Depeche Mode, F.O.X., Space Blanket @ TerraVibe Park, 10/05/13

H αναμονή τελείωσε και η μέρα της συναυλίας των Depeche Mode έφτασε για τους χιλιάδες των οπαδών που κατέκλυσαν κυριολεκτικά τον συναυλιακό χώρο του TerraVibe. Δεν ήταν η πρώτη φορά που το συγκρότημα θα επισκεπτόταν στην χώρα μας. Η πρώτη ήταν το 1985 στα πλαίσια του Some Great Reward Tour και η τελευταία θα ήταν το 2009, αν τα προβλήματα υγείας του Dave Gahan δεν στερούσαν την τελευταία στιγμή αυτήν την χαρά από όλους αυτούς που είχαν βρεθεί στον ίδιο χώρο με χθες, για να απολαύσουν το συγκρότημα από το Essex.

Μπορεί οι πύλες εισόδου στο Terra Vibe να είναι πλέον δύο, αλλά το σύστημα με το barcode στα εισιτήρια δεν έδειξε να λειτουργεί καθόλου, μιας και τριανταπέντε και πλέον χιλιάδες κόσμου έπρεπε να περάσουν ένας-ένας από συνολικά οκτώ (τέσσερις σε κάθε πύλη) ηλεκτρονικούς ελεγκτές. Εντελώς άτοπο από την πλευρά των διοργανωτών να δοκιμαστεί το όλο σύστημα σε μια συναυλία με αναμενόμενη ογκώδη προσέλευση. Το αποτέλεσμα ήταν κλασική ταλαιπωρία. Τόσο για αυτούς που είχαν φτάσει από νωρίς (μαρτυρίες λένε ότι η αναμονή για έλεγχο ξεπέρασε τη μία ώρα), αλλά και σεβαστού μέρους του κοινού που βρέθηκε να «απολαμβάνει» την είσοδο τόσο των support συγκροτημάτων αλλά και των ίδιων των Depeche Mode ...από τον δρόμο. Μετά από την αγανάκτηση που προκάλεσε το γεγονός, τελικά άνοιξαν τις πόρτες, ο κόσμος στριμωχνόταν για να μπει όσο πιο γρήγορα μπορούσε στον χώρο (ναι, πολλοί πήδαγαν και πάνω από τα προστατευτικά σίδερα) για να καταλήξει να ακυρώνει τα εισιτήριά του, κατά τα γνωστά και παραδοσιακά «σεκιουριτάς-κόβει κομματάκι χαρτάκι-χωνόμαστε τρέχοντας».



Μπαίνοντας μέσα, στο Vibe Stage είχε αρχίσει το συγκρότημα που κέρδισε τον διαγωνισμό του Jumping Fish, οι Space Blanket. Κακά τα ψέματα, το 99,9% των θεατών είχε έρθει για τους Depeche Mode με αποτέλεσμα να μπαίνουν και να τρέχουν κατευθείαν να πιάσουν θέση στη μεγάλη σκηνή. Ελάχιστοι κάθισαν να ακούσουν το ηχητικό κοκτέιλ αποτελούμενο από Nu disco beats, βρώμικες μπασογραμμές, γαλλικά synthesizer, guitar riff και φωνητικά. Οι Space Blanket έπαιξαν για τους εαυτούς τους και για τους λίγους που χόρευαν με τους ρυθμούς τους και μετά από 30 λεπτά παραμονής μάς αποχαιρέτησαν.

Τώρα που το σκέφτομαι με τα support group μεγάλων συγκροτημάτων δεν έχουμε μεγάλη τύχη. Για παράδειγμα στους Red Hot Chili Peppers είχαμε τους AAAK ενώ τώρα μια νεοσύστατη electro-pop μπάντα από το Essex, τους F.O.X..



Τουλάχιστον οι F.O.X. έπαιξαν στη μεγάλη σκηνή και τους είδε ο κόσμος, όμως αμφιβάλω εάν ασχολήθηκε μαζί τους. Ίσως μόνο ένα από τα λικνίσματα της τραγουδίστριας Mitzi Fox να ταρακούνησε μερικούς, άλλα και πάλι όλοι περίμεναν να τελειώσουν την εμφάνισή τους για να έρθει η ώρα που όλοι περίμεναν. Και η ώρα σίγα-σιγά πλησίαζε και ο κόσμος γίνονταν όλο και περισσότερος.

Setlist (με επιφύλαξη): I Am Electric / Airspace / Guns & Horses / Heart Full Of Sharp Stone / 52 / Start A Revolution / Black & Blue / London Town

Οι Depeche Mode μας καλωσόρισαν στον κόσμο τους με το "Welcome To My World" και το "Angel" βγαλμένα από το πρόσφατο "Delta Machine" λίγα λεπτά μετά τις 21:00 με μικρή απόκλιση από το πρόγραμμα. Aυτό οφειλόταν κατά ένα μέρος σε όλα τα ευτράπελα που συνέβαιναν στην είσοδο και περιγράψαμε πριν.



Αφήνοντας πίσω όλα αυτά και περιορισμένη σε αυτά που συνέβαιναν αυστηρά επι σκηνής, οι Depeche Mode έδειχναν τον επαγγελματισμό τους, επιλέγοντας κομμάτια από την δισκογραφία τους, όπως τα "Walking In My Shoes", "Black Celebration" και "Policy Of Truth" με αρκετές δόσεις από την τελευταία τους δισκογραφική δουλειά. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, αλλά και όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, οι Βρετανοί επέλεξαν μια ιδιαίτερα ηλεκτρονική υφή στις εκτελέσεις τους που άλλωστε ταίριαζε και με την όλη φιλοσοφία του "Delta Machine".



Οι προβληματισμοί για την φόρμα του Gahan μετά τις περιπέτειες της υγείας του σαφώς και υπήρχαν, αλλά τελικά οι ερμηνείες του κινήθηκαν σε ικανοποιητικά επίπεδα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η συναισθηματική εκτέλεση του αγαπημένου "Barrel Of A Gun", που παράλληλα αποτέλεσε για μένα ιδιαίτερα χαρούμενη έκπληξη αφού το συμπεριέλαβαν στο set τους ύστερα από δώδεκα χρόνια. Δεν ξέρω αν το κοινό περίμενε τα «γνωστά» και τα «μεγάλα» για να εκφραστεί, πάντως δεν έδειξε να πτοείται ιδιαίτερα.



Στη συνέχεια ο έτερος Καππαδόκης, Martin L. Gore, ανέλαβε να ρίξει κι άλλο τους ρυθμούς σε μια λιτή σχεδόν, ακουστική εκτέλεση του "Higher Love" και του "When The Body Speaks" βγαλμένο από το "Exciter". Φυσικά δεν έχασε την ευκαιρία να δώσει και τις ολιγόλεπτες μουσικές ευχές του στον Dave Gahan για τα γενέθλιά του, πριν αυτός αναλάβει ξανά τις ηγετικές του υποχρεώσεις και να κάνει τη μετάβαση από την ηρεμία, με το "Heaven" στη ρυθμικότητα, με το τελευταίο τους single "Soothe My Soul" που επανέφερε και το κοινό σε μια σχετική ενεργητικότητα. Εδώ θα πρέπει να παραδεχτώ και τις αμφιβολίες που είχα για τη ζωντανή εκτέλεση των κομματιών του "Delta Machine", αλλά τελικά τα φυσικά drums, η ποιότητα των ήχων που έβγαιναν από τα πλήκτρα του Fletcher, αλλά και ο παραδόξως ικανοποιητικός ήχος στο μεγαλύτερο μέρος του χώρου, έδειξαν ότι μπορούν να ακουστούν και σε αρένες. Μην ξεχνάτε άλλωστε και για ποιούς μιλάμε.



Η συνέχεια μας επιφύλασσε ακόμα μια έκπληξη, αυτή του "A Pain That I'm Used To" στην εκδοχή του remix του Jacque Lu Cont ...αλλά εκτελεσμένο από τους ίδιους τους Depeche Mode. Λίγο οξύμωρο ως σχήμα αλλά ήταν αρκετό για να δώσει μια ακόμα πιο electro/dance υφή στην ατμόσφαιρα. Καθώς η ώρα περνούσε, καταλαβαίναμε ότι το κύριο μέρος της εμφάνισης του συγκροτήματος, έφτανε προς το τέλος της. Και προφανώς είχε φτάσει η ώρα για τα γνωστά και τα μεγάλα, που ανέφερα πριν. Ακολούθησε το "Question Of Time" και φυσικά το "Enjoy The Silence", λίγο πριν την επιτηδευμένα αργή αλλά και λάγνα εισαγωγή του "Personal Jesus". O κόσμος πλέον είχε παρασυρθεί σε ένα ακατάπαυστο sing-along.



Αξίζει να σημειωθεί εδώ και η σκηνική παρουσία του Gahan που μπορεί να μην όργωνε την σκηνή με τους συνήθεις φρενήρεις ρυθμούς του παρελθόντος και την ακατάπαυστη ενέργεια του, αλλά απέδειξε για ακόμα μία φορά, ότι όταν θέλει, μπορεί να παρασύρει το κοινό στους ρυθμούς που αυτός θέλει. Τελικά το βασικό τους set έκλεισε με το λιγότερο blues-y "Goodbye" και μας αποχαιρέτησαν προσωρινά, μέχρι την επάνοδό τους και το "Home" και τον Martin σε μία ιδιαίτερα συναισθηματική εκτέλεση με μόνη παρέα του τα πλήκτρα. Ακολούθησαν τα "Just Can't Get Enough", "I Feel You" για να μας αποχαιρετήσουν οριστικά με το "Never Let Me Down".



Κάπως έτσι ολοκληρώθηκε η τέταρτη εμφάνιση των μεγάλων Depeche Mode στην χώρα μας, που όπως είπαμε και πριν, έδειξαν τον επαγγελματισμό τους δίνοντας στο κοινό τους ικανοποιητικές εκτελέσεις, φέρνοντας μαζί τους ζωντανά visuals και γιγαντοοθόνες, διατηρώντας τον ήχο συνολικά σε πολύ καλό επίπεδο, χωρίς όμως να δώσουν αυτό το κάτι παραπάνω σε ένα κοινό, δύσκολο και ετερόκλητο που σίγουρα περιμένει πάντα πολλά από αυτούς. Υπήρξαν κάποιες στιγμές που έδωσαν την αίσθηση ότι απλά διεκπεραίωναν. Σίγουρα πολλοί από αυτούς που βρέθηκαν εκεί θα διαμαρτυρηθούν και για τις επιλογές των κομματιών στο set τους, γιατί δόθηκε ιδιαίτερο βάρος σε αυτά του νέου άλμπουμ τους, αλλά τριάντα χρόνια καριέρας, ακόμα και σε δύο ώρες και τέταρτο που διήρκησε το live, δύσκολα θα χωρούσαν.



Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com