Dimmu Borgir: «Η επιτυχία θέλει 2% ταλέντο και 98% σκληρή δουλειά»

Λύσσαξα να μπω πρώτος στα slot των συνεντεύξεων. Τα καταφέρνω. Αλλά φυσικά είμαι γκαντέμης. Μου κάθεται δουλειά. Θα τα βολέψω, σκέφτομαι. Ο Silenoz όμως αργεί να πάρει. Αργεί και άλλο.  Πρέπει σε ένα λεπτό πλέον να ανέβω σε πάνελ συνεδρίου. Με παίρνει. Του γαυγίζω αγενέστατα. Τέτοιος είμαι. Μου λέει «Να σε πάρω σε μια ώρα;». Όχι. «Σε δύο;». Όχι. «Σε τρεις;» επιμένει. «Καλά» του λέω, «πάρε ναι». Μετά από τρεις κλήσεις όπου ο ένας δεν άκουγε τον άλλον, τα καταφέρνουμε. 

Αλλά ήταν γραφτό να γίνει με τον Sven και αγαπηθήκαμε. Κάπως έτσι σε μια free style συνέντευξη μιλήσαμε για το pop culture και τη θητεία του σε γνωστό animation, την άποψή του για την ερμηνεία της δολοφονίας του Euronymous μέσα από το βιβλίο και την επερχόμενη ταινία "Lords Of Chaos", αλλά βγάλαμε και λαβράκι για το supergroup των Insidious Disease, όπως και για τις αιρετικές του απόψεις για τους Black Sabbath και για το πόσο δύσκολο είναι να είσαι επαγγελματίας μουσικός.

Έεεεελα! Τώρα με ακούς;

Χίλια συγγνώμη Sven. Όλα έχουν πάει τελείως λάθος. Συγγνώμη και για πριν, έπρεπε να τα κάνω όλα με χειρουργική ακρίβεια, είχα μάθημα και συνέδριο. Σκατά.

Όχι εγώ συγγνώμη. Καθυστέρησα. Μίσω το Skype όμως θανάσιμα. Όλα καλά εσύ τώρα;

Μια χαρά. Πάω στοίχημα ότι είσαι πτώμα όμως από τις πολλές συνεντεύξεις. Έχεις πολλές ακόμα;

Όχι είμαι OK. Μετά από αυτό θα πάω στο The Warehouse για να κάνουμε κάποια πράγματα σχετικά με την προπαραγωγή των επερχόμενων live.

Τέλεια, ας ξεκινήσουμε λοιπόν.

Πάμε.

Τι μεσολάβησε μεταξύ των δύο στούντιο κυκλοφοριών σας; Γιατί σας πήρε τόσον καιρό;

Δεν σκοπεύαμε -να σου πω την αλήθεια- για τόσο μεγάλο κενό μεταξύ των δύο δίσκων. Αν είσαι εκτός μπάντας υποθέτω μοιάζει μεγάλο το διάστημα, αλλά για εμάς δεν ήταν. Συνηθίζουμε να κάνουμε ένα διάλειμμα μετά από κάθε περιοδεία έτσι και αλλιώς, αλλά αυτό ήταν το 2014. Από το 2012 είχαμε αρχίσει να βάζουμε κάτι ιδέες κάτω. Μετά προέκυψε αυτό που κάναμε με την Ορχήστρα. Από αυτό προέκυψαν πάρα πολλές απροσδόκητες καθυστερήσεις, ειδικά με το DVD, οι οποίες ουσιαστικά δημιούργησαν άλλα δύο χρόνια αργοπορία για το στούντιο. Μετά, μερικοί από την μπάντα έκαναν παιδιά και χάσαμε άλλον έναν χρόνο από αυτό και να μη στα πολυλογώ, ο χρόνος πέταξε.

Τις τελευταίες μέρες ακούω το δίσκο συνέχεια και διάβασα στο δελτίο τύπου, το οποίο αναφέρει μεταξύ άλλων περίεργων (ήδη εδώ γελάει ο Sven), ότι με αυτό το δίσκο θα αποπειραθείτε να πείσετε όσους σας αμφισβητούσαν στο παρελθόν.

Χαχαχα, δεν προσπαθούμε να πείσουμε κανέναν. Όταν δουλεύουμε πάνω σε νέο υλικό, το πιο σημαντικό πράγμα για εμάς είναι ότι θα μπορούμε να υποστηρίξουμε και θα πιστέψουμε στη μουσική μας κατά 110%. Σου ομολογώ ότι πάντα έχουμε τους οπαδούς στο πίσω μέρος του μυαλού μας, αν σου έλεγα ότι δεν ισχύει κάτι τέτοιο θα ήμουν μεγάλος ψεύτης. Αν είμαστε εμείς όμως ικανοποιημένοι με το προϊόν, τότε πιστεύω ότι θα υπάρχουν και πολλοί άλλοι ικανοποιημένοι εκεί έξω. Το μόνο σίγουρο όμως είναι ότι δεν μπορείς να τους ικανοποιήσεις ποτέ όλους. Πάντα κάποιοι οπαδοί θα πουν «αυτό δεν είναι για εμένα» και θα ακούσουν τους παλιούς μας δίσκους. Αλλά αισθάνομαι ότι αυτό συμβαίνει με κάθε νέο μας δίσκο. Κάθε δίσκος μας με κάποιον τρόπο πολώνει τους οπαδούς. Μερικοί έχουν πολύ σκληρές αντιδράσεις, αλλά τουλάχιστον απ' ό,τι έχω καταλάβει από τις εντυπώσεις που άφησαν τα δύο single (σ.σ. η συνέντευξη είχε γίνει πριν την κυκλοφορία του "Eonian") τα πράγματα είναι καλά. Το ίδιο μου λένε και όλοι οι δημοσιογράφοι που μίλησα σήμερα.

Εγώ πάντως τον διασκεδάζω τον δίσκο, τον ακούω σήμερα όλη μέρα στον δρόμο για τη δουλειά, στον γυρισμό και τον ακούμε το βράδυ σπίτι.

Αλήθεια; Σε ευχαριστώ πολύ μαν. Αυτό σημαίνει πολλά για μένα.

Παραμένω στο δελτίο τύπου, το οποίο έχει με εισαγωγικά μια δήλωση σου, στην οποία περιγράφεις το τι αφορά ο δίσκος, αλλά για να είμαι ειλικρινής, δεν καταλαβαίνω τίποτα από όσα λες.

Χαχα, επίτηδες γίνεται αυτό. Δεν θέλω να εξηγήσω και πολλά. Τουλάχιστον ως προς το περιεχόμενο των στίχων. Αν το εξηγούσα θα έχαναν λίγο από τη μαγεία τους και τη φαντασία. Είναι πολύ μεταφυσικό άλλωστε το περιεχόμενο και αν σου έλεγα την οπτική μου θα ήταν απλά η δική μου υποκειμενική άποψη. Η ιδέα μας είναι ότι όποιος ενδιαφέρεται για τους στίχους, να δημιουργήσει τα δικά του συμπεράσματα και να βγάλει τα δικά του νοήματα, οι οποίο μαζί με τη μουσική θα δημιουργήσουν μοναδικές εικόνες στο μυαλό του ακροατή.

OK, λοιπόν. Ποιο είναι το δυνατό σημείο του δίσκου για εσένα;

Χμμ... Η ποικιλία θα έλεγα. Κάθε κομμάτι είναι δυνατό από μόνο του και κανένα τραγούδι δεν ακούγεται ίδιο με το άλλο. Για μένα τουλάχιστον. Είναι πολύ δύσκολο να μιλάς για τη δική σου τέχνη νομίζω. Δεν θέλω να την υπεραναλύω. Είναι ένα ταξίδι με αρχή και τέλος. Είναι σαν να ρωτάς έναν ζωγράφο γιατί χρησιμοποίησε το τάδε πινέλο, χαχα, μου είναι δύσκολο.

Χαχα, μη σε πιέζω, αλλά στον αντίποδα έχεις κάτι που δεν σου αρέσει καθόλου;

Χαχαχα, για να είμαι ειλικρινής, το mastering το κάναμε εδώ και έναν χρόνο και από τότε ακούω τον δίσκο ξανά και ξανά όπως είναι ολοκληρωμένος και δεν έχω κουραστεί ή χαλαστεί με κάτι. Αν υπήρχε κάτι αυτό θα ήταν το αδύναμο σημείο του δίσκου, αλλά δεν βρίσκω κάτι να σου πω. So far, so good.

Εντάξει. Μην το πάρεις τώρα στραβά αυτό που θα σου πω, γιατί μου αρέσει ο δίσκος. Αλλά στο τραγούδι "I Am Sovereign" γύρω στο πέμπτο λεπτό, δεν νομίζεις ότι υπάρχει μια ελαφρά ομοιότητα με το τραγούδι των τίτλων του Game Of Thrones.

Τι; Αλήθεια τώρα; Ακόμα δεν έχω δει τη σειρά, την κράταγα για να τη δω στην περιοδεία, αλλά τώρα μου κίνησες την περιέργεια, χαχαχα. Και ούτε ο Shagrath το έχει δει, οπότε δεν το κάναμε επίτηδες. Τώρα πρέπει να το δω άμεσα, χαχαχα.

Καλά, είμαι σίγουρος ότι δεν ήταν σκόπιμο. Ας αλλάξουμε τώρα θέμα. Είδα online ότι το ψευδώνυμο σου, το Silenoz (Σάηλενοζ), αντλεί την έμπνευσή του από την ελληνική μυθολογία και τον Διόνυσο και κάτι τέτοια. Όντως;

Ναι, πράγματι, νομίζω ότι ο Silenus (Σειληνός) ήταν συνοδοιπόρος ή γιος ή κάτι τέτοιο του Διόνυσου, δεν θυμάμαι, που του αρέσει να πίνει κρασί όλη την μέρα, έχει μπυροκοιλιά και μεγάλη κόκκινη μύτη και είναι φοβερό πόσο μοιάζει με εμένα, χαχαχα. Νομίζω ότι με τον τρόπο που εξελίχθηκα ως άνθρωπος και προσωπικότητα ο Silenus είναι πολύ ταιριαστός. Ίσως να μην είναι σύμπτωση, ποτέ δεν ξέρεις, χαχαχα.

Εξαίρετη επιλογή τότε. Δεν είχα ιδέα για την ύπαρξη αυτού του κομματιού της μυθολογίας, να σου πω την αλήθεια. Ας συνεχίσουμε λοιπόν, αν και δεν έχω προετοιμάσει καμία ερώτηση και λέω ό,τι μου έρθει.

Χαχα, μια χαρά, μου αρέσει συνέχισε.

Έβλεπα τις προάλλες το αγαπημένο μου animation όλων των εποχών, το "Metalocalypse", στο οποίο είχες έναν μικρό ρόλο εκεί.

Ναι, ναι, ναι (με πολύ ενθουσιασμό)

Είμαι τεράστιος οπαδός της σειράς, μπορείς να μου πεις λίγο γι' αυτό και έχεις ακούσει τίποτα καινούργιο από εκεί;

Πάνε τώρα κάποια χρόνια και με κάλεσε ο Brendon Smalls για κάποια voiceover σε μερικούς χαρακτήρες. Θυμάμαι ότι για έναν από αυτούς τους χαρακτήρες κατέληξα να μιλάω στην τοπική νορβηγική διάλεκτο από το χωριό που κατάγομαι, ήταν πολύ σουρεαλιστικό και φοβερό που ήμουν μέρος, έστω και για λίγο, σε κάτι τέτοιο. Βέβαια, δεν τρελαίνομαι για τα καρτούν, δεν παρακολουθώ σχεδόν καθόλου, αλλά ήταν κάτι πολύ κουλ αυτό. Οι τύποι που δημιούργησαν το "Metalocalypse" είναι φοβεροί σε αυτό που κάνουν και όσον αφορά στο extreme metal είναι απίστευτοι.

Έχουμε τίποτα νέα από το στρατόπεδο των Insidious Disease;

Ω ναι, ναι!

Για πες λοιπόν.

Μόλις τελειώσαμε τις ηχογραφήσεις για το νέο μας άλμπουμ.

Έλα ρε, αλήθεια;

Ναι, απλά περιμένουμε να βρούμε τον κατάλληλο χρόνο για να το κυκλοφορήσουμε και όπως το βλέπω θα βγει προς το τέλος της χρονιάς ή στην αρχή της επόμενης.

Τέλεια.

Ναι σε ευχαριστώ, ακούγεται γαμάτο πιστεύω.

Α, χάρηκα τώρα.

Είναι όλα έτοιμα σου λέω. Το artwork, το mastering, τα πάντα. Απλά κάθεται τώρα και περιμένει να βγει και να βγούμε και εμείς επιτέλους για περιοδεία. Είναι λίγο ειρωνικό νομίζω γιατί το προηγούμενο άλμπουμ των Insidious βγήκε την ίδια περίοδο με τον δίσκο των Dimmu Borgir και έγινε το ίδιο και τώρα, χαχαχα.

Μια και είπες περιοδεία τώρα, υπάρχουν τίποτα σχέδια για την Ελλάδα, γιατί το έχετε ξεφτιλίσει.

Πωωωω, ναι έχεις δίκιο! Παραέγινε και δεν έχω και καμία δικαιολογία να σου πω. Ελπίζω να βρεθεί λύση σύντομα. Θυμάμαι πολύ καλά τις εμφανίσεις μας στην Ελλάδα, ήταν το απόλυτο χάος, πιο πολύ στην Αθήνα, παρά στη Θεσσαλονίκη, αλλά ήταν φανταστικά και στις δύο πόλεις, φοβερές εποχές. Έχουμε τόσες εμφανίσεις προγραμματισμένες στο άμεσο μέλλον, ελπίζω κάπως να γίνει.

Αφήνοντας τις περιοδείες στην άκρη, τι επιφυλάσσει το μέλλον των Dimmu Borgir;

Αν και φαίνεται ότι όλο αυτόν τον καιρό καθόμασταν, κάναμε πολλά πράγματα στο παρασκήνιο, ειδικά σε σχέση με το επιχειρηματικό κομμάτι του συγκροτήματος. Έχουμε νέο management και τα έχουμε πάρει λίγο όλα από την αρχή. Δεν κοιτάμε και πάρα πολύ προς το μέλλον, ζούμε λίγο και για το τώρα. Είναι πιο εύκολο έτσι. Έχουμε προσδοκίες, αλλά προσπαθούμε να είμαστε ρεαλιστές και να παραμείνουμε σχετικοί στη μουσική βιομηχανία. Εγώ τώρα θέλω απλά να πάω για live να σου πω την αλήθεια, η τελευταία μας συναυλία ήταν το 2014, αισθάνομαι ότι έχει περάσει ένας αιώνας από τότε. Θα πάμε Αμερική, Ρωσία, Ιαπωνία, Αυστραλία και μετά Ευρώπη.

Άντε ρε, από το 2014 ε; Δεν αισθάνεσαι σκουριασμένος;

Ναι, αλλά δεν θέλει και πολύ να βρεις την γκρούβα σου και πάλι. Τον τελευταίο χρόνο γυμνάζομαι κιόλας μην πάθω και κανά σοκ από την ένταση των εμφανίσεων, χαχαχα.

Δεν είναι πάντα έτσι δυστυχώς, τις προάλλες είδα τους In The Woods στην Αθήνα και ήταν πολύ απογοητευτικοί. Ήταν μια πολύ συναισθηματική εμπειρία για μένα, γιατί τους λάτρευα πίσω στα '90s, αλλά ρε φίλε... Ήταν πολύ off. Σκουριασμένοι. Σαν να βλέπεις την μπάντα της γειτονιάς σου μετά από πολλά χρόνια.

Δεν τους έχω δει ζωντανά από τότε που παίξαμε μαζί στη Γερμανία το 1995. Αλλά κοίταξε να δεις. Οι In The Woods είναι ο τύπος μπάντας που αλλάζουν πολλά μέλη και όλοι έχουν τις καθημερινές πρωινές δουλειές τους και φαντάζομαι δεν υπάρχει η πολυτέλεια για καθημερινές πρόβες, ώστε να δέσει η φάση τους. Πιστεύω ότι γουστάρουν που παίζουν, αλλά σίγουρα θα έχουν υποχρεώσεις που έρχονται ως πιο σημαντικές πριν από την μπάντα. Για τους Dimmu είναι το αντίθετο. Η μπάντα έρχεται μπροστά από όλα τα άλλα. Ακόμα πιο μπροστά και από σχέσεις. Αυτό κάνει μεγάλη διαφορά.

You made it duuude! Χαχαχα, εκπληρώσατε το όνειρο του κάθε μεταλλά, χαχα.

Ναι. Αλλά δεν ήταν εύκολο. Πρέπει να κάνεις πολλές θυσίες και ο περισσότερος κόσμος δεν το καταλαβαίνει καν και λαμβάνει κάποια πράγματα σαν δεδομένα. Ο κόσμος λέει: (αλλάζει την φωνή του με κοροϊδευτικό τόνο) «Εσείς το μόνο που κάνετε είναι να παίζεται συναυλίες και να ταξιδεύετε και να περνάτε καλά και να πίνετε και μπλα μπλα» και σε έναν βαθμό είναι έτσι, αλλά ταυτόχρονα είσαι συνέχεια μακριά από την οικογένειά σου, δεν μπορείς να στεριώσεις μια σχέση, εκτός και αν είσαι τυχερός και υπάρχει τεράστια εμπιστοσύνη ανάμεσα στο ζευγάρι. Αλλά ακόμα και τότε είναι δύσκολο. Ως προς την επιτυχία που λες όμως, αυτό που έχω όμως διαπιστώσει μετά από τόσα χρόνια στη μουσική βιομηχανία είναι το εξής: Για να είσαι σε μία μπάντα επαγγελματικού επιπέδου απαιτείται 2% ταλέντο και το 98% σκληρή δουλειά, επιμονή, αίμα, δάκρυα και ιδρώτας.

Ωραίος. Μου έδωσες και το quote στο πιάτο τώρα για τη συνέντευξη.

Χαχαχα.

Ας γυρίσουμε στο pop culture και πάλι όμως. Ανυπομονώ να βγει η τελευταία ταινία του Jonas Åkerlund, το "Lords Of Chaos", γύρω από την οποία υπάρχει μεγάλη πόλωση στη metal κοινότητα. Εσένα ποια είναι η γνώμη σου περί τούτου, αν έχεις δηλαδή.

Προφανώς πρέπει να τη δω πρώτα, αλλά έχω διαβάσει μερικά τμήματα από το βιβλίο στο οποίο βασίζεται και ευθύς αμέσως διαπίστωσα ότι υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν ήταν και ακριβώς έτσι.

Αλήθεια; Για πες, για πες...

Χωρίς να το έχω διαβάσει όλο, καταλαβαίνω ότι το βιβλίο βασίζεται πολύ σε φήμες και σε μαρτυρίες που δεν είχαν ακριβώς άμεση σχέση με τα γεγονότα. Καθώς εγώ γνωρίζω πολλούς ανθρώπους, οι οποίοι ήταν άμεσα αναμεμιγμένοι σε όλα αυτά τα γεγονότα γύρω από τη δολοφονία του Euronymous κτλ, αντιλαμβάνομαι ότι δεν ήταν 100% έτσι. Αλλά η δραματοποίηση του Jonas μπορεί να βάζει τα πράγματα στη θέση τους, αλλά όπως σου είπα, ας δούμε την ταινία πρώτα.

Ακούς ή βλέπεις τίποτα καινούργιο αυτήν την περίοδο;

Λιώνω το καινούριο Judas Priest, νομίζω ότι βρίσκεται στο επίπεδο του Painkiller, χαχαχα, τόσο πολύ μου αρέσει. Αλλά καινούργιο άλλο; Χμ... Όχι τόσο. Πολύ Johnny Cash ακούω γιατί μου αρέσει πάρα πολύ η country και πολύ Sabbath.

Ε, όλοι μας πάντα.

Κοίτα όλοι γουστάρουν Ozzy και Dio, αλλά εγώ τρελαίνομαι για τον Tony Martin. Θεωρώ ότι έχει κάνει φοβερή δουλειά στο "Tyr" και το "Headless Cross".

Cozy Powell ρε Sven γι' αυτό!!!!

Χαχα! Ακριβώς! Ναι! Αυτό είναι drumming. Δεν τα χαϊδεύει. Τα σπάει.

Κι εγώ εξαιτίας του έγινα drummer.

Έλα ρε παίζεις; Δεν θα μπορούσες να έχεις καλύτερη επιρροή από τον Cozy.

Λοιπόν, δεν έχω τίποτα άλλο να σε ρωτήσω. Δεν ξέρω αν θες να προσθέσεις κάτι εσύ για το τέλος.

Ελπίζω να έχει απομείνει λίγη υπομονή στους Έλληνες φίλους μας μέχρι να έρθουμε και τους προτρέπω να αφήσουν τον νέο μας δίσκο να μπει κάτω από το πετσί τους, θέλει τον χρόνο του για να βρεις όλα τα επίπεδα του.

Ευχαριστώ Sven και συγγνώμη και πάλι για όλο το δράμα.

Κανένα πρόβλημα, ήταν ωραία συνέντευξη, σε ευχαριστώ!

Διαβάστε εδώ την κριτική του δίσκου "Eonian" απο τον Νικόλα Ρώσση.

Φωτογραφίες: Per Heimly