοιμη να προσφέρει μεγάλες στιγμές.

Το στήσιμο της μπάντας ήταν τυπικό και αναμενόμενο: στο κέντρο η Amy Lee να τραγουδά / χτυπιέται / πορώνεται και γύρω-γύρω οι υπόλοιποι να αποδίδουν τα μέρη τους με τη σοβαρότητα και τον επαγγελματισμό του sessionά. Λυπάμαι που το γράφω, αλλά το group δεν είχε δέσιμο και αυτό φαινόταν καθαρά. Οι συνεχείς απολύσεις και οι άμεσες προσλήψεις που έχει κάνει τον τελευταίο καιρό η Amy Lee σίγουρα πρέπει να στοίχισαν στη συνεργασία όλων των μουσικών επί σκηνής, τόσο πολύ, που νομίζω πως δεν πρέπει να μιλάμε για Evanescence, αλλά για Amy Lee Co., δηλαδή για τη μπάντα της Amy Lee με κάποιους session μουσικούς.

Από όλα τα παιδιά που παίζουν μαζί της, σίγουρα πρέπει να ξεχωρίσουμε τον drummer, ο οποίος και ένταση / όγκο έδινε στον ήχο του σχήματος και τα περίπλοκα περάσματά / γεμίσματά του έκανε όπου του επέτρεπε ο ήχος του συγκροτήματος. Έντιμος, πορωτικός και αρκετά poserάς, ο Will Hunt έδειξε πως είναι μια καλή επιλογή. Όχι όμως και η υπόλοιπη μπάντα.

Όταν έμαθα ότι η Amy Lee βρήκε αντικαταστάτες των απολυμένων πρώην συνεργατών της πιο γρήγορα και από τον χρόνο προετοιμασίας μακαρονάδας, είχα ένα σχετικό άγχος για το ποιους διάλεξε και για το πώς θα απέδιδαν αυτοί live. Βλέποντας τους συγκεκριμένους έχω να αποφανθώ το εξής: είτε πήγαν να πουν τα κάλαντα στην Amy και αυτή τους προσέλαβε ελλείψει άλλων, είτε τους ψώνισε από το καλάθι στις εκπτώσεις, είτε τους βρήκε μέσα στα Kellogg's ως δώρο-έκπληξη και είπε να τους κρατήσει. Ειλικρινά τόσο σφιγμένη / αδιάφορη μπάντα δεν έχω ξαναδεί! Ήταν πιο στατικοί από το άγαλμα του Αγνώστου Στρατιώτη στο Σύνταγμα και πιο κουλοί από πυροτεχνουργό με ατύχημα εν ώρα υπηρεσίας. Και για να τεκμηριώσω αυτά που γράφω αναφέρω δύο πράγματα: Α. ο ηχολήπτης μας έδινε σε όλη τη συναυλία έναν ήχο φωνή / τύμπανα, με τις κιθάρες θαμμένες και με ανεβοκατεβάσματα και Β. ο σκηνοθέτης στην αρχή έδειχνε όλους τους μουσικούς σχεδόν ισόποσα (με αυξημένο χρόνο έκθεσης της Amy Lee), αλλά όσο περνούσε η βραδιά και κατάλαβαινε το «ταλέντο» των παιδιών, τους έκοβε από τα πλάνα, τόσο που στο τέλος αν κοίταζε κάποιος μόνο το video, θα νόμιζε πως on stage βρίσκονταν μόνο η Amy και ο drummer.



Ακολουθεί η φράση που όλοι περιμένετε και που θα σώσει το karma μου από περιττό βρισίδι και το mailbox μου από hate mail: ΝΑΙ, η Amy Lee έχει φωνή και πολύ καλή μάλιστα. Και ναι, αυτή την πολύ καλή φωνή ξεδίπλωσε μπροστά μας και για χάρη των αυτιών μας στο συγκεκριμένο live. Καθώς το συγκρότημά της δεν είναι αυτό που θα λέγαμε dream-team, όπως προανέφερα, η Αmy έχει καταλάβει πως για να συνεχίσουν οι Evanescence να κάνουν καριέρα πρέπει να «σηκώσει» τα live πάνω της, μέχρι τουλάχιστον να μάθουν τα παιδιά και να κάνουν και κανένα βήμα όταν παίζουν κιθάρα / μπάσο. Έτσι την είδαμε να αποδίδει τα μέγιστα και συνεπικουρούμενη από ένα κοινό που την κοίταζε και έλιωνε, μας έδωσε ένα άκρως επαγγελματικό / MTV like show, που όμοιό του δεν είχα ξαναδεί, όχι όμως τόσο λόγω ποιότητας, αλλά περισσότερο λόγω στησίματος / πόζας / απόδοσης.

Έτσι την παρακολουθήσαμε να τραγουδά με κλειστά τα μάτια, να μελαγχολεί, να χτυπιέται στο κέντρο της σκηνής, να τρέχει από τη μια άκρη στην άλλη για να μας ξεσηκώσει και να μας μαγεύει πάρα πολύ όταν καθόταν στο πιάνο - ναι, η αλήθεια είναι πως οι ήρεμες στιγμές του set τους την βοήθησαν να αναπτύξει τόσο τη φωνή της ζωντανά, όσο και τις ερμηνευτικές τις ικανότητες, δίνοντάς μας κάποιες πολύ δυνατές στιγμές, όπως αυτή του "Lithium" που ήταν αναμφίβολα και το highlight της συγκεκριμένης βραδιάς.



Ο ήχος σε γενικές γραμμές ήταν φωνή / τύμπανα, με τις κιθάρες να ανεβοκατεβαίνουν και με πολλά προηχογραφημένα μέρη (δεύτερες φωνές κτλ), τόσο πολύ που ένας κακοήθης (όχι εγώ) μπορεί και να έμπαινε σε σκέψεις... Ένα άλλο πράγμα που μου έκανε εντύπωση ήταν πως ενώ τα ψηλά και μέσα σημεία των τραγουδιών της ακούγονταν περίφημα (cd-like, τόσο καλά), στα χαμηλά εξαφανίζονταν εντελώς, όχι όμως επειδή έφταιγε εκείνη, αλλά επειδή ο ηχολήπτης είχε περίεργη αίσθηση του χιούμορ (!). Δεν ξέρω γιατί συνέβη αυτό, αλλά ήταν συνεχές σε όλη την διάρκεια του live και σίγουρα μας στέρησε κάποιες παραπάνω καλές στιγμές. Σε όλο το set τους η Amy Lee (που είπε δύο φορές ότι είμαστε το καλύτερο κοινό του κόσμου και αποθεώθηκε για αυτό) έδειξε να ζει το live και σίγουρα απέδωσε τα μέγιστα για να ικανοποιήσει τους οπαδούς του σχήματος - πράγμα που κατάφερε. Χαρακτηριστικό είναι ότι έκανε δηλώσεις κατά της υπερβολικής ζέστης της βραδιάς («πως αντέχετε; Εγώ δεν αντέχω.»), πράγμα που είναι λογικό, καθώς από το πολύ χτύπημα είχε ιδρώσει περισσότερο από τον Στολτίδη σε εκτός έδρας ευρωπαϊκό match του Ολυμπιακού. Ένας τομέας που πρέπει να σταθώ επίσης ήταν τα φοβερά φώτα, που πραγματικά έδωσαν άλλη διάσταση στο live, και το γεγονός ότι η ανδρική φωνή λείπει πάρα πολύ από το "Bring Me To Life", κάνοντάς το να ακούγεται «μισό» χωρίς αυτήν.

Τις αντιδράσεις του κοινού μπορείτε να τις φανταστείτε, γι' αυτό δεν επεκτείνομαι. Σίγουρα βοήθησαν την Amy να χαλαρώσει και να αποδώσει περισσότερο. Μόλις όμως η κλεψύδρα της μιας ώρας τελείωσε, οι Evanescence μας λένε καληνύχτα και φεύγουν! Τα κορίτσια αρχίζουν να φωνάζουν, οι Evanescence επιστρέφουν και αποδίδουν εξαιρετικά τα "My Immortal" (ναι, είχε ακόμα φωνή, μια χαρά το είπε) και "Your Star" (επίσης εξαιρετικό) και μας αποχαιρετούν μετά από 75 λεπτά show! Αν είναι δυνατόν! Το «καλύτερο κοινό του κόσμου» είδε τους Evanescence μόνο για 75 λεπτά! Ίσως ήταν ένας εύσχημος τρόπος για να μας πει η Amy να πάρουμε ταξί και να πάμε να δούμε την Dolores στον Λυκαβηττό που έπαιζε την ίδια στιγμή. Τι να πω...



Τελική σύνοψη: ναι, είμαι επικριτικός, αλλά αν δεν τα γράψω δε θα έχω πει την αλήθεια. Οι Evanescence έπαιξαν όσο χρειάστηκε για να υπεργοητεύσουν το κοινό τους - ένα κοινό δηλαδή που εμπίπτει στην κατηγορία των εισαγωγικών παραγράφων και ένα κοινό που έφυγε εκστασιασμένο και με το πρόσωπό του να λάμπει. Παραδέχομαι την Amy Lee Co. ακριβώς σε αυτό το σημείο: ξέρει ποιος είναι ο πελάτης της και ξέρει τι να του δώσει και πως να τον τέρψει. Αν όμως δεν ανήκεις στο ηλικιακό target group της και βλέπεις τα πράγματα πιο καθαρά, τότε σίγουρα έχεις τις ενστάσεις που προανέφερα. Καλοί για τους φίλους, λίγοι για όσους έχουν απαιτήσεις. Ένα πράγμα της συνιστώ: να απολύσει άμεσα τους μουσικούς της και να επαναφέρει τους παλιούς συνεργάτες, γιατί έχει το ταλέντο να καταφέρει κάτι παραπάνω από αυτά που κάνει τελευταία. Α, και κάτι άλλο. Με set μικρότερα της 1.30 ώρας μεγάλο όνομα δεν έγινε κανένας. Ας ρωτήσει και τους Scorpions, που έχουν τα διπλάσια (ή μήπως τριπλάσια; Χο, χο) χρόνια από εκείνη, πως βγαίνει ένα διομισάωρο show και ας πάρει ένα μάθημα.

Setlist:

Intro (Lose control instrumental)

Weight Of The World

Sweet Sacrifice

Going Under

The Only One

Lithium

Good Enough

Whisper

Call Me When You 'Re Sober

Imaginary

Bring Me To Life

Haunted

All That I'm Living For

Lacrymosa

---------------------

My Immortal

Your Star



  • SHARE
  • TWEET