Amaranthe: «Είμαστε metal, προφανώς!»

Συζητήσαμε με τον Olof Mörck για τις συνεργασίες, τη δύναμη της συνήθειας και τη σημασία της αλλαγής

Από τον Αντώνη Μαρίνη, 02/10/2020 @ 13:00

 Οι Amaranthe είναι ένα από τα πιο ιδιαίτερα σχήματα που εμφανίστηκαν και μεγάλωσαν την περασμένη, πλέον, δεκαετία στον ευρύτερο χώρο του σύγχρονου hard & heavy. Ο ήχος τους συνδυάζει ογκώδεις metal παραγωγές με μεγάλες pop μελωδίες και ηλεκτρονικά περιτυλίγματα. Το αποτέλεσμα φέρει την προσωπική τους σφραγίδα και βάζει μία διαφορετική νότα σε ένα είδος που συχνά μοιάζει να αρκείται σε επαναλήψεις γνωστών μοτίβων. Το δίδυμο που κινεί τα νήματα της μπάντας, η Elize Ryd και ο Olof Mörck, δεν δείχνουν διατεθειμένοι να χαλαρώσουν ταχύτητες. Λίγο πριν την κυκλοφορία του έκτου δίσκου τους, είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε με τον τελευταίο για το παρελθόν του με την Ελλάδα, το επόμενο βήμα στην πορεία του σεστέτου, και τον συντηρητισμό στο metal.

Amaranthe - Olof Morck  

Καλησπέρα Olof! Ελπίζω όλα να πάνε όσο καλά γίνεται εκεί στον Βορρά.

Καλησπέρα! Έχουν βελτιωθεί τα πράγματα τις τελευταίες εβδομάδες εδώ γύρω. Είμαστε ακόμα σε κάπως παράξενη κατάσταση ως μουσικοί, αλλά πέρα από αυτό καλά. Πώς είστε στην Ελλάδα;

Για να είμαι ειλικρινής τα πράγματα ήταν αρκετά καλύτερα μερικούς μήνες πίσω, αλλά μετά έπιασε καλοκαίρι στη μεσόγειο, και καταλαβαίνεις. Τι λες, πάμε σε κάτι πιο ευχάριστο;

Καταλαβαίνω απόλυτα, δυστυχώς. Πάμε!

Λοιπόν, ηχογραφείτε για πάνω από μία δεκαετία, κι ωστόσο στο "Manifest" μου ακούγεστε τόσο αποφασισμένοι όπως στο πρώτο σας EP. Πώς το καταφέρνετε;

Νιώθουμε ότι έχουμε πολλά να δώσουμε ακόμα. Περιοδεύουμε σκληρά με τους Amaranthe, συνήθως περνάμε πολύ χρόνο στο δρόμο πριν αρχίσουμε να δουλεύουμε σε νέα μουσική. Είναι δύσκολο να συγκρίνεις αυτά τα δύο, αλλά σε τελική ανάλυση η δημιουργία και η ηχογράφηση ενός δίσκου είναι μια πολύ αγαπημένη μας διαδικασία, που δεν μπορούμε να κάνουμε συχνότερα από μία φορά στον ενάμιση χρόνο. Οπότε μετά από ένα τόσο μεγάλο διάστημα, υπάρχει πάντα ενθουσιασμός για να στρωθούμε και να φτιάξουμε κάτι νέο.

Για το νέο άλμπουμ ας πούμε, είχαμε ετοιμάσει κοντά τριάντα τραγούδια πίσω στον Ιανουάριο. Μετά από αυτό βγήκαμε για περιοδεία με τους Apocalyptica και τους Sabaton, και ήταν απίστευτο να παίζουμε κάθε βράδυ σε αρένες, μπροστά σε δέκα ή δεκαπέντε χιλιάδες ανθρώπους. Επιστρέφοντας από αυτό, γράψαμε άλλα εφτά ή οχτώ νέα κομμάτια, και όλα κατέληξαν στο δίσκο. Ήταν κάτι πολύ γρήγορο και αυθόρμητο. Πάντα προσπαθούμε να κάνουμε τη μουσική μας όσο πιο ενδιαφέρουσα και πολύπλοκη γίνεται, αλλά την ίδια στιγμή θέλουμε να βγάζει συναίσθημα και ενέργεια.

Κάτι που δεν παύει να με ξαφνιάζει, είναι ότι κάθε φορά λέω πως έχετε γράψει το πιο ευθύ, επιθετικό κομμάτι ή την πιο γλυκιά μπαλάντα, και με κάθε νέο άλμπουμ το ξεπερνάτε και προσθέτετε μία διαφορετική γεύση.

Στο προηγούμενο άλμπουμ προσπαθήσαμε να κάνουμε κάτι σαν μια σύνοψη της πορείας μας. Στις δύο δουλειές πριν από αυτό είχαμε πειραματιστεί αρκετά, αλλά με το "Helix" θέλαμε να παγιώσουμε τα πράγματα κατά κάποιον τρόπο, χωρίς να σταματήσουμε να κοιτάμε μπροστά. Αυτή τη φορά δεν στοχεύαμε να πάμε σε κάτι διαφορετικό, ξέραμε πάνω σε τι θέλαμε να χτίσουμε, και θέλαμε να πάμε στο επόμενο επίπεδο. Θέλαμε κάτι πιο βαρύ, πιο μεγάλο. Από την άλλη, θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να επανεφεύρεις τον εαυτό σου. Ξέρω ότι κάποιοι σε αυτό το σημείο θα πουν ότι τα τραγούδια μας μοιάζουν μεταξύ τους. Αν όμως πιάσεις οποιονδήποτε δίσκο μας, θα δεις ότι πάντα υπάρχει ποικιλία. Αν ακούσεις μόνο τα singles θα βρεις ομοιότητες, σίγουρα, αλλά στο τέλος της ημέρας έχουμε έναν δικό μας ήχο και δεν πρόκειται να τον πετάξουμε έτσι απλά.

Δεν είναι καλό να γίνεσαι προβλέψιμος

Έχετε δοκιμάσει πράγματα και στα singles πάντως· δεν πάει και τόσος πολύς καιρός από το "Maximalism" και το "That Song".

Πράγματι! Αρκετοί είχαν ξαφνιαστεί τότε, υπήρξαν έντονες αντιδράσεις και ακούσαμε κάποια πραγματικά αρνητικά σχόλια. Πέρα από αυτά όμως, ταρακούνησε τον κόσμο. Δεν είναι καλό να γίνεσαι προβλέψιμος, όχι εντελώς τουλάχιστον. Μετά τα πρώτα δύο άλμπουμ πίστευα ότι με το "Massive Addictive" είχαμε δοκιμάσει αρκετά διαφορετικά πράγματα. Είχα ένα άγχος ότι το παρατραβήξαμε κατά κάποιον τρόπο. Ε, τότε υπήρξαν πολλοί που άρχισαν να φωνάζουν ότι ήταν ίδιο με το "The Nexus", τον δεύτερο δίσκο μας. Δεν μπόρεσα να αντισταθώ, ξέρεις, αν αυτό δεν ήταν αρκετά διαφορετικό, πού να ήξεραν τι τους περίμενε. Με το "That Song" τρελάθηκαν όλοι. [Γέλια] Σε κάθε περίπτωση, είναι ωραίο κάποιες φορές να δοκιμάζεις κάτι διαφορετικό.

Σε κάπως μικρότερη κλίμακα, κάνατε κάτι αντίστοιχο και τώρα με την απουσία αντρικών φωνητικών και τη Noora (Louhimo) στο "Stronger". Πώς έγινε αυτή η συνεργασία;

Μέχρι στιγμής έχουν περάσει πέντε διαφορετικές φωνές από τη μπάντα, οπότε έχουμε αρχίσει πλέον να προσαρμοζόμαστε ευκολότερα στο πώς μπορούμε να βάλουμε ένα νέο τραγουδιστή ή μια νέα τραγουδίστρια στο παιχνίδι μας. Με τη Noora γνωριζόμαστε πολύ καιρό, δεν είμαστε πολύ κοντινοί φίλοι ή κάτι τέτοιο, αλλά πάντα βρισκόμαστε σε φεστιβάλ και συναυλίες, και θεωρώ ότι είναι ανάμεσα στις καλύτερες metal τραγουδίστριες αυτή τη στιγμή. Είναι φανταστική, και ήταν να βγούμε μαζί για περιοδεία στην Αμερική φέτος, που προφανώς ακυρώθηκε, αλλά όπως και να 'χει θέλαμε να κάνουμε αυτή τη συνεργασία. Είναι κάτι όμορφο μεταξύ φίλων, και τώρα απλά ελπίζουμε κάποια στιγμή να γίνει και η περιοδεία.

Κάποιες φορές ο κόσμος απλά θέλει να γκρινιάξει

Ακούγοντας τον δίσκο έμεινα με την εντύπωση ότι αυτή τη φορά συμμετείχε περισσότερο και ο Nils (Molin).

Είσαι απολύτως σωστός. Δεν το παρατηρούν όλοι αυτό, και οφείλω να πω σε αυτό το σημείο ότι ο Nils είναι απίστευτος. Έχει τρομερή φωνή και είμαστε πολύ χαρούμενοι που ήθελε να γίνει μέλος της μπάντας πίσω στο 2017. Στον προηγούμενο δίσκο ήταν κάπως παράξενη η κατάσταση, δεν ξέραμε πραγματικά το στυλ του, δεν ξέραμε πώς να γράψουμε τις γραμμές του. Μας ξάφνιασε πολύ θετικά τότε· πήρε κάποιες από τις γραμμές της Elize (Ryd), κάποιες pop-ish και πολύ μοντέρνες γραμμές, και όταν τις τραγούδησε τις έκανε να ακουστούν πιο κοντά στο κλασικό rock και το metal.

Ήταν πολύ σημαντικό για εμάς να συμμετάσχει περισσότερο αυτή τη φορά. Νομίζω ότι κάποιες φορές ο κόσμος έχει συνηθίσει να ακούει μόνο την Elize στα ρεφραίν και δεν συνειδητοποιεί ότι ο Nils είναι εκεί. Ακόμα και στο "Viral", το πρώτο single που βγάλαμε, υπήρχαν κάποιοι που έλεγαν ότι δεν ακούγεται καθαρά. Που αν δεις τη μίξη, τα μικρόφωνα είναι ακριβώς στο ίδιο επίπεδο. Κάποιες φορές ο κόσμος απλά θέλει να γκρινιάξει. Από την άλλη βέβαια είναι έτοιμο το κλιπ του "Archangel" (σσ: ανέβηκε λίγο μετά τη συνέντευξη), στο οποίο δεν γίνεται να μην παραδεχτείς ότι είναι μπροστά.

Amaranthe

Εξαιρετική επιλογή, είναι φανταστικό τραγούδι! Μου άφησε μια power metal αίσθηση, δεν ξέρω αν συμφωνείς.

Απολύτως, έχει και κάτι από symphonic! Αυτό είναι κάτι που αποφεύγαμε συνειδητά, τις power metal και πιο κλασικές επιρροές, καθώς όταν ξεκινούσαμε τους Amaranthe ήμουν ήδη για μια δεκαετία στον χώρο του power με τους Dragonland, θέλαμε να αποφύγουμε το όποιο μπέρδεμα. Πλέον όμως πιστεύω ότι το έχουμε ξεπεράσει αυτό, είμαστε σε ένα επίπεδο που κανείς δεν μπορεί να μας πει ότι είναι κάτι που έχουμε ξανακάνει στο παρελθόν. Επίσης είναι ωραίο γιατί στιχουργικά είναι κάπως διαφορετικό για μας, στηρίζεται στο "Paradise Lost" του John Milton, δεν είναι ό,τι πιο προφανές, αλλά στο πλαίσιο του concept το τραγούδι είναι 100% Amaranthe στα μάτια μου.

Ένα μεγάλο μέρος της metal εκπαίδευσής μου το χρωστάω στους Nightrage

Μιας και γύρισες λίγο στα παλιά, τις προάλλες άκουγα το "Insidious" των Nightrage, και διαβάζοντας τις ευχαριστήριες σημειώσεις, στο δικό σου κομμάτι αναφέρεσαι στους Amaranthe· ήταν εκείνη η παράξενη στιγμή που συνειδητοποίησα πόσος καιρός έχει περάσει.

Ω ναι! Πέρασα φανταστικά με τους Nightrage, τόσο στον δρόμο όσο και γράφοντας με τα παιδιά, όλα ήταν υπέροχα. Θεωρώ ότι οφείλω πολλά στον Μάριο, που είναι ένας τρομερός κιθαρίστας, και ήταν κατά κάποιον τρόπο σαν δάσκαλος για μένα. Μου έμαθε πώς να παίζω αυτά τα πολύπλοκα riffs που γράφει, κι αυτό είναι κάτι που κουβαλάω μαζί μου από τότε. Υπάρχει σίγουρα μια ευθεία γραμμή από τους Nightrage σε αυτό που κάνω τώρα. Απλά σε ένα σημείο η κατάσταση σοβάρεψε τόσο με τους Amaranthe που έπρεπε να επιλέξω, και ήξερα ότι εδώ είμαι αναντικατάστατος. Έχω μόνο όμορφες αναμνήσεις από τότε, και πραγματικά χαίρομαι που ο Μάριος συνεχίζει να κυκλοφορεί φοβερούς δίσκους. Και ήταν πολύ ωραία που είχαμε την ευκαιρία να γυρίσουμε την Ελλάδα παίζοντας, ξέρεις, πέρα από Αθήνα και Θεσσαλονίκη, είδαμε τη Λάρισα και τη Λαμία και τόσες άλλες πόλεις...

Νομίζω ότι σας είχα πετύχει στη Λάρισα σε εκείνη την περιοδεία με τους Septicflesh, το 2009 ή το '10 πρέπει να ήταν.

Τότε πρέπει να ήταν όντως, τον Μάρτιο αν δεν κάνω λάθος, ή κάπου εκεί γύρω (σσ: τρομακτική μνήμη, ήταν τέλη Φεβρουαρίου του 2010). Ήταν πραγματικά πολύ όμορφα, οι πρώτες εμπειρίες από φεστιβάλ και σοβαρές περιοδείες που έχω, ήταν με τα παιδιά. Ένα μεγάλο μέρος της metal εκπαίδευσής μου το χρωστάω στους Nightrage.

Πίσω στο παρόν, για άλλη μια φορά δουλέψατε με τον Jacob Hansen. Τι κρύβεται πίσω από την επιτυχία αυτής της συνεργασίας;

Αν σου πω τώρα ότι την πρώτη φορά που τον γνώρισα ήταν με τους Nightrage, τι θα πεις; Ήταν τότε που ηχογραφούσαν τον τρίτο δίσκο τους, να δεις πώς τον έλεγαν... το "A New Disease Is Born"!

Έπαιζες σε εκείνο τον δίσκο;!

Α, όχι, ένα guest solo έπαιζα μόνο. Απλά ήμασταν φίλοι και ήμουν τριγύρω στο στούντιο. Τότε είδα για πρώτη φορά τον Jacob από κοντά, και η παραγωγή του με είχε ενθουσιάσει. Ήταν πολύ μοντέρνα, πολύ φρέσκια, ακριβώς αυτό που είχα στο μυαλό μου για τους Amaranthe. Στο ντεμπούτο μας πήρε μερικές εβδομάδες μέχρι να βρεθούμε στην ίδια σελίδα, γιατί ήταν πολύ διαφορετικό αυτό που προσπαθούσαμε να κάνουμε, με πολλά πλήκτρα και πολλές φωνητικές αρμονίες. Αλλά από τη στιγμή που ταιριάξαμε, είναι μια πραγματικά τέλεια συνεργασία. Δεν είναι απλά άψογος τεχνικά, αλλά μπορεί να καταλάβει τι κατεύθυνση θέλει ο καλλιτέχνης με τον οποίο συνεργάζεται. Πλέον είναι σαν το έβδομο μέλος μας.

Νωρίτερα μιλήσαμε λίγο για τους τραγουδιστές, αλλά υπάρχουν και καλεσμένοι μουσικοί στο "Crystalline", που αν δεν κάνω λάθος είναι κι αυτό κάτι που δεν είχατε ξανακάνει στο παρελθόν.

Είναι κάπως παρόμοιο βασικά· στην περιοδεία με Apocalyptica και Sabaton που λέγαμε, γίναμε καλοί φίλοι με τους Apocalyptica. Είναι μουσικοί με κλασική εκπαίδευση, κι εγώ μεγάλωσα παίζοντας αρκετή κλασική, οπότε έχουμε παρόμοιες βάσεις. Αποδείχθηκε ότι έχουμε και κάμποσα κοινά ενδιαφέροντα. Για το "Crystalline" δοκίμαζα κάποιους τσέλο ήχους στα πλήκτρα, και σκέφτηκα ότι θα ακουγόταν πολύ καλύτερα με ένα πραγματικό όργανο. Απλά τηλεφώνησα τον Perttu (Kivilaakso) και συμφώνησε αμέσως. Και για το πιάνο, σκέφτηκα ότι ήταν καλή ευκαιρία να φέρω τον Elias Holmlid από τους Dragonland, που είναι φανταστικός μουσικός και συνεργαζόμαστε εδώ και είκοσι χρόνια. Ήρθαν όλα πολύ όμορφα και φυσικά.

Είναι παράξενο να καίγεται ο κόσμος κι εσύ να ταξιδεύεις για να γράψεις ένα metal άλμπουμ

Τώρα, οι ηχογραφήσεις ξεκίνησαν την περίοδο που η όλη κατάσταση με τον ιό άρχισε να ξεφεύγει. Σας επηρέασε καθόλου όλο αυτό;

Ήταν κάπως περίεργη η όλη κατάσταση, για να είμαι ειλικρινής. Θυμάμαι πίσω στις αρχές του Μάρτη, ήμασταν στο τηλέφωνο με τον Jacob, όταν τα πράγματα άρχισαν να δυσκολεύουν. Συζητούσαμε κατά πόσο θα ήταν σωστό να ταξιδέψουμε στη Δανία για τις ηχογραφήσεις. Είναι παράξενο να καίγεται ο κόσμος κι εσύ να ταξιδεύεις για να γράψεις ένα metal άλμπουμ. Συνειδητοποιήσαμε ωστόσο ότι ήταν προτιμότερο να παραμείνουμε ενεργοί, από το να κλειστούμε σπίτια μας και να σκεφτόμαστε μόνο πώς θα πάει το όλο πράγμα. Το πρόβλημα ήταν, και ακόμα παραμένει, τεράστιο. Κάποια από τα θέματα, στιχουργικά και μουσικά, στο "Manifest" προέκυψαν κάπως σκοτεινότερα απ' ότι συνήθως, και δεν θα ξαφνιαζόμουν αν αυτό είναι αποτέλεσμα των όσων βιώνουμε τους τελευταίους μήνες.

Amaranthe

Τώρα, το επόμενο είναι λιγότερο ερώτηση και περισσότερο ένα θέμα που σας κυνηγάει καιρό και θα ήθελα την άποψή σου. Οι ταμπέλες.

Χα, το γνωστό «είναι metal οι Amaranthe»; [Γέλια]

Ακριβώς! [Γέλια] Ξέρεις, καταλαβαίνω γιατί κάποιος μπορεί να πει ότι δεν είστε, αλλά όταν είναι απλά για το true της υπόθεσης μου φαίνεται κάπως αστείο.

Η αλήθεια είναι ότι όταν ξεκινούσαμε μπορούσα κάπως να βρω κάποιο νόημα σε αυτά τα σχόλια. Υπήρχαν πολλά νέα πράγματα στον ήχο μας, πολλές pop και dance αναφορές, παράξενα πράγματα για metal. Ήταν και το πρώτο μας βίντεο, εκείνο για το "Hunger"...

Οι εκρήξεις! [Γέλια]

Πολλές εκρήξεις! [Γέλια] Είχαμε βάλει κι ένα ιδιωτικό τζετ, και την εισαγωγή με το λογότυπο της Universal, οπότε για κάποιο λόγο αρκετός κόσμος θεώρησε ότι ήμασταν κάτι που δημιουργήθηκε από κάποια πολυεθνική για να πάρει λεφτά από το μέταλ κοινό. [Πολλά γέλια] Από τότε όμως έχουν περάσει πόσα χρόνια. Είμαστε διαρκώς στο δρόμο παίζοντας συναυλίες, κοντά δέκα χρόνια πλέον, κυκλοφορούμε σταθερά νέους δίσκους και γενικά είμαστε πολύ δραστήριοι. Ανεξαρτήτως του τι πιστεύει κανείς για τη μουσική μας, οφείλει να παραδεχθεί ότι το attitude μας είναι metal. Και βασικά εκεί νιώθουμε ότι ανήκουμε (σσ: "it's where we feel at home"). Παίζουμε σε metal φεστιβάλ, βγαίνουμε για περιοδείες με metal μπάντες, και πάει λέγοντας.

Βασικά, αν ακούσεις την ίδια τη μουσική, ιδιαίτερα κιθάρα, μπάσο και ντραμς, είμαστε περισσότερο metal από πολλές μπάντες που κατά κοινή ομολογία είναι metal. Νομίζω έχει να κάνει κάπως με την οπτική του καθενός. Από τη δική μου οπτική, η όλη κουβέντα είναι κάπως χαζή, για να πω την αλήθεια. Θέλω να πω, παίζουμε πραγματικά heavy μουσική, με παραμορφωμένες κιθάρες, double bass ντραμς και κάμποσα brutal φωνητικά, είμαστε metal, προφανώς! Αν δεν φτάνουν αυτά, τι να πω! [Γέλια]

Όποιος θέλει το metal του να ακούγεται πάντα ίδιο κι απαράλλαχτο, χάνει κάτι από την ουσία του

[Γέλια] Νιώθω ότι ένα μέρος του προβλήματος για αρκετό κόσμο είναι ότι περνάτε καλά και δεν προσπαθείτε να το κρύψετε.

Αυτό ίσως να μπερδεύει λίγο ακόμα τα πράγματα, πράγματι. Η στάση μας είναι κάπως διαφορετική από τη μέση metal μπάντα, το συνηθισμένο σκοτεινό και ζοφερό (σσ: "dark and gloomy") στυλ. Το χιούμορ για κάποιο λόγο δεν είναι πολύ συνηθισμένο στο metal. Αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε είναι κάτι τελείως δικό μας. Ξέρεις, υπάρχουν τόσα σχήματα που γράφουν κατάμαυρους, καταθλιπτικούς στίχους και τα καταφέρνουν φανταστικά. Θεωρώ όμως ότι έχει ενδιαφέρον να κοιτάξεις κι από μια διαφορετική σκοπιά. Υπάρχουν περιπτώσεις που οι στίχοι μας καταπιάνονται με κάτι πραγματικά δύσκολο, αλλά προσπαθούμε να το προσεγγίσουμε με έναν πιο θετικό τρόπο, αν καταλαβαίνεις τι προσπαθώ να πω.

Σε τελική ανάλυση, το metal είναι ένα attitude· όποιος το βλέπει συντηρητικά και θέλει το metal του να ακούγεται πάντα ίδιο κι απαράλλαχτο, χάνει κάτι από την ουσία του γιατί έγινε όλο αυτό το πράγμα. Υπό αυτή την έννοια θεωρώ ότι είμαστε metal. Κάνουμε αυτό που αγαπάμε, παίζουμε όπως θέλουμε να παίξουμε, και δε μας ενδιαφέρει τι θα πει ο οποιοσδήποτε.

Και σε κάτι διαφορετικό, καθώς ετοιμάζατε τον δίσκο κάνατε κάποια ακουστικά live streams...

Κάναμε αρκετά, όντως, ιδιαίτερα όσο ήμασταν στο στούντιο. Ήταν ακόμα στις πρώτες μέρες της πανδημίας, την πρώτη περίοδο που υπήρξαν καραντίνες, τότε που δεν γίνονταν ακόμα μεγάλα streaming events. Πλέον γίνονται τρομερές δουλειές, όπως το show των Behemoth που έγινε πρόσφατα, που πραγματικά δεν έχω λόγια για να το περιγράψω. Αυτά που κάναμε εμείς ήταν σαφώς πολύ πιο μικρά, πολύ αυθόρμητα, θέλαμε απλά να δώσουμε κάτι όμορφο κι ευχάριστο στους οπαδούς μας.

Υπάρχει κανένα μεγάλο πλάνο για το άμεσο μέλλον;

Είναι κάτι που το συζητάμε αρκετά. Απλά πρέπει να βρούμε έναν σωστό τρόπο για να το κάνουμε· πιστεύω ότι θα πρέπει να κάνουμε κάτι ξεχωριστό, όχι απλά να ανεβούμε σε μια σκηνή και να παίξουμε χωρίς κοινό. Αυτό δουλεύει για κάποιες μπάντες, αλλά για εμάς που στηριζόμαστε πολύ στην αλληλεπίδραση με τον κόσμο και στο οπτικό κομμάτι, δεν ξέρω κατά πόσο κάτι τέτοιο θα ήταν αρκετό.

Λογικό μου ακούγεται. Η αλήθεια είναι ότι θα βολευόμουν και με κάτι ακουστικό. [Γέλια]

[Γέλια] Γιατί όχι! Πάντα μας άρεσαν οι ακουστικές εκδοχές που ξεφεύγουν από το πρωτότυπο. Η αλήθεια είναι πως ούτε για αυτό έχουμε κάποιο αυστηρό σχέδιο, αλλά σίγουρα θα υπάρξει κάτι στο μέλλον. Προς το παρόν έχουμε ηχογραφήσει μια ακουστική εκδοχή του "Adrenaline" από τον νέο δίσκο, που είναι περίπου flamenco, και είναι τέλεια, την αγαπάω άπειρα! Πρέπει να είναι ό,τι καλύτερο έχουμε κάνει σε αυτό το στυλ!

Τέλεια, ανυπομονώ να το ακούσω! Νομίζω ότι κάπου εδώ πρέπει να κλείσουμε Olof! Μείνετε ασφαλείς εσύ και οι δικοί σου, κι ελπίζω να τα ξαναπούμε σύντομα!

Σε ευχαριστώ πολύ Αντώνη! Ελπίζω να τα πούμε στην Ελλάδα, πάει καιρός από τότε που σας επισκέφθηκα, και θα ήταν τέλειο να κανονίσουμε επιτέλους μία συναυλία στην Αθήνα. Είναι κάτι που δεν έχει γίνει, αλλά επιβάλλεται, και σύντομα!   

  • SHARE
  • TWEET