Conan

Η doom-ο-μάνα Μεγάλη Βρετανία, από τότε που την γκάστρωσε ο ένας και μοναδικός θεός, Tony Iommi, έχει βαλθεί να γεννοβολάει κουτσούβελα που αρέσκονται στο να παίζουν βαριά, αργά κι ασήκωτα και το πιο πρόσφατα νεογέννητο doom-ο-παίδι της, ακούει στο εκπληκτικό όνομα, που προδιαθέτει για πολλά και προσφέρει ακόμα περισσότερα, Conan. Με το ντεμπούτο EP "Horseback Battle Hammer" να έχει προηγηθεί το 2010 και να σοκάρει με τον ανυπέρβλητο, ντουμανιασμένο ήχο του και με ένα καταπληκτικό split με τους Slomatics, ένα χρόνο μετά, ήδη έχουν θέσει τα θεμέλια ως μία από τις πιο ελπιδοφόρες μπάντες του ακραίου, υπερ-heavy doom/sludge ήχου.

Το "Monnos" έρχεται να ξαναταράξει τα νερά, ακριβώς όπως είχε γίνει και με το ντεμπούτο τους δυο χρόνια νωρίτερα. Ο ήχος τους έχει μεν καθαρίσει, κάτι που ίσως ξενερώσει μερικούς, αλλά τα επίπεδα heaviness έχουν παραμείνει σε δυσθεώρητα ύψη, με αποτέλεσμα ο πιο καθαρός ήχος τους, να ανοίγει νέους δρόμους και να τους δίνει πάτημα για μεγαλύτερη ευχέρεια ως προς την διαχείριση του υλικού τους. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα, από τα τρία εναρκτήρια κομμάτια ("Hawk As Weapon", "Battle In The Swamp" και "Grom Tormentor"), όπου το τρίο από το Λίβερπουλ παραδίδει μαθήματα για το πώς θα πρέπει να παίζεται το σύγχρονο doom/sludge, απλά κι όμορφα, χωρίς πολλά φρου φρου κι αρώματα. Αργόσυρτα μεγαθήρια, με mid-tempo περάσματα που κολάζουν, εθιστικά riff που σκίζουν τη γη στα δύο, μπάσο να προκαλεί τριγμούς και ρυθμικά τελετουργικά ντραμς. Μετά την αρχική μαγική τριάδα, ακολουθεί το drone-ίζον "Golden Axe" με τις επαναλαμβανόμενες, πιο μίνιμαλ, κιθαριστικές μελωδίες να φέρνουν στο νου τους Earth, χωρίς όμως να είναι τίποτα το σπουδαίο, και τα δύο μεγαλύτερα σε διάρκεια, πιο κλασσικά και στερεοτυπικά down-tempo doom θηρία, "Headless Hunter" και "Invincible Throne". Τα φωνητικά είναι καθαρά κάτι που δεν συνηθίζεται στον ήχο και μου αρέσουν ιδιαίτερα όπως αντιπαραβάλλονται στην ακραία heavy μουσική τους.

Συμπερασματικά, το "Monnos", κρίνεται άνισο, αφού τα προαναφερθέντα τρία κομμάτια που ανοίγουν τον δίσκο αποτελουν ορόσημο για τον ήχο, ενώ τα άλλα τρία που κλείνουν, δεν προσφέρουν ιδιαίτερες συγκινήσεις. Όπως και να 'χει, είναι ήδη, επάξια, μια από τις κορυφαίες κυκλοφορίες της χρονιάς.

Caveman battle doom και όποιος αντέξει!