Reflection, RUST X, Unauthorized @ Modu, 19/11/17

Οι πολύ αγαπητοί στο ελληνικό epic metal κοινό βετεράνοι Reflection, αποφάσισαν να ομορφύνουν την Κυριακή μας, δίνοντας το δεύτερο live τους για την προώθηση του υπέροχου "Bleed Babylon Bleed" άλμπουμ τους, αποδεικνύοντας ότι είναι σε μια ιδιαίτερα φορμαρισμένη και δημιουργική φάση της καριέρας τους. Το Modu αποδείχθηκε ιδιαίτερα φιλόξενο για τους Reflection και τους περίπου εκατό φίλους που ήρθαν να τους καμαρώσουν, όπως και τα δύο συγκροτήματα που συνόδευσαν την ιστορική αθηναϊκή μπάντα, τους Unauthorized και τους RUST X.

Οι Αθηναίοι Unauthorized είναι μια νέα μπάντα, χωρίς δισκογραφική παρουσία ακόμη και περίπου στις 20.15 άνοιξαν το event, παίζοντας για τριάντα λεπτά δικό τους υλικό, σε Pantera-Down ύφος, και κάμποσες, ετερόκλητες θα έλεγα, διασκευές (Ηeaven And Hell και Metallica, μεταξύ άλλων), μπερδεύοντάς μας κάπως σε ό,τι αφορά το ύφος που θέλουν να ακολουθήσουν οι ίδιοι. Με αντρικά και γυναικεία φωνητικά, ανάλογα το κομμάτι, με αρκετή όρεξη και κάποιες καλές ιδέες, αλλά με μέτριο ήχο και πολύ συγκρατημένη σκηνική παρουσία, οι Unauthorized εισέπραξαν το χειροκρότημα του κόσμου, αλλά είναι εμφανές πως χρειάζονται ακόμα χρόνο και δουλειά για να ξεχωρίσουν μέσα σε μια ιδιαίτερα ζωντανή και ανταγωνιστική ελληνική metal σκηνή.

Στις 21:09 η σκυτάλη πέρασε στους Κύπριους RUST X (ή R.U.S.T.X.), οι οποίοι λειτούργησαν πραγματικά σαν μια χρονομηχανή που μας μετέφερε στο μαλλιαρό heavy metal της εποχής 1987-1992. Με ανορθόδοξο στήσιμο στη σκηνή, καθώς τα πλήκτρα τοποθετήθηκαν στην μέση και μπροστά (κάτι που προσωπικά δεν έχω ξαναδεί), η τετραμελής μπάντα μέσα σε περίπου μία ώρα που διήρκεσε το σετ της, χώρεσε πληθώρα μελωδικών κιθαριστικών solo, ποταμούς πλήκτρων, solo drums, τον Ευαγόρα Παλλικαρίδη, λογύδρια κατά των πολιτικών (γενικώς και αορίστως) αλλά και αγάπης προς το metal και τη metal αδελφότητα, κλπ. Τελοσπάντων... Ήταν πληθωρικοί σε σκηνική παρουσία (ο κιθαρίστας τους εμφανίστηκε με κυπριακή παραδοσιακή βράκα και καουμπόικη μπότα, respect) και αποδείχτηκαν ιδιαίτερα ενθουσιώδεις και κεφάτοι.

Ο ήχος τους ήταν αρκετά καλός και τα κομμάτια τους, μολονότι όχι του γούστου μου, αποδόθηκαν πολύ καλά, με φωνητικά μοιρασμένα και στα τέσσερα μέλη της μπάντας, οι οποίοι πραγματικά έδειχναν να το ζουν στο έπακρο και να το ευχαριστιούνται. Αν μη τι άλλο, μας μετέδωσαν τη θετική τους αύρα και το υλικό τους, που κινείται κάπου ανάμεσα στην πιο εμπορική εποχή του Malmsteen, στους Loudness, στους W.A.S.P. και ίσως στους Τen, θα αρέσει στους οπαδούς του είδους. Παίξανε και μια διασκευή στους AC/DC (Girls Got Rhythm), προς τιμήν του Malcolm Young, την οποία ετοιμάσανε στα γρήγορα και μπράβο τους.

Το κυρίως πιάτο σερβιρίστηκε στις 22:26, όταν ακούστηκαν οι πρώτες νότες από την εισαγωγή "Marching To Glory", οι οποίες προανήγγειλαν την πρώτη εμφάνιση των Reflection επί ελληνικού εδάφους για τον καινούριο τους δίσκο. Εμφανίσθηκαν ως κουαρτέτο, με προηχογραφημένα κάποια πλήκτρα, κάτι που δεν ενόχλησε καθόλου, αντιθέτως τους έδωσε περισσότερη άπλα επί σκηνής και ίσως βοήθησε στο να ακουστούν με έναν ιδιαίτερα διαυγή και heavy ήχο.

Φυσικά το μεγαλύτερο μέρος του set τους αφιερώθηκε στο "Bleed Babylon Bleed", το οποίο, όπως διαπίστωσα βλέποντας το κοινό, έχει ήδη αγαπηθεί και οι στίχοι του τραγουδήθηκαν δυνατά από τους πάντες. Εκπληκτική ήταν η απόδοση ιδιαίτερα του υπέρβαρου "The Iron Tower", αλλά και του "Fallen Shadow", το οποίο ακούγεται πολύ καλύτερα ζωντανά, ενώ αναμενόμενα, η power τριπλέτα "Time Traveller", "Stormbringer (The Blade That Burns The Flesh)" και "Ruler Of My Own Land" εντυπωσίασε και επί σκηνής, όπως και στο δίσκο. Φυσικά, δεν έλειψαν οι κομματάρες του παρελθόντος όπως το "Sorceress", το "Wings Of Fate" (προσωπικό αγαπημένο) και το "Forbidden Seed", μεταξύ άλλων, τις οποίες ο Γιώργος Θωμαΐδης, με πολύ αέρα και άνεση, απέδωσε άψογα.

Ο Στάθης Παυλάντης, πιο δυνατός από ποτέ, οδηγούσε καταχαρούμενος την μπάντα του, παίζοντας όλα τα μέρη του «καρφί», ενώ το rhythm section των Λιτινάκη/Παυλάντη ήταν απολαυστικά κλασικομεταλλάδικο και πορωτικό. Ο ήχος, χωρίς να είναι τέλειος, ήταν αρκετά καθαρός και κομμάτι με το κομμάτι βελτιωνόταν, ενώ το κοινό έδειχνε να απολαμβάνει το show. Oι μπύρες συνέχιζαν να πηγαίνουν και να έρχονται και το live, μέσα σε γενικότερη ευφορία, οδηγήθηκε βαθμιαία στην κορύφωσή του, με έναν από τους μεγάλους ύμνους της ελληνικής σκηνής, το “When Immortals Die”, στο οποίο συμμετείχαν παλιά μέλη της μπάντας και γνωστοί και μη εξαιρετέοι φίλοι, προσδίδοντας έναν πανηγυρικό τόνο στο event.

Όχι ότι αποτέλεσε κάποια έκπληξη, αλλά οι Reflection ήταν πραγματικά επιβλητικοί την περασμένη Κυριακή, έπαιξαν όπως πρέπει να παίζει μια παλιά και έμπειρη μπάντα και  επανήλθαν στα συναυλιακά πράγματα με κυριαρχικό και εντυπωσιακό τρόπο. Όπως δηλαδή τους αρμόζει.

Φωτογραφίες: Θέμης Γιαννόπουλος / Of Steel & Light: Web, Facebook