Starbenders, Bad Habits @ Temple, 13/09/24

Για όλες τις απαντήσεις που μπορούν να δοθούν στην πολυφορεμένη συζήτηση γύρω από το πόσο ζωντανό είναι το ροκ, οι καλύτερες κατά κανόνα έρχονται στο σανίδι. Το είχαν δείξει οι μεγάλοι του παρελθόντος, το επιβεβαιώνουν κάμποσα ονόματα του σήμερα, και αν ο κόσμος δε γυρίσει ανάποδα η παράδοση θα συνεχιστεί. Το βράδυ της Παρασκευής, ήταν η σειρά των Starbenders να ανανεώσουν την υπογραφή τους στη λίστα. Τα χιλιόμετρα που έχουν γράψει γυρίζοντας τον κόσμο ξανά και ξανά, έχουν προσθέσει μόνο θετικά. Οι μοντέρνες πινελιές στα κλασικά hard μοτίβα πρόσθεσαν κάτι από δυτική ακτή στο ζεστό αθηναϊκό πλάνο.

Μια από τις πλέον ανερχόμενες, καυτές μπάντες της εγχώριας rockσκηνής, θα αποτελούσαν το ιδανικό support group της βραδιάς. Ο λόγος, φυσικά, για τους Bad Habits, ένα σχήμα με το δικό του, πραγματικό hype, αλλά και το απόλυτο attitude για να κάνουν την καλύτερη δυνατή εντύπωση, σε ένα κοινό που φάνηκε να τους γνωρίζει πολύ καλά.

Σε μια εντυπωσιακή εμφάνιση, το αθηναϊκό κουιντέτο, με μπροστάρισσα την άκρως ενεργητική Τζο Κοτρώτσου και με εμφανείς αλλαγές στο lineup του (που πλέον περιλαμβάνει και την Μόνικα Τσαραντάνη στο μπάσο, μεταξύ άλλων), έκανε αισθητή την παρουσία του. Το μέλλον τους ανήκει, πόσο μάλλον όταν θα έχουν στις αποσκευές τους και το επερχόμενο ντεμπούτο άλμπουμ τους. Δεδομένα, άλλωστε, μιλάμε για μπάντα που έχει τη στόφα και τη διάθεση να αποτελέσει το επόμενο wonder hit της ελληνικής σκηνής, τουλάχιστον αν επαληθευτούν και μουσικά/στουντιακά τα όσα παρουσιάζουν στις ζωντανές τους εμφανίσεις.

Μετά την αναμενόμενη αλλά ελάχιστη δυνατή παύση για αλλαγή ντραμ κιτ και τους ελέγχους στα λοιπά όργανα, τα πάντα ήταν έτοιμα για τους Starbenders. Με το χώρο κάτω από τη σκηνή να απέχει από το να χαρακτηριστεί πήχτρα, κάποιος κακεντρεχής θα περίμενε στημένος στη γωνία για να αρχίσει το ποίημα του. Οι συνοδευτικές φωνές στο σβήσιμο των φώτων, τον έστειλαν μερικά στενά παρακάτω με την πλάτη γυρισμένη. Τι κι αν για μερικά μέτρα τα κρουστά κάλυπταν τα πάντα. Τι κι αν το μικρόφωνο αχνοβρέθηκε μόνο προς το δεύτερο κουπλέ. Οι μπροστινές γραμμές δεν έχαναν στίχο. Οι πιο πίσω γκρούβαραν απροβλημάτιστα. Το ασυγχώρητο του «να παίξεις χωρίς πάθος» που είχε πει κάποιος κάποτε, δεν θα μπορούσε να βρίσκεται πιο μακριά.

Η τετράδα από την Ατλάντα ζει και αναπνέει για τις συναυλίες. Μία ματιά στο πρόγραμμα των περιοδειών τους ανά τα χρόνια αρκεί για να το καταλάβει και η τελευταία γραμμή. Όσες και όσοι είχαν βρεθεί στις εμφανίσεις τους στο πλευρό των Palaye Royale ένα χρόνο και κάτι πίσω, το βίωσαν από πρώτο χέρι. Η άνεση με την οποία κατέβασαν για δεύτερο χαρτί στο σετ το υπέρ-hook του "Holy Mother", έχει κάμποσα να πει. Για τον κατάλογο τραγουδιών τους, για τη νοοτροπία και το πόσο καλά ξέρουν την τέχνη τους, για όλα. Μετρημένα αλλά υπαρκτά ρυθμικά χειροκροτήματα, λικνίσματα, μικροφωνικές πάσες, 'coming clean!', μερακλίδικο κόψιμο πριν τη γέφυρα, απλά κι αλάνθαστα. Η θερμοκρασία επισήμως έπιασε τα επιθυμητά επίπεδα και δεν θα έπεφτε μέχρι τέλους.

Το μικρό ερωτηματικό που καθόλου παράλογα υπήρχε σε κάθε στοιχειωδώς διαβασμένο μυαλό πριν την εμφάνιση της μπάντας, είχε να κάνει με το πρόσωπο πίσω από τη μπροστινή γραμμή. Η Emily Moon από τη στιγμή που έγινε μέλος και μέχρι την αποχώρηση της, άφησε το στίγμα της φαρδύ-πλατύ στο ρυθμικό κομμάτι. Τόσο τα γεμίσματα όσο και το συνολικό στυλ της Qi Wei, ωστόσο, δεν άφησαν περιθώρια για σχόλια. Ίσως έχει να κάνει με την αυστηρά χωρίς σάλτσες προσέγγιση του υλικού. Ίσως με το δέσιμο των υπόλοιπων τριών. Ίσως με το συνδυασμό των παραπάνω. Ίσως να είναι συνειδητή επιλογή. Ίσως όχι. Το αποτέλεσμα σε κάθε περίπτωση, είναι ότι τα παιξίματα δεν χάνουν ούτε λίγο από την ένταση και την προσωπικότητα που μας είχαν συνηθίσει.

Με το βάρος να πέφτει στο περσινό "Take Back The Night" και τον προκάτοχό του, το σετ πρακτικά έμοιαζε με ένα άτυπο greatest hits φερμένο σε ζωντανό πλαίσιο. Τα χτυπήματα και η αφιέρωση στην Καλιφόρνια του "Seven White Horses". Το ντέφι και τα κυματάκια στο "We're Not Okay". Το σεμιναριακά ελληνικό «πω-πω-πω» της Kimi Shelter πριν πεταχτεί το τζάκετ του Kriss Tokaji στο "Cherry Wine". Το ολόφρεσκο "Tokyo". Η άτυπη σεάνς του "Bitches Be Witches". Ο υψωμένος αναπτήρας στο "Time Stops". Το τάπα-τούπα γλέντι του "Diet Soda". Τα σπρωξίματα και ο κύκλος στο "Sex". Η πρώτη καληνύχτα με "If You Need It". Το επάξια κερδισμένο encore. Κι αν υπήρξαν απουσίες, κυρίως "The Game", ή ο ήχος δεν άγγιξε ποτέ το ιδανικό, ας είναι. Να έχει κάτι η λίστα των ευχών για την επόμενη.

Φωτογραφίες: Σπύρος Κούκας