Conan, Agnes Vein, Omega Monolith @ Six D.O.G.S., 08/12/12

Από μια ψυχρή σπηλιά στα έγκατα του βρετανικού underground ξετρύπωσε η CTS τους Conan, τους γνήσιους βάρβαρους πολεμιστές που έκαναν πολύ κόσμο να τρέχει να φτιάχνει τις ρωγμές που είχε προκαλέσει η θηριώδης μουσική τους, πρώτα με το προ διετίας ντεμπούτο τους, "Horseback Battle Hammer" και εν συνεχεία με το φετινό "Monnos", και τους έφερε στην Αθήνα, τους έβαλε ένα χαμηλότατο εισιτήριο, δύο καταπληκτικά supports (το ένα το ξέραμε, το άλλο το μάθαμε) και βιώσαμε στο πετσί μας τι σημαίνει «heavy».

Τη βραδιά άνοιξε το νεοσύστατο ντουέτο των Omega Monolith (των οποίων το όνομα παραπέμπει στο ομώνυμο αριστουργηματικό έπος των Φινλανδών Fleshpress από το δίσκο "Pillars" του 2007), οι οποίοι αποτελούνται από τον Τάκη (κιθάρα) και τον Αλέξη (τύμπανα) πρώην μέλη των Tenderness Of Wolves και... Φανταστικοί. Απλά φανταστικοί. Εδώ θα μπορούσα να σταματήσω αλλά επειδή έτσι αδικώ κάπως τα παιδιά, να πω λοιπόν ότι η μουσική τους συνεχίζει στα χνάρια των προαναφερθέντων Tenderness Of Wolves, μόνο που αυτή τη φορά τα πεταλάκια έχουν αυξηθεί. Η μουσική τους χτίζεται με κιθαριστικά layers χρησιμοποιώντας ένα σωρό εφεδάκια που σε σημεία νόμιζες ότι βρίσκονταν καμιά δεκαριά άτομα πάνω στη σκηνή και τζάμαραν, με εκπληκτικά riff που κάποιες φορές ξεσπούσαν με μανία και άλλοτε προσέφεραν πανέμορφα, υπνωτιστικά, μινιμαλιστικά θέματα, αποδεικνύοντας ότι το όνομα δεν το πήραν τυχαία αφού, ειδικά σε αυτά τα σημεία θύμιζαν έντονα Fleshpress. Instrumental post-metal / sludge, ουσιώδες, στοιβαρό, με εξαιρετικό drumming που γενικά παρέπεμπε πολύ στο ύφος των Capricorns. Οι demo κασσέτες τους δεν είχαν προλάβει να έρθουν αλλά τι demo και μαλακίες, εγώ ονειρεύομαι ήδη full length δίσκο. Ανατριχιαστικό επίσης, το εναρκτήριο sample από το "Cosmic Retribution" του Joe Coleman. Καταπληκτικοί λοιπόν, δίκαια χειροκροτήθηκαν από τον σχετικά λίγο κόσμο που είχε προλάβει να παραβρεθεί στον χώρο.

Στη συνέχεια, ανέβηκαν στη σκηνή οι Θεσσαλονικείς Agnes Vein, οι οποίοι είναι ήδη από τα αγαπημένα ονόματα της ελληνικής σκηνής, αφού το προπέρσινο ντεμπούτο τους, "Duality", έκανε έντονη αίσθηση. Δεύτερη φορά που τους έβλεπα μετά το live με τους Electric Wizard πέρσι, όπου δεν με είχαν ενθουσιάσει ιδιαίτερα, ίσως γιατί μου είχε φανεί ότι «ζωντανά» δεν είχαν βγάλει την ίδια ενέργεια με αυτή του δίσκου. Τώρα όμως έπαθα την πλάκα μου.



Εκκωφαντικοί, ίσως λίγο πιο αργοί και «βρώμικοι» σε σχέση με τον δίσκο, ξεδίπλωσαν με χάρη το εκπληκτικό υλικό, προσφέροντας μαγικές στιγμές sludge / doom σαπίλας, με έντονα black στοιχεία (κυρίως όσον αφορά τα φωνητικά) και επικές σημειάρες που έκοβαν την ανάσα. Όπως ήταν φυσικό ολόκληρο το Six D.O.G.S. σειόταν υπό τους θορυβώδεις ήχους τους, με αποτέλεσμα να πέσει η κεφαλή του ενισχυτή του μπάσου, διακόπτοντας τη συναυλία προσωρινά. Μια ξενέρα υπήρξε αλλά τελικά η μπάντα δεν πτοήθηκε, συνεχίζοντας σαν να μη συνέβη τίποτα. Τα νέα κομμάτια είναι υπέροχα, αυξάνοντας την αδημονία για τον νέο δίσκο που αναμένεται να κυκλοφορήσει μέσα στο '13. Κλείσιμο με "Duality", ανελέητα blasts και τον Φοίβο (τύμπανα) να μας μοστράρει με περίσσια περηφάνια τον τριχωτό του κώλο, μετά το πέρας του set τους για καληνύχτα. Ισοπεδωτική εμφάνιση και από αυτούς.

Χωρίς χρονοτριβή, ανέβηκε το τρίο των Conan στη σκηνή και 75 λεπτά μετά προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω το μέγεθος της ζημιάς που υπέστησαν τα αυτιά μου (δεν μερίμνησα τελικά να πάρω μαζί μου ωτοασπίδες και καλά να πάθω) και πώς γίνεται το Six D.O.G.S. και στεκόταν ακόμη.



Ναι, όταν μιλάμε για εκκωφαντικό θόρυβο, εννοούμε πραγματικά εκκωφαντικό, τόσο εκκωφαντικό που, αν δεν έπαιζαν σε τόσο χαμηλές συχνότητες, θα είχαμε παρατράγουδα. Παραδόξως ο ήχος ήταν φανταστικός (για τέτοιου είδους μουσική), δεν ένιωσα να «μπούκωσε» σε κανένα σημείο και το μόνο πρόβλημα ίσως υπήρχε στα δεύτερα φωνητικά του Phil (μπάσο) που δεν ακούγονταν τόσο καλά. Ειδικά στις πολυφωνίες μαζί με τον Jon (κιθάρα), ο πρώτος δεν ακουγόταν σχεδόν καθόλου. Υλικό άφθονο δεν υπάρχει, οπότε έπαιξαν σχεδόν τα πάντα από τους δύο δίσκους τους (μόνο το "Golden Axe" από το "Monnos" δεν έπαιξαν αλλά ούτως ή άλλως, το συγκεκριμένο κομμάτι λειτουργεί περισσότερο σαν ιντερλούδιο και ελάχιστη σχέση έχει με τα υπόλοιπα κομμάτια τους), τιμώντας και το εξαιρετικό split που έχουν με τους Slomatics παίζοντας το "Retaliator". Οι φάσεις όπου μετά το τέλος του κάθε κομματιού ο Jon έκλεινε τα πεταλάκια για να κουρδίσει και μετά τα ξανάνοιγε, κάνοντας ένα υπέρογκο, βαλτώδες ντουμάνι να βγαίνει από τα ηχεία, προκαλούσε ρίγος. Το μπάσο κατάστρεφε τα πάντα. Τα τύμπανα του Paul μεθοδικά και υπέροχα τα οποία ούτως ή άλλως τα θεωρώ από τα καλύτερα του είδους. Ο Jon αρχοντικός, χωρίς να βγάλει ούτε στιγμή την κουκούλα του (το ίδιο ισχύει και για τον Paul), προέτασσε την κιθάρα του πάνω από το κεφάλι του, όπως ένας πολέμαρχος προτάσσει το ξίφος του δίνοντας το έναυσμα για τη μάχη. Παρ' όλα αυτά, όταν απευθυνόταν στο κοινό έμοιαζε με λούτρινο αρκούδο, λακωνικός και με λίγο τρακ κιόλας, μακριά από οποιοδήποτε «ροκσταριλίκι». Αυτό φάνηκε και όταν αφιέρωσε το "Sealord" στον παππού του, ο οποίος έφυγε από την ζωή μόλις πριν λίγο καιρό.



Στα "Hawk As Weapon" και "Battle In The Swamp" κόντεψε να μου φύγει το κεφάλι (ειδικά στο τελευταίο με το ανεπανάληπτο φινάλε) και αν και τα κομμάτια όπου περιέχουν mid-tempo sludge ξεσπάσματα προκαλούν παροξυσμό, στα πιο αργά κομμάτια τους αν και είναι εντυπωσιακός ο όγκος τους, η αλήθεια είναι ότι κουράζουν λίγο (όπως για παράδειγμα το "Sealord" και το "Invincible Throne"). Προς το τέλος υπήρξαν κάποια μικροπροβληματάκια με τα πεταλάκια της κιθάρας χωρίς όμως να αμαυρώνουν την εμφάνισή τους στο ελάχιστο.

Setlist:

Krull
Satsumo
Dying Giant
Hawk As Weapon
Battle In The Swamp
Headless Hunter
Sea Lord
Grim Tormentor
Retaliator
Invincible Throne

Συμπερασματικά, ήταν άλλη μια υποδειγματική διοργάνωση από τη CTS με εξαιρετικά συγκροτήματα, ικανοποιητικό κόσμο, πολλά riff, σπασμένους ενισχυτές, μισοδιαλυμένα τύμπανα αυτιών, κώλους και ανυπέρβλητες δονήσεις δεκάδων ρίχτερ. Κλείνοντας το μόνο που θέλω να πω είναι ότι συγκροτήματα όπως οι Omega Monolith και -κυρίως- οι Agnes Vein δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από μπάντες σαν τους Conan, δείγμα του πόσο εκπληκτική δουλειά και πόσο πολύ μεράκι υπάρχει στον ελληνικό ακραίο underground χώρο. Άξιοι και πάλι άξιοι.

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com