Supersuckers, Liptards, Nothing Thrives, Volk @ Κύτταρο, 22/03/24

Ποιοι είμαστε εμείς που θα πάμε κόντρα στον Lemmy; Ο ίδιος είχε πει «αν δε σου αρέσουν οι Supersuckers, τότε δε σου αρέσει το rock ‘n’ roll» κι εμάς μας αρέσουν και οι Supersuckers και το rock ‘n’ roll. Γι’ αυτό άλλωστε και περιμέναμε υπομονετικά για να πραγματοποιηθούν τελικά οι συναυλίες τους στην Ελλάδα: το 2020 η μπάντα είχε καταφτάσει για να παίξει σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, αλλά έπεσε ακριβώς πάνω στις ημέρες που έκλεισαν τα πάντα και έμεινε με τις κιθάρες στο χέρι κι εμείς με την όρεξη. Τέσσερα ολόκληρα χρόνια και αρκετές άσπρες τρίχες αργότερα, είχε έρθει η ώρα για τη «μεγαλύτερη rock ‘n’ roll μπάντα του κόσμου», όπως οι ίδιοι αυτοαποκαλούνται, να μας επιβεβαιώσει τον τίτλο της.

Η βραδιά άρχισε ακριβώς την ώρα που είχε ανακοινωθεί, με το ντουέτο των Volk να πιάνει τύμπανα και κιθάρα λίγα λεπτά πριν τις εννιά. Ο Christopher Lowe και η Eleot Reich εδρεύουν στο Nashville του Tennessee και συνοδεύουν τους Supersuckers σε όλη τη φετινή ευρωπαϊκή τους περιοδεία. Στο μισάωρο που είχαν στη διάθεσή τους κατάφεραν να μας μεταδώσουν την ενέργειά τους και να μας κάνουν να χορέψουμε μαζί τους. Κάποια στιγμή προς το τέλος μάλιστα, ο Christopher με ένα προσεκτικό σάλτο βρέθηκε να σουλατσάρει ανάμεσά μας – τα καλά της ασύρματης τεχνολογίας! Ωραίο, αμερικάνικο, επαρχιακό rock με λίγα country στοιχεία και με πολλή ενέργεια.

Με ελάχιστο κενό από τους Volk, σειρά πήραν οι δικοί μας Nothing Thrives, οι οποίοι μου άρεσαν πολύ. Η περούκα του τραγουδιστή πετάχτηκε ως σουβενίρ στο κοινό αμέσως μετά το εισαγωγικό “Trouble Maker Shooting”. Στο δικό τους μισάωρο σκούσαμε και τα άλλα δύο κομμάτια του ομότιτλου, προπέρσινου EP τους, αλλά και ορισμένα, πιθανολογώ, καινούργια. Ο ήχος τους είναι κατά κύριο λόγο punk, με καλές μελωδίες και ωραίες κιθαριές. Φαίνονταν ενθουσιασμένοι που άνοιγαν για τους Supersuckers κι αυτό πέρασε και σ’ εμάς, με αποτέλεσμα σε κάποια στιγμή να γίνει ακόμα κι ένα μικρό pit μπροστά από τη σκηνή!

Με παρομοίως μικρό χρονικό κενό, πράγμα κρίσιμο όταν μιλάμε για τέσσερεις μπάντες, οι Θεσσαλονικείς Liptards ανέβηκαν στη σκηνή όχι πολύ μετά τις δέκα. Πεντάδα, με δύο δηλαδή κιθάρες, έδειξαν από την αρχή ότι δεν αστειεύονταν. Ο ένας κιθαρίστας με το πουκάμισο και το καπελάκι ήταν ροκόφατσα, ο άλλος κιθαρίστας και ο μπασίστας φαινόντουσαν πάνκηδες, ο τραγουδιστής όργωσε τη σκηνή ασταμάτητα. Οι Liptards έπαιξαν ολόκληρο τον περσινό τους δίσκο “Bowery Smile”, αλλά μας έδωσαν και λίγα νέα κομμάτια. Η προσωρινή αντικατάσταση του drummer τους δε φάνηκε να τους επηρεάζει παικτικά, μιας και η απόδοσή τους ήταν σούπερ. Με καλοπαιγμένο και ισορροπημένο punk ‘n’ roll, έχουμε προσδοκίες από αυτούς.

Η ώρα είχε περάσει από εντεκάμιση, η προθέρμανση είχε τελειώσει και όλοι περιμέναμε το κυρίως πιάτο. Στο κάτω μέρος του Κυττάρου είχαμε πια μαζευτεί περίπου τριακόσιοι νοματαίοι. Μικρός σίγουρα ο αριθμός για τη «μεγαλύτερη rock ‘n’ roll μπάντα του κόσμου», αλλά οι πιστοί πολλές φορές είναι ολιγοπληθείς. Ο φανατισμός μας αναπλήρωσε το γεγονός ότι δε γεμίσαμε τον χώρο. Το “Eruption” των μυθικών Van Halen από τα ηχεία υποδέχτηκε το τρίο των Eddie Spaghetti, “Metal” Marty Chandler και Chris von Streicher και το κοπάνημα άρχισε από τις πρώτες κιόλας νότες του “Pretty Fucked Up”.

Οι διαθέσεις φάνηκαν όταν οι Supersuckers πέρασαν χωρίς κενό στο “All Of The Time”, στο “The Evil Powers Of Rock ‘N’ Roll” και μετά στο “Rock-n-Roll Records”, δείχνοντάς μας πως θα υποφέραμε για το υπόλοιπο βράδυ. Και πράγματι, ως επί το πλείστο η επόμενη μιάμιση ώρα κύλησε με συνεχόμενο, αδιάκοπο rock ‘n’ roll από μια μπάντα που ξέρει να κάνει το συγκεκριμένο πράγμα πάρα, μα πάρα πολύ καλά. Αν η Gibson Les Paul του “Metal” Marty είχε στόμα να μιλήσει, είμαι σίγουρος ότι θα έλεγε κάτι του στυλ «λυπήσου με». Το ίδιο και οι μπότες του Eddie Spaghetti που λιώσανε πάνω στο σανίδι, αλλά και οι μπαγκέτες, τις οποίες ο Chango ματσάλιασε.

Η δισκογραφία των Supersuckers είναι και μεγάλη σε όγκο και ευρεία σε ποικιλία, μιας και η μπάντα έχει εξερευνήσει μέχρι και country ήχους. Στο Κύτταρο όμως είχαμε αυστηρά και μόνο rock ‘n’ roll, από όλες τις περιόδους. Οι Supersuckers μάλιστα έπαιξαν και νέα κομμάτια, όπως το ”Maybe I'm Just Messing With You” ή το (μάλλον) “How Many Turns”, τα οποία δεν είχαν και πολλά να ζηλέψουν από κλασσικά κομμάτια όπως το “Coattail Rider” ή το “Creepy Jackalope Eye”. Οι τριακόσιοι που βρισκόμασταν από κάτω περνούσαμε πραγματικά τρομερά, με τραγούδια, φωνές, χορό, κωλοδάχτυλα (με συναίνεση!), σε μια βραδιά που κυλούσε με πολύ ιδρώτα. Ο ήχος μετά τα πρώτα δυο-τρία κομμάτια είχε γίνει μπόμπα, όπως άρμοζε σε ένα δυναμικό τρίο.

Απαραίτητη παρένθεση: ο Eddie Spaghetti πριν μερικά χρόνια έχει περάσει καρκίνο σε έναν λεμφαδένα του λαιμού, όσοι τον ακολουθείτε ίσως να θυμάστε την περίοδο που χειρουργήθηκε και έκανε ακτινοβολίες. Αυτός είναι ένας λόγος παραπάνω, εκτός από τους αυτονόητους, για τον οποίο έχω να πω τα χειρότερα για όσους κάπνιζαν μέσα στη μάπα αυτού του ανθρώπου που έπινε μόνο νερό. «Συγχαρητήρια», ελπίζω να περάσατε καλά αδιαφορώντας για τους διπλανούς σας, αλλά και την ίδια τη μπάντα.

Οι Supersuckers τίμησαν τον κιθαρίστα τους παίζοντας και τρία κομμάτια από την προσωπική του δισκογραφία, το γκαζωμένο “Workin’ My Ass Off”, το hillbilly “Goddamn Divorce” και το laid back “Idaho, Baby!”. Στη συνέχεια είχαμε παραγγελιές, με το σπινταριστό “I Want The Drugs” και το “Sleepy Vampire” να επικρατούν μεταξύ όσων ακούστηκαν. Μεσολάβησαν δυο-τρεις ακόμα διασκευές, με το “Beer Drinkers & Hell Raisers” των ZZ Top (το οποίο έχουν διασκευάσει και οι Motörhead) να κλέβει την παράσταση, ώσπου να γραφτεί ο επίλογος με το “Born With A Tail”.

Τι πιο ταιριαστό από το σύμβολο του εξαποδώ για το ντελίριο που μας κεράσανε οι Supersuckers; Μπορεί να περιμέναμε δεκαετίες για να κανονιστεί αρχικά η συναυλία και χρόνια για να πραγματοποιηθεί τελικά, αλλά ήταν ακριβώς όπως περιμέναμε οι φανατικοί. Γκαζιάρικη, ιδρωμένη, παθιασμένη, αρχοντική, πωρωτική, ασταμάτητη. Οι evil powers of rock ‘n’ roll μας κατέλαβαν σαν δαίμονες, προσωποποιημένες στον Eddie Spaghetti, τον “Metal” Marty και τον Chris von Streicher. Δηλαδή, τη μεγαλύτερη rock ‘n’ roll μπάντα του κόσμου.

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής