Mekong Delta, Verdict Denied, Poem @ Texas Necropolis, 12/10/08

Ένα όνειρο που ανησυχούσαμε μήπως καταλήξει σε εφιάλτη. Αυτό ακριβώς ήταν η παρθενική εμφάνιση των Mekong Delta στην Αθήνα, στα πλαίσια μίας πολυπόθητης περιοδείας - βάσει ιστορικών και μη κριτηρίων. Οι λέξεις ίσως δεν αρκούν για να περιγράψουν αυτό που είδαμε... επειδή όντως, αντικρύσαμε την Ιστορία...

Οι Poem έμελλε να είναι το γκρουπ που θα αναλάμβανε το άνοιγμα της βραδιάς, σ' ένα set που σίγουρα άφησε ικανοποιημένο κάθε παρευρισκόμενο. Ακόμη κι οι παλαιομέταλλοι του χώρου, δηλαδή, έδειχναν ν' αναγνωρίζουν το ταλέντο μίας μπάντας που όσο περνά ο καιρός, τόσο πιο πολύ δεμένη παρουσιάζεται στο θέμα «live». Μελανό σημείο στάθηκε η ατυχία που προσπάθησε να τους πτοήσει απ' το πρώτο κιόλας κομμάτι, όπου παρουσιάστηκε πρόβλημα με μία χορδή του μπάσου. Ευτυχώς με τη βοήθεια του συνάδελφου μπασίστα των Verdict Denied, κατάφεραν να φέρουν εις πέρας το set και να κλέψουν τις καλύτερες εντυπώσεις.



Η συνέχεια με τους Verdict Denied σίγουρα χαρακτηριζόταν από πιο old school και συγκεκριμένα thrash διαθέσεις. Όταν δηλαδή βλέπεις τον τραγουδιστή / κιθαρίστα με μπλουζάκι Mekong Delta να δηλώνει πως εκείνη τη στιγμή πραγματοποιήθηκε ένα παλιό του όνειρο, ξέρεις τι πρέπει να περιμένεις. Πληροφοριακά, το set τους περιλάμβανε τα κομμάτια του νέου, δίσκου που αναμένεται σύντομα προς κυκλοφορία, καθώς και μια διασκευή του "Creeping Death" των Metallica, που στο τέλος επιφύλασσε μία μικρή προσθήκη θεμάτων απ' τα "Master Of Puppets" και "Enter Sandman". Σε γενικές γραμμές, λοιπόν, το γκρουπ τα πήγε αρκετά καλά όσον αφορά το δικό του υλικό, με τη διασκευή απ' την άλλη να αποδεικνύεται άστοχη, καθώς δε τους βγήκε σε live εκτέλεση. Τέλος, αξίζει να σημειώσουμε πως το set απέκτησε αρκετά οικείο χαρακτήρα, κυρίως λόγω των αστείων που ηχούσαν απ' την πλευρά των όποιων φιλικών προσώπων...



Πριν ξεκινήσω τη περιγραφή της εμφάνισης των Mekong Delta, θα αναφέρω κάποια δεδομένα που καλό είναι να έχουμε κατά νου. Πρώτον, το line-up της μπάντας άλλαξε πολύ πρόσφατα, με την ανακοίνωση να έχει αναρτηθεί στο επίσημο site λίγες μόλις μέρες πριν την εμφάνισή της στην Αθήνα. Ο Ralf συγκεκριμένα χαρακτήρισε το γεγονός -μέσα από σχετικά μυστήριες δηλώσεις- ως τη μόνη διέξοδο για να εξασφαλίσει τη live παρουσία του σχήματος και περαιτέρω δουλειά σε νέο υλικό. Ούτως ή άλλως, μόνος αποτελεί την ηγετική cult μορφή του γκρουπ, οπότε μικρό το κακό. Περισσότερο δηλαδή μας ανησύχησε το γεγονός όσον αφορά το συναυλιακό τομέα, μιας και με την ακύρωση της εμφάνισής τους στη Θεσσαλονίκη, δεν είχαμε τη παραμικρή ιδέα για το τι μέλλει γενέσθαι. Κι εδώ αυτομάτως ερχόμαστε στο δεύτερο θέμα, καθώς η συγκεκριμένη συναυλία ουσιαστικά αποτέλεσε την πρώτη ζωντανή εμφάνιση κατά την περίοδο επαναδραστηριοποίησης - κοινώς, η πολυαναμενόμενη αυτή εμπειρία απέκτησε cult χαρακτήρα. Κάπως έτσι τα δρώμενα αλλά κι η αμφιβολία μίας δεύτερης πιθανής επίσκεψης στο μέλλον παρότρυναν τους πιο φανατικούς φίλους του γκρουπ να είναι παρόντες πάση θυσία...



Ίσως βέβαια τα παραπάνω μειονεκτήματα να αποθάρρυναν μία μεγάλη μερίδα πιθανών παρευρισκομένων. Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί η μικρή προσέλευση που (λογικά) μετά βίας ξεπερνούσε τα 100 άτομα. Λίγοι και καλοί ήταν στο χώρο λοιπόν, κοιτώντας αμήχανα τη σκηνή όπου οι δύο «άγνωστοι» κιθαρίστες πρώτοι άρχισαν να ετοιμάζουν τα όργανά τους. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, βλέπετε, δεν είχαμε ιδέα περί του ποιος ανέλαβε τη θέση του «axeman» Peter Lake στο πλευρό του Ralf, αφού η ανακοίνωση δε διευκρίνισε την ταυτότητα των εν λόγω μελών. Ο νέος τραγουδιστής της μπάντας, Martin LeMar, ακολούθως έκανε την εμφάνισή του, με τον Alex Landenburg να παίρνει τη θέση του πίσω απ' το drum kit και τον Ralf να περιορίζεται μόνος σε μία γωνία, έτσι ώστε η προσοχή να μην είναι τόσο στραμμένη στο πρόσωπό του.



Ο κόσμος ήταν ακόμη ψυχρός όταν ο Martin έπιασε το μικρόφωνο και ξεκίνησε να τραγουδά τους στίχους του "Epilogue". Κι εκεί απάνω στα μισά, οι φωνές άρχισαν να ανταποκρίνονται όταν κατάλαβαν πως η πολυπόθητη εμπειρία μόλις ξεκίνησε. Το "Memories Of Tomorrow", που μπήκε στα καπάκια, ήταν ένα πραγματικό φυτίλι που μας ξύπνησε για τα καλά, καθώς αρκετοί προσπαθούσαν να κρατήσουν ένα ρυθμό στο headbanging, τη στιγμή που άλλοι φώναζαν, ή απλά είχαν μείνει άναυδοι, μπροστά στο μακελειό που διαδραματιζόταν επί σκηνής. Η αντίστοιχη χειρονακτική ανταπόκριση από κάτω όμως δεν τήρησε το ραντεβού, όσο κι αν το περιμέναμε. Αντιθέτως, όσο περνούσε η ώρα, τόσο πιο «ήρεμα» έδειχναν τα πράγματα.

Εδώ φυσικά θα βρείτε την κρυμμένη ειρωνία της υπόθεσης, επειδή μπορεί οι τεχνικοί ρυθμοί του γκρουπ να μην ήταν οι καταλληλότεροι για σκηνικά τύπου moshpit, αλλά προκαλούσαν συναισθήματα δέους και συνάμα συγκίνησης καθώς βλέπαμε ένα ζωντανό θρύλο του λεγόμενου «τεχνοthrash» να ξεθάβει αναμνήσεις ετών με τη βοήθεια άριστα καταρτισμένων μουσικών που τον πλαισίωναν. Δε λέω, κάποια μικρά λάθη έγιναν, κυρίως απ' την πλευρά του Martin, καθώς είχε μόλις 4 βδομάδες διαθέσιμες προς ετοιμασία. Κι όμως, η μπάντα τα πήγε άψογα, δεδομένων των προαναφερθέντων γεγονότων, και τολμώ να πω πως σε κάποιες φάσεις νοιώσαμε τα συναισθήματα που κάποτε προκαλούσαν τα φωνητικά του Doug Lee. Υπερβολές; Ίσως. Δε μπορούμε όμως να παραβλέψουμε τη συγκίνηση που διαγραφόταν στα πρόσωπα αλλά και στις επευφημίες μας.

Τι κι αν δεν ακούσαμε τίποτα απ' το "The Principle Of Doubt"; Τι κι αν ο ήχος κατά το μεγαλύτερο μέρος του set ήταν κακός; Προσωπικά ευχαριστώ το Θεό που άκουσα το "The Healer" live και είχα την ευκαιρία να συμμετάσχω στο κλείσιμο ενός κεφαλαίου για τα συναυλιακά δρώμενα της χώρας. Όπως δήλωσαν αρκετοί εκείνη τη μέρα, μόνο οι Watchtower μας έμειναν! Ralf, σε ευχαριστούμε για όλα.

Mekong Delta set list:
Epilogue / Memories of Tomorrow / The Cure / Prophecy / Immortal Hate / The Hut Of Baba Yaga / Heroes Grief / Heartbeat / Sphere Eclipse / Sabre Dance / Transgressor / Innocent? / The Healer / (encore) / Purification

Υ.Γ.1: Μεταξύ των τραγουδιών συμπεριλήφθηκαν drum και guitar solos, με το δεύτερο να έχει ως θέμα κομμάτι του Bach.

Υ.Γ.2: Η πρώτη αυτή εμφάνιση ήταν υπέρ του δέοντως ενθαρρυντική, αφού η μπάντα θεωρητικά δεν έχει «δέσει». Ποιός ξέρει τι θα δουν τα μάτια μας στο μέλλον...

Υ.Γ.3: Όλα τα μέλη ήταν απίστευτα φιλικά και μετά το πέρας συνομίλησαν με όσους έτυχε να μείνουν. Ο Ralf, μάλιστα, δε σταματούσε να υπογράφει τα εξώφυλλα των cd και βινυλίων που του έδιναν. Κάποιοι φαίνεται πως έσκασαν κουβαλώντας όλη τη δισκογραφία του...