Uriah Heep (unplugged) @ Club 22, 04/12/08

Το πρώτο απωθημένο που μπορεί να δημιουργηθεί στον οπαδό ενός συγκροτήματος είναι να το δει live. Το δεύτερο, αφού το έχει απολαύσει ζωντανά, είναι να το γνωρίσει από κοντά. Το τρίτο και τελευταίο στάδιο της «εξάρτησης» του συμπαθούς οπαδού είναι να δει το αγαπημένο του αυτό group υπό ξεχωριστές συνθήκες. Σε αυτή την κατηγορία εμπίπτει η συγκεκριμένη εμφάνιση των Uriah Heep στη χώρα μας.



Τους έχουμε απολαύσει ουκ ολίγες φορές (από το Ρόδον, για το οποίο ο -τραγουδιστής της μπάντας- Bernie Shaw αναρωτήθηκε τι απέγινε, μέχρι το Gagarin και το Fuzz), μας έχουν κάνει την τιμή να τους γνωρίσουμε από κοντά (το Νοέμβριο του 2003, στο Revenge Of Rock), οπότε ήρθε και η στιγμή να τους δούμε όπως ποτέ ξανά: Σε μικρό χώρο, ακουστικά, καθισμένους σε καρέκλες και εκτελώντας κομμάτια που είτε έχουν να ακουστούν «αιώνες», είτε δεν έχουν παιχτεί ποτέ στη χώρα μας!



Πέμπτη βράδυ λοιπόν, γύρω στις 21:35, τα φώτα χαμηλώνουν, ο Bernie Shaw ανεβαίνει στη σκηνή, ο Phil Lanzon κάθεται πίσω από τα πλήκτρα και το "The Easy Road", από το ξεχασμένο και από το Θεό "Wonderworld", προσπαθεί να δώσει ένα ατμοσφαιρικό ξεκίνημα στη συναυλία, αλλά μάταια, μιας και οι μικροφωνισμοί στον ήχο αποσπούν την προσοχή.



Όπως συνηθίζουν οι Uriah Heep, το πρώτο μέρος της συναυλίας τους αφορά στα λιγότερο γνωστά κομμάτια του set, είτε αυτά προέρχονται από τους τελευταίους τους δίσκους, είτε από τους «κλασσικούς» των '70s. Σε αυτό το πνεύμα, το εναρκτήριο κομμάτι διαδέχονται δύο προσωπικές αδυναμίες, τα "Question" και "Heartless Land" (αμφότερα από το "Sonic Origami" του 1998), που βρίσκουν ένα-ένα και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας να ανεβαίνουν στη σκηνή, καθώς και το "Why Did You Go" (με τον Shaw να «λάμπει»), από το «άνισο» "Return To Fantasy" (1975). Ο ήχος κομμάτι με το κομμάτι βελτιώνεται, αν και μέχρι το τέλος δε λείπουν τα μικροπροβλήματα.



Με μία πρώτη ματιά στην 5άδα που βρίσκεται πλέον επί σκηνής, ο Trevor Bolder παραμένει όπως πάντα ανέκφραστος και απορροφημένος στις χορδές του μπάσου του. Πώς να τον κατηγορήσεις βέβαια όταν παίζει με τέτοια απαράμιλλη τεχνική; Από πίσω του, ο νέος drummer της παρέας, Russell Gilbrook, μη συνηθισμένος σε ακουστικά show, φαίνεται κάπως εκτός κλίματος, κοιτώντας συχνά προς το μέρος των «μαέστρων» Mick Box και Phil Lanzon για να σιγουρευτεί -υποθέτω- ως προς την ομαλή ροή των κομματιών. Εν αντιθέσει με το ήρεμο εμφανισιακά rhythm section της μπάντας, η τριάδα των Mick Box, Bernie Shaw και Phil Lanzon αναλαμβάνει για άλλη μια φορά το «επικοινωνιακό κομμάτι» της συναυλίας. Κυρίως οι δύο πρώτοι, δε σταματούν να χαμογελούν, να χαιρετούν το κοινό και ενίοτε να επιδεικνύουν και τις συμπαθέστατες επιδόσεις τους στο χιούμορ.



Η σταδιακή άνοδος στη διάθεση της μπάντας και του κοινού έρχεται με τα επιβλητικά και μαγικά "Circus", "If I Had The Time" και "A Year Or A Day", τα οποία παίζονται σερί, για να φτάσουμε στο σημείο που οι περισσότεροι περίμεναν: Το "The Wizard" σημαίνει την έναρξη του "greatest hits" μέρους του set list, με τις φωνές και τα χειροκροτήματα των παρευρισκόμενων να αυξάνονται εκθετικά, και τον Bernie Shaw να αναφέρει το τετριμμένο, αλλά σίγουρα αληθινό για τους ίδιους: «Τραγουδάτε πιο δυνατά από οποιουσδήποτε άλλους στον κόσμο»!



Το αριστουργηματικό folk κομμάτι "Tales", από το "The Magician's Birthday", ηρεμεί προσωρινά τα πράγματα, αλλά η τριπλέτα των "Free Me", "Sunrise" και του πάντα καλοδεχούμενου "Lady In Black", με τα γνωστά παιχνίδια ανάμεσα στον Bernie και το κοινό, κλείνει πανηγυρικά το κανονικό μέρος της συναυλίας, με το γεμάτο Club 22 να επευφημεί και να θαυμάζει τη μοναδική ικανότητα των Heep στο να σου φτιάχνουν τη διάθεση, όσες φορές και αν τους έχει δει, και τους ίδιους να απολαμβάνουν τους καρπούς της 40χρονης πορείας τους, στα γεμάτα ευχαρίστηση πρόσωπα των θεατών.



Το σπάνιο της περίστασης δεν περιορίστηκε μόνο στην απουσία ηλεκτρικής κιθάρας και μπάσου, αλλά και στο ότι οι Heep αποφάσισαν να ολοκληρώσουν τη συναυλία με encore που δεν περιλάμβανε το "Lady In Black" (όπως συμβαίνει στο 99.9% των show τους), αλλά το "Blind Eye", που έχω την αίσθηση πως δεν είχαν παίξει ποτέ ξανά στην Ελλάδα. Η εκτέλεση πρέπει να ομολογήσω βέβαια πως δεν ήταν η καλύτερη δυνατή, αλλά μπροστά στην υπόλοιπη βραδιά και το γενικότερο πάρτυ-κλίμα, κάτι τέτοιο λίγη σημασία έχει.



Το γεγονός πως η συναυλία διήρκησε μόλις μία ώρα και δέκα λεπτά ίσως να ξένισε κάποιους, αλλά πρέπει να έχουμε υπόψη ότι ο χρόνος αυτός ήταν προκαθορισμένος. Έτσι κι αλλιώς, όπως κάθε φορά που τελειώνει μία συναυλία τους, δεν έχω καμία αμφιβολία για το ότι σύντομα θα είναι πάλι στα μέρη μας, με κανονικό δίωρο show. Και όπως την περασμένη Πέμπτη, θα μας αφήσουν και πάλι με ένα τεράστιο χαμόγελο και την ικανοποίηση πως μόλις προσθέσαμε στο σακούλι των συναυλιακών εμπειριών άλλο ένα ανεκτίμητο κομμάτι!



Long Live Heep!

Setlist:
The Easy Road / Question / Heartless Land / Why Did You Go / Circus / If I Had The Time / A Year Or A Day / The Wizard / Tales / Free Me / Sunrise / Lady In Black
Encore: Blind Eye

Υ.Γ.: Ποιος είπε ότι δε νοείται συναυλία των Uriah Heep χωρίς το "July Morning" και το "Easy Livin'";