Grave Pleasures: «Προτιμώ να είμαι κτήνος παρά μέλος της «ανώτερης φυλής»»

Ειλικρινής και ονειροπόλος. Χειμαρρώδης και εγκρατής. Ο Kvohst παραδέχεται πως ζει και δημιουργεί σε ένα μεταίχμιο καταστροφής και αναγέννησης

Από τον Γαβριήλ Φιλιππόπουλο, 09/11/2015 @ 12:01
Ειλικρινής και ονειροπόλος. Χειμαρρώδης και εγκρατής. Ο Kvohst είναι ένας άνθρωπος που παραδέχεται πως ζει και δημιουργεί σε ένα μεταίχμιο καταστροφής και αναγέννησης. Εκεί που ένα όνειρο μπορεί να μετατραπεί σε ποίηση και αυτή με τη σειρά της σε μία αμιγώς ρεαλιστική αποτύπωση της πραγματικότητας μέσα στην οποία υπάρχουμε. Αγκαλιάστε άφοβα τον πεσιμισμό σας.

Πρώτα Beastmilk. Τώρα Grave Pleasures. Τι τρέχει με εσάς και τα ονόματά σας;
Αλλάξαμε το όνομα γιατί ο συνιδρυτής και συνοδοιπόρος στους Beastmilk έφυγε από την μπάντα. Οπότε επιλέξαμε ένα όνομα που θα ταίριαζε περισσότερο με το concept της μπάντας. Είναι παρόμοιο με το concept του "Climax": Αγάπη μέσα από το θάνατο. Η αρχή και το τέλος. Κάπως έτσι γιορτάζουμε τον μηδενισμό μας.

Ποιό είναι το νήμα που ενώνει τα γεγονότα από την δημιουργία του "Climax" μέχρι και τη στιγμή που μιλάμε, με το "Dreamcrash" να έχει κυκλοφορήσει και εσάς να περιοδεύετε;
Δεν νιώσαμε ποτέ πως πετύχαμε κάτι συγκεκριμένο με το "Climax". Ήταν μόνο η αρχή.

Βασικά, το νήμα που μας τράβηξε ήταν αυτό της δημιουργίας του "Dreamcrash". Μέσα από την αλληγορία και το μοτίβο ενός πραγματικού ονείρου στο οποίο έχεις την αίσθηση πως «πέφτεις», εξερευνήσαμε την ιδέα πως η κατάσταση αυτή βρίσκεται στο μεταίχμιο μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας και μέσω αυτής μπορούμε να κατανοήσουμε καλύτερα τους εαυτούς μας και το σύμπαν. Η γενική ιδέα της αγάπης μέσω του θανάτου. Οι βαθύτεροι φόβοι μας σε μία πορεία σύγκρουσης με την πραγματικότητα. Είναι εκείνο το σημείο επίσης που βιώνουμε την απώλεια όλων των ονείρων και των φιλοδοξιών μας, αφού ο κόσμος μας καταρρέει και βλέπουμε την πραγματικότητα ως τέτοια. Χωρίς το πέπλο που περικλείει τα όνειρά μας.

Ο Ζίζεκ αναφέρει: «Πρέπει να αντιληφθούμε τα όνειρα μας (τα οποία είναι προκαθορισμένα και περιορισμένα από το υπάρχον σύστημα) και να φτάσουμε το σημείο μηδέν (το οποίο θα μας επιτρέψει να σκεφτούμε την πιθανότητα του αδύνατου)».

Για εσένα το νέο σχήμα (νέο όνομα, νέα μέλη) είναι μία ξεχωριστή διαδικασία αποκομμένη από το παρελθόν σας; Ή το βλέπεις σαν μία φυσική συνέχεια όπου τηρουμένων των συνθηκών έπρεπε να συμβεί;
Είναι απλά μία φυσική συνέχεια για μένα. Οτιδήποτε κάνω στη μουσική νιώθω πως έχει μέσα το DNA μου. Δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά. Είναι όλα μέρος του μεγάλου σχεδίου.

Grave Pleasures

Αν ανοίγαμε το μαύρο κουτί του εξωφύλλου του "Dreamcrash", τι θα ανακαλύπταμε;
Νομίζω θα βρεις ένα δίλημμα που στέκεται στην κόψη του ξυραφιού. Μία πύλη και μία ιδέα. Ένα αρχέτυπο. Το σημείο όπου το τέλος γίνεται η αρχή και η έκρηξη συναντά την κατάρρευση. Είναι χωρισμός και σπαραγμός αλλά είναι εξίσου αγάπη, πόθος και η αρχή ενός έρωτα τόσο ισχυρού που καταλήγει να πονά. Είναι ένας γκρεμός στου οποίου την άκρη στεκόμαστε ακριβώς πάνω από το κενό. Μόλις φτάσουμε στον προσωπικό μας απόπατο συνήθως προσεγγίζουμε και την στιγμή όπου είμαστε πιο δυνατοί, σε εκείνο το σημείο όπου έχουμε χάσει τα πάντα εκτιμούμε αυτά που πραγματικά κατείχαμε. Αυτή η συνθήκη του ονείρου που πέφτουμε είναι και η συνθήκη μέσα στην οποία ζούμε. Είμαστε σε μία αέναη κατάσταση πεσιμισμού. Ζώντας με την συνείδηση πως επέρχεται η εξαφάνιση μας ως είδος. Είναι ένας όμορφος πεσιμισμός τον οποίο εμείς ως Grave Pleasures αγκαλιάζουμε. Ένας μηδενισμός που δεν πρέπει να φοβίζει. Αυτό που ονοματίζει ο Eugene Thacker «Η σκοτεινή πλευρά της σκέψης, ένα μελόδραμα της ματαιοπονίας του εγκεφάλου, ένα ποίημα γραμμένο στο νεκροταφείο της φιλοσοφίας».

Αρχικά να αναφέρω πως το "Dreamcrash", σε σημεία, το βρίσκω πιο πλήρες από τον προκάτοχό του. Και με ελαφρώς πιο metal κατεύθυνση (αν υπάρχει στην πραγματικότητα αυτός ο ορισμός). Είναι μόνο δική μου αίσθηση; Τα νέα μέλη των Grave Pleasures έπαιξαν κάποιο ρόλο σε αυτό;
Δεν συμφωνούμε σε αυτό. Νομίζω πως ο καινούργιος δίσκος έχει πιο pop κατεύθυνση. Θεωρώ πως είναι μακράν λιγότερο metal από το "Climax". Το "Climax" βασιζόταν πάνω σε πολλά metal «τρικ» όπως το heavy reverb.

Από την Svart Records στην Sony Music/Columbia. Η μετάβαση από το underground δεν περνά απαραίτητα από την υπογραφή ενός συμβολαίου με μεγαλύτερη εταιρία. Έχεις παρατηρήσει κάποια δραστική αλλαγή εκτός της προφανής πως οι οικονομικοί πόροι αυξήθηκαν;
Δεν απασχολώ τον εαυτό μου με τέτοιου είδους σκέψεις. Η Sony ήταν η κατάλληλη εταιρία για το συγκρότημα. Σαν καλλιτέχνης πάντα ενδιαφέρομαι για την ολοκληρωμένη εικόνα και όχι αποκλειστικά για τα χρήματα ή το στάτους. Η Sony κατάλαβε που το πηγαίναμε. Εάν θεωρείς πως κάποιος παίρνει χρήματα για να δημιουργεί μουσική στις μέρες μας, τότε κάνεις λάθος.

Οι Grave Pleasures (όπως και οι Beastmilk) είχαν και έχουν μία εξαιρετική αντίληψη πάνω στο ότι θεωρείται μελωδία, rock ενορχήστρωση και γνωρίζουν πότε ένα τραγούδι ολοκληρώθηκε, ακόμα και αν η διάρκεια του δεν ξεπερνά τα τρία λεπτά. Σαν άσχετος με την δημιουργία μουσικής πάντα είχα την ειλικρινή απορία πως γράφονται τα catchy τραγούδια.
Όλα έχουν να κάνουν με την ειλικρίνεια και με το να αφήνεσαι. Να αφήνεσαι από τον εαυτό σου και τον εγωισμό σου. Να μην επιτρέψεις σ' όλους τους μουσικούς που σ' έχουν επηρεάσει να βγουν εκείνοι μπροστά και να «παίξουν». Εάν έχεις από πριν μία σκέψη για το που θες να πας με μία μουσική δημιουργία, τότε τις περισσότερες φορές είσαι καταδικασμένος. Πρέπει να αφήσεις τη Μούσα ελεύθερη. Το τραγούδι θα έρθει σε εσένα εάν το ακούσεις. Σκέφτομαι κάποιες στιγμές αυτό που έχει πει ο τραγουδιστής των Pogues «τα τραγούδια τραβιούνται από τον ουρανό». Κάπως έτσι νιώθω και εγώ. Λίγη μαγεία και λίγη εσωτερική εξερεύνηση. Όσο πιο αποτελεσματικός γίνεσαι στο να ανοίγεις το μυαλό σου τόσο καλύτερος δημιουργός θα καταλήξεις.

Grave Pleasures

Στην συναυλία σας στην Ελλάδα (τον Νοέμβριο του 2014) είχες αναφέρει μία ενδιαφέρουσα ιστορία που αφορά το τραγούδι "Forever Animal". Θα μπορούσες να μας πεις λίγα περισσότερα για αυτό;
Το τραγούδι είναι μία αναφορά σε μία ιστορία για τον ζωγράφο Austin Osman Spare, από τον οποίο ζητήθηκε να φτιάξει ένα πορτρέτο του Χίτλερ. Και η απάντηση που έστειλε στον Χίτλερ ήταν η εξής: «Αν εσύ είσαι ο σούπερμαν, τότε επέτρεψε μου να μείνω για πάντα ζώο». Ένας πανέμορφος, ποιητικός τρόπος για να απορρίψει την πρόταση. Το πήρα αμέσως και έγραψα ένα τραγούδι για αυτό.

Είναι η δική μου εκδοχή ενός αντιναζιστικού τραγουδιού. Που λέει πως προτιμώ να παραμείνω κτήνος παρά μέλος της «ανώτερης φυλής».

Με την κυκλοφορία του επίσημου βίντεο για το "The Wind Blows Through Their Skulls" από το "Climax", είχε δημιουργηθεί ένας ντόρος, με αρκετά Μέσα να σας κατηγορούν για αντισοβιετική / αντικομμουνιστική προπαγάνδα. Δεν γνωρίζω αν έχετε τοποθετηθεί επίσημα για το θέμα, αλλά θα ήθελα να μου πεις τις σκέψεις σου πάνω στο θέμα.
Δεν συμπαθώ τον κομμουνισμό ούτε τους κομμουνιστές ή όποια άλλη επικίνδυνη και δηλητηριώδη ιδεολογία. Κάναμε καλή δουλειά με το να δείξουμε σ' ένα βίντεο, που μας οδηγεί αυτή η ιδεολογία. Πυρηνικό ολοκαύτωμα και θάνατος. Ολική καταστροφή. Είναι σατιρικό φυσικά. Αλλά το τραγούδι αφορά τον Ψυχρό Πόλεμο και τον κομμουνισμό. Οπότε το βίντεο είναι άψογο από κάθε άποψη.

Ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια από το "Dreamcrash" είναι το "Crisis" και ειδικά το σημείο που λέει «I'm in a state of panic, living in a constant crisis...». Ζώντας σε μία περιοχή του πλανήτη όπου εδώ και αρκετά χρόνια η φράση αυτή είναι μία μόνιμη συνθήκη, αναρωτιέμαι ποιό ήταν το δικό σου mental state όταν το έγραφες;
Το τραγούδι αφορά την παιδική ηλικία μου καθώς μεγάλωσα αρκετά νευρικός και μελαγχολικός. Το "Crisis" δεν αφορά καθόλου την πολιτική. Ωστόσο μπορεί να πάρει όποια μορφή επιθυμεί ο καθένας. Είναι ταυτόχρονα πολύ συγκεκριμένο και πολύ ανοιχτό σε ερμηνείες. Πέρασα πολύ άσχημη εφηβεία και ελπίζω οι άνθρωποι να μπορούν να ταυτιστούν με όποιο τρόπο επιθυμούν. Ήταν τόσο καταθλιπτικά που αγγίζει τα όρια της κωμωδίας! Νιώθω την κατάσταση που επικρατεί αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Τους ανθρώπους. Αγαπώ τους Έλληνες και τη χώρα. Είναι ένα πανέμορφο μέρος με φιλικούς και παθιασμένους ανθρώπους οι οποίοι έχουν τραβήξει τα πάνδεινα «στα χέρια» της Ευρώπης. Εύχομαι ένα καλύτερο μέλλον για τον τόπο σας.

Tι επιφυλάσσει το μέλλον για τους Grave Pleasures;
Έχουμε μία περιοδεία τον Ιανουάριο με τους Tribulation. Είμαστε απασχολημένοι αυτή την περίοδο με κάποια single και κάποια βίντεο για το "Dreamcrash". Το μέλλον είναι φωτεινό και δυνατό.
  • SHARE
  • TWEET