Neal Morse Band: «Αν επενδύσεις χρόνο σε αυτήν τη μουσική θα το απολαύσεις περισσότερο»

Οι Randy George και Bill Hubauer μας μίλησαν για τα ενδότερα της μπάντας του Neal Morse, τα διπλά concept άλμπουμ και την progressive rock μουσική

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 21/04/2017 @ 15:15

Λίγες ώρες πριν η Neal Morse Band δώσει ένα καθηλωτικό show, παρουσιάζοντας επί σκηνής ολόκληρο το αριστουργηματικό "The Similitude Of A Dream" συναντήσαμε τους Randy George (μπάσο) και Bill Hubauer (πλήκτρα/φωνητικά) για μια ανοιχτή και εν τέλει απολαυστική συζήτηση. Από τη δημιουργική διαδικασία και τις ισορροπίες εντός της μπάντας, μέχρι τα διπλά concept άλμπουμ, το περιεχόμενο των στίχων και το status της progressive μουσικής, οι δυο σπουδαίοι αυτοί μουσικοί είχαν πολλά και ενδιαφέροντα να πουν, σε μια χορταστική συνέντευξη.

Randy George Bill Hubauer

Καταρχάς, ας μου επιτρέψετε να σας ρωτήσω τι κάνετε. Είστε κουρασμένοι;

Randy George:  Λίγο, ναι...

Bill Hubauer: Ήμουν κουρασμένος χτες. Είναι κάπως καλύτερα σήμερα. Έχουμε ρεπό αύριο.

Πόσες μέρες σας έχουν μείνει ακόμα;

R.G.: Είναι συνολικά δεκαεπτά ημερομηνίες στην Ευρώπη και μια στο Ισραήλ. Και έχω την εντύπωση πως το σημερινό είναι το πέμπτο μας show...

Μήπως όλο αυτό γίνεται κατά κάποιον τρόπο ρουτίνα για εσάς; Ξέρετε κάποιου είδους λούπα του να ξαναζείτε τα ίδια ή ακόμα νιώθετε φρέσκα τα μέρη στα οποία επιστρέφετε;

R.G.: Θα πάμε και σε κάποια καινούργια μέρη αυτήν τη φορά. Δεν έχουμε παίξει ποτέ εδώ (σ.σ.: Στο club Lido στο Βερολίνο). Έχουμε ξαναπαίξει στο Βερολίνο, αλλά ποτέ σε αυτό το venue, για παράδειγμα. Κάθε φορά που επιστρέφουμε στις ίδιες πόλεις δεν σημαίνει πως παίζουμε και στα ίδια μέρη. Υπάρχουν βέβαια και αυτά όπως το Ζ7 στη Ζυρίχη, στο οποίο παίζουμε συνέχεια και έχει γίνει κάποιου είδους σπίτι για εμάς. Και αυτό γιατί έχει όλες αυτές τις ανέσεις που χρειαζόμαστε τη δεδομένη στιγμή: πλυντήριο, ντουζιέρες κλπ. Είναι ένα βολικό μέρος για να αράζουμε, πολύ φιλικό. Από τη στιγμή που έχουμε διαθέσιμες κάποιες από τις ανέσεις που έχουμε ανάγκη, τότε είμαστε καλά.

Αλλά, νομίζω πως το αισθάνομαι φρέσκο όλο αυτό κάθε φορά γιατί έχουμε καινούργια μουσική. Οι οπαδοί έρχονται με νέο ενθουσιασμό. Το γεγονός πως κάθε φορά φέρνουμε ένα καινούριο show είναι αυτό που το αποτρέπει από το να μοιάζει μπαγιάτικο και παλιό. Το κρατάει φρέσκο. Οι άνθρωποι είναι ενθουσιασμένοι που θα ακούσουν καινούργια μουσική.

B.H.: Επίσης, δεν περιοδεύσαμε πέρσι. Πάνε δυο χρόνια από την τελευταία φορά που βρεθήκαμε εδώ. Ενάμισης χρόνος για την ακρίβεια... Οπότε, πάντα ανυπομονούμε να επιστρέφουμε.

Το συγκρότημα πέρασε μια φάση μεγάλης εμπορικής ανόδου με αυτό το άλμπουμ [...] Μπήκαμε σε λίστες με άτομα όπως ο Leonard Cohen και οι Metallica

Βλέπετε το όλο πράγμα να γίνεται μεγαλύτερο μετά από κάθε περιοδεία και κάθε δίσκο;

B.H.: Έτσι φαίνεται. Γίνεται πιο μεγάλο...

R.G.: Ω ναι! Η μπάντα η μπάντα πέρασε μια φάση μεγάλης εμπορικής ανάπτυξης με αυτόν τον δίσκο. Αυτό το άλμπουμ άνοιξε για την μπάντα γενικότερα ένα πολύ μεγαλύτερο ακροατήριο. Απασχολήσαμε πολλούς δημοσιογράφους και λάβαμε αρκετή δημοσιότητα. Είχαμε αναγνώριση από μεγαλύτερα μουσικά μέσα και από ευρύτερους μουσικούς κύκλους. Μπήκαμε σε λίστες παρέα με ονόματα όπως ο Leonard Cohen, οι Metallica και οι Monkeys και ο δίσκος έφτασε μέχρι το #7 στο Billboard, και ήταν η πρώτη φορά που είχαμε δίσκο που κατατάχθηκε σε τόσο ψηλή θέση. Οπότε, ναι, η μπάντα μεγαλώνει, το ακροατήριο μεγαλώνει, ξεπουλάμε τα εισιτήρια των συναυλιών μας, εξελίσσεται σε κάτι υπέροχο. Έχουμε κάνει sold out περισσότερα show σε αυτήν την περιοδεία από όσα όλα μαζί έως σήμερα (γέλια).

Όλο αυτό μας ανάγκασε να επαναξιολογήσω κάποια πράγματα που πρέπει να κάνουμε σε θέματα του πώς λειτουργούμε εσωτερικά. Κι αυτό γιατί απλά δεν μπορούμε να πορευτούμε με τον ίδιο τρόπο όπως τότε που δεν ήμασταν κάτι σημαντικό ως μέγεθος.

Αλλά, το να ερχόμαστε πίσω με αυτήν την παραγωγή που έχουμε σε αυτήν την περιοδεία, είναι κάποιου είδους προσαρμογή στα νέα δεδομένα. Και αυτό γιατί όταν επιστρέφουμε σε κάποια από τα ίδια μέρη, υποθέτουν πως γνωρίζουν τι θα κάνουμε και δεν αντιλαμβάνονται πως η όλη παραγωγή έχει μεγαλώσει κατά πολύ. Έτσι, ο καθένας θα πρέπει να επαναξιολογήσει τις ανάγκες, ώστε να ικανοποιήσει τα όσα χρειάζεται η παραγωγή. Νομίζω πως είναι κάτι καλό. Κάνουμε πράγματα που είναι διασκεδαστικά και κάνουν τα show μας να έχουνε διάρκεια.

Randy George

Αν και παίζετε όλοι μαζί μουσική για αρκετά χρόνια, αυτό είναι μόλις το δεύτερο άλμπουμ που κυκλοφορείτε ως οι The Neal Morse Band και είναι ένα πραγματικό αριστούργημα. Σας δημιουργεί κάποιο άγχος σχετικά με το πώς θα το ξεπεράσετε ή είναι πολύ νωρίς ακόμα να σκεφτείτε κάτι τέτοιο;

B.H.: (Γέλια) Δεν ξέρω... Νιώθω πολύ καλά για το "The Grand Experiment" και δεν σκεφτόμουν πως θα το ξεπερνούσαμε. Πιστεύω πως δεν είναι αυτός ο τρόπος που σκεφτόμαστε. Γιατί, όταν ξοδεύεις τόσο χρόνο δουλεύοντας πάνω σε έναν δίσκο, τη στιγμή που αυτό καταλήγει στα χέρια των οπαδών, εμείς είμαστε ήδη εκτός. Δεν εννοώ πως μας έχει κουράσει, απλά δεν είναι καινούργιο για εμάς πλέον. Οπότε, δεν το πολυσκεφτόμαστε. Δεν είναι πως το βιώνουμε πλέον, όπως ο καθένας που το ακούει για πρώτη φορά, οπότε δεν σκεφτόμαστε με τους ίδιους όρους.

Είμαστε πραγματικά χαρούμενοι με τον τρόπο που εξελίχτηκε... Υποθέτω πως όταν έρθει η ώρα να δουλέψουμε πάνω στον επόμενο δίσκο, ίσως θα είμαστε κάπως επηρεασμένοι με όσα κάναμε σε αυτόν, αλλά ελπίζω πως δεν θα συμβεί. Εύχομαι να μπορέσουμε να το προσεγγίσουμε με φρέσκο τρόπο και να αφήσουμε το κάθε άλμπουμ να είναι αυτό που θέλει να είναι.

Είμαστε πραγματικά στην αρχή του να ανακαλύψουμε τι πράγματα μπορούμε να κάνουμε μαζί ως μπάντα

Πόσο διαφέρει ο τρόπος που συνεργάζεστε από δίσκο σε δίσκο; Εσύ Randy παρέα με τον Mike παίζετε παρέα με τον Neal πολύ καιρό και ίσως μπορείς να δεις την εξέλιξη στον τρόπο που γράφετε/συνθέτετε. Πόσο άλλαξε, λοιπόν, αυτός ο τρόπος στο "The Similitude Of A Dream" και πώς το βλέπεις να αλλάζει στο μέλλον;

R.G.: Νομίζω πως η βασική αλλαγή είναι πως πλέον έχουμε μια δεμένη μπάντα και η οποία αποτελείται από τα σωστά πέντε άτομα. Μέχρι το 2012 όπου ήμασταν μόνο ο Neal, ο Mike και εγώ, οι τρεις μας κάναμε το ίδιο πράγμα. Τότε ο Neal θα είχε το μεγαλύτερο μέρος του υλικού έτοιμο πριν αρχίσουμε να δουλεύουμε όλοι μαζί κι εγώ με τον Mike απλά προσθέταμε τις δικές μας επιρροές, κόβαμε και γράφαμε ή τέλος πάντων κάναμε ό,τι χρειαζόταν για να γίνουν οι ιδέες άλμπουμ.

Άπαξ ο Bill και ο Eric μπήκαν στην μπάντα αποφασίσαμε πως έπρεπε να γίνουμε μια σφιχτοδεμένη φοβερή prog μηχανή, κάτι που σήμαινε να πάρουμε τους παίχτες που θα κάλυπταν όλα εκείνα τα κενά που έπρεπε να καλυφθούν. Και, φυσικά, αυτό βασίστηκε έως έναν βαθμό και σε όσα είχαμε κάνει μέχρι τότε. Τότε έγινε ξεκάθαρο πως μπορούσαμε να γράψουμε μαζί ως μπάντα και πως πλέον ήταν διαφορετικά, καθώς διαφορετικοί μουσικοί γράφανε τη μουσική. Δεν είναι μόνο η μουσική του Neal πια. Συνεργαζόμαστε και όλοι συνεισφέρουν. Τόσο ο Bill όσο και ο Eric έχουν φέρει στην μπάντα καταπληκτική συνθετική ικανότητα. Είναι και οι δυο φοβεροί παίχτες και συνθέτες. Οπότε αυτό που προσέθεσαν είναι άξιο αναφοράς. Πραγματικά τώρα ξεκινάμε να ανακαλύπτουμε τι πράγματα μπορούμε να κάνουμε μαζί. Αν μην τι άλλο, ας συνεχίσουμε απλά μαζί.

Θα συνεχίσουμε να αναπτυσσόμαστε ως μπάντα και να εξελισσόμαστε ως μια πενταμελής μπάντα που τα μέλη της συνεργάζονται και δεν υποστηρίζουν απλά τη solo δουλειά του Neal. Αν και είχαμε συγγράψει κάποιο από το υλικό παλιότερα, στην πραγματικότητα ήταν η solo δουλειά του Neal. Πλέον είμαστε μια πραγματική μπάντα, το γράψιμο έχει μοιραστεί περισσότερο ισότιμα και τώρα υπάρχουν πολλές ευκαιρίες να εξερευνήσουμε καινούργιες περιοχές.

Η μεγαλύτερη πρόκληση για τον Neal είναι να φρενάρει τη δημιουργία ενός δίσκου και να δημιουργήσει χώρο για όλους τους υπόλοιπους

B.H.: Πιστεύω πως χρειάστηκε μεγάλη αυτοσυγκράτηση από την πλευρά του Neal για να μη γράψει πάρα πολύ υλικό πριν μαζευτούμε όλοι μαζί. Θέλω να πω, προφανώς και είναι ένας καταπληκτικός συνθέτης και αν είχε έρθει με αρκετό υλικό θα ήταν δύσκολο να μην πούμε «ναι, ας δουλέψουμε πάνω σε αυτό το υλικό». Αλλά, επειδή ο Neal είναι αφοσιωμένος σε μια συνεργατική προσπάθεια, κάνει ό,τι μπορεί για να μην το κάνει (γέλια). Να μη φέρει δηλαδή πάρα πολύ υλικό, έτσι ώστε να μπορέσουμε να δουλέψουμε όλοι μαζί. Νομίζω πως η μεγαλύτερη πρόκληση για τον Neal είναι να φρενάρει τη δημιουργία ενός δίσκου και να δημιουργήσει χώρο για όλους τους υπόλοιπους. Το καταφέρνει πολύ καλά μέχρι στιγμής...

Ως καλλιτέχνης ο τρόπος που ακούς γίνεται πολύ μεροληπτικός όταν βρίσκεσαι στη δημιουργική διαδικασία. Πρέπει να αφήσεις όλες τις προκαταλήψεις, έτσι ώστε να μπορέσεις να δεχτείς πως η τελική εκδοχή είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που ίσως ήθελες να είναι

Ξέρεις, από την απέξω όλα μοιάζουν ρόδινα, σαν κομμάτια ενός παζλ, σε ό,τι έχει να κάνει με τη μουσική. Αλλά είναι πραγματικά έτσι ή υπάρχουν και στιγμές έντασης ή δημιουργικού εκνευρισμού κάποιες στιγμές; Υπάρχουν συγκρούσεις ιδεών ή μπαίνουν στη μέση οι εγωισμοί;

R.G.: Δεν νομίζω πως είναι ρεαλιστικό να πιστεύει κάποιος πως όλοι είμαστε [σ.σ.: μιμείται γυναικεία φωνή] «Ω, αυτό είναι τέλειο! Ας το κάνουμε». Η φάση είναι [σ.σ.: Παίρνει πολύ σοβαρή φωνή] «Νομίζω πως πρέπει να γίνει με αυτόν τον τρόπο, το προτιμώ με αυτόν τον τρόπο». Κάποιες φορές θα δοκιμάσουμε πράγματα αρκετές φορές και θα κάτσουμε να το ακούσουμε αντικειμενικά. Ίσως πάρει κάποιον χρόνο αυτό. Και κάποιες φορές όταν δίνεις χρόνο τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται πιο ξεκάθαρα.

Συχνά έχω ιδέες οι οποίες δεν φτάνουν μέχρι το τέλος του δίσκου. Ξεκινάμε με κάποιες από αυτές και στο τέλος απλά δεν ταιριάζουν. Από τη στιγμή που το άλμπουμ ξεκινάει να παίρνει μορφή, κάποιες από τις ιδέες απλά δεν ταιριάζουνε πλέον. Αυτό είναι κάτι το φυσικό και είναι ΟΚ. Και πιστεύω πως αυτό συμβαίνει γιατί όλοι έχουμε αυτήν τη στάση του δούνε και λαβείν. Μπορεί να μην αντικατοπτρίζει αυτό που είχα στο μυαλό μου, αλλά δεν το αφήνω να γίνει θέμα απογοήτευσης όσο αισθάνομαι πως είναι στο πλαίσιο «δίνεις κάτι παίρνεις κάτι». Γιατί ασχέτως ποια άποψη θα υπερισχύσει ξέρω πως το αποτέλεσμα θα είναι καλό.

Κάποιες φορές, ασχέτως του πώς αντιλαμβάνεσαι το τι κάνεις, μέχρι να φτάσεις στο τέλος της διαδικασίας θα πρέπει να ξεμάθεις τον τρόπο που ακούς κάτι. Γιατί, ως καλλιτέχνης ο τρόπος που ακούς γίνεται πολύ μεροληπτικός όταν βρίσκεσαι στη δημιουργική διαδικασία. Πρέπει να αφήσεις στην άκρη όλες αυτές τις προκαταλήψεις, έτσι ώστε να μπορέσει να δεχτείς πως η τελική εκδοχή είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που ίσως ήθελες να είναι. Το τι γίνεται στο τέλος είναι κατά το ήμισυ τι ήθελες να κάνεις και το άλλο ήμισυ αυτό που πραγματικά συνέβη. Πρέπει να μάθεις να ξανακούς και να δέχεσαι τους δικούς του όρους, έτσι ώστε να είσαι χαρούμενος με αυτό.

Bill Hubauer

Και αυτή είναι ακόμα μια περίπτωση δούνε και λαβείν. Είναι εύκολο να πεις «Α, δεν μου αρέσει που έκανε αυτό». Είναι εύκολο να το κάνεις, αλλά δεν νομίζω πως είναι σωστό. Νομίζω πως οι άνθρωποι τείνουν να το κάνουν γιατί είναι στη φύση τους, αλλά αν είσαι ο τύπος του ανθρώπου που μπορεί να δει το γενικότερο καλό σε κάτι, είναι εύκολο να κάνεις πίσω και να πεις «ΟΚ, ας το κάνουμε έτσι αυτό». Γιατί οι οπαδοί θα το λατρέψουν.

Έχω μάθει πως ό,τι και αν βγάλω, οι οπαδοί θα το αγαπήσουν. Αυτό που θα ακούσουν είναι αυτό που θα εκτιμήσουν τελικά. Με όποιου ιδέα εδώ κι εκεί αν το κυκλοφορήσουμε θα το αγαπήσουν, γιατί δεν έχει σημασία του ποιανού ιδέες χρησιμοποιήσαμε αλλά ο τρόπος που τους το παρουσιάζουμε. Άπαξ και τους το παρουσιάσεις τελείωσε. Μπορεί να παίξεις λίγο μαζί του στα live κάνοντας κάποιες τροποποιήσεις εδώ κι εκεί, αλλά δεν μπορείς να το ξανά-εφεύρεις. Πρέπει να κατανοήσεις πως πλέον ανήκει στους οπαδούς και στους αιώνες και έτσι πάντα συμβαίνει. Είναι αυτό που είναι. Είναι προσωπικό σου θέμα να αποφασίσεις να το δεχτείς όπως είναι αντί να κάθεσαι να εκνευρίζεσαι με αυτό που δεν είναι.

Περίπου για έναν μήνα πριν από κάθε περιοδεία πιθανόν να εξασκούμαι για τέσσερις ώρες κάθε μέρα

Παίζετε πραγματικά πάρα πολλή μουσική κάθε βράδυ, να μην αναφέρω και κάποια ειδικά event όπως το MorseFest και η πλάκα είναι πως το κάνετε να μοιάζει πολύ εύκολο. Πόσο δύσκολο είναι να φτάσει κάποιος σε αυτό το επίπεδο;

B.H.: Για εμένα είναι λίγο διαφορετικό όταν παίζω μουσική που έχω γράψει ή που έχω βοηθήσει να γραφτεί από τη μουσική που δεν έχω καμία συμμετοχή στη διαδικασία δημιουργίας της. Πέρασε αρκετό διάστημα από τη στιγμή που τελειώσαμε τον δίσκο μέχρι να βγούμε σε περιοδεία, οπότε έπρεπε να ξαναμάθω και να θυμηθώ όλα τα μέρη μου, αλλά αυτό έγινε αρκετά γρήγορα. Απλά παίρνει πολλές ώρες! Περίπου για έναν μήνα πριν από κάθε περιοδεία πιθανόν να εξασκούμαι για τέσσερις ώρες κάθε μέρα.

Το πρόβλημα με το Morsefest (γελάει) είναι πως παίζουμε έξι ώρες μουσικής, οπότε χρειάζεται έξι ώρες εξάσκηση καθημερινά! Καταλαβαίνεις ε;

Ω, ναι!... (γέλια)

Αν το καλοσκεφτείς... Πόσες ώρες πρέπει να εξασκηθείς πάνω σε ένα πολύ δύσκολο κομμάτι μουσικής πριν το παίξεις ζωντανά; Πολλαπλασίασε το επί έξι ώρες! (γέλια) Παίρνει πολύ χρόνο η όλη διαδικασία...

Αυτό το είδος μουσικής έχει τόσα επίπεδα και τόσες λεπτομέρειες, που αν είσαι πρόθυμος να επενδύσεις σε χρόνο, να το ακούσεις και να ζήσεις με τη μουσική θα το απολαύσεις περισσότερο

Σε μια άλλη συνέντευξη που έκανα χθες, ο καλλιτέχνης ανέφερε πως ποτέ δεν θα έπαιζε set μεγαλύτερης διάρκειας των 90 λεπτών, αλλά σίγουρα εσείς δεν ανήκετε σε αυτήν την κατηγορία. Παίζετε set δυόμιση ή και τριών ωρών. Δεν νιώθετε κάπως διαφορετικοί σε μια βιομηχανία που προσπαθεί να βάλει τους καλλιτέχνες σε καλούπια; Επίσης σκεφτήκατε ποτέ πως ο τρόπος που προσφέρετε περισσότερα ίσως να είναι ελκυστικός για κάποιους, αλλά αποτρεπτικός για άλλους;

B.H.: Είναι κάποιου είδους επένδυση. Σε κάθε μορφή τέχνης... Κοιτώντας πίνακες ζωγραφικής σε ένα μουσείο, αν απλά τους προσπεράσεις γρήγορα θα πεις «αυτός είναι ωραίος», «αυτός είναι όμορφος», «μου αρέσουν τα χρώματα». Δεν κοιτάς όμως πραγματικά την επιδεξιότητα. Αν σταθείς όμως και επεξεργαστείς έναν πίνακα για αρκετό διάστημα και δεις τις πινελιές και δεις όλες τις λεπτομέρειες και όλα αυτά τα πράγματα που υπάρχουν εκεί, τότε θα πάρεις μεγαλύτερη ευχαρίστηση από αυτό.

Και σκέψου πως αυτό το είδος μουσικής έχει τόσα επίπεδα και τόσες λεπτομέρειες, που αν είσαι πρόθυμος να επενδύσεις σε χρόνο, να το ακούσεις και να ζήσεις με τη μουσική θα το απολαύσεις περισσότερο. Επειδή αυτοί οι οπαδοί είναι πιο υπομονετικοί με τη μουσική, φαίνεται πως απολαμβάνουν περισσότερο τις μεγαλύτερης διάρκειας εμφανίσεις. Δεν βαριούνται. Κάποιος που δεν έχει συνηθίσει να ακούει 20λεπττα τραγούδια, ίσως μετά από 90 λεπτά να είναι έτοιμος να πάει σπίτι του.

Αλλά, νομίζω πως πάντα θα είμαστε προσεκτικοί στο να μην παίζουμε τόσο πολύ. Νομίζω πως κάποιες φορές το έχουμε παρακάνει... Θέλουμε να τους αφήνουμε να θέλουν κι άλλο και όχι να κοιτάνε το ρολόι τους πριν καν τελειώσουμε (γέλια).

Mike Portnoy

Ίσως να μην είμαι ο κατάλληλος να πω, αλλά επειδή συνήθως κάνω ένα μεγάλο ταξίδι για να σας δω, οπότε αν υπολογίσεις πως είναι ένα 10ωρο ή 12ωρο ταξίδι, ένα τρίωρης διάρκειας σετ μοιάζει να είναι το σωστό...

(Γελάει)

Αν θες να πας στα McDonalds να πάρεις ένα γρήγορο χάμπουργκερ σε φάση drive-through, κάντο! Απλά δεν είμαστε εμείς αυτό!

Μόλις κυκλοφορήσατε έναν διπλό θεματικό δίσκο. Αν μιλούσαμε πριν δέκα χρόνια ίσως κάποιος μπορούσε να ισχυριστεί πως κάτι τέτοιο είναι παρωχημένο, πολύ '70s... Αλλά στις μέρες μας όλο και περισσότερες μπάντες κινούνται προς αυτήν την κατεύθυνση. Εσείς τι πιστεύετε;

R.G.: Κατά τη γνώμη μου νομίζω πως οι mainstream ιδέες είναι η μειοψηφία. Πάντα ήταν. Απλά οι άνθρωποι τις αποδέχονται γιατί είναι το πιο εύκολο πράγμα να κάνεις και να χωνέψεις. Τα τραγούδια είναι διάρκειας τρεισήμισι λεπτών, δεν χρειάζεται να ξοδέψει κάποιος πολύ χρόνο για να ασχοληθεί μαζί τους. Δεν υπάρχει κάτι κακό σε αυτό, αν αυτό σε ικανοποιεί. Υπάρχουν όμως άνθρωποι που θέλουν να ξοδέψουν χρόνο, που θέλουν όλα τα πιάτα, θέλουν να ξεκινήσουν από το πρώτο κάποια στιγμή και να πάρουν ολόκληρο το δείπνο των επτά πιάτων. Αν θες να πας στα McDonalds να πάρεις ένα γρήγορο χάμπουργκερ σε φάση drive-through, κάντο! Απλά δεν είμαστε εμείς τέτοιοι!

B.H.: Θα προσθέσω πως αυτό που πάντα θεωρώ σημαντικό είναι πως ένας δίσκος θα πρέπει να μπορεί να «καταναλωθεί» σε ένα λογικό χρονικό διάστημα. Αν είναι μονός δίσκος, το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι ένα 80λεπτης διάρκειας άλμπουμ. Θέλω να ακούω ολόκληρους δίσκους και δεν έχω διαθέσιμα 80 λεπτά για να το κάνω. Οπότε, με 50 ή 55 λεπτά είμαι εντάξει. Όταν έπρεπε να πάρουμε την απόφαση αν θα ήταν ένα πολύ μεγάλο μονό άλμπουμ ή διπλό είπα «σας παρακαλώ ας κάνουμε δυο 50λεπτους δίσκους αντί για έναν 80λεπτο». Πιστεύω πως με το καινούργιο άλμπουμ μπορείς να ακούσεις τον πρώτο δίσκο και αργότερα να επιστρέψεις και να ακούσεις και τον δεύτερο. Και οι δυο στέκονται αυτόνομοι. Έχω πει αυτήν την ιδέα σε πολλούς ανθρώπους και οι οποίοι διαφώνησαν, αλλά για εμένα... το θέλω λίγο μικρότερο.

Οι άνθρωποι που τους αρέσει αυτού του είδους η μουσική έχουν πολύ λίγα κοινά σε σχέση με την εκκλησία και τις ιδέες περί θρησκείας. Είναι απλά άνθρωποι που αισθάνονται πράγματα σε πολύ βαθύτερο επίπεδο και βλέπουν τα πράγματα με περισσότερη λεπτομέρεια

Μετά υπάρχει και το στιχουργικό μέρος της μουσικής σας. Όλοι ξέρουμε πως ο Neal έχει έναν τρόπο να παρουσιάζει τους στίχους και συγκεκριμένα πράγματα για τα οποία γράφει. Είσαστε ΟΚ όλοι σας με αυτό; Συμφωνείτε με τον τρόπο που παρουσιάζεται;

R.G.: Αναφέρεσαι στους στίχους του περί πίστης;

Ναι...

R.G.: Σίγουρα! Όλοι μας συμφωνούμε! Είμαστε όλοι χριστιανοί. Αλλά, πιθανόν έχουμε διαφορετική οπτική σε αυτό απ' ό,τι οι άνθρωποι πιστεύουν. Όταν οι άνθρωποι το ακούν και σκέφτονται: «Χριστιανοί; Είναι Χριστιανοί; Α, δεν θέλω κήρυγμα», το καταλαβαίνω. Αυτά είναι στερεότυπα και υπάρχουν πολλά τέτοια στον κόσμο και τον καταστρέφουν, γιατί αυτό απέχει πάρα πολύ απ' ό,τι πραγματικά σημαίνει. Οι άνθρωποι που τους αρέσει αυτού του είδους η μουσική έχουν πολύ λίγα κοινά σε σχέση με την εκκλησία και τις ιδέες περί θρησκείας. Είναι απλά άνθρωποι που αισθάνονται πράγματα σε πολύ βαθύτερο επίπεδο και βλέπουν τα πράγματα με περισσότερη λεπτομέρεια.

Το οποίο είναι ακριβώς ο λόγος που είμαστε το είδος του καλλιτέχνη που οι άνθρωποι που τους αρέσει αυτό που κάνουμε θα ξοδέψουν χρόνο κοιτώντας τους πίνακές μας και θα τους αναλύσουν. Αντί να είναι στη φάση [σ.σ.: μιμείται πάλι γυναικεία φωνή] «Α, κοίτα τις φωτογραφίες μας» και εγώ να κοιτάζω σε στυλ  [σ.σ.: προσποιείται πως κοιτάει γρήγορα φωτογραφίες στο κινητό του] «Α, ωραία! Cool» και δεν δίνω πολύ χρόνο παρατηρώντας τες...

Για εμάς η μουσική είναι το επίκεντρο. Αν έχεις έρθει να μας δεις, θα πρέπει να εστιάσεις στη μουσική

Ο κόσμος αντιμετωπίζει έτσι και τη μουσική. «Ω, είναι ωραία, αλλά δεν θέλω να δώσω πολύ από τον χρόνο μου κοιτώντας και αναλύοντάς την, ούτε θέλω να δώσω μεγάλη προσοχή». Αν η μουσική είναι απλά ο τρόπος να σου παρέχει κάποιου είδους διάθεση, τότε η προσοχή μου θα είναι στραμμένη αλλού, γιατί η μουσική θα είναι υποπροϊόν στην όλη φάση.

Για εμάς η μουσική είναι το επίκεντρο. Και αν έχεις έρθει να μας δεις, θα πρέπει να εστιάσεις στη μουσική. Δεν είναι όπως όταν πηγαίνεις σε κάποιο πάρτι με τα φιλαράκια σου κι ενώ η μπάντα παίζει απαλές μπαλάντες εσύ μιλάς μαζί τους. Αυτό δεν συμβαίνει στις συναυλίες μας. Δεν είναι συνήθως αυτή η περίπτωση.

Ο κόσμος είναι ένα μεγάλο μέρος και υπάρχουν πολλοί άνθρωποι και πάντα θα κάνεις κάτι που θα έχει διαφορετική απήχηση σε διαφορετικούς τύπους ανθρώπων. Παίζουμε το είδος της μουσικής με το οποίο μεγαλώσαμε και αυτό είναι το ένα πράγμα που έχουμε κοινό. Ακούγαμε το ίδιο είδος μουσικής και το οποίο ήταν το εξής: πολυάσχολη, μεγάλα τραγούδια, θεματικοί δίσκοι...

Δεν έχω την παραμικρή ιδέα για τι πράγμα τραγουδάει η Tori Amos, αλλά ό,τι κι αν είναι αυτό, το πιστεύει. Νιώθω πως είναι σημαντικό γι' αυτήν και γι' αυτό το ευχαριστιέμαι

B.H.: Νομίζω πως έχει να κάνει με το τι σε ελκύει. Για εμένα το πιο σημαντικό πράγμα είναι ο τραγουδιστής να παθιάζεται με αυτό για το οποίο τραγουδάει. Και ξέρω πως ο Neal, όταν γράφει στίχους, τους γράφει με τέτοιον τρόπο ώστε να μπορεί να τραγουδήσει κάθε βράδυ αυτά τα τραγούδια. Γιατί το αισθάνεται...

Υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες που μου αρέσουν, όπως η Tori Amos, η πιανίστρια και τραγουδίστρια και η οποία δεν έχω την παραμικρή ιδέα για τι πράγμα τραγουδάει ,αλλά ό,τι κι αν είναι αυτό, το πιστεύει. Έχει τόσο πάθος στη φωνή της! Και παρόλο που δεν καταλαβαίνω για τι τραγουδάει, νιώθω πως είναι σημαντικό γι' αυτήν και υπάρχει πάθος και γι' αυτό το ευχαριστιέμαι.

Ο λόγος που έκανα την ερώτηση είναι, όπως επισήμανε και ο Randy, αυτά τα στερεότυπα που υπάρχουν ιδιαίτερα στη rock μουσική. Αν αναφέρεις σε κάποιους τον Neal Morse θα σου πουν «Έλα τώρα αλήθεια; Χριστιανική μουσική;». Όχι δεν είναι χριστιανική, είναι πνευματική μουσική...

R.G.: Ακριβώς! Υπάρχει μεγάλη διαφορά σε αυτά τα δύο! Πολύ μεγάλη διαφορά.

Θα σου πω το εξής. Το "The Similitude Of A Dream" είναι βασικά το "The Pilgrim's Progress", προέρχεται από το βιβλίο. Οπότε, οι ιδέες δεν είναι απαραίτητα πρωτότυπες. Τραγουδάμε γι' αυτά που περιέχονται στο βιβλίο, βασικά ένα μέρος του βιβλίου το οποίο είναι τεράστιο. Πριν φτιάξουμε τον δίσκο, σκεφτόμουν πως οτιδήποτε είχε σχέση με το "The Pilgrim's Progress" θα ήταν απλά βαρετό και πίστευα πως θα ήταν απαίσιο και πως ο κόσμος δεν θα ήθελε να τον ακούσει, κανένας δεν θα έδειχνε ενδιαφέρον. Γιατί, όποιος προσπάθησε να το κάνει απέτυχε παταγωδώς σε αυτό.

Παρ' όλα αυτά, ο Neal με κάποιον τρόπο κατάφερε να το κάνει συναρπαστικό! Και φρέσκο! Κάτι στο οποίο ο κόσμος συνεχώς επιστρέφει, θέλοντας να το ακούει όλο και περισσότερο. Πάρε ένα βιβλίο που είναι γραμμένο σε μια τόσο νεκρή γλώσσα και που είναι βαρετό του θανατά και κάντο συναρπαστικό. Είναι χάρισμα! Είναι ένα αληθινό χάρισμα! Αν μπορεί να το καταφέρει με ένα τέτοιο βιβλίο, φαντάσου τι άλλο μπορεί να κάνει.

Απλά έχει τον τρόπο του να εκφράζει πράγματα. Πραγματικά παρουσίασε ένα θαύμα φέρνοντας αυτό το θέμα στη ζωή σε αυτόν τον δίσκο, στιχουργικά μιλώντας. Δεν είναι κάτι το οποίο μπορείς να το αγνοήσεις, γιατί ελάχιστοι άνθρωποι θα μπορούσαν να το καταφέρουν αυτό με ένα βιβλίο όπως το "The Pilgrim's Progress".

Το καλύτερο μέρος της συναυλίας είναι οι συγκεκριμένες στιγμές που, καθώς παίζουμε, απλά αφήνομαι να παρακολουθώ το κοινό

Οπότε, ποιο τραγούδι ή μέρος του δίσκου είναι τα αγαπημένα σας;

B.H.: Είναι δύσκολο να πω...

R.G.: Δεν νομίζω πως μπορείς πραγματικά να διαλέξεις ένα και να πεις πως πρόκειται για το απόλυτα αγαπημένο σου μέρος. Νομίζω πως συνολικά είναι υπέροχο. Πραγματικά δεν είχα την ευκαιρία να ακούσω όλο το άλμπουμ, από την αρχή μέχρι το τέλος, πριν αυτό να είναι έτοιμο. Ακόμα και τότε μου πήρε κάνα δυο βδομάδες να το απορροφήσω.

Αλλά, για να απαντήσω στην ερώτησή σου, αρχικά το "The Ways Of A Fool" ήταν ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια, απλά επειδή είναι από εκείνα τα τραγούδια που πάντα ήθελα να γράψω, που πάντα πίστευα πως πρέπει να κάνουμε. Το "So Far Gone" είναι ένα τραγούδι που πιστεύω πως περικλείει τόσο πάθος και ψυχή. Οτιδήποτε όπου τα φωνητικά προσφέρουν τόσο συναίσθημα και σε τραβάνε... Υπάρχει μια στιγμή στο "The Confrontation" όπου επανερχόμαστε στο "So Far Gone" και ο Bill κάνει αυτό το πράγμα με τη φωνή του στο τέλος, είναι απλά υπέροχο. Αυτό που θέλω να πω είναι πως υπάρχουν πολλά μέρη που έχω μικρές αγαπημένες στιγμές και κομμάτια.

Σε ένα εντελώς διαφορετικό επίπεδο, ένα από τα αγαπημένα μου μέρη στον δίσκο είναι το "Breath Of Angels" και μετά η επανάληψη στο τέλος με το "Broken Sky/Long Day Reprise". Αυτό που αγαπώ τόσο πολύ είναι να παρακολουθώ το πώς το κοινό ανταποκρίνεται στο πώς το παίζει αυτό ζωντανά και τι συμβαίνει συναισθηματικά σε αυτά τα τραγούδια. Μουσικά, δεν έχουν να κάνουν με το να είναι ενθουσιώδη, φανταχτερά και τεχνικά. Έχουν να κάνουν με την απλότητα και να επιτρέπουν το συναίσθημα να ζωντανεύει σε αυτές τις στιγμές. Οτιδήποτε έκανες μαζευόταν και ξαφνικά απελευθερώνεται σε αυτά τα τραγούδια. Οπότε και αυτά είναι αγαπημένες στιγμές και δεν συμβαίνει τόσο επειδή είναι από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια, αλλά περισσότερο για την επίδραση που έχουν όταν τα παίζουμε ζωντανά. Οπότε, υπάρχουν διάφοροι τρόποι να το δεις όλο αυτό...

The Neal Morse Band

B.H.: Όταν γράφαμε, υπήρχαν στιγμές που νιώθαμε διαφορετικά συναισθήματα. Όταν αρχίσαμε να παίρνουμε τις μίξεις από τον Rich [σ.σ.: Rich Mouser, παραγωγός και μηχανικός ήχου], την πρώτη φορά που άκουσα το "So Far Gone" όταν ο Neal επιστρέφει και τραγουδάει το μέρος του "Makes No Sense" καθόμουν με κάποιους φίλους που μιλούσαν και έβαλα να το ακούσω με τα ακουστικά... και άρχισα να κλαίω! Και μετά προσπάθησα να δω αν είχαν καταλάβει πως καθόμουν εκεί και έκλαιγα χωρίς λόγο... (γέλια). Καταλαβαίνεις, είναι κάτι που σε αγγίζει.

Θα συμφωνήσω με τον Randy πως το καλύτερο μέρος είναι οι στιγμές που παίζουμε ζωντανά και αφήνεσαι να παρατηρείς τον κόσμο, παρατηρώ τα πρόσωπα γιατί θέλω να βιώσουν και αυτοί το συναίσθημα σε συγκεκριμένα μέρη με τον τρόπο που ξέρω πως εγώ το βίωσα όταν τα φτιάχναμε. Συνήθως μπορώ να το αντιληφθώ και είναι πραγματικά πολύ δυνατή στιγμή. Το τέλος - το "The Broken Sky" και το "Long Day Reprise" στο τελείωμα είναι πάντα καταπληκτικά...

Απεχθάνομαι να λέω ότι το λιγότερο είναι περισσότερο, καθώς δεν είναι πάντα αλήθεια

Τι είναι το πιο σημαντικό πράγμα που φέρνει ο καθένας σας - όχι μόνο στο στούντιο - αλλά κυρίως στη σκηνή και τα οποία σας επιτρέπουν να μετατρέπετε το αποτέλεσμα σε κάτι πιο σημαντικό από τα επιμέρους μέρη του;

R.G.: Νομίζω πως αυτό που μπορώ να κάνω είναι να υποστηρίξω τη μουσική. Έχει να κάνει με το να επιτρέπεις σε όλους να ζουν μέσα στη μουσική και να «αναπνέουν» στην τελική μίξη. Πολλές μπάντες το κάνουν λάθος, γιατί δεν γνωρίζουν πώς να το κάνουν αυτό, οπότε καταλήγει ο καθένας να παίζει για τον εαυτό του. Ίσως υπάρχει κοινό που γουστάρει κάτι τέτοιο γιατί η μουσική είναι τόσο βαβουριάρικη που δεν κάνει κάποια διαφορά. Είναι μια στάση και αυτό είναι ένα εντελώς διαφορετικό πράγμα.

Σε πολλές περιπτώσεις είναι σαν να φτιάχνεις κέικ. Αν δεν έχεις όλα τα σωστά υλικά, είτε δεν θα σου φουσκώσει, είτε θα είναι απαίσιο. Αυτό έχει να κάνει με το πώς να αναμείξεις τα υλικά σωστά για να πάρεις τελικά το επιθυμητό αποτέλεσμα. Στις περισσότερες των περιπτώσεων όλα καταλήγουν στο να αφήνεις τον εαυτό σου να ακολουθήσει τη μουσική. Να μην το βλέπεις ατομικά, αλλά να το κοιτάς συνολικά. Αυτός είναι ο σωστός τρόπος για να υποστηρίξεις τη μουσική. Υπάρχουν μέρη που παίζω απλά πράγματα [σ.σ.: τραγουδάει κάποιες απλές μπασογραμμές]. Απλότητα! Πολύ απλές μπασογραμμές. Αλλά, αυτό είναι που ταιριάζει καλύτερα στη μουσική, αυτό είναι που κάνει το τραγούδι σπουδαίο. Αν ήθελα να παίξω παπάδες [σ.σ.: τραγουδάει κάποιες δυναμικές μπασογραμμές] στο τέλος θα κατέληγες να ακούς περισσότερο αυτές και δεν θα είχαμε την ίδια επίδραση.

Απεχθάνομαι να λέω ότι το λιγότερο είναι περισσότερο, καθώς δεν είναι πάντα αλήθεια. Αλλά το λιγότερο γίνεται περισσότερο, αν παίζοντας λιγότερα πράγματα επιτρέπεις να αναδειχθεί αυτό που είναι πραγματικά σημαντικό στο τραγούδι.

Τα πάντα έχουν να κάνουν με το να σιγουρευτείς πως όλα καταλήγουν στο να ακούς και να αφήνεσαι να γίνεις μέρος του συνόλου. Αν ο καθένας κάνει αυτό που υποτίθεται πως πρέπει να κάνει, το τελικό αποτέλεσμα θα είναι μεγαλύτερο από το άθροισμα των επιμέρους κομματιών του. Διότι, τότε όλα θα λειτουργούν με τον σωστό τρόπο.

Ο Mike κάνει το ίδιο πράγμα! Ποτέ δεν υπερβάλει στο παίξιμό του, εκτός και αν είναι απαραίτητο. Και δεν πιστεύω πως κανένας μας δεν το παρακάνει. Νομίζω πως όλοι μας προσπαθούμε... Προσπαθούμε! Υπάρχουν μέρη που σκέφτεσαι «πως μπορώ να το κάνω πιο ενδιαφέρον;». Αλλά στη συνέχεια συνειδητοποιείς πως παίζοντας περισσότερα πράγματα δεν θα βοηθήσει απαραίτητα, κάποιες φορές κάνοντας το απλό είναι αυτό που βοηθάει.

Είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζεις τα μέρη σου χωρίς να τα σκέφτεσαι πριν ξεκινήσει η περιοδεία, έτσι ώστε να μπορείς να επικοινωνείς στη σκηνή

Και μπορείτε όλοι σας να κάνετε επίδειξη αν θέλετε...

B.H.: Θα προσθέσω πως είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζεις καλά τα μέρη σου χωρίς να χρειάζεται να τα σκεφτείς, πριν ξεκινήσει η περιοδεία. Μόνο έτσι θα μπορείς να επικοινωνείς με τους υπόλοιπους πάνω στη σκηνή. Δεν μπορείς να επικοινωνείς με κανέναν πάνω στη σκηνή, αν το μόνο που σκέφτεσαι είναι το πώς να παίξεις τα μέρη σου. Αν κάθομαι και σκέφτομαι πως πρέπει να το κάνω και όλη μου η συγκέντρωση πάει σε αυτό, πώς είναι δυνατόν να παίξω πραγματικά μαζί με κάποιον; Χρειάζεται να είσαι πλήρως αυτοματοποιημένος και μετά κάνεις οπτική επαφή κι έχεις αυτήν την επικοινωνία.

Όλοι επικοινωνούμε και με αυτόν τον τρόπο επωφελούμαστε, αυτός είναι ο τρόπος για να πάρεις το κάτι παραπάνω από το να έχεις εμάς απλά να παίζουμε. Αν ο καθένας μας σκέφτεται αυτά που πρέπει να παίξει το αποτέλεσμα ποτέ δεν θα είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Ο μόνος τρόπος να το κάνεις μεγαλύτερο είναι όταν είσαι απελευθερωμένος και ζεις τη στιγμή με όλους τους υπόλοιπους και το μοιράζεσαι με τα υπόλοιπα παιδιά της μπάντας και με το κοινό.

Λόγω της αλλαγής στην τεχνολογία και στον κόσμο και λόγω του τρόπου με τον οποίο ήρθαν αυτές οι αλλαγές, ο κόσμος του prog κατάφερε να ακμάσει!

Ως οπαδός της prog μουσικής, νομίζω πως πολλοί άνθρωποι που γουστάρουν αυτό το είδος θεωρούν πως αυτήν τη στιγμή υπάρχουν δυο ηγέτες στη σκηνή: Ο Steven Wilson και η μπάντα του Neal Morse. Από τη δική σας πλευρά, το βλέπετε και εσείς αυτό; Και κατά δεύτερον αισθάνεστε κατά κάποιον τρόπο υπεύθυνοι να βοηθήσετε αυτό το είδος και την κοινότητα (μπάντες, οπαδούς κλπ) να μεγαλώσουν για να κατασταθεί πιο σταθερή; Νομίζω πως υπάρχει δυνατότητα να μεγαλώσει κι άλλο...

R.G.: Πιστεύω πως υπάρχουν πολλές καλές prog μπάντες για να πει κάποιος με ευκολία ποιοι είναι οι κορυφαίοι. Αυτό έχει να κάνει κυρίως με την οπτική του καθενός. Είναι κάποιος στην κορυφή επειδή προσελκύει το μεγαλύτερο κοινό; Είναι επειδή παίζουν την πιο ενδιαφέρουσα μουσική; Τι είναι αυτό ακριβώς που θεωρεί κάποιος κορυφή; Όλα έχουν λοιπόν να κάνουν με την οπτική.

Πιστεύω πως ο Neal και ο Mike μαζί έχουν μια πολύ ισχυρή προηγούμενη μουσική παρουσία. Ο Mike με τους Dream Theater και ο Neal με τους Spock's Beard και μετά μαζί που κάνανε τους Transatlantic. Οι δυο τους έχουν κάνει πάρα πολλά πράγματα και έχουν τεράστια μουσική παρουσία. Οπότε όλα αυτά καταλήγουν κατά κάποιον τρόπο και στους The Neal Morse Band.

O Steven Wilson κάνει τα δικά του πράγματα. Ο κόσμος αγαπάει αυτά που κάνει και αυτό είναι υπέροχο! Τα πάει καλά και είμαι πραγματικά πολύ χαρούμενος που ο κόσμος αντιδρά με τον τρόπο που αντιδρά στη μουσική του. Είναι ένας ταλαντούχος τύπος! Αλλά μπορώ να σκεφτώ μια ντουζίνα μπάντες εκεί έξω εξίσου καλές, εξίσου ενδιαφέρουσες και εξίσου ταλαντούχες, οι οποίες δεν εισπράττουν την ίδια αγάπη και δεν έχουν τεράστια show και πολύ μεγάλο κοινό.

Αλλά, πιστεύω πως η prog κοινότητα έχει πραγματικά μεγαλώσει πολύ. Νομίζω πως η γενιά μας στα '90s βασικά έλεγε «Ξέρεις η μουσική δεν γίνεται καλύτερη, αλλά χειρότερη». Ειδικά μετά τα '80s, το prog ήταν πεθαμένο. Πολλοί λέγανε τότε «Θέλω να γυρίσω πίσω και να παίξω αυτά που θέλω να παίξω. Βαρέθηκα αυτήν την κατάσταση. Στο διάολο όλοι! Ας κάνουμε αυτό που θέλουμε να κάνουμε».

Και έχω την εντύπωση πως και πολλοί οπαδοί σκεφτόντουσαν με παρόμοιο τρόπο. Ήταν σε φάση «Ω επιτέλους, κάποιος κάνει κάτι που αγαπώ». Δεν χρειαζόταν να συμβιβαστούν με τους Pearl Jam ή τους Dave Matthews Band, οι οποίοι είμαι σίγουρος πως είναι πολύ καλοί για το είδος τους, αλλά δεν είναι prog. Δεν είναι αυτό το οποίο ήθελαν οι οπαδοί που μεγάλωσαν με Yes, Genesis, Gentle Giant ή Rush. Οπότε, πιστεύω πως έχεις μια γενιά ανθρώπων οι οποίοι μεγάλωσαν και ενηλικιώθηκαν λέγοντας «μπορούμε να αποκτήσουμε τον έλεγχο και μπορούμε να το κάνουμε όλο αυτό».

Η συγκεκριμένη ιδεολογία πήρε τα πάνω της λόγω της τεχνολογίας, σε τέτοιον βαθμό που κατέστησε τις εταιρίες σχεδόν απαρχαιωμένες σε σχέση με αυτό που κάνουν. Κατέστησε σχεδόν άχρηστο το ραδιόφωνο. Και όλα αυτά λόγω του internet! Έχεις την απαραίτητη τεχνολογία για να μπορείς να ικανοποιείς το γούστο σου. Είναι σαν να λες «το ραδιόφωνο δεν είναι αυτό που πρέπει να είναι. Γι' αυτό θα γίνω μουσικός παραγωγός για τον εαυτό μου. Δεν θα μου επιβάλει κάποιος το τι θα ακούω. Θα το επιλέξω μόνος μου». Και πιστεύω πως αυτό άνοιξε ένα παράθυρο σε πολλές ευκαιρίες για καλλιτέχνες όπως εμείς. Στα '90s όταν οι Spock's Beard και οι The Flower Kings έβγαιναν στη σκηνή, απλά κάνανε αυτό που θέλανε και ο κόσμος από κάτω είχε τη δυνατότητα να πει «Μου αρέσει αυτό και θα το βάλω στην playlist μου. Ορίστε τι θα εισάγω στον κόσμο μου».

Λόγω της αλλαγής στην τεχνολογία και στον κόσμο και λόγω του τρόπου με τον οποίο ήρθαν αυτές οι αλλαγές, ο κόσμος του prog κατάφερε να ακμάσει! Πλέον έχουμε τις δικές μας κρουαζιέρες! Είναι κάτι το υπέροχο. Και ναι, ελπίζω να συνεχιστεί. Και ακόμα είναι υπό καθεστώς αλλαγής, γιατί βλέπουμε πολύ πιο νεαρό κοινό στις συναυλίες μας. Ειδικά σε μέρη όπως η Λατινική Αμερική, Ισπανία και Ιταλία. Είναι καταπληκτικό το πόσο νεαροί είναι κάποιοι από τους οπαδούς μας. Ακόμα είναι σε φάση που ανακαλύπτουν τον εαυτό τους. Υπάρχουν prog metal μπάντες όπως οι Haken και πριν από αυτούς οι Dream Theater που ήταν πρωτοπόροι σε αυτό το πράγμα. Υπάρχουν πολλές heavy μπάντες, με πραγματικά πιο βαριά προσέγγιση στα πράγματα. Το prog επηρέασε το metal και υπάρχουν πολλά ανερχόμενα πράγματα.

Οπότε, ναι, πιστεύω πως υπάρχει ένας καινούργιος κόσμος που έρχεται. Δεν πιστεύω απαραίτητα πως εμείς βρισκόμαστε στην κορυφή, αλλά σίγουρα μας θεωρώ σημαντικούς για τη σκηνή, γιατί ο Mike με τον Neal αθροιστικά έχουν κάνει σπουδαία πράγματα τα προηγούμενα χρόνια και από τα οποία αντλούμε ενέργεια.

Παράλληλα, ο κόσμος πάντα θα γουστάρει αυτά που θέλει. Μπορείς να κυκλοφορήσεις έναν δίσκο με κλανιές τον οποίο πιθανότατα θα αγοράσουν και μάλιστα ορισμένοι θα το λατρέψουν [σ.σ.: ο Billy γελάει]... είναι απλά ένας τρελός κόσμος αυτός που ζούμε...

  • SHARE
  • TWEET