Limbo-X

Για να είμαι ειλικρινής, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα παίρνοντας το παρόν άλμπουμ στα χέρια μου ήταν: «Να ένα πραγματικά άσχημο όνομα για metal μπάντα...». Το προσπέρασα γρήγορα βέβαια -γιατί αλίμονο αν κολλάμε σε τέτοια ασήμαντα- και πέρασα στο προκείμενο. Οι Limbo-X, λοιπόν, μας έρχονται από την Χαλκίδα, παίζουν ένα μείγμα μοντέρνου groove / thrash / hardcore και με το "Outburst" κάνουν το επίσημο ντεμπούτο τους στον χώρο.

Ομολογώ ότι το υλικό τους με εξέπληξε ευχάριστα και το έκανε άμεσα, αρχής γενομένης από το "Feel An Absence Everyday" που με άρπαξε απ' τα μούτρα με την grooveίλα και την πωρωτική αλληλουχία των riff του, κάτι που διατηρήθηκε και στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου. Αν έπρεπε να αναφέρω τους επικρατέστερους μέντορές τους, θα αρκούμουν στους Pantera και τα trademark καλούπια τους, αλλά και τους Sepultura της πιο «χοροπηδάδικης» περιόδου (από "Chaos A.D." και δώθε), πάνω στις αρχές των οποίων δομείται ο συνθετικός χαρακτήρας της μπάντας. Ισχυρή είναι και η παρουσία του ευρωπαϊκού στοιχείου (Haunted / Dew-Scented / HateSphere / Legion Of The Damned), κάτι που μας φέρνει πίσω στις Αμερικές και στους -πανταχού παρόντες και τα πάντα επηρεάζοντες- Slayer.

Εξίσου σημαντικό ρόλο στο ύφος των συνθέσεων παίζει η μεταβλητή του μελωδικού hardcore, με τις δομές τους να εμπλουτίζονται με βαρβάτα breakdown και εμφατικές μελωδίες που εξωθούν το "Outburst" από τις κατά βάση thrash αφετηρίες του. Ακολούθως, στις πιο κάφρικες απολήξεις της η μπάντα φλερτάρει με το death metal, κάτι που γίνεται εμφανέστερο ιδίως μέσω κάποιων ρυθμών και των επιμέρους επιδόσεων του τραγουδιστή τους. Στον τομέα των καθαρών / μελωδικών, ωστόσο, γιατί έχουν και τέτοια, υπάρχει μία πομπώδης «Iced Earthίλα» που με χάλασε κάπως, αν και οφείλω να παραδεχτώ ότι η ύπαρξή τους και μόνο συμβάλλει στην -υποτυπώδη έστω- διεύρυνση της ποικιλίας, κάτι που φυσικά είναι καλοδεχούμενο.

Σε γενικές γραμμές, δεν βρίσκω πολλά στραβά στο πρώτο ολοκληρωμένο οικοδόμημα των Limbo-X, πέρα από την κάπως αδύναμη προσωπικότητα των συνθέσεων και την ελαφρώς ομοιογενή τους φύση. Συνολικά, ο δίσκος παίζει μπάλα σε αξιοπρεπέστατα επίπεδα στο είδος του και γενικώς τα παλικάρια -παρόλο που δεν παίζουν την πιο πρωτότυπη μουσική που υπάρχει- το κάνουν παραπάνω από καλά, χωρίς να χωλαίνουν σημαντικά σε κανέναν τομέα. Ασφαλώς, το "Outburst" είναι μόνο η αρχή για τους Χαλκιδέους, και είναι μια αρχή που φανερώνει σημαντικές προοπτικές για μία εν δυνάμει ανοδική πορεία.