Amaranthe

Maximalism

Spinefarm (2016)
Από τον Αντώνη Μαρίνη, 19/10/2016
Πιο pop και πιο heavy από ποτέ
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Αυτό που φαίνεται να κατάφεραν οι Amaranthe με την κυκλοφορία του "Maximalism" το θεωρώ κατόρθωμα. Δεν αναφέρομαι στο ότι είναι ο τέταρτος δίσκος τους σε έξι χρόνια, ούτε στις διαρκείς περιοδείες με ταιριαστά-αλλά-όχι-ακριβώς-ταιριαστά μεγάλα ονόματα του χώρου κι ως headliners, ή στις εκατομμύρια προβολές των βίντεο κλιπ τους στο youtube. Αναφέρομαι στον πανικό και την γκρίνια των οπαδών που μπορεί κανείς να παρατηρήσει με μια γρήγορη βόλτα στο διαδίκτυο (γενικά) και στα κοινωνικά δίκτυα (ειδικότερα).

Το γεγονός που διαχωρίζει τα συγκεκριμένα σχόλια απογοήτευσης/οργής από την τυπική γκρίνια που κατευθύνεται προς μια μπάντα που κυκλοφόρησε ένα μέτριο/αδιάφορο/κακό single/δίσκο είναι ότι οι Σκανδιναβοί ήδη από το ξεκίνημα της καριέρας τους έχουν ακούσει σχεδόν τα πάντα. Για το «μεταλικό» κοινό παραήταν pop, με γυναικεία φωνητικά, μελωδίες για mainstream και χορευτικά περάσματα. Για το ευρύ ακροατήριο παραήταν σκληροί, με brutal φωνητικά, χαμηλά κουρδίσματα και δίκασες. Έτσι, το αξιοσέβαστου μεγέθους, όχι ακριβώς συμβατικό, κοινό τους αποτελείται από όσους βρέθηκαν κάπου στη μέση και κόσμο της μίας ή της άλλης πλευράς που δεν κόλλησε στις ταμπέλες.

Κι ενώ τα εναρκτήρια "Maximize" και "Boomerang" είναι ιδανικά για να πείσουν αυτό το κοινό, με την σχεδόν trancecore προσέγγιση του πρώτου και τις υπέρ-κολλητικές μελωδίες του δεύτερου, η επιλογή του "That Song" ως πρώτο δείγμα αποδείχθηκε τολμηρή. Δεν ξέρω αν ήταν η ξεκάθαρα απλοϊκή δομή του, η προφανής stomp-clap αναφορά στο "We Will Rock You", η παραγωγή που κάνει τη Ryd να φέρνει σε Rihanna, η απουσία σκληρών φωνητικών ή συνδυασμός των παραπάνω. Σε κάθε περίπτωση, μια μεγάλη μερίδα κόσμου έτρεξε να φωνάξει «ξεπούλημα»· το οποίο, βέβαια, είναι απολαυστικά αστείο για οποιονδήποτε έχει ακούσει μισό τραγούδι των Amaranthe. Προσωπικά βρήκα αυτήν την κίνηση λογική, καθώς αφενός η full-on-pop στροφή κάποια στιγμή θα συνέβαινε, και αφετέρου έσπασε η προβλεψιμότητα των μέχρι τώρα κομματιών που χρησιμοποιούνταν για προώθηση.

Το "On The Rocks", για παράδειγμα, είναι μια απολύτως προφανής επιλογή για single, με τα sing-along σημεία και το τεράστιο ρεφρέν, και πιθανότατα δίνει μια περισσότερο αντιπροσωπευτική εικόνα του δίσκου. Ως πρώτο single, όμως, δεν θα είχε κάποια ουσιώδη διαφορά από τα προηγούμενα μη-μπαλαντοειδή single της μπάντας. Μικρά βήματα παραπέρα περιλαμβάνονται στο "Fury", το πρώτο κομμάτι τους στο οποίο ακούγονται σε όλη του τη διάρκεια brutal φωνητικά, το synth-oriented "Break Down and Cry" και το "Supersonic" με την απροειδοποίητα ιδιαίτερη γέφυρα. Σε αντίστοιχη λογική, το κλείσιμο με το "Endlessly" αφήνει μια έντονη Hollywood αίσθηση, κι ανάλογα με τα γούστα του καθενός θα ανάψει αναπτήρας ή θα πέσει cut.

Αναμφίβολα, παρά τις όποιες «καινοτομίες», το "Maximalism" είναι ένας καθαρά Amaranthe δίσκος. Οι εναλλαγές στα φωνητικά, το growled-power-metal-meets-pop ύφος, οι σήμα-κατατεθέν κιθάρες του Morck και το drumming του Sorensen, τίποτα δεν απουσιάζει. Οι pop αναφορές, ωστόσο, αυτήν τη φορά γίνονται χωρίς υποψία ντροπής, με την Elize Ryd να βγαίνει ένα (ακόμα) βήμα πιο μπροστά και το σύνολο μέχρι ενός βαθμού να ξεφεύγει από τα δεδομένα της μπάντας. Τη μια στιγμή ετοιμάζεσαι για mosh, την επόμενη χορεύεις και ένα γύρισμα παρακάτω μαζεύεις το beat από τα πατώματα.

  • SHARE
  • TWEET