Ανασκόπηση 2014: Thrash Metal

«Runnin' like a freight train on an iron rail»

Από τον Βαγγέλη Ευαγγελάτο, 18/12/2014 @ 11:31
Να 'μαστε και πάλι εδώ, λοιπόν, με μία ακόμη χρονιά να περνάει στην ιστορία, αφήνοντάς μας να μετράμε τα τεκταινόμενα στον χώρο του thrash metal με βασικό γνώμονα για άλλη μία φορά τον πλούτο του πρόσφατου παρελθόντος. Όντας από φύση του ένα είδος χωρίς μεγάλο χώρο για εξέλιξη, το ενδιαφέρον εστιάστηκε στα πιο κραταιά ονόματά του, ενώ το νέο αίμα δήλωσε και πάλι δυναμικά το «παρών», παρότι η κίνηση ήταν σχετικά πεσμένη συγκριτικά με προηγούμενες χρονιές. Περιεκτικά, τα πράγματα είχαν ως εξής:




♦ Seasons in the abyss ♦

Megadeth

1. Την αποχώρησή τους από τις τάξεις των Megadeth γνωστοποίησαν πρόσφατα οι Shawn Drover και Chris Broderick, και μάλιστα με διαφορά μόλις μίας μέρας. Ο ντράμερ και ο κιθαρίστας επικαλέστηκαν «προσωπικές καλλιτεχνικές διαφωνίες», αφήνοντας μετά από δέκα και εφτά χρόνια, αντίστοιχα, τους Dave Mustaine και Dave Ellefson, οι οποίοι πρόκειται να ξεκινήσουν να δουλεύουν πάνω στο νέο άλμπουμ της μπάντας με την έλευση της νέας χρονιάς.
2. Διπλή αποχώρηση όμως είχαμε νωρίτερα μέσα στη χρονιά και για τους Warbringer, αφού εκτός μπάντας βρίσκονται ο κιθαρίστας - ιδρυτικό μέλος John Laux και ο ντράμερ στους δύο τελευταίους δίσκους, Carlos Cruz. Τα εναπομείναντα μέλη, αφού αρχικά εξέφρασαν τις αμφιβολίες τους για το μέλλον του συγκροτήματος, βρίσκονται πλέον κοντά στην ανακοίνωση του νέου line-up τους.
3. Το 2014 όμως δεν αξιώθηκε να μας αποχαιρετίσει χωρίς θανάτους, με την πιο πρόσφατη απώλεια να αφορά στους Suicidal Tendencies και τον μπασίστα τους, Tim 'Rawbiz' Williams. Ο Williams επιτέλεσε μέλος των Αμερικανών από το 2011, συμμετέχοντας στον πιο πρόσφατο δίσκο τους, "13". Τα αίτια του θανάτου του, καθώς και η ηλικία του, δεν έχουν γίνει γνωστά.
4. Ανάλογη μοίρα είχε και ο πρώην ντράμερ των Lääz Rockit, Victor Agnello. Ως μουσικός συμμετείχε στα τέσσερα πρώτα άλμπουμ των πρωτοπόρων της σκηνής του Bay Area, λαμβάνοντας μέρος και στην επανένωση της μπάντας κατά την διετία 2005 - 2006, ενώ μετά την πρώτη αποχώρησή του από την μπάντα ακολούθησε καριέρα στην ιατρική. Ο Agnello ηττήθηκε από την λευχαιμία μετά από μονοετή μάχη, στην ηλικία των 50 ετών.
5. Στον ελαφρύτερο τομέα των ...ξεκατινιασμάτων, ξεχώρισε ο πόλεμος δηλώσεων που ξέσπασε μεταξύ των Βρετανών Onslaught και του Neil Turbin, μετά την απομάκρυνση του δεύτερου από τους παλαίμαχους thrashers. Ως κλασικός γυρολόγος, ο πρώην τραγουδιστής των Anthrax δεν κατάφερε να ολοκληρώσει την περιοδεία του ως frontman των Βρετανών, καθώς «δεν είχε μάθει τα τραγούδια», με τις επακόλουθες εκατέρωθεν δηλώσεις να φτάνουν μέχρι και σε απειλές εντός νομικού πλαισίου.



♦ A lesson in violence ♦

Exodus

1. Αξιοπρεπέστατη ήταν η επιστροφή των Exodus με τον δέκατο δίσκο τους. Το "Blood In, Blood Out" σφράγισε το τέλος της εποχής Rob Dukes στην μπάντα, με τον Steve 'Zetro' Souza να ξεκινά την τρίτη θητεία του στους Καλιφορνέζους «μπαμπάδες» του Bay Area. Ήχος που διατηρεί τους δεσμούς του με την τελευταία τους περίοδο, με την ημίσεια στροφή να γίνεται στο συνθετικό ύφος που αγγίζει σε σημεία εποχές "Tempo Of The Damned" και πίσω. Άξια αναφοράς -βεβαίως, βεβαίως- και η βαρύνουσα συμμετοχή του Kirk Hammett στο "Salt The Wound".
2. Σταθερή αξία σε επίπεδο παλαιμάχων αποτελούν εδώ και χρόνια οι Overkill, κάτι που επαλήθευσαν για ακόμη μια φορά με το "White Devil Armory". Μένοντας κοντά στα πρότυπα των τελευταίων της κυκλοφοριών -της γνωστής «παλιομοντέρνας» προσέγγισης δηλαδή- η πεντάδα από το New Jersey βάζει την σφραγίδα της σε μία ακόμη κορυφαίου επιπέδου κυκλοφορία. Με κομμάτια σαν τα "Armorist", "Bitter Pill" και "In The Name", οι Overkill επιδεικνύουν την άσβεστη όρεξή τους για thrash, με το μέλλον τους να φαντάζει ευοίωνο ακόμα και μετά από δεκαεφτά δίσκους...
3. Άλλη σταθερή αξία από κει... Tankard, μπύρες και riff οδοστρωτήρες! Δέκατος έκτος δίσκος το "R.I.B." και τίποτα δεν φαίνεται να έχει αλλάξει για τους Γερμανούς. Οι αμετανόητοι οπαδοί προσκυνούν χωρίς πολλά-πολλά, κάποιοι όμως θα πουν -και δικαιολογημένα- ότι κατά το παρελθόν τα έχουν καταφέρει και πολύ καλύτερα. Όπως και να 'χει, τιμή και δόξα μόνο και μόνο για την «ειλικρίνεια» της υπόθεσης, για ένα hangover που κρατάει 30 χρόνια τώρα!
4. Οι Rigor Mortis συμπεριλαμβάνονται στους «μεγάλους» του thrash λόγω της ιστορικότητάς τους, παρότι η δισκογραφική τους προσφορά μετράει μονοψήφιο αριθμό άλμπουμ ...και μάλλον θα σταματήσει εκεί. Λίγο πριν τον θάνατο του Mike Scaccia, οι Τεξανοί thrashers πρόλαβαν να ολοκληρώσουν τις ηχογραφήσεις της τρίτης τους δουλειάς, η οποία κυκλοφόρησε φέτος υπό τον τίτλο "Slaves To The Grave". Η αυθεντική σύνθεση φέρνει μαζί της και τον αυθεντικό ήχο, φυσικά τηρουμένων των αναλογιών και του κενού δεκατριών χρόνων που μεσολάβησε, και το συνολικό αποτέλεσμα εντυπωσιάζει ως μία από τις τιμιότερες επιστροφές στην ιστορία του thrash.
5. Κοντά τρεις δεκαετίες τώρα, οι Mekong Delta ακολουθούν την δική τους πορεία. Ο φετινός δέκατος δίσκος τους, "In A Mirror Darkly", δεν επιβεβαιώνει απλώς τον χαρακτηρισμό «μοναδικοί», αλλά προσθέτει επιπλέον προοδευτικότητα στις speed / thrash ρίζες τους. Τεχνικοί όσο και μελωδικοί, με την κλασική τους παιδεία σαν αφετηρία, το progressive thrash metal σαν διαδρομή και την Μουσική σαν προορισμό τους, οι Γερμανοί μπλέκουν ιδανικά όλες τις πτυχές του παρελθόντος τους και συνεχίζουν να αγνοούν επιδεικτικά το ενδεχόμενο κυκλοφορίας ενός κακού δίσκου...

Check also: Body Count - "Manslaughter", γιατί στο crossover κανείς δεν ραπάρει πιο αυθεντικά. / Flotsam And Jetsam - "No Place For Disgrace - 2014", γιατί υπάρχουν και επανηχογραφήσεις με ψυχή και ουσία.



♦ Wrecking crew ♦

The Haunted

1. Προ διετίας αποδεκατισμένοι, φέτος θριαμβευτές με την ριζική επιστροφή τους στις εποχές των "Made Me Do It" / "One Kill Wonder" / "rEVOLVEr". Στροφή 180 μοιρών, λοιπόν, για τους The Haunted, καθώς οι αμφιλεγόμενοι πειραματισμοί του "Unseen" δίνουν την θέση τους στην υποδειγματική επιθετικότητα του "Exit Wounds". Με τρία νέα μέλη στη σύνθεσή τους, οι Σουηδοί μοστράρουν την ικανότητά τους να παραμένουν ζωντανοί, ξεπερνώντας τις όποιες αντιξοότητες και κυκλοφορώντας μία ακόμη δουλειά αντάξια του παντοδύναμου παρελθόντος τους.
2. Ομοίως επάξια συνεχίζουν την πορεία τους και οι Kayser του «αδέκαστου» Spice, παραδίδοντας με το "Read Your Enemy" την τρίτη δισκάρα σε ίσο αριθμό κυκλοφοριών. Ο δίσκος -αν και ξεφεύγει αρκετά από τα αυστηρά πρότυπα του είδους- grooveάρει ακατάπαυστα, επενδύει στην απλότητα της δομής του και μας κολλάει στον τοίχο με την μελωδικότητά του, που κερδίζει έδαφος έναντι της ταχύτητας. Γενικώς επιβλητική επιστροφή για τους Σουηδούς μετά από ένα κενό οχτώ χρόνων.
3. Λόγοι για να γυρίσει ο 'Zetro' στους Exodus σίγουρα υπήρχαν πολλοί, αφορμή όμως για τον «επαναπατρισμό» του εικάζω ότι στάθηκε η κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ των Hatriot. Το project του frontman των Αμερικανών μπορεί να μην εκπλήσσει σε κανένα επίπεδο, όντας άκρως παραδοσιακό σε ύφος, ποιοτικά όμως το "Dawn Of The New Centurion" βάζει τα γυαλιά σε πολλούς επίδοξους συνεχιστές του κλασικού ήχου του Bay Area.
4. Από την ολοένα ανερχόμενη Ιβηρική χερσόνησο ξεχωρίσαμε για φέτος τους Καταλανούς Reek. Το ύφος του ντεμπούτου τους, "Necrogenesis", είναι μία πρώτης τάξεως σύντηξη της επιθετικότητας του αμερικάνικου thrash της Δυτικής Ακτής και του προοδευτικού τρόπου σκέψης, με τις συνθέσεις τους να χαρακτηρίζονται από υψηλή τεχνική κατάρτιση, ιδίως στα κιθαριστικά μέρη, και τις απολήξεις τους να τέμνουν πολλά και διάφορα μουσικά είδη. Φερέλπιδες όσο δεν πάει...
5. Μία ακόμη ευχάριστη έκπληξη συναντήσαμε και στην παρθενική ολοκληρωμένη δουλειά των Shrapnel, "The Virus Conspires". Από το Norwich της Αγγλίας ορμώμενη, η μπάντα «αγόρασε» πανάξια με τα δύο προηγηθέντα EP της εισιτήριο συνεργασίας με την Candlelight. Η εντυπωσιακή μείξη του thrash τους ενώνει επιτυχημένα τις δύο μεγάλες σχολές εκατέρωθεν του Ατλαντικού, με τους συσχετισμούς να γίνονται με τις σύγχρονες εκδοχές των κυριότερων εν ζωή εκπροσώπων τους. Τεχνικό, κάφρικο και γνήσια οργισμένο, το ντεμπούτο των Shrapnel είναι ένα έξοχο παράδειγμα σύγχρονου thrash χωρίς παρωπίδες.

Check also: Game Over - "Burst Into The Quiet", γιατί οι Ιταλοί προσφέρουν ολόσωστο Bay Area thrash, ανεβαίνοντας επίπεδο από το ντεμπούτο τους.



♦ Armies of Hell(as) ♦

Suicidal Angels

1. Όλοι ξέρουμε τι έχουν προσφέρει οι Suicidal Angels στην εγχώρια σκηνή, ωστόσο με το "Divide And Conquer" ο κορεσμός μοιάζει πιο ορατός από ποτέ. Ευτυχώς για την μπάντα, οι μικρές δόσεις διαφοροποίησης που εγχέονται στο υλικό του πέμπτου της δίσκου σώζουν εν τέλει την παρτίδα, με την old-schoolιά να αναζωογονείται μερικώς χάρις σε συνθέσεις όπως τα "Control The Twisted Mind" και "White Wizard". Σε γενικότερα πλαίσια, όμως, έχουμε να κάνουμε με μία δουλειά που βρίθει κοπανήματος αλλά στερείται πάθους...
2. Όταν πρόκειται για αρχέγονο, αγνό, αφτιασίδωτο thrash, πιστεύω ακράδαντα ότι η χώρα μας βρίσκεται σε κορυφαίο επίπεδο. Μία ακόμη απόδειξη αυτού αποτελούν και οι νεόκοποι Κρητικοί Menace, που με το φετινό ντεμπούτο τους καταθέτουν τα σέβη τους σε ιερά τέρατα -όπως οι Possessed, οι Razor, οι Exciter και οι Whiplash- με τον καλύτερο τρόπο. Καργάροντας το "Cosmic Conspiracy" με ταχύτητα, αδρεναλίνη και μανιασμένες επιδόσεις, η τετράδα από τα Χανιά δηλώνει ότι ήρθε για να μείνει.
3. Μένουμε στην παραδοσιακή πλευρά των πραγμάτων, όπου στις αρχές της χρονιάς συναντήσαμε την παρθενική δουλειά των Αθηναίων Fadom. Χωρίς μεγάλες πρωτοτυπίες σε ύφος, αλλά με έναν τραγουδιστή που ξεχωρίζει από μακριά ως το δυνατότερο όπλο τους και με επαγγελματική αντίληψη (με την θετικότερη των εννοιών), το περί ου ο λόγος "Pantophobia" κέρδισε αβίαστα τις εντυπώσεις, όντας ένα σύντομο, περιεκτικό και ουσιώδες ντεμπούτο. Ό,τι χρειάζεται ένα σωστό thrash άλμπουμ δηλαδή.
4. Επίσης πρωτοεμφανιζόμενοι, οι Χαλκιδέοι Limbo-X παρέδωσαν νωρίτερα φέτος το "Outburst". Με τάσεις έντονης grooveίλας και τους Pantera / Sepultura ως βασικές επιρροές τους, τα παλικάρια κοπανάνε ασταμάτητα στα 40 λεπτά του δίσκου, όπου οι thrash αφετηρίες τους απολήγουν πότε σε breakdown μπαντιλίκια μελωδικού hardcore και πότε σε grooveάτο -πλην σχετικά ανώδυνο- death metal. Η συνέχεια αναμένεται σίγουρα ενδιαφέρουσα, καθώς οι βάσεις είναι πέρα ως πέρα σωστές και το ύφος τους ξεφεύγει αρκετά από τα λοιπά εγχώρια προϊόντα.
5. Πίσω στα old-schoolίκια και στους πρωτευουσιάνους Chronosphere που, ενδιάμεσα της έντονης συναυλιακής τους δραστηριότητας, κυκλοφόρησαν το δεύτερο άλμπουμ τους, "Embracing Oblivion". Υπερηχητικό, καλογραμμένο και αφηνιασμένο από πλευράς εκτελέσεων, το υλικό τους επεκτείνεται σε death ακρότητες, αρκετά πέρα από την βασική επιρροή του Bay Area, οδεύοντας την μουσική τους στο επόμενο επίπεδο. Απλά, για να τα λέμε και όλα, λίγη περισσότερη ποικιλία θα ήταν καλοδεχούμενη, καθώς δεν ξεφεύγουν ιδιαίτερα από τα στενά όρια του underground.

Check also: P.T.O.M.A. - "Shit Into Existence", γιατί ο χαβαλές είναι πάντα καλοδεχούμενος στο thrash. / Hillbilly Revenge - "Hillbilly Revenge" (EP), γιατί το crossover των Δραμινών κλέβει τις εντυπώσεις στην παρθενική τους εμφάνιση.



♦ Beneath the remains ♦

Onkel Tom

1. Για κάποιον λόγο, ο γίγαντας Tom Angelripper συνεχίζει να δισκογραφεί μακριά απ' τους Sodom, ως «θείος». Το φετινό "H.E.L.D." είναι το έκτο δισκογραφικό του πόνημα υπό το όνομα Onkel Tom, αλλά πέρα από κάποιες διασκεδαστικές στιγμές δεν καταφέρνει να τραβήξει την προσοχή. Σαφώς και το thrash υπόβαθρό του δεν συναντάται εδώ παρά μόνο σε μικρή κλίμακα, αφού η πλειονότητα του υλικού χαρακτηρίζεται ως «τραγούδια για πιόμα», ωστόσο ακόμα κι έτσι το "H.E.L.D." αποβαίνει μάλλον αδιάφορο σαν άκουσμα.
2. Δεν είναι κακός δίσκος το "Ravenous Plague" ντε, μην βαράτε. Απλά, όπως και να το κάνουμε, οι Legion Of The Damned έχουν προσφέρει στο παρελθόν πολύ ανώτερα δείγματα γραφής. Είναι τέτοια και η φύση της μουσικής τους, με τα πολυ-επαναλαμβανόμενα ρυθμικά, που ένα απλά μέτριο riff μπορεί να καταστήσει ένα κομμάτι βαρετό, ή ένα γαμηστερό αλλά ξαναπαιγμένο απ' τους ίδιους μπορεί να αποβεί ανούσιο, γιατί το έχουμε ξανακούσει, και πάλι, ξανά, σε έναν παλιότερο δίσκο τους, πριν απ' αυτόν. Επανάληψη, σαν να λέμε.
3. Θα φανεί σαν να το αδικώ τώρα το δεύτερο άλμπουμ των Lost Society, και δεν το θέλω, γιατί το ευχαριστήθηκα πολύ όσο το άκουγα όταν κυκλοφόρησε. Σε σύγκριση με το περσινό ντεμπούτο των Φιλανδών, όμως, το "Terror Hungry" απλά δεν έχει το ίδιο καλά κομμάτια, που στην τελική είναι το άλφα και το ωμέγα για κάθε δίσκο στην ιστορία της μουσικής. Ίσως πιέστηκαν πολύ (Nuclear Blast γαρ), ίσως έχω γίνει κι εγώ λίγο γκρίνιας, αλλά η αλήθεια είναι ότι τέτοιοι δίσκοι ξεχνιούνται γρήγορα, όσο καλοφτιαγμένοι κι αν είναι.
4. Σαν να ξεχείλωσε το αστείο μ' αυτούς τους Austrian Death Machine, δεν βρίσκετε; Ok, συμπαθέστατο παιδί ο Tim, δεν μπορώ να πω... αλλά πόσο ασόβαρο parody crossover να αντέξει κανείς; Προφανώς και δεν μπορούμε να πάρουμε στα σοβαρά έναν δίσκο σαν το "Triple Brutal", που εξ ορισμού δεν διατίθεται να πάρει στα σοβαρά τον ίδιο του τον εαυτό, όμως η generic μουσική και το κακό χιούμορ του δεν μας επιτρέπουν να το πάρουμε ούτε καν στα αστεία...
5. Στον τομέα του αρχετυπικού αμερικάνικου speed, οι παλαίμαχοι Helstar επέστρεψαν αξιοπρεπώς με τον ένατο δίσκο τους. Στο "This Wicked Nest" οι Τεξανοί μπορεί να μην λαθεύουν σε κανέναν τομέα (συνθέσεις, εκτελέσεις, ύφος, παραγωγή), ωστόσο φαίνεται σαν να λείπει κάτι που θα έκανε τον δίσκο πιο αξιόμαχο σε σύγκριση με την πρότερη δισκογραφία τους. Αυτό το κάτι μάλλον είναι το πάθος, καθώς κατά το μεγαλύτερο μέρος του το υλικό των Αμερικανών καταλήγει κάπως επίπεδο.
  • SHARE
  • TWEET