Eternal Champion, Reflection, Black Soul Horde @ Temple, 08/09/22

Παράλληλα με τις συναυλίες που θα πραγματοποιηθούν σε εξωτερικούς χώρους τον Σεπτέμβριο, άνοιξε και η χειμερινή σεζόν σε κλειστούς χώρους, με την ευχή να μην έχουμε διακοπή λόγω υγειονομικών περιορισμών. Οι φίλοι του underground κλασικού metal είχαν σημειώσει εδώ και μήνες την 8η Σεπτεμβρίου ως την ιδανική περίπτωση για επάνοδο στους συναυλιακούς χώρους, για χάρη των Eternal Champion.

Πάνε πλέον έξι χρόνια από την κυκλοφορία του "The Armor Of Ire", του ολοκληρωμένου ντεμπούτου των Αμερικανών που συν το χρόνο έγινε σημείο αναφοράς, έχοντας πλέον ξεπεράσει στο YouTube τις 1,1 εκ. ακροάσεις. Την -τηρουμένων των αναλογιών- τεράστια αυτή επιτυχία ακολούθησαν η αρχηγική εμφάνισή τους στο Up The Hammers Festival το 2019 και το δεύτερο άλμπουμ με τίτλο "Ravening Iron" τον Νοέμβριο του 2020.

Δεδομένης της σταθερής συνεργασίας του συγκροτήματος με την «δική μας» No Remorse Records και της προηγούμενης εξαιρετικής εμπειρίας, η συναυλιακή επιστροφή ήταν σχεδόν δεδομένη, με προσδοκώμενο αποτέλεσμα την επιτυχή έκβαση σε όλα τα επίπεδα. Η παρουσία των ιδιαίτερα ανεβασμένων Black Soul Horde με τους ιστορικούς Reflection στο billing, παράλληλα με το εκπτωτικό κουπόνι για το επόμενο Up The Hammers, έκαναν απλά το πακέτο ακόμη περισσότερο ελκυστικό.

Σε ένα απόγευμα με πλούσια αθλητική δραστηριότητα, η δράση στο Temple Athens ξεκίνησε πριν την δύση του ηλίου με την πεντάδα των Black Soul Horde. Το 45λεπτο σετ περιελάμβανε ουσιαστικά τα έξι τραγούδια της εμφάνισης στο Release Athens την ημέρα των Judas Priest, με την προσθήκη δύο ακόμη ακόμη από το προπέρσινο "Land Of Demise", αλλά και του "Let The Valkyries Ride", εναρκτήριο από το προ δεκαετίας πλέον ντεμπούτο "Tales Of the Ancient Ones".

Με τον κόσμο να γεμίζει σταδιακά το Temple, οι Black Soul Horde έπιασαν εξαιρετική απόδοση με σύμμαχο τον αρκετά καλό ήχο, επικεντρώνοντας στο σκοτεινών αποχρώσεων κλασικό heavy metal και το εξαιρετικό τελευταίο τους άλμπουμ "Horrors From The Void". Προσωπικά ξεχώρισα το "Lair Of The Wolf" για τις εξαιρετικές φωνητικές του γραμμές, ξανακούγοντας πάντως μετά το live τα τραγούδια, μου δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι ανεξαιρέτως είναι ταμάμ για τέτοιες περιστάσεις. Ωραία θα 'ταν λοιπόν να τους συνηθίσουμε και να μας συνηθίσουν, οπότε προσμένουμε τα επόμενα.

Οι Reflection αποτελούν περίπτωση ιστορικής εγχώριας μπάντας που ανέκαθεν σεβόμουν αλλά πότε δεν παρακολούθησα στενά. Η οπτική μου άλλαξε άρδην μετά την τρομερή τους εμφάνιση στο warm-up show του Up The Hammers Festival το 2019, και η παρουσία τους στο Temple επιβεβαίωσε την στόφα τους. Τα τραγούδια τους διάολε είναι τρομερά, και κάποιες φορές αυτό είναι υπεραρκετό, ακόμη και αν ο ήχος δεν είναι αβανταδόρικος.

Με τον μοναδικό κιθαρίστα και αδιαμφισβήτητο ηγέτη Στάθη Παυλάντη σε ρόλο frontman και τον σπουδαίο ερμηνευτή Γιώργο Θωμαΐδη εξαιρετικό στον ρόλο του, οι Reflection κάλυψαν σε σκάρτη μία ώρα το σύνολο της δισκογραφίας τους, με σχετική βαρύτητα στις πιο πρόσφατες δουλειές τους και το "March Of The Argonauts" να δίνει τον τόνο από το επικείμενο νέο άλμπουμ τους. Κορυφαίο σχεδόν μεταξύ ίσων το "The Forbidden Seed" με ένα καταπληκτικό ρεφρέν και εκτός συναγωνισμού το θρυλικό για την εγχώρια metal σκηνή "When Immortals Die". Κάπως έτσι πρέπει να παίζεται σήμερα το ατμοσφαιρικό, επικό metal που σέβεται το παρελθόν.

Ήπιαμε τις μπύρες μας, ξαναείδαμε τους φίλους μας μετά τις καλοκαιρινές διακοπές, είχε έρθει η ώρα να δούμε ή να ξαναδούμε τους Eternal Champion, ένα από μετρημένα σχήματα στο σύγχρονο κλασικό metal στερέωμα, που έχει τα φόντα να προσελκύσει μεγαλύτερα ακροατήρια, συνδυάζοντας άψογα το επικό συναίσθημα με το αμερικάνικο power. Η εισαγωγή πριν την εισαγωγή με το "Fighting The World" των Manowar από τα ηχεία μας έβαλε για τα καλά στο κλίμα και το "Skullseeker" μας έμπασε στην μάχη, με τον Jason Tarpey να εμφανίζεται φορώντας fullface chainmail (ναι, υπήρχε chainmail και στο μεσαίωνα).

Από εκεί και πέρα σχεδόν τίποτα δεν μένει όρθιο, με την μία κομματάρα να διαδέχεται την άλλη και το sing along στις μελωδίες να είναι σχεδόν καθολικό. Ειδική μνεία αξίζει στον αεικίνητο και υπερδυναμικό Tarpey για τον πρόλογό του στο "Coward’s Keep" (το δικό τους "Each Dawn I Die") και την αναφορά του μεταξύ άλλων στην δύναμη που δύναται να επιδείξει μια γυναίκα απέναντι σε εκατό ηλιθίους, και βεβαίως στις σολάρες των "Ravening Iron" και "Worms Of The Earth".

Ειδική μνεία αξίζει φυσικά και στις δύο διασκευές της βραδιάς. Το "Stygian Passage" που χρονολογείται από τις μέρες του project Lordian Winds και είχε κυκλοφορήσει επίσημα από τους Lordian Guard, συμπεριλήφθηκε πρόσφατα στο "A Crack in the Sky: A Tribute to William J Tsamis", οπότε ήταν σχεδόν αναμενόμενο ότι οι Eternal Champion θα τιμούσαν από σκηνής τον αείμνηστο καλλιτέχνη στην χώρα καταγωγής του. Η ζωντανή εκτέλεση καθήλωσε, με την δισολία να υπενθυμίζει απλά πόσο πολύ θα μας λείψει ο Tsamis, παρά την σπουδαία παρακαταθήκη που άφησε πίσω του.

Η συγκυρία τα έφερε έτσι ώστε και έτερη διασκευή να αποτελεί ουσιαστικά φόρο τιμής στον Keith Menser, ηγέτη των Mystic Force που έφυγε από τη ζωή μόλις πριν από λίγες ημέρες. Το "Awakened By The Dawn" το είχαμε βιώσει και στο Up The Hammers, αποδόθηκε σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια, και θα το ζητάμε κάθε φορά. Μεγάλη τραγουδάρα με τα όλα της, με πάναπλη ρεφρενάρα που είναι αδύνατον να μην τραγουδήσεις, και βεβαίως με αυτή τη ριφάρα που κάθε φορά σε κάνει να σκέφτεσαι αυτομάτως ότι το heavy metal είναι η καλύτερη μουσική του σύμπαντος.

Αναμενόμενα, το τρόπον τινά hit "I Am The Hammer" αποτέλεσε ιδανικό επίλογο, με πανζουρλισμό, τις κιθάρες να κόβουν σαν τσεκούρια και τον Tarpey να κάνει χρήση του κέρατος και κατόπιν να βουτά στο κοινό για ένα σύντομο σερφάρισμα. Δυστυχώς το 70λεπτο βάσει προγράμματος περιελάμβανε εισαγωγές και ιντερλούδια, με τον καθαρό χρόνο μουσικής να μην φτάνει την μία ώρα, συνυπολογίζοντας και όσα ειπώθηκαν ανάμεσα στα δέκα μόλις τραγούδια.

Αυτό ήταν και το μοναδικό φάουλ της βραδιάς, καθώς η απόδοση της μπάντας συνολικά ήταν εξαιρετική με τον ήχο που έπρεπε και οι αντιδράσεις του κόσμου που γέμισε ασφυκτικά τουλάχιστον το κάτω μέρος ενθουσιώδεις, με μπόλικο κοπάνημα και sing along. Περιμένουμε τα παιδιά να ξαναρθούν με τη πρώτη ευκαιρία, για την ώρα όμως στρέφουμε την προσοχή μας στην δισκάρα που έβγαλαν οι Raub, Powers και Rizk με τους Sumerlands και λέγεται "Dreamkiller".

Φωτογραφίες: Σπύρος Κούρκουλας (depart.gr)