The Underground Youth, The Road Miles @ Fuzz Club, 24/11/17

Ο Craig Dyer με τους Underground Youth, το project με το οποίο ασχολείται κάτι λιγότερο από μία δεκαετία, έχει πολύ καλή σχέση με την Ελλάδα. Είναι συχνός επισκέπτης στα μέρη μας ενώ οι μουσικές του αποφυάδες - που εκτείνονται από τους Joy Division μέχρι τους Slowdive -  έχουν βρει αρκετούς θαυμαστές. Εντυπωσιακό είναι πως στη συναυλία των Underground Youth στο Fuzz είχε μαζευτεί ως επί το πλείστον νέος κόσμος που ψάχνει για μουσικές διεξόδους. Ο χώρος δεν ήταν sold out, όμως τα 600 άτομα που παρακολούθησαν τη συναυλία ήταν ιδανικό νούμερο για τους σκοπούς του συγκροτήματος.

Οι The Road Miles ξεκίνησαν πρώτοι με δεμένο ήχο από ψυχεδελικά blues. H Αφροδίτη Ταβουλάρη τραγουδούσε και ανέμιζε τα μαλλιά της χρησιμοποιώντας τις εναλλαγές του Επαμεινώνδα Κουτσούμπα και του Μιχάλη Χρυσού στις κιθάρες. Η μπάντα κυκλοφόρησε πολύ πρόσφατα το 'Ballads of the Wasteland' οπότε είχε έναν ακόμα λόγο για να ανέβει στη σκηνή. Αν και μουσικά δεν ταυτίζονται απόλυτα με τους Underground Youth, συγκλίνουν στη gothic αισθητική που περιβάλει και τα δύο συγκροτήματα. Η εμφάνιση τους ήταν επαγγελματική και απ' ό,τι φαίνεται έχουν κι άλλα να μας δώσουν στο μέλλον.

Αφού τα μηχανήματα καπνού της παραγωγής γέμισαν τη σκηνή, ο Craig με τη μπάντα του ξεκίνησαν το set τους που διήρκεσε μιάμιση ώρα ακριβώς. Ο καπνός ήταν τόσο έντονος που η μπάντα αχνοφαινόταν. Την Olya Dyer που βρισκόταν στα τύμπανα την βλέπαμε σαν σκιά, εκτός από το φινάλε του "A Dirty Piece of Love for Us To Share" που βρέθηκε μπροστά-μπροστά με το ντέφι της. Με αυτά τα τρικ ο Dyer γέμισε το club με ένα σκοτεινό σύννεφο, που βέβαια συμπληρωνόταν από τον χαρακτήρα των συνθέσεων του.

Ο μπασίστας Max James ήταν έξαλλος από την αρχή, με αποκορύφωμα το "Μademoiselle" κατά το οποίο έφυγε για λίγο απ τη σκηνή για να χαλαρώσει. Οι Undeground Youth άφηναν ένα πέπλο μυστηρίου να πλανάται ανάμεσα σε αυτούς και τους θεατές του Fuzz, όντας φειδωλοί στα λόγια τους ανάμεσα στα τραγούδια. Έδωσαν βάση στο φετινό "What Kind Of Dystopian Hellhole is This?" απ’ το οποίο ξεχώρισαν τα "Alice" και "Outsider".

Κατά τη διάρκεια του "Rules Of Attraction" (που σε σημεία του μοιάζει με μακρόσυρτη έκδοση του "Personal Jesus" των DM) o Craig μαζί με τον Max James και τον Mark Vernon βρέθηκαν μέσα στο κοινό, παίρνοντας μαζί τους μικρόφωνα, κιθάρες και μπάσο για να τραγουδήσουν ανάμεσα μας. Έτσι δημιούργησαν έναν ακόμα δεσμό με τους παρευρισκόμενους που κουνιόντουσαν και σιγοτραγουδούσαν τους στίχους αγκαζέ με τους Underground Youth. Είναι μια δοκιμασμένη κίνηση που είχαν επαναλάβει και στην προηγούμενη συναυλία τους στην Αθήνα.

Η συνέχεια με τις '60s/Phil Spector επιρροές του "Heart On A Chain" γλύκανε το κλίμα και ετοίμασε το έδαφος για το "Your Sweet Love", μία διασκευή στο ομώνυμο τραγούδι του Lee Hazlewood με θαμπή lo-fi ενορχήστρωση. Χωρίς την κιθάρα του και με πλάτη στο κοινό, ο Dyer έκλεισε το main set με ποιητική μελαγχολία.

Το συγκρότημα έπαιξε λίγο, όμως η μπάντα ήταν έξυπνα στημένη στη σκηνή ώστε να επιβάλλεται στους θεατές. Ήταν μία βραδιά γεμάτη καπνό, κατανυκτική ατμόσφαιρα και εσωτερικές ερμηνείες. Ο ωμός τρόπος με τον οποίο η μπάντα ντύνει ηχητικά τα τραγούδια στα live τους δίνει άλλη υπόσταση, παρόλο που η συνθετική διαδικασία τυπικά ανήκει στον Craig Dyer.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής