Anathema @ Principal Club Theater, 31/08/14

Δεκαπέντε χρόνια μετά την πρώτη εμφάνιση των Anathema στην Θεσσαλονίκη και έχοντας παρατήσει πλέον το μέτρημα ως προς την παρουσία του γράφοντος στις συναυλίες τους στην χώρα μας, θα ήταν δυνατό εύκολα να δημιουργήσω ένα κολάζ από ατάκες προηγούμενων κειμένων φτάνοντας έτσι έναν ικανοποιητικό αριθμό λέξεων. Αυτό όμως θα αδικούσε τους ίδιους τους Βρετανούς που κάθε φορά με μικρές ή μεγαλύτερες μουσικές μεταρρυθμίσεις μάς παρουσιάζουν κάτι διαφορετικό. Ειδικά τα τελευταία χρόνια, οι αγαπημένοι του ελληνικού κοινού φροντίζουν να έχουν στις αποσκευές τους μια καινούργια κυκλοφορία ανανεώνοντας έτσι το ενδιαφέρον μας.

Οι μουσικές αλλαγές των αδερφών Cavanagh ανέκαθεν δίχαζαν τους οπαδούς τους και το ίδιο έγινε φέτος με το "Distant Satellites", το οποίο σε σημεία έμοιαζε πιο «ηλεκτρονικό» από ότι μας είχαν συνηθίσει. Οι post-rock ανησυχίες των προηγούμενων δίσκων έδωσαν την σκυτάλη σε ένα μουσικό ύφος που προσωπικά έφερε στον νου μου τις τελευταίες κυκλοφορίες των Archive. Όχι και άσχημα αφού οι Λονδρέζοι ανήκουν επίσης στην κατηγορία των συγκροτημάτων που μαζεύουν κόσμο στην Ελλάδα ενώ μοιράζονται επίσης την μεγάλη τους αγάπη για τους πρωτομάστορες Pink Floyd.



Ακριβείς στην ώρα τους οι Anathema, γέμισαν το «σανίδι» με την παρουσία τους για το δίωρο σετ τους και τις πρώτες ματιές να πέφτουν στον Daniel Cardoso ο οποίος όχι μόνο βοηθά αλλά έχει αναλάβει το σημαντικότερο μέρος των drums χωρίς όμως να αντικαθιστά τον  John Douglas. Το δυναμικό πρώτο μέρος της "Lost Song" τριλογίας έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα μιας σειράς κομματιών από τους τελευταίους τρεις δίσκους της μπάντας. Ταιριαστές και δεμένες οι συνθέσεις μεταξύ τους και απολαυστικές για όποιον έμαθε το συγκρότημα τα τελευταία χρόνια. Αντίθετα ορισμένοι να απογοητεύτηκαν αφού έπρεπε να περιμένουν μια ολόκληρη ώρα για να φτάσουν στο πρώτο κομμάτι από το "A Natural Disaster" καθώς και να διαπιστώσουν ότι ο συγκεκριμένος δίσκος ανήκει πλέον στους «παλιούς» του συγκροτήματος. Προσωπικά, μένοντας απόλυτα ικανοποιημένος από το "Distant Satellites", δέχτηκα ευχάριστα την ευκαιρία να παρακολουθήσω ζωντανά μέρος του καινούργιου δίσκου, χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι δεν μου έλειψαν οι παλιότερες συνθέσεις.



Οι τελευταίοι τρεις δίσκοι των Anathema δείχνουν μια συνολική νέα κατεύθυνση του συγκροτήματος (για άλλη μια φορά). H Lee Douglas δικαιολογημένα αναλαμβάνει όλο και μεγαλύτερο ρόλο στα φωνητικά αφού αποτελεί εδώ και χρόνια αναπόσπαστο πλέον κομμάτι της μπάντας. Συνεχίζεται επίσης η δοκιμασμένη συνταγή με τα διπλά φωνητικά μοιρασμένα με τον frontman Vincent ο οποίος όσο περνά ο καιρός προτιμά, αν και δεν τα καταφέρνει, να μην προσελκύει τα βλέμματα του κοινού, παραμένοντας αφοσιωμένος στον μουσικό τομέα. Ο ψυχικός πόνος που χαρακτήριζε ανέκαθεν τα κομμάτια των Βρετανών έχει δώσει σε μεγάλα ποσοστά την θέση του σε μια ερωτική θλίψη, χωρίς όμως να λείπουν και πιο up-tempo συνθέσεις. Όπως και να 'χει τo "Ariel" με τα όμορφα γυναικεία φωνητικά, το ομώνυμο "Anathema" και το "Distant Satellites" (που θυμίζει ακόμα και Burial) αξίζουν δικαίως να αποτελούν το επόμενο βήμα της πεπειραμένης μπάντας.



Το δεύτερο μισό του σετ βασίστηκε σε κάπως παλιότερο υλικό και κυρίως στα "A Natural Disaster" και "Judgement" με το ακουστικό "Are You There?" και τον Danny να στέκεται μόνος πάνω στην σκηνή προσφέροντας ανάσες ξεκούρασης στους υπόλοιπους. Ακολούθησε το σύντομο αλλά πανέμορφο "Parisienne Moonlight", το ανεβαστικό "Deep" και το απαραίτητο "One Last Goodbye" με το καθιερωμένο sing-along του κόσμου. Όσο αξιόλογες και αν είναι οι πρόσφατες συνθέσεις των Anathema, οι αντιδράσεις του κοινού δείχνουν μια ξεκάθαρη απαίτηση-επιθυμία να μην ξεχαστούν οι παλιότεροι δίσκοι. Η Pink Floyd εισαγωγή δεν νομίζω να ξεγέλασε κανέναν και έτσι το τέλος ήρθε για άλλη μια φορά με το "Fragile Dreams", μοναδικό κομμάτι του "Alternative 4".



Όσο η δισκογραφία των Βρετανών εμπλουτίζεται, τόσο πιο δύσκολη γίνεται η διαμόρφωση ενός ιδανικού setlist. Κάθε εμφάνισή τους όμως συνοδεύεται από επιτυχία, βασισμένη στο επαγγελματικό στήσιμο και στις ποιοτικές συνθέσεις. Το ελληνικό κοινό πάντως δείχνει ότι συνεχίζει να ακολουθεί τους Anathema σε κάθε τους βήμα.

Κείμενο / φωτογραφίες: Γιάννης Βόλκας