[7]: Αγαπημένοι δευτερεύοντες Disney Χαρακτήρες Pt. 1

To Pt II θα 'ναι καλύτερο

Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 05/03/2015 @ 11:39
Δεν έχει επικαιρότητες και μπρέκι νιουζ αυτή την εβδομάδα. Όχι, αυτό είναι κείμενο της καυλάντας που είχα στο νου μου εδώ και καιρό και σκέφτηκα να υλοποιήσω τώρα, αφού αποφάσισα πως δε μου είναι αρκετοί οι εφτά λόγοι για να σχολιάσω το γεγονός πως θα γυριστεί σήκουελ στο "Blade Runner", και τα οχτώ ήδη κοριτσίστικων κραυγών που έβγαλα βλέποντας το νέο τρέιλερ για το "Ultron", πάλι είναι παραπάνω από το όριο.

Η νοσταλγία πουλάει, η νοσταλγία μου βγαίνει εύκολα στα κείμενα, οπότε να 'μαι, παρουσιάζοντας τους πρώτους εφτά δευτερεύοντες ήρωες σε ταινία Disney που μου έχουν κλέψει την αγνή παιδική ψυχή. Λέω πρώτους εφτά, επειδή προφανώς και δεν χώραγαν όλοι σε ένα κείμενο, οπότε εννοείται θα υπάρξει και part II. Τώρα βέβαια καταλαβαίνω πως το επιχείρημά μου για το "Blade Runner" και το "Ultron" πλέον καταρρίφθηκε, αλλά εδώ εγώ είμαι αφεντικό και ό,τι θέλω κάνω. Disney λοιπόν.

Δύο είναι τα κριτήρια της λίστας αυτής λοιπόν. Πρώτον, να μην είναι πρωταγωνιστικός χαρακτήρας και δεύτερον να μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση και να είναι δικός μου αγαπημένος. ΜΟΥ. Θα χαρώ πολύ να διαβάσω ποιοι είναι οι καλύτεροι για σας και ποιος ο βαθμός της ιεροσυλίας μου για αυτούς που δεν ανέφερα, αλλά ξαναθυμίζω -γιατί πολλοί δυσκολεύονται στην ανάγνωση- λίστα προσωπική, μέρος πρώτο. Πολιτισμένα, λοιπόν, φίλε αναγνώστη.

Να ανοίξω πρώτα μία μεγάλη παρένθεση πριν μπούμε στο ψητό: Για λόγους που δεν πρόκειται να εξηγήσω εδώ πέρα, δεν έχω δει καμία ταινία της Disney -εκτός ελαχίστων παραδειγμάτων που μπορώ να μετρήσω στο μισό μου χέρι- στα ελληνικά. Ναι, αντιλαμβάνομαι πως μία, δύο ίσως έχουν ένα μπόνους στα ελληνικά (και είναι εκείνες που πιθανότατα έχω δει), αλλά σε γενικές γραμμές, πρέπει να είναι σχεδόν κοινή λογική πως το να δεις / διαβάσεις / ζήσεις κάτι που είναι δημιούργημα άλλου ανθρώπου, καλύτερα θα το βιώσεις στην μορφή που ήθελε ο καλλιτέχνης και όχι με κάτι μπασταρδεμένο. Είναι μεγάλη κουβέντα στην οποία μπορούν να ειπωθούν και μεγάλες κουβέντες. Αντιλαμβάνομαι τους εκάστοτε περιορισμούς -ιδίως όταν αναφερόμαστε σε κατά βάση παιδικές ταινίες- αλλά έτσι είναι τα πράγματα, έτσι τα βίωσα, εγώ τα γράφω, μόκο. Κλείνει η παρένθεση.



1. Hades - "Hercules" (1997)

Hades

Και αφού έκλεισα την παρένθεση, ας την ξανανοίξω. Ναι, είναι πιθανό ότι ο Ηρακλής είναι πιο διασκεδαστικός στα ελληνικά, για ευνόητους ψευτοπατριωτικούς λόγους. Έχει πραγματικά απολαυστικές ατάκες και δεν υπήρχε φορά που να ένιωσα πως αδικείται από τη μετάφραση. Στο πόηντ όμως. Άδης. Lord of the φάκιν Underworld και all around μόρτης γενικότερος. Είναι από τους ελάχιστους κακούς της Disney -για να μην πω ο μοναδικός- τον οποίο πας, και αυτό κάτι μας λέει. Επίσης, στα της γλώσσας, δεν είναι τυχαίο που χρησιμοποιεί διάφορους αγγλικισμούς στους διαλόγους του (τσέκαρε το λινκ κάτου), αλλά όπως και να το κάνουμε, το ελληνικό δένει παραπάνω. Σαν χαρακτήρας όμως, τα έχει όλα, τσαχπινιά, οριακά δικαιολογημένο motivation, περιτριγυρίζεται παντού από ηλίθιους (part II) και παίρνει φωτιά όταν τσαντίζεται. Τελειότητα. Μου αρέσει.

Μπέστ Οβ



2. The Genie - "Aladdin" (1992)

The Genie

Εντάξει, τι μπορεί να πει κανείς για το Genie σαν χαρακτήρα αλλά και για το voice acting του αείμνηστου Robin Williams; Η καλύτερη φωνητική ερμηνεία στην ιστορία; Εύκολα. Σε προκαλώ δηλαδή να μου βρεις καλύτερη, αλλά να ξέρεις πως σε έχω ήδη ξεφτιλίσει. Παρόλο που πρόκειται για δευτεραγωνιστικό χαρακτήρα, στην ουσία σηκώνει την ταινία μόνος του, γιατί ο ποστ-Γιασμήν Αλαντίν είναι πιο νερομπούλης και από τον πρίγκιπα της Χιονάτης (ναι, αυτόν που φοράει κραγιόν). Ο Williams είναι ασυγκράτητος και πετάει ατάκες πιο γρήγορα απ' ότι μπορεί να τις αντιληφθεί ο μέσος ενήλικος, πόσο μάλλον κάποιος πιτσιρικάς. Reference στο reference, ατάκα στην ατάκα, κάθε σκηνή με το Genie είναι απόλαυση, οδηγώντας μας στην τελευταία και πιο συγκινητική. «Genie, you're free» =’(

Best of? Δεν υπάρχει. ΟΛΑ.



3. Τimon & Pumbaa - "The Lion King" (1994)

Timon & Pumbaa

Εντάξει, μ' έπιασες. Άλλο ένα ευκολάκι, αλλά δεν γίνεται να το αγνοήσεις. Πώς να το αγνοήσεις, όταν μπορώ σε ό,τι επιχείρημα μου πετάξεις να ψελλίσω ένα «hakuna matata», να γυρίσω ανέμελα το κεφάλι μου από την άλλη και να σε γράφω επ' αόριστον; Ίσως λοιπόν το πιο κωμικό ντουέτο στην ιστορία της Disney, οι Τimon και Pumbaa εμφανίζονται ως από μηχανής θεοί να σώσουν τον μικρό ανυπεράσπιστο Simba από τον καυτό ήλιο της Σαβάνας, και ως νεοχίππηδες πατεράδες μεγαλώνουν το μικρό λιονταράκι σα να 'ταν δικό τους. Είναι αυτό το πρώτο γκέι ζευγάρι στην ιστορία του παιδικού σινεμά; Ποιός χέστηκε, δεν είμαστε εδώ να μιλήσουμε για τέτοιες δηθενιές. Εδώ θα πούμε για το πόσο μεγάλη στιγμή είναι το tribute στο "Τaxi Driver", το τραγικό backstory του Pumbaa, αλλά και για το επικό σχέδιο αντιπερισπασμού που περιλαμβάνει χαβανέζικο τραγούδι και χορό. Trouble free philosophy λέμε.



4. Green Aliens - "Toy Story" (1995, 1999, 2010)

Green Aliens

Είναι πολύ παράξενο αυτό που έχει γίνει με το "Toy Story". Ενώ σαν ταινίες / ιστορίες είναι καταπληκτικό, στην ουσία δεν έχει ιδιαίτερα αξιομνημόνευτους χαρακτήρες. Έχεις δηλαδή τον Woody και τον Buzz, που είναι ok πρωταγωνιστικό δίδυμο αντίθετων χαρακτήρων, αλλά μετά από αυτούς, τίποτα. Όλοι βαρετοί. Εκτόοος, από τα πράσινα εξωγηινάκια που είναι τέλεια και φοβερή δημιουργική προσθήκη. Όλα σχεδόν τα παιχνίδια που ζωντανεύουν έχουν κάποια σχετικά εξελιγμένη νοημοσύνη. Εκείνα όχι. Εκείνα λειτουργούν ως ομαδική οντότητα, υπακούν στο Claw και είναι πεντακόσιες χιλιάδες φορές πιο ενδιαφέροντα από οποιοδήποτε υπερεκτιμημένο Minion. Ποιά είναι η ιστορία τους; Γιατί δεν έχουμε δικιά τους stand-alone ταινία; Πού μπορώ να αγοράσω ένα; Όλα, πολύ σημαντικά ερωτήματα. Όλα αναπάντητα. Ποιός Mr Potato Head, ποιός Rex; Tο origin story των εξωγήινων θέλουμε. Tο origin story των εξωγήινων μας αξίζει.

Σκηνή



5. Kronk - "The Emperor's New Groove" (2000)

Kronk

Περνάμε λίγο στην εποχή που η Disney είχε χάσει λίγο την αίγλη της (ή αποφάσισα στα ΕΝΤΕΚΑ ότι ήμουν πολύ μεγάλος για κινούμενα σχέδια), αλλά γενικώς σπάνια ακούμε ύμνους για τούτο το διαμάντι, ιδίως εν συγκρίσει με τιτανιές του παρελθόντος όπως το "Lion King". Τέλος πάντων, το θέμα μας είναι ο Kronk, ένας από τους πιο εμπνευσμένους και καλογραμμένους χαρακτήρες που έχουν περάσει από το κινούμενο το σχέδιο. Αγαθός γίγαντας με αδυναμία στη τέχνη της μαγειρικής καταλήγει ανίκανο τσιράκι παρανοϊκής στρίγγλας. Εξαίσιο voice acting από τον Patrick Warburton και κρίσεις γέλιου σαν ο Kronk μπλέκεται σε οποιαδήποτε μορφή διαλόγου, είτε αυτός είναι με τις συνειδήσεις του (κάτω), είτε είναι με κάποιον σκίουρο. Τυχαία λέγεται το σήκουελ "Kronk's New Groove";

Συνειδήσεις



6. Mushu - "Mulan" (1998)

Mushu

Καταρχάς, Eddie Murphy. Μπορεί γενικώς να το 'χει χάσει την τελευταία δεκαετία, αλλά δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς ότι είναι μεγάλο ταλέντο. Στο δε voice acting, αξεπέραστος. Επιλέχθηκε sassy αφροαμερικάνος να κάνει τον κινέζικο δράκο; Γιατί όχι; Καλύτερο είναι να κάνει τον γάιδαρο; Αυτό που έχει ενδιαφέρον σε σχέση με πολλούς άλλους δευτερεύοντες χαρακτήρες σε ταινίες Disney είναι πως και ο ίδιος έχει κάποιο motivation / ιστορία και δεν είναι απλά εκεί για comic relief ή κάτι παρόμοιο. Αρχικά, μπορεί να ξενίζει ο χαρακτήρας του Murphy / Mushu ανάμεσα σε όλη την στωική κινεζερία, αλλά αυτό είναι το όλο point. H κλασική -και παράλληλη με την Mulan- ιστορία του μικρού που προσπαθεί να αποδείξει την αξία του. Aw, όλοι έχουμε κάτι να μάθουμε από τον Mushu, κι ας είναι μονάχα να είμαστε smooth του κερατά.



7. Napoleon & Lafayette - "The Aristocats" (1970)

Napoleon & Lafayette

Νιώθω τόσο μόνος σαν μιλάω για αυτή την ταινία, σαν να μην την έχει δει άλλος ή σαν να είμαι ο πιο παράξενος άνθρωπος στον κόσμο που τη θεωρώ μία από τις πιο αγαπημένες μου. Εγώ, κύριοι, ήμουν φαν της τζαζ στο σινεμά πριν το κάνει ο Σίμμονς τρέντυ, και οι Αριστόγατες είναι
η τρανή απόδειξη αυτού. Στα του κειμένου όμως, σας την μπαίνω με το απόλυτο underdog -κυριολεκτικά- γιατί το ντουέτο Napoleon & Lafayette (Διονύσιου και Νιόνιου ανεξήγητα στην ελληνική) είναι από τις πιο οικείες αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων. Κάτι η μουσική, κάτι οι προφορές, κάτι οι ατάκες και τα κακοηχογραφημένα γαυγίσματα. Όλα πανέμορφα. Δύο σκυλιά με ιδιαίτερη μεταξύ τους δυναμική και με μοναδικό ρόλο ύπαρξης την επίθεση σε τροχοφόρα. Οι σκηνές με τον Napoleon να στήνει το υπερφυσικό του αυτί και να πιάνει τρελές λεπτομέρειες, συγκρίνονται μονάχα με τις σκηνές καταδιώξεις και τα διάφορα γκαγκ που συμβαίνουν σε αυτές. Για 1970; Χρυσάφι.

Καταδίωξη
  • SHARE
  • TWEET