Khirki: «Η αφοσίωση, το πάθος για την τέχνη μας, είναι αυτό που θα μας σώσει»

 Οι Khirki είναι το ελληνικό συγκρότημα για το οποίο όλοι μιλούν φέτος. Με ήδη έναν εντυπωσιακό δίσκο στο ενεργητικό τους στο πρόσωπο του "Κτηνωδία", οι Khirki επέστρεψαν φέτος με το "Κυκεώνας" που η rock ‘n’ roll αισθητική του σε συνδυασμό με την ενσωμάτωση της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής κέρδισε άμεσα και γρήγορα τις καρδιές μας, όπως και τη θέση του δίσκου του μήνα αλλά και της αγαπημένης μας rock mid--year κυκλοφορίας. Μπορεί οι Khirki να μας είχαν μιλήσει στο ξεκίνημά τους για το τι συνέβαινε τότε στη ζωή του συγκροτήματος, εύλογα όμως επιστρέφουμε σε μια κουβέντα μαζί τους για να εξετάσουμε τι έχει μεσολαβήσει μεταξύ των δύο δίσκων τους και πώς είναι η εμπειρία του να βγαίνεις για πρώτη φορά στο εξωτερικό. 

Ποια καλύτερη ευκαιρία λοιπόν από την εκκίνηση της δεύτερης περιοδείας τους με την εμφάνιση τους μαζί με τους Fu Manchu, εδώ στην Αθήνα; Μαζί με τον Δήμο Ιωάννου, τραγουδιστή και κιθαρίστα των Khirki, κάναμε μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα γύρω από την ουσία του συγκροτήματος αλλά και της ευρύτερης κατάστασης της εγχώριας μουσικής σκηνής αλλά και της μουσικής βιομηχανίας του σήμερα. Ήταν εύλογο, ότι η Κίρκη είχε να μας πει πολλές ιστορίες…

Καλησπέρα! Έχουμε βασικά την επιστροφή σας στο Rocking.gr καθώς είχαμε ξαναμιλήσει πριν τρία χρόνια. Και βρίσκουμε τους Khirki με νέο δίσκο, με μια νέα αποδοχή, και μιας που πλέον ξέρουμε ποιοι είστε, ας ξεκινήσουμε με τις βασικές διαφορές της ζωής σας, με δύο λόγια, μεταξύ του "Κυκεώνας" και του "Κτηνωδία" ώστε μετά να εμβαθύνουμε.

Έχει αλλάξει ένα πολύ σημαντικό συστατικό της μπάντας, αυτό βέβαια άλλαξε αφότου συνθέσαμε και ηχογραφήσαμε τον Κυκεώνα, αλλάξαμε ντράμερ, ο Σπύρος είναι αυτός που ακούμε στον Κυκεώνα, είναι αυτός που έγραψε και ηχογράφησε τα κομμάτια και αποχώρησε λίγο μετά την ολοκλήρωση της μείξης, οπότε μια σπουδαία αλλαγή, η δυσκολότερη που έχουμε αντιμετωπίσει ως τώρα ήταν αυτή. Τη θέση του πήρε ο Ορέστης Μαύρος, είναι στη μπάντα σχεδόν ένα χρόνο, έχουμε κάνει και μια ευρωπαϊκή και μια ελληνική περιοδεία μαζί του, έχουμε παίξει και σε μερικά φεστιβάλ, οπότε πλέον είναι το τρίτο μέλος της μπάντας. Αυτή είναι η πρώτη αλλαγή.

Η δεύτερη αλλαγή είναι ότι άλλαξε ο χώρος που προβάρει η μπάντα, πήγαμε κάπου πιο όμορφα, και η άλλη αλλαγή είναι ότι ξεκινήσαμε να βγαίνουμε έξω. Οπότε τώρα βρισκόμαστε μια βδομάδα πριν τη δεύτερη ευρωπαϊκή περιοδεία για φέτος. Έχουμε ολοκληρώσει και την επόμενη για το 25, οπότε γινόμαστε ολοένα και πιο δουλευταράδες με τη μπάντα, διότι άνοιξε η μουσική βιομηχανία μετά τον Covid, οπότε προσπαθούμε να εκμεταλλευτούμε αυτή τη συνθήκη ώστε να επιτύχουμε ό,τι κάνει ένας μουσικός. Προσπαθούμε κι εμείς να ανοιχτούμε στην Ευρώπη. Κάθε τουρ μας πάει μια χώρα πιο μακριά.

Σταματάς να είσαι ελεύθερος σε ένα κομμάτι, όταν γράψεις το πρώτο riff για αυτό το κομμάτι

Ας τα δούμε και ένα - ένα κι ας ξεκινήσουμε από τον "Κυκεώνα", τον καινούριο σας δίσκο που έχουμε αγαπήσει. Έχουμε πολλά καινούρια μουσικά στοιχεία, με κεντρικό πυλώνα τα παραδοσιακά στοιχεία της ελληνικής μουσικής αλλά πάντα δοσμένα με το rock στίγμα, ακούμε όμως πλέον περισσότερα πράγματα, όπως black metal, χορωδιακά, βιολί όπως έχετε επαναλάβει και παλαιότερα. Πως ανοιχτήκαμε στους καινούριους ήχους;

Όλα αυτά προέκυψαν, η μουσική παλέτα με τα μουσικά μας χρώματα, υπήρχε και από όταν γράφαμε την «Κτηνωδία», απλά δεν είναι πάντα η ώρα για να τα χωρέσεις. Οπότε αυτές οι επιρροές που τώρα αποκαλύφθηκαν, προϋπήρχαν. Απλώς τώρα ήρθε η σειρά τους. Δηλαδή υπάρχουν κι άλλα πράγματα που ακούμε και δεν έχουμε αποκαλύψει στον κόσμο, όχι επειδή το κρατάμε μυστικό, αλλά γιατί τα τραγούδια που η ζωή μας χάρισε κατά τη διάρκεια αυτών των τελευταίων τριών χρόνων το ζήτησαν. Δε γυρίσαμε ποτέ να πούμε «α ας βγάλουμε ένα τραγούδι που θα είναι έτσι», θα έπρεπε να ήμασταν πολύ σπουδαγμένοι μουσικοί για να γράφουμε κατόπιν παραγγελίας. Συνήθως παίζεις κάπως αυθόρμητα, είσαι ελεύθερος για λίγο χρόνο μέχρι να βγάλεις την πρώτη ιδέα, και κατόπιν είσαι δέσμιος αυτής έτσι ώστε να τη διανθίσεις και να φτιάξεις ένα τραγούδι. Σταματάς να είσαι ελεύθερος σε ένα κομμάτι, όταν γράψεις το πρώτο riff για αυτό το κομμάτι.

Το φολκ στοιχείο είναι μέσα και όχι από πάνω από τα κομμάτια

Παλαιότερα είχατε αναφέρει ότι το κέντρο της μπάντας είναι η τριάδα αλλά είστε ανοιχτοί εφόσον ένα κομμάτι το σηκώνει είστε ανοιχτοί στο να εισάγετε άλλα όργανα και ήχους με τη συμμετοχή άλλων συνεργατών. Πού τραβάμε τη γραμμή που δεν αρχίζει να χαώνεται το παραδοσιακό με το ροκ; Καθώς θυμάμαι ότι βασικό σας πρόταγμα είναι να μην έρχεται το παραδοσιακό στοιχείο να κολλήσει πάνω στο ροκ, αλλά να είναι ενσωματωμένο στη ροκ φόρμα.

Ακριβώς, αυτό εξακολουθούμε να το στηρίζουμε. Δηλαδή τα τραγούδια είναι φολκ στη φλέβα τους και όχι στο ντύσιμο τους. Συνεπώς είτε έχουμε την ευτυχία να φιλοξενούμε στη σκηνή μουσικούς παραδοσιακών οργάνων και να βγάλουμε μια αίσθηση ορχήστρας, είτε έχουμε τη δυνατότητα για αυτό είτε βγούμε στη σκηνή ως power – trio, τα τραγούδια θα ακουστούν ίδια. Οι μελωδίες που είναι εκεί θα ακουστούν και αυτό είναι νομίζω η γραμμή που τραβάμε. Το φολκ στοιχείο είναι μέσα και όχι από πάνω από τα κομμάτια. Θες να βάλεις και άλλα όργανα να το κάνεις πιο πλούσιο; Ναι, αλλά ο πυρήνας του είναι εκεί. Δε βασιζόμαστε σε ορχηστρικά στοιχεία ή σε παραδοσιακή ενορχήστρωση. Οι ρυθμοί μας, οι κλίμακες, οι μελωδίες μας είναι γραμμένες με τέτοιο τρόπο που θα ακουστούν το ίδιο με όποιο όργανο και αν παιχτούν.

Ακούμε και πολλά χορωδιακά σημεία στο δίσκο όπως π.χ. στο "The Watchers Of Enoch" έχουμε το χαρακτηριστικό σημείο που προσφέρεται και πολύ για live αυτό, να το πούμε…

Χαχα, ναι ναι παιδιά δεν μπορώ να το κάνω μόνος μου αυτό, θέλω βοήθεια!

Μας αρέσει να προσθέτουμε μια χορωδία εκεί που ο άλλος δεν το περιμένει, ή ένα βιολί εκεί που ο άλλος δεν το περιμένει και να έχει αυτή την έκπληξη, το «δεν ξέρω τι με περιμένει στην επόμενη στροφή του τραγουδιού»

Ε εντάξει πόσα να κάνεις ήδη τραγουδάς και παίζεις κιθάρα! (γέλια) Πως εμπνευστήκαμε γι’ αυτή την προσθήκη;

Ε ναι πόσα να κάνω, είναι too much! Υπάρχει λοιπόν ένα τραγούδι των Pink Floyd, που λέγεται "Atom Heart Mother", είναι το ομώνυμο του δίσκου, σε αυτό σε κάποια φάση βάζουν κάποιες φωνές κάπως tribal, και αυτό είχα στο μυαλό μου γι’ αυτό το σημείο του κομματιού. Μετά αποφασίσαμε τη χορωδία να την εκμεταλλευτούμε και για τις «Συμπληγάδες» για ένα μικρό σημείο του κομματιού. Είναι λιγάκι επικίνδυνο. Μας αρέσει να προσθέτουμε μια χορωδία εκεί που ο άλλος δεν το περιμένει, ή ένα βιολί εκεί που ο άλλος δεν το περιμένει και να έχει αυτή την έκπληξη, το «δεν ξέρω τι με περιμένει στην επόμενη στροφή του τραγουδιού». Αυτό το κάνουμε συνειδητά, γι’ αυτό και είναι μετρημένες αυτές οι εισαγωγές, δεν υπάρχουν όλη την ώρα, ώστε κάθε φορά που ακούγεται κάτι καινούριο να αφήνει impact. Τώρα με τη χορωδία δεν ξέρω αν θα ξαναπειραματιστούμε, είναι όμως πολύ πιθανό. Έχει έναν μικρό ρόλο, όμως εντυπωσιακό, και γι’ αυτό το βάλαμε.

Οι ελληνικοί στίχοι στις «Συμπληγάδες» ήταν αποτέλεσμα από πολλές σελίδες μουτζούρες στίχων στα αγγλικά που δεν δούλευαν

Αναφέρθηκες στις «Συμπληγάδες» και προτού ξεκινήσουμε να ηχογραφούμε τη συνομιλία είπαμε κιόλας πως είναι ουσιαστικά το πρώτο κομμάτι που κυκλοφορείτε με ελληνικό στίχο. Θες να μου πεις πως δούλεψε αυτός ο πειραματισμός γιατί λέγαμε πριν πως ξεκίνησε από μια προσπάθεια αγγλικού στίχου που δεν βγήκε…

Ναι! Πολύς κόσμος, όταν κυκλοφόρησε ο «Κυκεώνας» και φίλοι μας μουσικοί, μας είπανε «κάνατε τη συνταγή της επιτυχίας και το ξέρατε ότι θα πετύχει!». Και απαντάω, όχι, ειλικρινά όχι. Εγώ θεωρούσα κιόλας ότι είναι ο αδύναμος κρίκος του δίσκου. Φοβόμουν ότι αυτό γι’ αυτό το τραγούδι, θα γυρίσει κάποιος, ας πούμε δημοσιογράφος για παράδειγμα, και θα πει «α, να κι ένα αδύναμο κομμάτι Khirki», και θα πει αυτό! Δηλαδή μας πήρε τρεις μήνες αποκλειστικά να δουλεύουμε αυτό το κομμάτι. Έγραψα στίχους στα αγγλικά, πόσες σελίδες μουτζούρες, δε δούλευε με τίποτα το κομμάτι και είχα πειστεί ότι θα γίνει instrumental. Και βγήκα μια μέρα μια βόλτα στη δουλειά μου στο Δημόκριτο και σκέφτηκα αυτές τις δυο στροφές στα ελληνικά μέσα σε πέντε λεπτά. Βέβαια είχε προηγηθεί σκληρή αποτυχία για να γίνει αυτή η δουλειά μέσα σε πέντε λεπτά έτσι! Το έδειξα λοιπόν στα παιδιά και ήταν και ο Σπύρος και ο Ορέστης κάπως στη γραμμή του cringe. Και μου κάνουν «χμ, δεν την ξεπέρασες όμως αυτή τη γραμμή, δεν έγινες γραφικός ή kitch. Θα το γράψεις να το έχουμε σίγουρα, και αποφασίζουμε αν θα το κρατήσουμε αφότου το ηχογραφήσεις.». Έπρεπε δηλαδή να παλέψω γι’ αυτό. Φτάσαμε στο studio, το γράψαμε, και μόλις το ακούσαμε επιτέλους τότε είπαμε ομόφωνα εδώ είμαστε. Ελληνικοί στίχοι. Άρα προέκυψε από ανάγκη, δε σκέφτηκα ποτέ «Α θα γράψω ελληνικούς στίχους και θα έχει απήχηση». Δεν μπορούσε να είναι αλλιώς.

Το πρώτο πράγμα που δεν χρειάστηκε καν να το πούμε, ήταν προφανές, για τον «Κυκεώνα» ως τέτοια λέξη, ήταν η αγωνία

Πάμε λοιπόν και στη θεματολογία, που πάλι περιστρέφεται γύρω από την ελληνική μυθολογία και την ιστορία της ομώνυμης Κίρκης, έχουμε όμως λίγο πιο κεντρικό στοιχείο αυτό της θάλασσας αυτή τη φορά. Η μια ερώτηση είναι πώς κατευθυνθήκαμε σε αυτή τη θεματολογία.

Το πρώτο πράγμα και το μοναδικό που είπαμε πριν γράψουμε την «Κτηνωδία», είναι πως θέλαμε αυτός το δίσκος να είναι επικίνδυνος. Και νομίζω το πετύχαμε. Το πρώτο πράγμα που δεν χρειάστηκε καν να το πούμε, ήταν προφανές, για τον «Κυκεώνα» ως τέτοια λέξη, ήταν η αγωνία. Και η θάλασσα, όταν τη βιώνει κανείς και όχι όταν την παρατηρεί, ενέχει αγωνία πιστεύω. Γι’ αυτό και αποφασίσαμε να αφιερώσουμε αυτό το δίσκο στη θάλασσα, γιατί με τις τρικυμίες της, με τις καταιγίδες της στον metal ήχο, κολλάει γάντι. Οι Νορβηγοί παίζουν blastbeats για να αποδώσουν το ηχητικό ανάλογο της χιονοθύελλας. Εμείς το χρησιμοποιούμε για να αποδώσουμε το ηχητικό ανάλογο της καταιγίδας. Οπότε η λέξη αγωνία νομίζω ήταν η λέξη κλειδί, γι’ αυτά που συνέβαιναν στην προσωπική μας ζωή και στον κόσμο κατά τη διάρκεια που αυτός ο δίσκος δημιουργούταν. Βιώσαμε μια παγκόσμια κρίση με τη μορφή της πανδημίας, οπότε είμαστε και Έλληνες, η θάλασσα είναι παντού. Στις διακοπές μας, στις αναμνήσεις μας, στα σχέδια που θέλουμε να κάνουμε, που θα ταξιδέψουμε, και είναι και μέσα στην παράδοση. Οπότε αναπόφευκτα ήρθε και η σειρά της και νομίζω πως έπρεπε κιόλας να έρθει η σειρά της για τους Khirki.

Νομίζω ότι αυτό αποτυπώνεται και στο video του κομματιού "Father Wind" που έχει κυκλοφορήσει όπου αποτυπώνεται και η εικόνα της θάλασσας αλλά βαθιά ριζωμένη στην ελληνική παράδοση που είναι και αλληλένδετες. Πώς προέκυψε η ιδέα για το video;

Δουλέψαμε με ένα πολύ χαρισματικό γκρουπ, τους Napan studios, που είναι άνθρωποι που έχουν επίγνωση του να κάνουν κάτι να φανεί εντυπωσιακό και καλλιτεχνικά να στέκει, αλλά ταυτόχρονα είναι και ρεαλιστές. Δεν μπορούσαμε να γυρίσουμε ένα video με μια ναυμαχία, αλλά μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε ένα καΐκι με το πλήρωμά του κανονικότατα μέσα που βγήκε για μια βάρδια να ψαρέψει, και αποφασίσαμε να παίξουμε κι εμείς το ρόλο του ψαρά. Οπότε το κάναμε εντελώς προφανές, αν δεν ήταν ήδη από το εξώφυλλο ότι αυτός ο δίσκος έχει να κάνει με τη θάλασσα και επιλέξαμε ένα από τα πιο ήσυχα κομμάτια μας γι’ αυτό, αυτό ήταν ένα ρίσκο που πήραμε. Επιλέξαμε το "Father Wind", ένα από τα πιο ήσυχα κομμάτια Khirki που έχουμε γράψει - ήσυχο τουλάχιστον μέχρι το ξέσπασμά του, έτσι; Μας αρέσει όμως πάρα πολύ το αποτέλεσμα, η ερμηνεία του ηθοποιού του Δημήτρη Πετρόπουλου ήταν φοβερή και ήταν και πολύ φιλικός άνθρωπος. Και στο "Featherless" υπάρχει το στοιχείο του νερού τη στιγμή που η χορεύτρια-σειρήνα χύνει ένα δοχείο γεμάτο νερό, το κατάλαβαν λοιπόν απόλυτα το concept και το στοιχείο του νερού αυτοί οι άνθρωποι, έτσι είναι πολύ πιθανό να συνεργαστούμε και στο μέλλον.

Η δεύτερη ερώτηση περί θεματολογίας γύρω από την οποία περιστρέφεστε, και λόγω του ονόματός σας το οποίο φορά μια συγκεκριμένη θεματολογία ως ταυτότητα, υπάρχει ποτέ ο φόβος ή η σκέψη ότι μπορεί η ευθεία αναφορά του ονόματος σε συγκεκριμένο κομμάτι της ελληνικής μυθολογίας, να σας αυτοπεριορίσει και να σας δυσκολέψει στο να δημιουργήσετε θεματικά νέα μουσική;

Ναι. Υπάρχει και θεωρώ κιόλας ότι σε κάθε μπάντα υπάρχει αυτός ο κίνδυνος. Σε κάποιους λόγω της μουσικής, επειδή όπως και να το κάνουμε κάποια είδη είναι περισσότερο στενά. Σε εμάς επειδή θεωρώ ότι δεν παίζουμε κάτι συγκεκριμένο, έχουμε αρκετά ευρύ φάσμα σε αυτό που κάνουμε, υπάρχει όμως αυτός ο κίνδυνος στη θεματολογία. Το έχω σκεφτεί, δεν είναι όμως κάτι που σε παρούσα φάση με απασχολεί, νιώθω ότι είναι μια γέφυρα που θα χρειαστεί να διανύσουμε πιο μετά. Δεν επείγει, δεν με αγχώνει ακόμη.

H συμμετρία στα εξώφυλλα, είναι πολύ πιο παλιά από τους Mastodon

Εύχομαι να μην χρειαστεί να συμβεί και ποτέ να πω την αλήθεια. Μιλώντας όμως για το εξώφυλλο, δεν μπορώ να μην αναφέρω πως γίνεται μια σύγκριση με το εξώφυλλο του «Κυκεώνα» και αυτό του "Crack The Skye" των Mastodon. Πως νιώθουμε γι’ αυτό;

Αααα ναι! Ο Μάνθος ο Στεργίου, που ανέλαβε το εξώφυλλο και των δύο δίσκων – γενικά το επιτελείο ήταν το ίδιο, ίδιος παραγωγός, ίδιος γραφίστας. Είπαμε λοιπόν στον Μάνθο ότι θέλουμε να βγάλουμε έναν δίσκο με το στοιχείο της θάλασσας, λιγάκι occult, θέλουμε και ένα μυθολογικό στοιχείο, και όταν μας έδωσε αυτό το εξώφυλλο ήταν πολύ εντυπωσιακό έτσι, να βλέπει κανείς τη νύχτα να αναβλύζει από τα ποτήρια και τα λοιπά. Αλλά όταν μας το παρέδωσε το καταλάβαμε κι εμείς ότι εδώ κάποιος μπορεί να πει ότι κάτι αντιγράψαμε. Ο Μάνθος είπε κάτι πολύ σωστό βέβαια τότε, όταν του μεταφέραμε τον προβληματισμό. Μας λέει παιδιά, η συμμετρία στα εξώφυλλα, είναι πολύ πιο παλιά από τους Mastodon. Ενδεχομένως ο κόσμος που κάνει αυτό τον παραλληλισμό να τον κάνει ενδεχομένως και λόγω της μουσικής καθώς μην γελιόμαστε, οι Mastodon είναι τεράστια επιρροή για εμάς, οπότε όταν το φοράς και στο εξώφυλλο το κάνεις εντελώς προφανές. Τι να κάνουμε αυτός είναι ο «Κυκεώνας», αυτό είναι το εξώφυλλό του και δεν θα το αλλάζαμε με τίποτα. Στο μέλλον, μάλλον το εξώφυλλό μας δεν θα θυμίζει κάτι τέτοιο (γέλια). Ήταν δηλαδή κάτι που εντάξει, δεν μπορείς να το ξανακάνεις αν υποθέσουμε ότι την πρώτη φορά συγχωρείσαι!

Αυτό που χαίρομαι πολύ είναι, θα το συνδέσω βέβαια με κάτι που μας είχατε πει την προηγούμενη φορά, πως η «Κτηνωδία» είχε κυκλοφορήσει ως δική σας κυκλοφορία, τα είχατε κάνει όλα εσείς παρ' όλο που το στείλατε σε δισκογραφικές που τότε δεν σας δέχτηκαν, δεν φοβηθήκατε όμως για την ποιότητα σας και είπατε πως θα το κάνετε και θα σας βρουν στην πορεία. Αυτή τη φορά ο «Κυκεώνας» κυκλοφορεί μέσω της Venerate, έχετε κάποιον να σας στηρίξει από πίσω. Πως προέκυψε αυτή η συνεργασία και πόσο δικαιωμένοι νιώθετε για τη δήλωσή σας τότε;

Η συνεργασία με τη Venerate συνέβη ένα εξάμηνο αφότου κυκλοφόρησε η «Κτηνωδία», είχαμε κάνει δηλαδή ήδη κάποια βήματα. Και έστειλα ένα email γιατί άρχισα να βλέπω αυτό το χαρακτηριστικό logo της, το οποίο βρισκόταν και βρίσκεται σε εισιτήρια που έχω μαζέψει από την παιδική μου ηλικία που πήγαινα σε live και έχω μαζέψει, να δω Clutch και Isis και Converge και τέτοια, που ήταν το κλασσικό χρυσό εισιτήριο με αυτό το περίεργο logo, και ξαφνικά βλέπω αυτό το logo να υπάρχει πάλι στην αγορά. Και λέω ώπα, εγώ αυτή την εταιρία την ξέρω από μικρός και δεν ξέρω καν να προφέρω το όνομά της, κάτσε να στείλω ένα email. Τόσο απλά, απάντησαν ότι παιδιά σας ξέρουμε, είμαι μέσα να συνεργαστούμε. Σε κυκλοφορίες, διοργανώσεις συναυλιών και υποστήριξη περιοδείας. Οπότε μπορώ να πω ότι η Venerate είναι από τις πολύ καλές επιλογές που έχει ένα συγκρότημα στην Ελλάδα και μας έχει βοηθήσει να τρέξουμε με τις ταχύτητες που πηγαίνουμε τώρα, θα πηγαίναμε πιο αργά χωρίς αυτήν. Είναι ακριβό σπορ το να κόβεις βινύλια και να τα διανέμεις σε όλο τον κόσμο. Μπάντες σαν εμάς μας βοηθάει η Venerate με το να ασχολείται με αυτά κι εμείς να ασχολούμαστε με άλλα, να οργανώσουμε τις περιοδείες μας, να γράψουμε νέα μουσική, δεν ασχολούμαστε με τη διανομή μέσω ταχυδρομείου, να στέλνουμε κάτι στην Αυστραλία και να μας απαντάει ο παραλήπτης «Ααα έφτασε τσαλακωμένο» και να πρέπει εμείς να το διαχειριστούμε όλο (γέλια)! Οπότε ναι αυτό είναι κάτι που μας βοηθά πολύ, μας υποστηρίζει και σε θέματα merch, συμμετοχή σε φεστιβάλ όπως το New Long Fest φέτος.

Βέβαια, αν δεν υπήρχε η συνεργασία με τη Venerate, τα πράγματα θα είχαν συμβεί πάλι ακριβώς έτσι, ίσως σε άλλους χρόνους. Ο δίσκος θα είχε κυκλοφορήσει. Είμαστε τρελοί, θα βρίσκαμε τον τρόπο. Θα τα καταφέρναμε και πάλι. Είναι καλύτερο έτσι, αλλά θα τα καταφέρναμε, είμαστε πολύ ξεροκέφαλοι.

Ο Σάκης Τόλης μας είπε: «Όσο μεγαλύτερη περιοδεία, τόσο μεγαλύτερο διάστημα θα περάσεις μετά στο σπίτι σου για να επανέλθεις»

Φτάσαμε λοιπόν και στο κομμάτι έτσι το συναυλιακό που το συζητήσαμε λίγο στην αρχή. Προφανώς είναι μεγάλο κομμάτι της ζωής μιας μπάντας και μετά τη μίζερη εποχή που ήμασταν κλεισμένοι σπίτια μας. Ξεκινάτε με μια πρώτη περιοδεία στην Ευρώπη που ολοκληρώθηκε την άνοιξη μαζί με την κυκλοφορία του δίσκου και τη σημαντική θα πω εμφάνισή σας στο Αn Club που μάλλον ήταν η τελευταία σας εκεί γιατί δεν θα ξαναχωρέσουμε εκεί μέσα! Πως ήταν η εμπειρία της περιοδείας αρχικά;

Ήταν η πρώτη μας ευρωπαϊκή περιοδεία. Άρα αυτό, συνεπάγεται με τρελό ενθουσιασμό, πολλές στιγμές άγχους, αλλά το είδαμε σαν περιπέτεια. Σήμερα π.χ. κοιμάμαι στη Βουδαπέστη και τρώω σουβλάκι από το φίλο απέναντι, μέχρι να παίζουμε σε ένα πλωτό venue κάπου στο Δούναβη. Συνέβησαν πράγματα εξωπραγματικά, με πολλή κούραση βέβαια και λίγο ύπνο, πολύ όμως ενθουσιασμό. Όλα πολύ. Σε σημείο που γυρίσαμε πίσω και για τις πρώτες πέντε μέρες έλεγα αα γιατί είμαι σπίτι, γιατί δεν κοιμάμαι με τους φίλους μου; Γιατί αύριο δεν είμαι πάλι στο βαν; Δηλαδή όσο είσαι εκεί λες άντε να τελειώσει να πάνε όλα καλά και με το που γυρνάς λες τώρα που πήγαν όλοι αυτοί, γιατί είμαι σπίτι μου μόνος μου; Δηλαδή υπάρχει αυτή η εναλλαγή και όσο έχουμε μιλήσει και με ανθρώπους πιο έμπειρους από εμάς, για παράδειγμα ο Σάκης Τόλης των Rotting Christ μου είχε πει στη Θεσσαλονίκη, επειδή τον ρώτησα πάρα πολλά πράγματα, τον συναντούσα πρώτη φορά και ήμουν σε φάση «Πες μου δάσκαλε!» και γυρνάει και μου λέει «Όσο μεγαλύτερη περιοδεία, τόσο μεγαλύτερο διάστημα θα περάσεις μετά στο σπίτι σου για να επανέλθεις». Αυτή η περίοδος της ψιλο-θλίψης, διαρκεί ανάλογα με την περιοδεία σου. Οπότε έτσι πήγε και για να είμαι ειλικρινής τώρα είμαι πολύ πιο χαλαρός για την περιοδεία που πάμε την άλλη βδομάδα, αλλά έχω πλέον τη γνώση ότι κάτι στραβό θα γίνει. Κάποια στραβή θα συμβεί, επειδή είχαμε και στην πρώτη. Τώρα είμαι προετοιμασμένος. Στο τέλος της ημέρας, αυτό που μετράει περισσότερο, είναι πόσο καλά θα περάσουμε.

Τον κόσμο έξω πως τον είδατε; Το αγκαλιάζει το ελληνικό σας στοιχείο; Έχω απορία αν μπορούν να τραγουδήσουνε τις «Συμπληγάδες»!

(γέλια) "Play the Greek song!", έτσι μας λέγανε! Παίξαμε σε ακροατήρια που δεν είχαν ιδέα ποιοι είμαστε, αλλά και κάποιοι που μας ξέρανε, δηλαδή στη Σερβία στο Βελιγράδι είχαμε 100 άτομα και λέμε για ποιους έχουν έρθει όλοι αυτοί! Υπάρχει απ’ ότι φαίνεται κόσμος έξω που μας ζητάει και αυτό μας δίνει τη δυνατότητα να κλείνουμε και tour, και θα κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε. Προφανώς τις «Συμπληγάδες» δεν τις τραγουδάνε, τις μουρμουρίζουν. Τραγουδάνε το "Medea" για κάποιο λόγο.

Ε εντάξει έχει αυτό το εμβατηριακό ρεφρέν.

Ναι, και επίσης στα Βαλκάνια γουστάρουνε και το "Stara Planina", που παίρνει το όνομά του από αυτό το βουνό, το οποίο διασχίσαμε!

Πώς ήταν η εμπειρία αυτή να βρίσκεσαι ακριβώς στο σημείο για το οποίο έχεις γράψει μουσική;

Να συνειδητοποιείς ότι ΕΙΣΑΙ στο Stara Planina, αυτό ήταν τρελό! Όταν έγραφα αυτούς τους στίχους, στομ μυλαό μου εκεί ζούσαν όλα τα μυθικά πλάσματα, τα τέρατα της Βαλκανικής παράδοσης, και όταν ήμουν εκεί, ήταν τόσο όμορφο που λέω ναι, εδώ ζούνε όντως. Μίλησα και με κάτι Σέρβους και τους λέω "In my mind, this is where all the monsters live" και μου λένε "Yes! Of course!". Και λέω εντάξει, για να το λέει αυτός ο ντόπιος, κάτι θα ξέρει.

Γυρνώντας στη συναυλία της Αθήνας στο An που δεν ήταν το πρώτο της χρονιάς στην Αθήνα…

Ναι παίξαμε και στο Ilion plus όπου ήταν η πρώτη φορά που παίζαμε μαζί με τον Ορέστη στα κρουστά, θέλαμε να τον εισάγουμε στο κοινό της μπάντας προτού έρθει μαζί μας στην περιοδεία και τον ρίξουμε στα βαθιά. Κλείσαμε έτσι τον κύκλο της «Κτηνωδίας». Παίξαμε και στο Beerfest. Μέσα από αυτά τα live προωθήσαμε στην πραγματικότητα τον «Κυκεώνα» και νομίζω πως η μεγάλη προσέλευση στο live στο An, οφείλεται και σε αυτό.

Έρχεται κόσμος στις συναυλίες και ξέρουν τους στίχους απέξω. Αυτό είναι απίστευτο, δεν το έχω συνηθίσει. Δεν θέλω να το συνηθίσω και δεν ξέρω αν συνηθίζεται

Εγώ θέλω να σταθώ στο πως είναι αυτό το συναίσθημα μετάβασης από το σημείο που είσαι η ανερχόμενη μπάντα που ανοίγει για κάποιους άλλους, στο σημείο που έχει έρθει ο άλλος για να δει.

Δεν μπορώ ακριβώς να το εξηγήσω… Ωραία ερώτηση. Αν κάποιος τα κανόνιζε όλα αυτά για εμάς, τότε θα μπορούσα να αντιληφθώ την αλλαγή. Τώρα που τα κάνουμε όλα εμείς, είχα άγχος τότε αν θα έρθει κόσμος, έχω άγχος τώρα για το αν θα βγούνε κάποια έξοδα, οπότε το βλέπουμε όλο αυτό να συμβαίνει και το χαιρόμαστε μόνο την ώρα του live, εμείς σκεφτόμαστε πάμε να παλέψουμε, να κυνηγήσουμε το όνειρό μας. Δεν αισθανόμαστε ότι φτάσαμε κάπου ξαφνικά. Αυτό που τώρα μου κάνει μεγάλη εντύπωση είναι ότι κόσμος από κάτω ξέρει τα κομμάτια. Κάποτε ήξεραν τους Khirki σαν όνομα, «πάμε να τους δούμε αυτούς τους τύπους, κάτι ακούγεται γι’ αυτούς». Τώρα έρχονται και ξέρουν τους στίχους απέξω. Αυτό είναι απίστευτο, δεν το έχω συνηθίσει. Δεν θέλω να το συνηθίσω και δεν ξέρω αν συνηθίζεται. Και δεν μπορώ να το θεωρήσω και δεδομένο. Βλέπω ανθρώπους δηλαδή να τραγουδάνε π.χ. το κουπλέ του "Heart of The Sea", που είναι ένα deep track του «Κυκεώνα», δεν είναι single, δεν είναι το πρώτο κομμάτι. Και βλέπω ότι οι τύποι αυτοί είναι βαμμένοι και δεν μπορώ να το πιστέψω, είναι τρομερό. Και λέω ρε φίλε αυτοί οι στίχοι που έγραφα τότε στο γραφείο μου νύχτα, τώρα αυτός ο τύπος τους ξέρει, και δεν ξέρει εμάς προσωπικά. Αυτή είναι η σπουδαιότερη αλλαγή που έχω παρατηρήσει.

Τα φεστιβάλ κάνουν αυτό το πράγμα, σε εκθέτουν σε πολύ κόσμο με τη μία

Ακολουθεί έπειτα το καλοκαίρι λοιπόν, που είχαμε κάποια φεστιβάλ, το New Long Festival, τα Chania Rock Festival, στη Σερβία και βέβαια την εμφάνισή σας με τους Rotting Christ στη Θεσσαλονίκη. Πώς ήταν φέτος η φεστιβαλική εμπειρία που εμφανίζεστε πια και σε μια θέση πιο «βραδινή»;

Έχουμε παίξει και έξι η ώρα New Long Fest πρώτη μπάντα, και ήταν γαμάτο. Τώρα έχω πιο πολύ άγχος, μέχρι να εδραιωθείς κάπως, παλεύεις, αισθάνομαι ότι έχω κάτι να αποδείξω, κυρίως στην Αθήνα. Δηλαδή στη Θεσσαλονίκη με τους Rotting Christ ήμουν πιο χαλαρός παρόλο που ο κόσμος ήταν περισσότερος. Και το φεστιβάλ στη Σερβία ήταν τρομερό παίξαμε σε ένα βουνό. Μεγάλο το ταξίδι βέβαια γιατί πήγαμε οδικώς, για να παίξουμε 45 λεπτά ταξιδεύαμε δύο μέρες πήγαινε και δύο έλα! Αλλά ήταν φανταστικό. Τα φεστιβάλ κάνουν αυτό το πράγμα, σε εκθέτουν σε πολύ κόσμο με τη μία. Οπότε αν το live είναι ένα από τα δυνατά σου χαρτιά ή τελοσπάντων εκείνο το βράδυ παίξεις καλά, κερδίζεις πολύ κόσμο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Παίζεις μπροστά του, έρχεται μετά σου μιλάει. Και η συναυλία με τους Rotting Christ ήταν σχολείο, κυρίως γιατί μας έδωσε τη δυνατότητα να μιλήσουμε μαζί τους, είδαμε πως οργανώνουν μια τέτοιου βεληνεκούς συναυλία, το τι προετοιμασία έκαναν πριν βγούνε, κρατούσα σημειώσεις! (γέλια) Ρωτούσα συνεχώς πράγματα τον Σάκη και τον Θέμη, ήταν απίστευτα φιλικοί απέναντί μας, δείξανε δηλαδή ότι για να είσαι τόσο μεγάλος και τόσο διαχρονικός…

…δεν πρέπει να είσαι ντίβα…

Καθόλου, καθόλου. Αυτοί οι άνθρωποι είναι πραγματικά φοβεροί. Αν έλεγα ποτέ στον δεκαπεντάχρονο εαυτό μου ότι κάποια στιγμή θα παίξεις μαζί τους θα απαντούσα «τι λες τώρα μωρέ»… Οπότε αυτό ήταν φοβερό και βλέπεις και πόσο αφοσιωμένο είναι το κοινό τους μετά από 35 χρόνια πορείας. Αυτό που κράτησα από τα φεστιβάλ είναι ότι είχαμε την ευκαιρία να παίξουμε σε κοινό πάνω από χίλια άτομα. Το οποίο είναι κάτι που έπρεπε να ζήσουμε, ήταν το βάπτισμα του πυρός. Ίσως αυτά συντελούν στο live που έρχεται τώρα με Fu Manchu, έχουμε κάνει τη μελέτη μας.

Θεωρώ ότι αυτή η τόσο ζωντανή παρουσία ειδικά το καλοκαίρι τόσων συναυλιών και φεστιβάλ, είναι το αποτέλεσμα των μπαντών που έχουν οργώσει την Ελλάδα και την Ευρώπη όλα αυτά τα χρόνια

Θέλω να πάμε και σε αυτή την εμφάνιση αλλά πριν από αυτό, θέλω να σε ρωτήσω κάτι στο οποίο έχεις αναφερθεί στο παρελθόν, δηλαδή κατά πόσο υπάρχει η δύναμη της κοινότητας στη σκηνή και μεταξύ των συγκροτημάτων αλλά και του κοινού. Μετά την καραντίνα έχουμε δει πολλές πρωτοβουλίες για φεστιβάλ, νέα συγκροτήματα ή παλαιότερα που αναζοπυρώθηκαν, πώς βιώνετε στο σήμερα αυτή την τόσο ενεργή κοινότητα του ευρύτερου σκληρού ήχου της ελληνικής σκηνής;

Αυτοί που έφτιαξαν την ελληνική σκηνή έτσι όπως είναι, εδώ πρέπει να τους αναφέρω. Για να συμβεί αυτό, χωρίς να είμαι διοργανωτής για να ξέρω ακριβώς τι συνέβη, αλλά θεωρώ ότι αυτή η τόσο ζωντανή παρουσία ειδικά το καλοκαίρι τόσων συναυλιών και φεστιβάλ, είναι το αποτέλεσμα των μπαντών που έχουν οργώσει την Ελλάδα και την Ευρώπη όλα αυτά τα χρόνια. Μπάντες όπως οι Planet Of Zeus, οι Nightstalker, οι 1000mods, οι Villagers Of Ioannina City που τους γνωρίσαμε στα Χανιά, οι Vodka Juniors. Το γεγονός ότι έχουμε τόσες δυνα΄τες μπάντες που είναι ενεργές και δουλευταράδικες, νομίζω ότι αυτό είναι που ξύπνησε τους διοργανωτές στην επαρχία να κάνουν φεστιβάλ και να φέρνουν τέτοιου βεληνεκούς ονόματα. Και μακάρι να το συνεχίσουν κάθε χρόνο και να μας καλούν, είμαστε μέσα! Αυτό είναι ο λογικός κόπος όλων αυτών των μπαντών που φτιάξανε τη σκηνή όπως εμείς σήμερα την απολαμβάνουμε. Εγώ δηλαδή σήμερα μπορώ να κλείσω ένα live των Khirki στην Πάτρα, γιατί όλοι αυτοί προηγουμένως έχουν φάει το δύσκολο για να φτιαχτεί ένα venue σε κάθε πόλη. Έχω ακούσει τέτοιες ιστορίες, ότι για να κλείσεις ένα live στην επαρχία σου έφευγε η Παναγία, ενώ τώρα είναι απλό, εξ αιτίας τους.

Αυτό το μάθημα ο κόσμος το πήρε δύσκολα μέσω του Covid, δεν ξέραμε πόσο σημαντικό ήταν για εμάς, το να πηγαίνουμε σε συναυλίες, στο σινεμά, στο θέατρο

Πιστεύεις λίγο και ότι ο κόσμος το έχει ανάγκη, ότι διψάει μετά από το πόσο μας έλειψαν οι συναυλίες; Γιατί βλέπουμε πια όλα τα live να έχουνε κόσμο.

Ο Covid μας έκανε να καταλάβουμε τι σημαίνει για εμάς το live. Δεν πωλείται το hard copy υλικό όπως πουλιόταν κάποτε, δεν είμαι και υπέρ του streaming, θεωρώ ότι κάνει κακό και στους μουσικούς και στους ακροατές αλλά είναι μεγάλη κουβέντα αυτό, τελοσπάντων, ευτυχώς τα live δεν έχουν αυτό το πρόβλημα. Και χαίρομαι γι’ αυτό γιατί το να εκτίθεσαι ανάμεσα σε κόσμο και να το βιώνεις μαζί με άλλους, είναι πολύ πιο έντονη εμπειρία και από αυτή που θα σου μείνει, απ’ ότι το να ακούσεις ένα δίσκο στο σπίτι σου. Αυτό το μάθημα ο κόσμος το πήρε δύσκολα μέσω του Covid, δεν ξέραμε πόσο σημαντικό ήταν για εμάς, το να πηγαίνουμε σε συναυλίες, στο σινεμά, στο θέατρο. Αυτά είναι πράγματα που νομίζω ότι η γενιά μας εκτίμησε, επειδή τα στερήθηκε.

Γι’ αυτό και αυτές οι εκδηλώσεις όπου κι αν γίνονται, έχουν κόσμο, ειδικά στην επαρχία που μπορεί να στηριχτούν ακόμη και από παιδιά που ξέρουν μονάχα για παράδειγμα τους Iron Maiden! Δεν έχουνε κάθε μέρα τρία live κάθε Παρασκευή όπως εδώ στην Αθήνα, δεν υπάρχει αυτό το πράγμα στην επαρχία, ο κόσμος διψάει! Θέλω να πω σε όλες τις ελληνικές μπάντες εάν μπορούν να το στηρίξουν οικονομικά, να οργώσουν την Ελλάδα, ο κόσμος είναι εκεί, ψήνεται, σε κάποιες πόλεις περισσότερο από άλλες, αλλά είναι εκεί.

Εν τέλει πόσο σημαντικό είναι για μια μπάντα για να πετύχει το να δουλεύεις πολύ, και μάλιστα να δουλεύεις μάλιστα παράλληλα με την πρωινή σου δουλειά, γιατί για την Ελλάδα μιλάμε. Φτάνει το ταλέντο ή είναι αδύνατο να πετύχεις χωρίς πολλή δουλειά;

"It’s a long way to the top, if you wanna rock and roll". Δε γίνεται αλλιώς. Όσο και να σε σπρώξει ένα video clip, ένα viral Tiktok, δεν γίνεται. Τον κόσμο τον κερδίζεις πάνω στη σκηνή. Και τους συνεργάτες σου, επίσης πάνω στη σκηνή τους κερδίζεις. Εκεί ανδρώνεται η μπάντα.

Και θα ξανανέβετε σε αυτή τη σκηνή πολύ σύντομα, σε μια δεύτερη Ευρωπαϊκή περιοδεία για τη φετινή χρονιά, η οποία θα ξεκινήσει από την Αθήνα και την εμφάνισή σας με τους Fu Manchu! Πώς αισθάνεστε που θα βρεθείτε μαζί τους στη σκηνή στο πρώτο τους headline show εδώ και χρόνια;

Ήμουν λοιπόν στην εμφάνιση τους σε φεστιβάλ πριν από κάποια χρόνια, πριν τον covid, που παίξανε πριν τους 1000mods…

Έχουμε φτιάξει ένα setlist κατάλληλο για την εμφάνιση με τους Fu Manchu, δεν θα είναι το ίδιο με αυτό της υπόλοιπης περιοδείας

Λίγο ζόρικη ημέρα εκείνη βέβαια, θυμάμαι τους mods να βγαίνουν στα μαύρα και να μην μιλάνε καθόλου λόγω της πρόσφατης απώλειας του Μάκη των Mother Of Millions…

Ωωωω δεν το είχα κάνει αυτό το connection τότε, έχεις δίκιο… Καθώς η αλήθεια είναι πως με τους Mother Of Millions έχουμε αναπτύξει μια πολύ μεγάλη φιλία, αλλά κατόπιν. Αυτή η συναυλία έγινε το ’19, τότε δεν υπήρχαν καν οι Khirki. Έχεις δίκιο τώρα το συνειδητοποιώ. Εντάξει τραγικό γεγονός το συγκεκριμένο αλλά έρχονται οι Mother Of Millions με νέο δίσκο, πιστεύω ότι θα είναι δισκάρα, έχω διαβάσει και την κριτική σας, ανυπομονώ! Ο Κώστας ο κιθαρίστας των Mother of Millions συμμετέχει στο Napam studios μαζί με τους οποίους γυρίσαμε τα video clip μας (σ.σ. διαβάστε και τι έχει να μας πει ο ίδιος ο Κώστας Κωνσταντινίδης εδώ)! Ο Γιώργος ο Προκοπίου μου κάνει μαθήματα φωνητικής, με έκανε από πάνκη τραγουδιστή, όσο τελοσπάντων τραγουδιστής έγινα (γέλια)! Κάποτε έριχνα κορώνα γράμματα αν θα βραχνιάσω, τώρα δεν κλείνω, έχω μια τεχνική που τουλάχιστον δεν κλείνει η φωνή!

Θα παίξουμε λοιπόν με τους Fu Manchu. Πιστεύω αυτό θα είναι ένα τεράστιο live, και θα είναι και πάρα πολύ σημαντικό για εμάς γιατί όλη αυτή η stoner σκηνή της Αθήνας θα είναι εκεί, και γι’ αυτό το λόγο έχουμε φτιάξει ένα setlist κατάλληλο γι’ αυτή την εμφάνιση, δεν θα είναι το ίδιο με αυτό της υπόλοιπης περιοδείας, θα είναι ένα setlist της πιο rock ‘n’ roll πλευράς μας. Γιατί και οι Fu Manchu είναι stoner αλλά παίζουν και rock ‘n’ roll, είναι Καλιφορνέζοι, ξέρουν από skate, είναι τέτοιο σκηνικό. Οπότε μας δίνεται η ευκαιρία να εκτεθούμε σε αρκετό κοινό μέσω της Smoke The Fuzz που διοργανώνει τη συναυλία, είμαστε έτοιμοι και θέλουμε να πάει πάρα πολύ καλά.

Το πάμε σταδιακά, δεν κλείσαμε 30 μέρες περιοδεία με την πρώτη χωρίς να έχουμε καθόλου εμπειρία, το παίζουμε βήμα - βήμα

Μετά συνεχίζετε στο Βόλο, και βγαίνετε ξανά στην Ευρώπη!

Ναι, αυτή τη φορά συνεχίζουμε και φτάνουμε σε έναν προορισμό που ήταν στόχος εδώ και πολλά χρόνια, τη Γερμανία! Επειδή πουλάμε για κάποιο λόγο πάρα πολύ βινύλιο στη Γερμανία, έχουμε τρία shows εκεί, δύο στην Τσεχία και ένα στην Πολωνία που επίσης παίζουμε πρώτη φορά. Βγαίνουμε δηλαδή πιο πέρα από τα Βαλκάνια και την Αυστρία που είχαμε φτάσει την τελευταία φορά. Αυτή η περιοδεία, είναι λίγο μεγαλύτερη από την προηγούμενη και αυτή που προσπαθούμε να κλείσουμε για την άνοιξη του 2025 είναι ακόμη λίγο μεγαλύτερη. Το πάμε σταδιακά, δεν κλείσαμε 30 μέρες περιοδεία με την πρώτη χωρίς να έχουμε καθόλου εμπειρία, το παίζουμε βήμα - βήμα. Ελπίζω να φτάσουμε στο σημείο να περιοδεύουμε 30 μέρες σερί, δεν ξέρω αν θα το καταφέρουμε εντός του ’25, αλλά θέλω να πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα το κάνουμε.

Πραγματικά, αν το καλοσκεφτείς, το πως έχει διαμορφωθεί η μουσική βιομηχανία, είναι σαν να σου λέει από παντού, «μην το κάνεις». Δηλαδή πρέπει να είσαι τρελός για να το κάνεις

Το εύχομαι! Μου δίνεις βέβαια τώρα την ευκαιρία μιας που αναφέρθηκες στην πώληση hard copy merch και στο streaming να ρωτήσω. Είστε ένα από τα συγκροτήματα που έχω δει να αγοράζουν το merch σας δεν ξέρω σε τι μεγέθη αλλά σας στηρίζει ο κόσμος στο φυσικό φορμάτ. Με το να βρίσκεστε σε αυτή τη θέση πώς είναι από τη μεριά σας τα ψίχουλα που παίρνετε από το streaming, τα περίσσια έξοδα από τους συναυλιακούς χώρους που ζητάνε ποσοστό επί του merch, ειδικά μετά τον covid γιατί έχουμε ακούσει πολλά horror stories…

Έχεις δίκιο ότι αγοράζουν το υλικό μας. Πραγματικά, αν το καλοσκεφτείς, το πώς έχει διαμορφωθεί η μουσική βιομηχανία, είναι σαν να σου λέει από παντού, «μην το κάνεις». Δηλαδή πρέπει να είσαι τρελός για να το κάνεις. Αυτό που κάνει τις μπάντες βιώσιμες, είναι το live. Μέσω του live πουλάνε υλικό και φεύγει πολύ merch εκεί. Ακόμη και το να το δει ο άλλος μπροστά του, τον ωθεί να αγοράσει έναν δίσκο από τη συναυλία κι αυτό γιατί δεν υπάρχει πλέον το στέκι του δισκοπωλείου. Εγώ μεγάλωσα με το να πηγαίνω σε δισκοπωλεία κάθε βδομάδα, έπαιρνα cd, τα χώνευα. Είχα τη δυνατότητα να ακούω 4-8 δίσκους το μήνα, αλλά τους ήξερα απέξω. Τώρα έχω τη δυνατότητα να ακούω 1000 δίσκους τη μέρα και δεν χωνεύω ούτε έναν. Γι’ αυτό και δεν streamάρω, δεν χρησιμοποιώ πλατφόρμες για να ακούσω μουσική. Πληρώνω bandcamp, ακόμη δεν αγοράζω βινύλια αλλά θα γίνει κι αυτό. Ένας ωραίος τρόπος να χρησιμοποιείς το streaming είναι να δεις αν σου αρέσει κάτι κι αν σου αρέσει να πας να το πάρεις. Θα το χωνέψεις πολύ περισσότερο, θα δεθείς με το δίσκο. Αυτό έχουμε χάσει πλέον μέσω του streaming, δεν σου ανήκει η μουσική, έχεις άλλο δέσιμο. Να περιμένεις να αγοράσεις μια κυκλοφορία, να την πάρεις από το δισκοπωλείο, να μπεις στο μετρό, να φτάσεις σπίτι σου, να την ξετυλίξεις, να διαβάσεις τους στίχους… Ξέρεις τι έχω συνειδητοποιήσει; Πόσο σπάνιο είναι πλέον να ακούς ένα δίσκο ή να βλέπεις μια ταινία, και να μην ξέρει κανείς ότι το κάνεις. Κάποιος παρακολουθεί το stream σου. Αν ακούς ένα φυσικό προϊόν ή αν βλέπεις κάτι από φυσικό προϊόν, κανείς δεν το ξέρει! Είναι μια περίεργη σκέψη! Δεν το λέω στα πλαίσια θεωρία συνωμοσίας και «μας παρακολουθούν» αλλά είναι μια τρελή σκέψη να συνειδητοποιείς ότι μέσω του streaming ανά πάσα στιγμή ο άλλος μπορεί να δει τι ακούς ή παρακολουθείς! Κάποτε ακούγαμε δίσκους και κανείς στον κόσμο δεν ήξερε ότι τους ακούμε, πέρα από τους γείτονες (γέλια)! Τώρα κάποιος αλγόριθμος κάπου, παρακολουθεί τι ακούς. Είναι λίγο περίεργο αυτό.

Από την άλλη βέβαια είναι κι ένας τρόπος να διαφημιστείς και να προωθήσεις τη μουσική σου απευθείας. Κάποιος που είναι στην άλλη άκρη του κόσμου μπορεί να σε βρει κατευθείαν, δεν χρειάζεσαι κάποια δισκογραφική ή τεράστια διανομή για να φτάσεις στα αυτιά του. Φτάνεις ανά πάσα στιγμή, οπουδήποτε.

Τι έχει φτάσει λοιπόν στα αυτιά σου από την ελληνική σκηνή που θα πρότεινες στον κόσμο και θα έλεγες, α ναι, είναι άνθρωποι που θέλουμε να παίζουμε μαζί!

Αχα! Με τους Void Droid έχουμε σχέση έχουμε παίξει μαζί live, τους αγαπώ, όπως επίσης και με τους Hidden In The Basement από τη Λάρισα, πολύ καλά φιλαράκια και μια πολύ ωραία μπάντα από την Ξάνθη που λέγονται Dorian Shroom, επίσης μου άρεσαν πολύ. Οι Amken που παίζουν modern thrash αλλά με παραδοσιακή thrash καταβολή, δεν θα μιλήσω για τους γίγαντες που ξέρει όλος ο κόσμος. Μια παλαιότερη μπάντα που επίσης μου αρέσει είναι οι Aherusia που έχουν κι αυτοί πολύ έντονο το στοιχείο της παράδοσης, βγάζουν πολύ αυθεντικά ένα νησιώτικο στυλ. Μου αρέσουν πολύ οι Γκιντίκι, παίζουν παραδοσιακά με ροκάδικη αισθητική. Θέλω να αναφέρω και τους Θραξ Πανκς, έβγαλαν έναν πολύ ενδιαφέροντα δίσκο φέτος. Να πω και την μεγάλη μου αδυναμία, Ευρίτικη Ζυγιά λέγονται, είναι από τη Θράκη!

Όπου παραδοσιακό στοιχείο βλέπω, κάτι σου αρέσει!

Ναι! Και οι Ευρίτικη Ζυγιά παίζουν έτσι παραδοσιακά με ροκ αισθητική κατά τη γνώμη μου και ο δίσκος τους το «Ormenion», το έχω λιώσει.

Τα δικά σας μελλοντικά πλάνα πέρα από τις περιοδείες, ποια είναι;

Α μάλιστα! Στο μεσοδιάστημα των περιοδειών, να γράψουμε καινούρια κομμάτια. Έχουμε γράψει ένα καινούριο το οποίο είναι πολύ heavy, και θέλουμε να καταφέρουμε μεταξύ Οκτωβρίου και Μαρτίου να γράψουμε άλλα 3-4 κομμάτια, δηλαδή να έχουμε μισό δίσκο στην τράπεζα των τραγουδιών, αποθηκευμένο μέσα στο θησαυροφυλάκιο (γέλια), με στόχο του χρόνου τέτοια εποχή, να είναι έτοιμος νέος δίσκος. Ο οποίος θα είναι καταραμένος, ο «Κυκεώνας» γράφτηκε μέσα στην ησυχία της καραντίνας, ο επόμενος θα γραφτεί στους δρόμους! Έχουμε πει μεταξύ μας όπως είπαμε το «επικίνδυνος» και το «αγωνία» για τους προηγούμενους, τη λέξη για τον τρίτο δίσκο και με βάση αυτήν θα πορευτούμε.

Θα μου την πεις ή όχι;

Όχι (γέλια)! Βασικά, όχι τώρα!

Είμαστε μοναδικοί και όποιος καλλιτέχνης αγαπήσει τη μοναδικότητά του και δεν την ντραπεί, θα δικαιωθεί πιθανότατα

Μετά από όλα αυτά, ας κλείσουμε με κάτι που θες να μοιραστείς, και προς το κοινό και προς τις μπάντες που το προσπαθούν.

Για τις μπάντες ένα πράγμα έχω να πω: μόνο αν είστε τρελοί. Θα το κάνεις, μόνο αν είσαι τρελός. Να έχεις την τρέλα, με την καλή έννοια, τρελά αφοσιωμένος να το πω πιο σωστά. Η αφοσίωση στην τέχνη μας και το πάθος για αυτή, είναι αυτό που θα μας σώσει. Και όταν οι καλλιτέχνες δουν και βρουν αυτό που πραγματικά είναι, να μην τους τρομάξει αυτή η διαφορετικότητα που μάλλον θα συναντήσουν και να μην την καπελώσουν με είδη που προϋπάρχουν απλά επειδή έχουν δουλέψει για κάποιους άλλους στο παρελθόν. Είμαστε μοναδικοί και όποιος καλλιτέχνης αγαπήσει τη μοναδικότητά του και δεν την ντραπεί, θα δικαιωθεί πιθανότατα. Αν έχει μια ευκαιρία να πετύχει, είναι να πιστέψει στην τρελή μοναδικότητά του, την περίεργη μοναδικότητα του να την αγκαλιάσει και να τη δείξει στον κόσμο με τον καλύτερο τρόπο που μπορεί. Αυτό έσωσε εμάς.

Όσο για τον κόσμο, ανυπομονούμε να παίξουμε και να ξεκινήσουμε την περιοδεία μας με το live μαζί με τους Fu Manchu, ελπίζουμε να είναι το ιδανικό ξεκίνημα και να ζεστάνουμε το κοινό όπως πρέπει για μια μπάντα του βεληνεκούς τους. Ο ιδρώτας να έχει ξεκινήσει ήδη από εμάς, αυτό ευελπιστούμε να πετύχουμε (γέλια)!