Airbourne @ Rolling Stone Club (Μιλάνο, Ιταλία), 6/12/2008

Ήταν πριν από 1,5 χρόνο περίπου, όταν ο φίλος μου ο Γιώργος μου είπε την εξής φράση: ''Ρε έχεις ακούσει τους Airbourne; Μοιάζουν πολύ με τους AC/DC!''. Και αυτό το είπε ξέροντας την τρέλα μου με τους Αυστραλούς θεούς. Άκουσα κι εγώ τους επίσης Αυστραλούς και ξετρελάθηκα. Δεν ήταν μόνο το ότι έμοιαζαν με τους AC DC, αλλά και το feeling που μου έβγαζαν από μόνοι τους. Και ήμουν σίγουρος ότι θα το έβγαζαν και ζωντανά, σε συναυλία. Δεν άργησα λοιπόν και η πρώτη ευκαιρία με βρίσκει στο Μιλάνο στις 6 Δεκεμβρίου, για να παρακολουθήσω live αυτή την μπάντα που με έκανε να την αγαπήσω από το πρώτο άκουσμα.

Τριήμερο λοιπόν (γιατί το συνδυάσαμε και με εκδρομή) στο Μιλάνο. Σε ένα πολύ κρύο Μιλάνο. Με θερμοκρασίες που άγγιζαν το μηδέν ή και χαμηλότερα τις βραδινές ώρες. Και ένας ωραιότατος ήλιος με δόντια.

Το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου μας βρίσκει έξω από το Rolling Stone Club (το ροκ μαγαζί της πόλης), να περιμένουμε μαζί με άλλους τρελαμένους Ιταλούς. Φώναζαν, ούρλιαζαν, χειροκροτούσαν και γλεντούσαν ακόμα και την αργοπορία στο άνοιγμα των πυλών. Πραγματικά "τρελοί"! Μπαίνουμε λοιπόν και αντιμετωπίζουμε για μια ακόμη φορά τον πολιτισμό κατάμουτρα. Οργανωμένοι ως το κόκκαλο, γκαρνταρόμπα, όπου υπήρχε προσωπικό να προσέξει ως και να καθαρίσει αν ήθελες το μπουφάν σου. Απίστευτα πράγματα. Και προχωράμε στον κυρίως χώρο του Club.
Πολύ ωραίος χώρος, με οθόνες παντού, εξέδρα για καθήμενους στο πίσω μέρος, και πάνω stage για όσους θέλουν να δουν τη συναυλία πανοραμικά. Αν μη τι άλλο, καθωσπρέπει χώρος για συναυλία.



Δεν περιμέναμε και πάρα πολύ και βγαίνουν οι Black Spiders που ήταν το support της βραδιάς. Αγγλική stoner μπάντα με πολύ καλές συνθέσεις, που πραγματικά με έκαναν να περάσω ένα ευχάριστο μισάωρο και ας μην ήξερα κανένα κομμάτι. Έπαιξαν δυνατά, πορωτικά και με άπειρa... βρισίδια. Δεν ξέρω πως την είχαν δει, άλλα τα ''Fuck You'' προς το κοινό και προς τον εαυτό τους έδιναν και έπαιρναν. Πάντως ήταν ωραίοι. Αυτό μετράει καθώς είχαν και τον ήχο σύμμαχό τους.



Ο ήχος γενικά ήταν πάρα πολύ καλός, όπως σε κάθε συναυλία στο εξωτερικό πλέον. Καθαρός, μεστός και διαυγής. Μπράβο για μία ακόμη φορά στους Ιταλούς διοργανωτές. Το ίδιο έχω να πω και για την εξυπηρέτηση στα 10 (!!!) μπαρ του μαγαζιού.

Κατά τις 22.00 τα φώτα σβήνουν και η πολυαναμενόμενη μπάντα από τη χώρα των καγκουρό, κάνει την εμφάνισή της. Με έναν καταπληκτικό Joel O'Keefe να πηγαίνει πάνω κάτω στη σκηνή και να προσφέρει ουσία και θέαμα, το μόνο που είχαν να κάνουν οι υπόλοιποι, είναι αυτό που ξέρουν πάρα πολύ καλά. Να παίζουν τη μουσική τους. Έτσι, οι Ryan O'Keefe (drums), Justin Street (bass) και Martin Roads (guitars), πλαισίωναν τέλεια τον εκπληκτικό αυτό frontman.



Μας καλωσόρισαν με το ''Stand Up For Rock N' Roll'', και από εκείνη τη στιγμή και για 1 ώρα και 15 λεπτά που ήταν στη σκηνή, έδωσαν απλόχερα ένα ατελείωτο πάρτι, που σε εμένα -και πιστεύω και σε όσους βρέθηκαν εκεί- θα μείνει αξέχαστο. Για τη συνέχεια ''Hellfire'' & ''Fat City'', με τον κόσμο να παραληρεί, πράγμα που συνεχίστηκε σε αμείωτο ρυθμό και στην επιτυχία ''Diamond In The Rough'', η οποία ακολούθησε. Σειρά είχαν τα ''What's Eatin' You'', ''Girls In Black'' και ''Cheap Wine & Cheaper Women'', όπου και έγινε ο κακός χαμός, αφού ο Joel, όπως συνηθίζει, σκαρφάλωσε στο πάνω stage, πέρασε μέσα από τον κόσμο, σα να μην συμβαίνει τίποτα, και κατέβηκε κάτω σε εμάς από όπου και ξανανέβηκε στη σκηνή. Και όλα αυτά, παίζοντας solo, με κανέναν security δίπλα του, και τον κόσμο να τον τραβάει. Πείτε μου ποιος μπορεί να το κάνει εύκολα αυτό...



Η συναυλία συνεχίστηκε με το ''Heartbreaker'', ενώ μετά είχε έρθει η ώρα για τα δύο μεγαλύτερα hit του συγκροτήματος: ''Too Much, Too Young, Too Fast'' και ''Runnin' Wild''. Παραλήρημα. Ένιωθες ότι ο χώρος θα κουνηθεί στα δύο αυτά κομμάτια. Δυσκολευόμουν ακόμα και να βγάλω σταθερές φωτογραφίες. Μας αποχαιρέτησαν με το ''Blackjack'' και με την υπόσχεση να συνεχίσουν όπως άρχισαν την καριέρα τους: Ροκάροντας!

Εν τω μεταξύ, τι να πει κανείς για τον Joel O'Keefe επί σκηνής; Πραγματικά αεικίνητος. Έχει ένα τρομερά δαιμονισμένο βλέμμα όταν τραγουδά και δεν σταματά να σπάει μπύρες και να τις πετάει στο κοινό. Επίσης, δε θα ξεχάσω ποτέ ότι βγήκε στη σκηνή πίνοντας Jack Daniels. Μιλάμε για τρέλα, όχι αστεία.



Οφείλω να ομολογήσω ότι το συγκρότημα αυτό θα με απασχολήσει και στο μέλλον εντατικά. Και μιας και τώρα έχουν βγάλει μόνο 2 δίσκους, θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που τους είδε στην αρχή της εκπληκτικής (πιστεύω) καριέρας τους, και δεν μπορώ να φανταστώ αν ένας τέτοιος χώρος θα χωράει τους οπαδούς τους στο μέλλον, αν συνεχίσουν έτσι. Οι τύποι είναι ο σύγχρονος ορισμός του Rock N' Roll. Άξιοι συνεχιστές του δόγματος AC/DC και εκπληκτικά προσγειωμένοι. Μπορεί να μοιάζουν σε μουσική με το υπέρ-συγκρότημα των αδερφών Young, και οι ίδιοι απλά να κολακεύονται όταν τους το λένε, αλλά δίνουν και τον δικό τους τόνο σε αυτή τη μουσική και είναι ικανοί πιστεύω να κάνουν τον καθένα να ξεχαστεί και να μπει σε αυτό το πάρτι, που μόνο το Rock N' Roll προσφέρει. Οι Airbourne κυρίες και κύριοι. Το μέλλον του Rock N' Roll, που αποδεικνύει ότι ζει και βασιλεύει.



Airbourne setlist:
Stand Up For Rock N' Roll / Hellfire / Fat City / Diamond In The Rough / What's Eatin' You / Girls In Black / Cheap Wine, And Cheaper Women / Heartbreaker / Too Much, Too Young, Too Fast / Runnin' Wild / Blackjack



ΥΓ: Ζητώ συγνώμη για την ποιότητα των φωτογραφιών, αλλά η απόσταση που ήμουν και ο σχετικά χαμηλός φωτισμός ήταν πρόβλημα.