Dimmu Borgir

Οκτώ χρόνια μετά το "Abrahadabra", το οποίο δίχασε το κοινό, οι Dimmu Borgir επιστρέφουν και το μόνο σίγουρο είναι ότι θα ξανά-διχάσουν. Έτσι και αλλιώς όταν μία μπάντα γίνεται too big to fail, πάντα θα υπάρχουν αυτοί που θα πίνουν νερό (ή αίμα;) στο όνομα τους και αυτοί που θα κράζουν. Εξάλλου από την εποχή του "Enthrone Darkness Triumphant" οι θεματοφύλακες του black metal τους θεωρούσαν ντεμέκ, γιατί δεν είχαν ήχο σκατά. Τα θυμάμαι εγώ.

Αλλά ακόμα και να αποδεχτούμε ότι κάποτε υπήρξαν γνήσιοι υπερασπιστές του σκότους και του ψύχους, μπορούν να επαναλάβουν τα περασμένα «μεγαλεία»; Δεν ξέρω και πάνω από όλα δεν είναι αυτό αναγκαστικά και το ζητούμενο.

Το "Eonian" υποδορίως βουτάει βαθιά στο παρελθόν των Dimmu Borgir, καθώς μέσα από αυτό αναδύονται στοιχεία που ξεκάθαρα παραπέμπουν σε όλο το εύρος της καριέρας τους από το "Enthrone" μέχρι το "Abrahadabra".

Και όλα αυτά καταλήγουν στο μέγιστο φιλοσοφικό ερώτημα. Amstel ή Heineken;

Υπάρχουν πάντα οι γραφικοί-γευσιγνώστες που υποστηρίζουν ότι πάντα μπορούν να τις ξεχωρίζουν με κλειστά τα μάτια, αλλά ΠΑΝΤΑ μετά την τρίτη γουλιά δεν ξεχωρίζει κανείς τίποτα. Κάπως έτσι και στο "Eonian", το πείραμα μετά δεμένα μάτια θα ωθήσει πολλούς να παραδεχτούν ότι Dimmu Borgir έγραψαν τον δίσκο που δεν θα γράψουν τελικά ποτέ οι Therion.

Εν ολίγοις, οι συμφωνικές προεκτάσεις των Dimmu Borgir κάθονται και πάλι για τα καλά στο μπροστινό κάθισμα και πραγματικά υπάρχουν σημεία που ακούγονται αμιγώς συμφωνικό metal, αλλά όχι πάντα τελείως κλασικίζον ή αρκετά εμπνευσμένο (Therion φουλ λέμε ρε παιδάκι μου.)

Βέβαια, υπάρχει ποικιλομορφία. Μετά το -και καλά- χιτάκι "Interdimentional Summit" και το "Council Of Wolves And Snakes" με το ψευδό-φολκρορικό του περασματάκι, με τα οποία μας προϊδέασαν οι Dimmu, έρχεται το "Aetheric", στο οποίο μετά το blast beat της εισαγωγής, ακολουθεί ένα νευρικό riff που μαζί με δέκαταεκτα του drummer -πριν ξαναπαραδωθεί σε συμφωνικές ιαχές- με παραπέμπει προσωπικά στην επική απλότητα του "Fuel For Hatred" των Satyricon.

Υπάρχει το "Alpha Aeon Omega" με τη μελοδραματική, σχεδόν κινηματογραφική μελωδία του, η οποία θα μου ταίριαζε πολύ και στον Επαγγελματία με τον Jean Paul Belmondo, αντί για το έπος του Morricone. Τόσο δραματική είναι.

Όπως υπάρχει και το εμβατηριακό "I Am Sovereign", που στο πέμπτο του λεπτό παραπέμπει στους τίτλους του Game Of Thrones, το οποίο δεν το έχει δει όμως καθόλου o Silenoz, όπως μου ομολόγησε. Εσείς το ακούτε, ή μόνο εγώ;

Υπάρχει όμως και πιο απρόσμικτο ντιμουμπόργκικο black metal στην υπόθεση "Eonian" και αυτό το συναντάμε στο "Lightbringer", ενώ ο δίσκος κλείνει με το instrumental και προσωπικό αγαπημένο "Rite Of Passage", το οποίο μου έφερε στο προσκήνιο αναμνήσεις από την "Stormblast" εποχή, χωρίς να θυμίζει απολύτως τίποτε συγκεκριμένο από τότε. Ίσως εκεί με το πιανάκι του να με έπιασε η νοσταλγία.

Η πλάστιγγα γενικώς γέρνει περισσότερο προς την πλευρά του συμφωνικού και εις βάρος του black metal, καθώς η ορχήστρα δεν αποτελεί πια υπόβαθρο, αλλά βασική πλατφόρμα της όχι και τόσο σκοτεινής μουσικής που παίζουν πλέον οι Dimmu Borgir.

Οι Dimmu Borgir δεν μπορούν να φανούν πια ξεχωριστοί όπως στα '90s και ίσως οι νέοι φίλοι των Dimmu που θα τους γνωρίσουν μέσα από το "Eonian" να μη βιώσουν την ίδια εμπειρία με τους παλαιότερους οπαδούς των Νορβηγών, όμως κοιτώντας προς το μέλλον ο νέος δίσκος, αν και ενδεχομένως δεν αξίζει τα οκτώ χρόνια υπομονής, είναι μια απόλυτα διασκεδαστική metal εμπειρία.