Dimmu Borgir, Gentihaa @ Piraeus Academy, 25/09/19

Τρου στόρυ. Η μαμά του Κωστάκη τον έσπασε κυριολεκτικά στο ξύλο όταν τον έπιασε να ακούει ένα CD με σατανάδες. Ο Κωστάκης για να μην το πετάξει μου το χάρισε και έτσι το 1996 έμαθα εγώ τους Dimmu Borgir. Έκτοτε δεν βρήκα ποτέ την ευκαιρία να ακούσω και να δω ζωντανά μία από τις αγαπημένες μπάντες της ελάχιστα τρυφερής εφηβείας μου. Μέχρι χτες.

Με συγκινητική συνέπεια ακριβώς στις 21:00 και ενώ ήδη ο ιδρώτας έτρεχε στο πρόσωπο μου από τη ζέστα, εμφανίστηκαν οι αισθητικά και ενδυματολογικά ταιριαστοί με τους headliners της βραδιάς, Gentihaa. Μέχρι την είσοδο μου στο Piraeus 117 Academy δεν τους είχα υπόψη -γιατί είμαι ρεμάλι και δεν αναρωτήθηκα αν υπάρχει support-, αλλά από την πρώτη στιγμή προσπάθησαν να κάνουν ξεκάθαρο ότι έχουν πάρει τα πράγματα πάρα πολύ στα σοβαρά και θα προσπαθήσουν για το καλύτερο. Αυτό φυσικά μόνο καλή επιρροή μπορεί να ασκεί για την εγχώρια σκηνή, αλλά αυτού του είδους ο άκρατος επαγγελματισμός στα μάτια μου τους καθιστά και πιο ευάλωτους σε μια λιγότερο επιεική κριτική από το σύνηθες.

Σίγουρα κερδίζουν πολλά αστεράκια για τον αγώνα που κατέβαλαν, αλλά η προσπάθεια μάλλον να προσεγγίσουν με πολύ πιστότητα τα τραγούδια του ντεμπούτου τους  και ο ενδεχομένως  υπερβολικός ζήλος του τραγουδιστή να κερδίσει το κοινό ίσως να μη χρειαζόταν τελικά, γιατί μάλλον έφερνε τα αντίθετα αποτελέσματα. Το γεγονός ότι υπήρχαν αρκετά προ-ηχογραφημένα πλήκτρα, αλλά και δεύτερα φωνητικά με προβλημάτισαν, διότι αρκετές φορές τελείωνε ο τραγουδιστής τη γραμμή του και ακόμα ακουγόταν από πίσω η δεύτερη φωνή να τραγουδά. Με αυτήν την αυστηρή προσήλωση τους στο tempo δυστυχώς έχαναν αρκετό από το πάθος μια ζωντανής εμφάνισης. Εκτιμώ το entertainment factor που προσπάθησαν να δώσουν, άλλωστε οι κινήσεις εντυπωσιασμού δεν ενοχλούν στα αλήθεια και κανέναν, αλλά ίσως να έδωσαν περισσότερο βάρος σε περιττές λεπτομέρειες, όπως για παράδειγμα να έχουν δίκαση στη σκηνή γιατί φυσικά φαίνεται πιο ωραία, ενώ ο ντράμμερ έπαιζε με διπέταλο, χάνοντας έτσι όμως τη συγκέντρωση τους σε πιο ουσιώδη πράγματα για ένα live. Το τελευταίο τραγούδι πάντως ήταν μια ιδανική μετάβαση για να παραδώσουν τη σκυτάλη στους Dimmu Borgir.

Κατά τη διάρκεια της αναμονής και ενώ φανταζόμουν ότι ο συλλογικός ιδρώτας του κοινού θα έχει κάνει πλέον λίμνη μπροστά στη σκηνή, εντύπωση μου έκανε ότι ο συμπαθής roadie που τοποθετούσε τα νερά δίπλα στις θέσεις όπου θα σταθούν οι Νορβηγοί, πέταξε τα μπουκαλάκια που περίσσεψαν στο κοινό. Εγώ δεν έπιασα κανένα, όπως πάντα. Αλλά αυτό που μου έκανε ακόμα πιο εντύπωση είναι ότι κόλλησε μια ταινία πάνω στην ετικέτα του εμφιαλωμένου νερού που θα έπινε ο Shagrath. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ βέβαια ποτέ κάποια ελληνική εταιρεία εμφιάλωσης να πει ποτέ ότι «Και οι Dimmu Borgir προτιμούν το νερό μας», αλλά είναι ενδεικτικό της corporate στάθμης που έχουν πλέον οι Νορβηγοί και ήθελα να μοιραστώ και την κοτσάνα μου.

Ο roadie κάνει τα τελευταία check-check-1-2-3, ο ανεμιστήρας τοποθετήθηκε στη σωστή οριζόντια θέση για να ανεμίζει το μαλλί του Shagrath και στις 22:00 ακριβώς ανεβαίνουν στη σκηνή. Με μια λιτή και απαλή κινησιολογία ο Shagrath και η παρέα του ακαριαία ξεσήκωσαν το κατάμεστο πλέον Piraeus 117 Academy. Η κάθε κίνηση των Dimmu Borgir είναι μελετημένη και προσχεδιασμένη, σχεδόν σαν χορογραφία σε κάθε τραγούδι, αλλά μετά από 25 χρόνια εμπειρίας, το παρουσιάζουν με μεγάλη φυσικότητα. Στο black metal άλλωστε με όλα τα παρελκόμενα τσουμπλέκια, το make-up και την περιρρέουσα μυθοπλασία, η γραμμή μεταξύ γελοίου και εντυπωσιακού είναι λεπτή. Οι Dimmu Borgir παρά την απόλυτα σκηνοθετημένη εμφάνιση τους, ένιωσα ότι δεν υπέπεσαν σε σφάλματα τέτοιου τύπου. Ίσως να είναι και ο μεταχρονολογημένος εφηβικός ενθουσιασμός μου βέβαια. Η αλήθεια είναι όμως, ότι υπήρχαν στιγμές όπου μια εκτελεστική διεκπεραιωτικότητα γινόταν ξεκάθαρα αισθητή, αλλά γρήγορα καλυπτόταν. Άλλωστε ο ήχος, ο οποίος από την πρώτη στιγμή ήταν εξαιρετικός και η τεχνική αρτιότητα και το ασύλληπτο δέσιμο του συγκροτήματος, δεν άφηναν περιθώρια αμφισβήτησης και γκρίνιας.

Το κοινό, έτσι και αλλιώς, έδειχνε ότι απολαμβάνει κάθε στιγμή από το live, άλλα έγινε απολύτως ξεκάθαρο ότι ο νικητής της βραδιάς ήταν το επικό "Mourning Palace". Το κοινό ξεσηκώθηκε στα αλήθεια, έπαιξε μπάλα και ένα τυπικό crowd surfing, άναψαν τα αίματα, μερικοί κιόλας ανατριχιάσαμε και νιώσαμε ότι ακόμα και στα γεράματα χαιρόμαστε και αισθανθήκαμε ότι το live τώρα ζεστάθηκε. Αλλά προς έκπληξη των περισσοτέρων, το live εκεί ακριβώς τελείωνε.

Το setlist, το οποίο γενικώς αγνοεί την πορεία του συγκροτήματος πριν το 2000, δυστυχώς, χωρίς καμία έκπληξη ήταν το ίδιο όπως και στις προηγούμενες εμφανίσεις τους και εδώ νομίζω έγκειται και το μεγαλύτερο παράπονο. 12 τραγούδια σε μία ώρα και δέκα λεπτά live, ειδικά σε μία χώρα όπου δεν έχουν εμφανιστεί εδώ και πάρα πολύ καιρό φαντάζει λίγο. Αλλά αντιλαμβάνομαι, χωρίς να θεωρώ ότι είναι δικαιολογία ότι το show είναι πολύ συγκεκριμένο, με ελάχιστα περιθώρια για αυτοσχεδιασμούς και προσθήκες.

Παρ' όλα αυτά, οι Dimmu Borgir μας πρόσφεραν με τον καλύτερο, αν και σύντομο, τρόπο τη δική τους εκδοχή νορβηγικού black metal. Να 'ναι καλά λοιπόν οι Dimmu Borgir και να 'ναι καλά και η ψυχασθενής μάμα του Κωστάκη που μου τους έμαθε.

Φωτογραφίες: Πάνος Μούρτζης