Mono @ Κύτταρο, 08/03/13

Έχοντας στα γιαπωνέζικα δισάκια τους το εντυπωσιακά όμορφο "For My Parents" του 2012, έναν δίσκο που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από την υπόλοιπη θαυμαστή δισκογραφία τους, οι Mono, εκ των πρωτοστατών του post-rock, επισκέφτηκαν την Αθήνα για ένα πολλά υποσχόμενο βράδυ Παρασκευής.



Η εμφάνισή τους ήταν καταφανώς λιτή, απλή, αποδομημένη. Δίχως να πουν την παραμικρή κουβέντα στο κοινό, δίχως video wall ή έστω ένα πανί με το λογότυπό τους στον τοίχο από πίσω, δίχως encore, δίχως αποχαιρετισμούς, με μοναδική «πολυτέλεια» ένα γκονγκ, παραδοσιακό κρουστό της κουλτούρας τους, σίγουρα έδειχναν να έχουν μεγάλη πίστη στο υλικό τους. Και όχι άδικα. Κακά τα ψέματα, όταν έχεις τέτοιες συνθέσεις συναισθηματικού μεγαλείου, η υπόθεση «live» γίνεται αυτόματα πολύ πιο εύκολη. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για μια μπάντα-ορχήστρα. Δύο κιθάρες, drums και μια μπασίστρια που ανά περίπτωση αναλάμβανε τα πλήκτρα. Και όμως, ο ήχος που βγάζουν αντιστοιχεί σε φιλαρμονική ολόκληρη. Εμείς είχαμε την τύχη να έχουμε ικανοποιητικότατο ήχο στο Κύτταρο, απαραίτητος παράγοντας για να περάσει τόσο καλά όσο εν τέλει πέρασε το κοινό που γέμισε τον χώρο. Αν δεν υπήρχε και αυτό το κλασικό 5% που θεωρεί καλή ιδέα να λύνει τα προβλήματά του εν μέσω συναυλιών, όλα θα ήταν ακόμα πιο ιδανικά.



Τις μικρο-ενστάσεις για το setlist τις είχα. Πρώτον, είναι λίγο υπερβολικό τα οχτώ από τα εννιά κομμάτια να προέρχονται από τους δύο τελευταίους δίσκους τους. Παρόλα αυτά, όταν το ένατο είναι το "Halcyon" εξιλεώνεσαι, όπως και να το κάνουμε. Δεύτερον, αν και έπαιξαν κατά βάση κομμάτια από τα δύο τελευταία, αποφάσισαν να αμελήσουν τα "Silent Flight, Sleeping Dawn" και "Nostalgia", κατ' εμέ οι καλύτερες στιγμές από τα "Hymn To The Immortal Wind" και "For My Parents", αντίστοιχα. Ψιλά γράμματα αυτά, βέβαια, γιατί όταν μπαίνεις στη συναυλία με το "Legend" παράγοντας τέτοιο ήχο, τα πάντα μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Όταν ο ένας εκ των δύο κιθαριστών, ο Takaakira Goto (ο οποίος, παρεμπιπτόντως, ήταν ο άνθρωπος που σε στιγμές έπαιρνε πάνω του τη συναυλία) πέφτει στα πατώματα και χτυπιέται στο τελείωμα του "Pure As Snow", της καλύτερης στιγμής της συναυλίας, δεν έχεις να ζητήσεις κάτι παραπάνω.



Και όντως, όσο και αν μείναμε στις θέσεις μας επιζητώντας encore μετά το μιαμισάωρο set τους, στην πραγματικότητα ήμασταν όλοι ικανοποιημένοι από αυτά που είχαμε ήδη πάρει. Δεν έγινε κάποια σημαντική υπέρβαση σε σχέση με το στούντιο, αλλά δεν υπήρξε και καμία έκπτωση. Εν έτει 2013, οι Mono είναι μεταξύ των λίγων συγκροτημάτων που σηκώνουν τόσο ψηλά το μπαϊράκι του post-rock. Κάθε επίσκεψή τους στη χώρα μας είναι σίγουρα προτεραιότητα για κάθε λάτρη του είδους - και όχι μόνο.

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com