Archive, Sugar For The Pill @ Floyd 14/06/24
“Not made for the charts but for the hearts”
Με τους Archive και το κοινό της χώρας μας υπάρχει μια ιδιαίτερη σχέση αγάπης, κάτι που έχει αποτυπωθεί και στο “Live In Athens” του μακρινού πια 2011. Η επιστροφή τους στη χώρα μας μετά απο μια ανάπαυλα πέντε χρόνων από την τελευταία τους εμφάνιση στο Ηρώδειο σε ένα υπερπλήρες συναυλιακό καλοκαίρι ήταν φυσικά καλοδεχούμενη. Μπορεί η αλλαγή χώρου να ήρθε σχεδόν τελευταία στιγμή, αλλά δεδομένων των υψηλών θερμοκρασιών στην πρωτεύουσα αυτές τις μέρες μάλλον ήταν και για καλό. Από το Λυκαβηττό στο Floyd λοιπόν, λίγες μέρες αφότου λιώσαμε με τους Parkway Drive, επιστρέψαμε για κάτι πολύ διαφορετικό και πιο εσωστρεφές αυτή τη φορά.
Με τον κόσμο να έχει αρχίζει να γεμίζει το Floyd, λίγο μετά τις 20:30 οι “δικοι μας” Sugar For The Pill πήραν θέση επί σκηνής, παρουσιάζοντας ένα μίγμα dream-pop με shoegaze, όπως το είχαν αποδώσει και στο προ-διετίας “Wanderlust”. Με τη σκηνική τους παρουσία να είναι σχετικά λακωνική, το επίκεντρο ήταν στην Vana Rose στα φωνητικά, η οποία μάλλον αδικήθηκε λιγάκι από τον ήχο που άγγιζε τα όρια του χαοτικού. Αξιοσημείωτη η παρουσία του drummer ο οποίος έδωσε μια νότα έντασης και πάθους που φάνηκε (οπτικά τουλάχιστον) να λείπει από τους υπόλοιπους.
Κομμάτια σαν το “Quicksand” και το “Moan Of The Thunder” διαμορφώνουν τον ονειρικό χαρακτήρα που η μπάντα στοχεύει να έχει ηχητικά, αν και ο ήχος θα μπορούσε να τους βοηθήσει περισσότερο, αφού οι κιθάρες κάπου χάνονταν στη μίξη. Με το νέο τους άλμπουμ να είναι στα σκαριά και με την κυκλοφορία του να πλησιάζει όπως μας είπαν, το πιο ξεσηκωτικό “Colors” που έχει ήδη κυκλοφορήσει ως single ήρθε σαν μια ένεση ενέργειας στο σετ τους. Στο “Falling Back To You” έγινε μια απόπειρα sing-along, που μεταμορφώθηκε σε συμμετοχή με χειροκρότημα από τον κόσμο, για μια σύνθεση που φαίνεται να έχει ξεχωρίσει από το ντεμπούτο τους. Συνολικά, μια τίμια εμφάνιση απο τους αθηναίους που φάνηκαν να κερδίζουν καινούριους οπαδούς αν κρίνουμε απο το θερμό χειροκρότημα στο κλείσιμο.
Με τα πλήκτρα που ήταν μέχρι τώρα καλυμμένα με μαύρα πανιά να αποκαλύπτονται, η επταμελής ομάδα των Archive ανέβηκε στη σκηνή γεμίζοντάς την με την παρουσία της. Με το καλησπέρα, φαίνεται πως το “Calls To Arms & Angels” θα έχει την τιμητική του, ανοίγοντας το live με το γκαζωμένο “Mr. Daisy”. Επιστροφή στο “Lights” με το χορευτικό “Sane” και τη μπάντα σε φόρμα να φτιάχνει τη δική της, σκοτεινή και μυστηριώδη ατμόσφαιρα.
Τα ηλεκτρονικά στοιχεία βγήκαν στο προσκήνιο στο “The False Foundation”, ενώ οι ταχύτητες κατέβηκαν στο υπνωτικό “Vice”. Το δεκαοκτάλεπτο έπος “Lights” ήταν αναμφίβολα μια απο τις πιο μαγευτικές στιγμές του live, χτίζοντας ολοένα και περισσότερη ένταση, συνεπαίρνοντάς μας. H εμβληματική φιγούρα του Darius Keeler που αεικίνητος πίσω από το φρούριο των πλήκτρων του ζούσε κάθε στιγμή κι έδινε μαθήματα σκηνικής παρουσίας, δυο χρόνια μόλις μετά τη μάχη του με τον καρκίνο, αν μη τι άλλο αξιοθαύμαστη.
Στο στοιχειωτικό “Surrounded By Ghosts”, δυστυχώς κάποιοι από τους διπλανούς μας βρήκαν ευκαιρία να συζητήσουν για τα καλοκαιρινά τους σχέδια σε εντάσεις μεγαλύτερες απ’ότι ακούγαμε την ίδια τη μπάντα. Εντάξει κι εμάς μας αρέσουν τα πιο δυνατά κομμάτια, αλλά είναι και σεβασμός προς τον καλλιτέχνη που εκείνη τη στιγμή εκτίθεται μπροστά μας να είμαστε τουλάχιστον διακριτικοί. Η εμφάνιση της Lisa Mottram παρότι φαινομενικά υποτονική, έμοιαζε να συμπληρώνει τις έντονες παρουσίες των Pollard Berrier και Dave Pen που απο πλευράς τους δεν έχαναν ευκαιρία να αλληλεπιδράσουν με τον κόσμο και να ανταλλάξουν ενέργεια μαζί του.
Χώρο στο σετ βρήκαν ακόμη και ένα κομμάτι από το soundtrack που έχουν γράψει για το Netflix και τη σειρά “Voleuses”, σε μια από τις πιο “μη-σοφιστικέ” στιγμές του show. Η λειτουργία των Archive σαν μια πολυσυλλεκτική μονάδα αποτυπώθηκε στο “Take My Head”, με τις φωνές να μπλέκονται μεταξύ τους αλλά και με τα όργανα σε ένα οργιαστικό κρεσέντο. Το “Fear There & Everywhere” συναυλιακά ανεβαίνει τουλάχιστον δυο-τρια σκαλοπάτια σε σχέση με τη στουντιακή του έκδοση, απ’ότι φάνηκε και απο τον κόσμο που κουνιόταν συλλογικά στους ρυθμούς του. Το “Gold” που έκλεισε το κυρίως μέρος της εμφάνισης των Archive ήταν ισοπεδωτικό, θορυβώδες, θυμίζοντας τίτλους τέλους και γεμίζοντας μας με αυτή τη γλυκιά μελαγχολία που αυτή η μπάντα τόσο περίτεχνα δημιουργεί.
Με τις επευφημίες του κοινού και το δυνατό χειροκρότημα, το encore αναμενόμενα θα περιελάμβανε τα χιτάκια που πολλοί είχαν έρθει για να ακούσουν (αν κρίνουμε από το πόσο ομιλητικοί ήταν σε άλλες στιγμές). Η μάστιγα των κινητών στις πρώτες κιόλας νότες του “Fuck You” γεμίζει το οπτικό μας πεδίο, ενώ οι φωνές καλύπτουν ακόμη και την ίδια τη μπάντα, σε μια στιγμή συλλογικού ξεσπάσματος. Το αγαπημένο “Bullets” παραμένει ένα μαγευτικό κομμάτι, που όχι αδίκως είναι και ένα από τα πλέον δημοφιλή της πολύχρονης δισκογραφίας τους. Το “Again”, σαν στοργικός αποχαιρετισμός, μίλησε στην ψυχή μας. Όπως εύστοχα είχε γράψει κάποιος σε ένα σχόλιο στο youtube, “Not made for the charts but for the hearts”.
Όσο κι αν μας έλειψαν κάποια αγαπημένα τραγούδια από το παρελθόν της μπάντας, δεν γίνεται να μην αναγνωρίσουμε το πόσο σπουδαία ήταν η εμφάνισή τους. Μέσα από ένα διαρκές πρίσμα πειραματισμού και αλλαγών, αλλά κυρίως με μουσική αξιοπρέπεια και καλλιτεχνική προσήλωση, οι Archive παραμένουν μετά από τόσα χρόνια μοναδικά ο εαυτός τους. Και σε αυτό το ζεστό βράδυ του Ιούνη, μας πήγαν ένα ταξίδι στα ενδότερα της ψυχής που καμιά φορά φοβόμαστε να κοιτάξουμε στα ίσια.
Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη
Mr. Daisy
Sane
The False Foundation
Vice
Lights
Conflict
Daytime Coma
Surrounded by Ghosts
The Skies Collapsing Onto Us
Take My Head
The Crown
Fear There & Everywhere
Enemy
The Empty Bottle
Gold
Encore:
Fuck U
Bullets
Again