EuropaVox (Liminanas, Oscillation, Noise Figures, Third Sound) @ Fuzz, 10/12/16

Το EuropaVox, ένα project που προωθεί την ευρωπαϊκή μουσική, ενώνοντας επτά χώρες μέσα από ισάριθμα events, ήρθε και στην Αθήνα, το Σάββατο 10 Δεκεμβρίου, στο Fuzz.
Μάζεψε κόσμο, αν σκεφτεί κανείς τη σωρεία των συναυλιών στην πόλη αλλά και την όχι μεγάλη αναγνωρισιμότητα των καλλιτεχνών. Όλοι ήταν εκεί. Ισλανδoί, Γερμανοί, Βρετανοί, Γάλλοις, Ελληνες. Και μία Ιταλίδα ντράμερ.

Το psych rock, οι δυνατές κιθάρες, η ενέργεια και εν τέλει τα πλατιά χαμόγελα, σημάδεψαν μια πετυχημένη βραδιά, σε έναν άνετο χώρο, με το πρόγραμμα να τηρείται με μικρή λογική καθυστέρηση και πολύ απλά να ευχαριστιέσαι τέσσερα ονόματα και σχεδόν πέντε ώρες μουσικής σαν άνθρωπος!

The Third Sound

Η αρχή ήρθε με πολλή δύναμη. Οι Third Sound μπήκαν με... γκολ από τα αποδυτήρια, δυναμικοί και απόλυτα συγκεντρωμένοι στη δημιουργία ατμόσφαιρας, με άλλοτε αργά ψυχεδελικά περάσματα μαζί με τις δυνατές κιθάρες και ξεσπάσματα. Σε λιγότερο από μια ώρα ακούσαμε δεκατρία τραγούδια τους, με τα κορυφαία "Sister", "For A While" και "Re-Elevation" να έρχονται στο φινάλε και να κερδίζουν σίγουρα νέους οπαδούς ανάμεσα στο κοινό.

Setlist: We Got All You Need / Charlatan / Shake Em / Hole In My Heart / At Heavens Gate / Before There Was You  / Meltdown  / Spiraling Downfall  / Never Catch Her Again / Sister / Oblivion / For A While / Re-Elevation

The Noise Figures

Γιώργος Νίκας και Στάμος Μπάμπαρης ξέρουν καλά τι πρέπει να κάνουν. Εχουν κλάση, δεν αναλώνονται σε τίποτα περιττό, παίζουν δυνατά και με όρεξη, οπουδήποτε και να τους έχουμε δει.

Το βασικό βέβαια είναι πως έχουν τραγούδια που μπορούν να στηρίξουν ένα ωριαίο set, στηριγμένο εξίσου στους δύο δίσκους τους. Το κοινό ανταποκρίθηκε στο ψυχωμένο garage rock τους, ρυθμικό ("Run", "Dont Throw Your Hand", "Rollin"), βαρύ και όμορφα νωχελικό ("Feathers", "Blood"). Aναμένουμε το επόμενο βήμα τους.

Setlist: Shoot The Moon / Dont Throw Your Hand / We Look Better In The Sun / Black Caravan / No Rest / Out Of Your Mind / In The Boneyard / Run / Feathers / Rollin / Bones / Blood

The Oscillation

Ήταν η δεύτερη φορά που το εγγλέζικο νεοψυχεδελικό σχήμα επισκέφθηκε τη χώρα μας και σε μεγαλύτερο χώρο από την προηγούμενη φορά. Το 2013 μας είχε εντυπωσιάσει ο τρόπος που διαχειρίζονταν τις kraut, psyche και υπόλοιπες ψυχεδελικές αποχρώσεις μέσω ηλεκτρισμού και έντασης με αποτέλεσμα η εμφάνισή τους να ολοκλήρωνε την αισθητική τους με τρόπο που δεν διαφαινόταν μέσω των στούντιο ηχογραφήσεων. Στη δεύτερη εμφάνισή τους, στα πλαίσια του Europavox festival, στο Fuzz μας γέμισαν και πάλι με εντυπωσιακά ξεσπάσματα και ηλεκτρισμένα ψυχεδελικά νέφη που σε συνδυασμό με τον άφθονο ξηρό πάγο και κάποιες «μυρωδιές» από το κοινό, αναπαράστησαν την επιφάνεια ενός ηχητικού ψυχεδελικού nebula, απολαυστικού για να μένει κάποιος.

Η μεγάλη σκηνή και τα εξαιρετικά, εντυπωσιακά φώτα λειτούργησαν πολύ θετικά στην εμφάνιση του σχήματος. Η ενιαία ηχητική τους δεν άφηνε περιθώρια για παρανοήσεις και όποιος συμμετείχε πήρε μία πολύ ισχυρή δόση της live δύναμης τους. Είναι η ηχητική εμπειρία που στενεύει τα περιθώρια σε όποιον θέλει να γράψει περισσότερο αλλά και πάλι δεν μπορούσαμε να μη θαυμάσουμε τη ρυθμική ραχοκοκκαλιά του ήχου τους που δημιουργούσε η Valentina Magaletti η σπουδαία ντράμερ τους. Με αυτή τα reverb και οι υπόλοιπες παραμορφώσεις τον Castellanos και του μπασίστα τους, είχαν μεγάλη ελευθερία κινήσεων και το τελικό αποτέλεσμα ήταν μια συμπαγής και δυναμική ψυχεδελική εμφάνιση που πλέον δεν βλέπουμε συχνά καθότι αυτή μόδα έχει παρέλθει πια. Παραμένει, όμως, η ποιοτική προσέγγιση στην οποία οι The Oscillation τιμούν. Τίποτα λιγότερο ή τίποτα περισσότερο από μία μπάντα που συνεχίζει να παίζει εξαιρετική ψυχεδελική μουσική.

Φέτος κυκλοφόρησαν έναν καινούργιο δίσκο ("Monolithic") που δείχνει πόσο σε φόρμα βρίσκεται ακόμα το σχήμα αντίθετα από τη μικρή ανταπόκριση.

Setlist: All you want to be / Monographic / Respond Ιn Silence / Lonely People / Take Us To The Μoon / Telepathic Βirdman / Descent

Τhe Liminanas

Το όνομα κράχτης του φεστιβάλ, όμως, ήταν οι Γάλλοι The Liminanas. Είχαν αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις στην πρώτη τους εμφάνιση, γιατί έδειξαν δυναμικότερη παρουσία ζωντανά απ' ό,τι στους δίσκους τους. Βέβαια ήταν η πρώτη φορά που θα τους έβλεπα και περίμενα να δω αν όντως ισχύει δεδομένου ότι ακούγοντας τους δίσκους τους, μου δημιούργησαν την εντύπωση ενός φανταιζί rock 'n' roll σχήματος που ξεκίνησε το 2010 με καλές προοπτικές, στους πρώτους δύο δίσκους του, αλλά πρόσφατα με τους δύο πρόσφατους, δείχνει ότι ακόμα κρατά μεν το καλό του γούστο αλλά δεν μπορεί με τίποτα πια να υπερβεί τις επιρροές του.

Η δεκαετία '60, η ψυχεδελική pop, το γαλλικό τραγούδι και yé-yé κυρίως, κυριαρχούν στη μουσική τους υπό το πρίσμα του οπαδού που θαυμάζει και γοητεύεται να παίζει τα ίδια χωρίς όμως να του εξάπτει τη φαντασία και τη δημιουργικότητα προς κάτι λίγο πιο προσωπικό ή έστω η φλόγα που θα τους τραβήξει από το στατικό κλίμα των φαντασιώσεων τους. Όμως, η εμφάνιση τους έδειξε καλύτερα στοιχεία.

Το στήσιμο ήταν ανορθόδοξο. Τα ντραμς μπροστά, ο μπασίστας και ο δεύτερος κιθαρίστας και οργανίστας πίσω και τα δύο κύρια μέλη ευθεία με την ντράμερ. Δημιουργήθηκε η εντύπωση συνωστισμού αλλά στη συνέχεια λειτούργησε υπέρ τους. Η ντράμερ σε στυλ Meg White κοπανούσε χαρούμενη και ανέμελη τα ντραμς, δίνοντας τον εκρηκτικό τόνο στο σχήμα ενώ ο δεύτερος κιθαρίστας ήταν αυτός που λειτουργούσε ως στυλοβάτης μιάς και όλα τα ενδιαφέροντα μέρη έβγαιναν από αυτόν.

Στηρίχτηκαν σε όλα τα άλμπουμ τους και κάποιες σπάνιες ηχογραφήσεις τους, με σαφή προσωπική προτίμηση στο παλιότερο (2014 και πίσω) υλικό τους που φαίνεται ότι λειτουργεί καλύτερα. Ειδικά με περισσότερα garage και ψυχεδελικά στοιχεία τα καταφέρνουν καλύτερα.

Φυσικά η πόζα και το στυλ είναι το φόρτε του σχήματος. Εντυπωσίασαν με κάπως φθηνό τρόπο θα έλεγα αλλά και πάλι δεν μπορώ να τους προσάψω κάτι αρνητικότερο γιατί και οι ίδιοι έδειχναν να διασκεδάζουν με τους ρόλους τους, το ευχαριστιόντουσαν, ήταν χαρούμενοι γενικά που μέσω της μουσικής τους αναπαριστούσαν μια εποχή που την έζησαν μέσω 7'' βινυλίων. Οπότε είναι ειλικρινή συναισθήματα και η εμφάνισή τους ήταν γεμάτη ενέργεια και χαρά. Ο κόσμος, ήδη κουρασμένος, δεν φαινόταν να το βάζει κάτω αλλά φάνηκε ότι του άρεσε! Σίγουρα δεν είναι σχήμα πρώτης κλάσης αλλά θα τους εμπιστευόμουν για πάρτυ και άλλες εκδηλώσεις και αυτό δεν πρέπει να παρεξηγηθεί ως κάτι αρνητικό.

Το 1ο Europavox, λοιπόν, τελείωσε με διασκεδαστικό τρόπο και σίγουρα είναι κάτι που στο μέλλον μπορεί να αποδόσει περισσότερα. Καλή αρχή λοιπόν.

Xρήστος Μίχος

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής