Lost Society

Μπορεί να παραδιαφημίστηκαν την περασμένη χρονιά με το "Fast Loud Death", όντας οι πιο πρόσφατα «χαϊδεμένοι» νιούφηδες της Nuclear Blast, όμως οι Lost Society είναι στ' αλήθεια μία από τις πιο καλοστημένες, εμπορικά «to the point», αλλά και ταλαντούχες νέες thrash μπάντες. Φέτος οι νεαροί Φινλανδοί επιστρέφουν με το "Terror Hungry", σε ένα δεύτερο βήμα που δίνει την εντύπωση μιας ορθής επανάληψης του πρώτου τους.

Τουτέστιν, η πυξίδα τους παλαντζάρει κάπου μεταξύ του κλασικού thrash των Anthrax, Megadeth, Overkill και του crossover των S.O.D., Nuclear Assault, Municipal Waste, ενώ ο χαρακτήρας της μουσικής τους βγάζει αυτή την «ελαφρότητα» του νιάτου που ζει και αναπνέει για κοπάνημα. Φυσικά και όλα αυτά λογίζονται καθαρά ως προσόντα, ειδικά από τη στιγμή που εξυπηρετούν την εικόνα που θέλει να βγάλει η μπάντα, απλώς τα αναφέρω για να τονίσω την ύπαρξη ενός «ανώτατου ορίου». Δεν θα βρείτε ιδιαίτερο βάθος στο "Terror Hungry" - μόνο αγνό, διασκεδαστικό, πωρωτικό thrash.

Ο δίσκος «χώνει» δυνατά και αποτελεσματικά για 49 σερί λεπτά, με έναν σκασμό riff, άφθονα gang φωνητικά (απαραίτητα), αρκετή punkίλα, κι άλλα riff, εφηβικό χιούμορ, solo-ξεκαβλώματα, μερικά ακόμα riff, αφήνοντας φυσικά και μπόλικο χώρο για τα «mosh parts». Το headbanging είναι αυτοσκοπός και οι Lost Society δεν αποκλίνουν σε κανένα σημείο απ' αυτόν, με τις ταχύτητες να μην υποχωρούν για κανένα λόγο και τον δείκτη της ενέργειας να τερματίζει, αγγίζοντας τα φρενήρη επίπεδα του ντεμπούτου. Σε ένα πραγματικά ομοιογενές σύνολο, ξεχώρισα προσωπικά τα "Game Over", "Lethal Pleasure", "Mosh It Up" και το ομώνυμο, χωρίς ωστόσο κάποιο από τα υπόλοιπα να υστερεί πραγματικά.

Με δυο κουβέντες, είναι σαφές ότι το "Terror Hungry" αποτελεί ένα σταθερό δεύτερο σκαλοπάτι για τους Φινλανδούς, με το μοναδικό του παράπτωμα να συναντάται στην υφολογική του πανομοιότητα με τον προκάτοχό του. Στον εκτελεστικό τομέα οι τύποι βγάζουν μάτια, το thrash / crossover μείγμα τους είναι ανεπτυγμένο στην εντέλεια και γενικώς ολόσωστο, παρ' όλα αυτά όμως μένουν εμφανώς πίσω σε επίπεδα αυθεντικότητας και συνθετικής πρωτοτυπίας. Σαν συνολική εικόνα, αυτό που παραμένει αμφίβολο είναι εάν ο δίσκος -και κατ' επέκταση η μπάντα- θα έχει διάρκεια. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, καλό thrash μπορεί πλέον να βγαίνει πολύ συχνά, thrash δίσκοι με διαχρονική ποιότητα όμως όχι και τόσο...