Arcturus

Arcturus: μια μπάντα που έχει αποδείξει στη μέχρι τώρα πορεία της ότι έχει τη δυνατότητα, και αν θέλετε την πολυτέλεια, να αλλάζει προσωπικότητα σε κάθε δίσκο. Το συμφωνικό black metal του "Aspera Hiems Symfonia" ακολουθήθηκε από το θεατρικό και αριστουργηματικό "La Masquerade Infernale",το οποίο διαδέχτηκε το σαφώς πιο rock και ανάλαφρο "Sham Mirrors". Έτσι δικαιολογημένα οι fan της μπάντας έτρεφαν μια σιγουριά ότι η all-star μπάντα από το Όσλο θα τους σερβίρει στο πιάτο ένα νέο δίσκο πραγματικά ξεχωριστό. Και δεν έπεσαν καθόλου έξω.

Η όποια στροφή στο μουσικό στυλ είναι εκτός από αυτοσκοπός της μπάντας και αναγκαία, λόγω της «μεταγραφής» στο φωνητικό πόστο. Ο frontman των τριών πρώτων δίσκων Trickster G. Rex (aka Kristoffer Rygg) ή αλλιώς Garm ή G. Wolf (Ulver, ex-Borknagar) εγκατέλειψε το συγκρότημα για να αφοσιωθεί πλήρως στην κανονική του μπάντα, τους Ulver. Διάδοχος χρίστηκε ο επίσης χαρισματικός Simen "Vortex" Hestnæs (Dimmu Borgir, Lamented Souls, ex- Borknagar και live συμμετοχές με τους Ved Buens Ende), ο οποίος σε αντίθεση με τον προκάτοχο του που έχει πιο avant garde και βαθιά χροιά, προτιμά να τραγουδάει πιο πρίμα και λυρικά... Από την άλλη η ραχοκοκαλιά του σχήματος παραμένει απαράλλαχτη. Kαι δεν εννοώ άλλους από τους ιδρυτές των Νορβηγών, τους κυρίους Jan Axel "Hellhammer" Blomberg (The Kovenant, Mayhem, Mezzerschmitt, Thorns, Troll, Winds και δε συμμαζεύεται) και Steinar "Sverd" Johnsen (The Kovenant), όπως και τον κιθαρίστα Knut Magne Valle (Ulver). Παράλληλα, σε σχέση με το line-up του "Sham Mirrors", προστίθεται ένας δεύτερος στο πόστο της κιθάρας, ο Tore Moren, ενώ επιστρέφει στο μπάσο ένας παλιός γνώριμος, ο Hugh Steven James "Skoll" Mingay (Ulver, Ved Buens Ende) στη θέση του Dag F. Gravem.

Ας εστιάσουμε όμως στον δίσκο αυτό καθ' αυτό. Από τις εναρκτήριες νότες του "Hibernation Sickness Complete" νιώθεις ότι μόλις ακύρωσες το εισιτήριο για ένα αξέχαστο ταξίδι στη χώρα του μουσικού ιμπρεσιονισμού. Η άλλοτε ονειροπόλα και άλλοτε απόκοσμη φωνή του Hestnæs, ο οποίος δείχνει να θυμάται στιγμές της ερμηνείας του στο κλασσικό - μαγευτικό - ψαρωτικό έπος "Chaos Path", σε κάνει να θες να βυθιστείς μέσα στον ανομολόγητο λυρισμό του δίσκου. Πέστε το μαγεία, πέστε το έμπνευση, πέστε το επίδειξη (όχι επιτηδευμένη αλλά αυθόρμητη και αγνή) ταλέντου και τεχνικής από πλευράς μουσικών ή τέλος πάντων όπως θέλετε. Το γεγονός είναι ένα: αυτή η συμμορία από τη Νορβηγία ξέρει τη συνταγή να φτιάχνει εκπληκτικά album και το αποδεικνύει σε κάθε της κυκλοφορία.

Ο εν λόγω δίσκος δεν έχει ούτε μια μέτρια στιγμή και σου κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος της πρώτης ακρόασης, μιας και πιστεύω ότι θα ακολουθήσουν και άλλες συνεχόμενες. Κομματάρες όπως το "Shipwrecked Frontier Pioneer", το "Evacuation Code Deciphered", το "Moonshine Delirium", το "Hibernation Sickness Complete" και άλλα καθιστούν το δίσκο ως μία από τις καλύτερες δουλειές των Arcturus.

Όμως επειδή δε θέλω να ξεπερνώ τα όρια που χωρίζουν τον ρεαλισμό από την υπερβολή, πρέπει να τονίσω ότι σε καμία περίπτωση δε θεωρώ το "Sideshow Symphonies" ανώτερο ή έστω ισάξιο του κλασσικού πλέον "La Masquerade Infernale", καθώς τα standards που έθεσαν οι Arcturus με τον δίσκο αυτό είναι πολύ υψηλά ακόμα και για τους ίδιους... Όμως μπορώ αβασάνιστα να υποστηρίξω ότι αποτελεί τον φυσικό του διάδοχο, μουσικά τουλάχιστον. Λοιπόν, αν μέχρι τώρα δε σας έχω κεντρίσει την προσοχή και δε σας έχω πείσει να τσεκάρετε το δίσκο -γιατί πραγματικά αξίζει- τότε μάλλον απέτυχα παταγωδώς σε αυτή τη δισκοκριτική.