Ένα μοναδικό ηχητικό ντοκουμέντο από τις ιστορικές συναυλίες του Sun Ra στη Γαλλία, τον Αύγουστο του 1970. Ηχογραφημένες στο φουτουριστικό, φουσκωτό θέατρο του Hans Walter Müller. Οι εμφανίσεις αυτές ήταν μέρος του avant-garde φεστιβάλ "Nuits De La Fondation Maeght", υπό τη διεύθυνση του Francis Miroglio. Το αποτέλεσμα είναι ένας καταιγισμός κοσμικής ενέργειας, με το Arkestra να εκρήγνυται σε ένα σύμπαν από free jazz, πνευματικές τελετουργίες και διαγαλαξιακές ψυχεδελείες με μια περισσότερο avant-garde jazz υποψία. Η κυκλοφορία αυτή είναι η πιο πλήρης τεκμηρίωση αυτών των θρυλικών εμφανίσεων. Τριπλό βινύλιο με αποσπάσματα από τις συναυλίες της 3ης και 5ης Αυγούστου, συνοδευόμενα από πλούσιο βιβλίο 20 σελίδων με φωτογραφίες του Philippe Gras και συνεντεύξεις των Daniel & Jacqueline Caux. Το πακέτο ολοκληρώνεται με μια πιστή και συλλεκτική αντιγραφή του εντύπου προγράμματος του φεστιβάλ. Είναι μια επιβλητική ανασκαφή σε μια εποχή που η jazz ατένιζε τ’ άστρα, και ο Sun Ra ήταν ήδη εκεί.

Bandcamp

Δηλώνω μεγάλος φαν της μπάντας αυτής. Βγάζουν υπέροχους δίσκους. Να που βγάζουν και φανταστικά EP. Ίσως, τι ίσως, σίγουρα το καλύτερο EP για φέτος στον underground και ακραίο rock χώρο. Ξανά παραδίδουν μαθήματα σύγχρονου screamo. Είναι ένας δίσκος γεμάτος ένταση, λυρισμό και έναν παράξενο λυγμό μέσα από όλη τη βία του ήχου τους. Ναι κρατάνε crust βρομιά, αλλά έχουν και μια post-rock ατμόσφαιρα που ταιριάζει γάντι. Υπάρχουν σημεία που είναι αβάσταχτα βαριά και άλλα που ανοίγουν σαν μια ανάσα μέσα στην αποκαΐδια. Οι εναλλαγές ρυθμών και διαθέσεων είναι ασταμάτητες και σε κρατούν σε διαρκή εγρήγορση. Το χτίσιμο των κομματιών είναι πιο οργανικό από ποτέ, με τις μεταβάσεις από τη μελωδία στο χάος να γίνονται αβίαστα. Στιχουργικά, η αποδόμηση της ανθρώπινης ελπίδας είναι πανταχού παρούσα. Ένα ακόμα συγκλονιστικό βήμα για μια από τις πιο υποτιμημένες μπάντες του είδους. Τέσσερα κομμάτια από καθαρό, αχαλίνωτο πάθος και οργή. Δυναμικό και σπαρακτικό. Μακάρι να είχε κι άλλα, μακάρι να κρατούσε κι άλλο.

Bandcamp

Δηλωμένη η αγάπη μας για την υπέροχη κιθαρίστρια Hedvig Mollestad και δεδομένη η χαρά μας για το νέο, όγδοο παρακαλώ, άλμπουμ της με το trio της, έχοντας δίπλα της την Ellen Brakken στο μπάσο και τον Ivar Loe Bjørnstad στα τύμπανα. Το "Bees In The Bonnet" κινείται στα ίδια μονοπάτια με το εξαιρετικό "Ding Dong. You ’re Dead" του 2021, με το σχήμα να γεφυρώνει το jazz rock με στοιχεία από την hard rock και την ψυχεδελική σκηνή των 70s. Το "Bees In The Bonnet" είναι ενεργητικό και φασαριόζικο - σε σημεία φρενήρες - και συντάσσει γράμμα αγάπης προς τον Hendrix, τους Rush ("Golden Griffin") και το proto-metal ("See See Bop", "Itta"), περασμένο βέβαια μέσα από το jazz φίλτρο της Hedvig. Η δομή του άλμπουμ είναι κάπως αναμενόμενη, το rhythm section είναι ως επί το πλείστον συνοδευτικό κι η Mollestad επιχειρεί να χρωματίσει τις συνθέσεις μάλλον με ενέργεια παρά με υπερβολική τεχνική. Συνολικά το άλμπουμ είναι αναμενόμενα καλό - με το μελωδικό "Lamament" να κερδίζει τις εντυπώσεις - είναι όμως πια ολοφάνερο ότι οι σπουδαίες δουλειές της Mollestad έρχονται από τα πιο μεγάλα της σχήματα κι όχι από το trio. Εδώ απλώς θα ευχαριστηθείς έναν δίσκο που, ουσιαστικά, έχεις ξανακούσει, αν και η nordic του φινέτσα είναι πάντα γοητευτική.

Rune Grammofon

Είναι μια από τις μπάντες που προσδιόρισαν το είδος. Το "Saetia" ήταν δισκάρα. Από τότε έχω να τους ακούσω και φέτος έρχονται με τρία κομμάτια και ένα δεκάλεπτο EP που μυρίζει emo και post-hardcore αλλά κρατάει το screamo που έβγαζαν τότε.

Η επιστροφή μετά από δεκαετίες σιωπής, είναι ακριβώς όσο θορυβώδης και βασανιστική θα έπρεπε. Κομμάτια σπαραγμού, απελπισίας και κιθαριστικού χάους. Το "Tendrils" συνεχίζει σαν να μην πέρασε μια μέρα από το 1999 που χαθηκαν. Λιγότερο χαοτικό ίσως, αλλά με μεγαλύτερη βαρύτητα στο συναίσθημα και στη μελαγχολία. Τα φωνητικά, ακόμα πιο τσακισμένα και ακατέργαστα, σε κάνουν να νιώθεις ότι κάτι μέσα σου καταρρέει. Ηχοι που σε σπρώχνουν μακριά, ακόμα κι αν θες να μείνεις. Επιστροφή που αξίζει κάθε δευτερόλεπτο.

Spotify

Το προηγουμενο "Unsubscribe" είχε κάνει εντύπωση. Η μπάντα συνεχίζει να εξερευνά τα όρια της σύγχρονης jazz, ενσωματώνοντας στοιχεία από post-rock, ηλεκτρονική μουσική και αυτοσχεδιασμό, δημιουργώντας έναν ήχο που ισορροπεί ανάμεσα στην ένταση και τη μελαγχολία. Διατηρεί την αυτοσχεδιαστική και κινηματογραφική αίσθηση που χαρακτηρίζει το συγκρότημα, ενώ ταυτόχρονα ενσωματώνει φευγάτους ρυθμούς και synths, δημιουργώντας ένα ηχητικό τοπίο που είναι τόσο δυναμικό όσο και συναισθηματικά φορτισμένο. Έχει beats που σε βάζουν να κουνηθείς, έχει ατμόσφαιρες που σε κάνουν να σκεφτείς, κι όμως όλα είναι δεμένα, παιγμένα με ακρίβεια αλλά και με ψυχή. Προσφέρει μια βουτιά σε πιο σκοτεινά και ανήσυχα νερά, με ρυθμούς που πάλλονται και μια ξεκάθαρη διάθεση να σχολιάσει τον κόσμο όπως είναι. Σκατά. Ρεαλιστικά. Οχι όπως θα θέλαμε να είναι. Κι όμως, μέσα σ’ αυτή τη σκοτεινιά, παραμένει άψογα δουλεμένο, γεμάτο λεπτομέρεια, κρατώντας εκείνη την ιδιαίτερη ταυτότητα που έχει κάνει τους Πολωνούς ένα από τα πιο συναρπαστικά ονόματα στη νέα ευρωπαϊκή jazz.

Bandcamp

Σύμφωνα με το νέο αυτό αθηναϊκό trio, το τελευταίο party πρέπει να έχει τον rock ήχο των 90s - όχι, όχι αυτόν στην γυαλισμένη εκδοχή του αλλά τον άλλον, εκείνον τον βρώμικο και δηλητηριώδη underground αμερικάνικο ήχο που στάζει αλητεία. Το "Body Amusement" είναι το ντεμπούτο μιας instrumental μπάντας που καταθέτει τα σέβη της στο noise rock της Amphetamine Reptile, στο grunge, στο garage και στο punk, φτιάχνοντας ένα δικό της σφιχτό υβρίδιο. Εντελώς lo-fi λογική στην παραγωγή και στις εκτελέσεις, ένα χύμα rhythm section που στοχεύει μόνο στην ενέργεια και μια κιθάρα που οδηγεί τις συνθέσεις μέσα από γκαραζιάρικα riffs, feedbacks, ροκάδικα leads και διάσπαρτες κακοφωνίες. Στα 30+ λεπτά του άλμπουμ, οι Last Party παραδίδουν δέκα τραγούδια-δυναμιτάκια γεμάτα attitude και χωρίς την παραμικρή διάθεση να προσποιηθούν ότι είναι κάτι περισσότερο ή λιγότερο από αγνό, ευθύ, ελαφρώς παλιομοδίτικο rock n' roll που γενικώς doesn't give a fuck. Ότι κάποια τραγούδια τα λες και κομματάρες ("Soaked", "Unterlagen") πάω στοίχημα ότι δεν νοιάζει ούτε τους ίδιους. Το πάρτυ είναι σε κάποιο ύποπτο υπόγειο μα τα κορμιά φεγγοβολούν.

Bandcamp

Η συνεργασία των Al Cisneros (OM, Sleep) και David Eugene Edwards (Wovenhand, 16 Horsepower) αρχικά φάνηκε απροσδόκητη και ίσως αδύνατη. Drone ας πούμε doom metal και gothic country με εναλλακτική folk μοιάζουν ασύμβατα. Όμως, κάτω από την επιφάνεια, και οι δύο καλλιτέχνες έχουν μια κοινή τάση προς το μυστικιστικό, το πνευματικό και το εσωτερικό. Ο μίνι δίσκος, με δύο μόλις κομμάτια, αξιοποιεί αυτές τις πλευρές τους με τρόπο υποβλητικό και ειλικρινή και φέρνει μια americana ψυχεδελική rock (μπορεί και όχι) στο προσκήνιο. Το "Pillar Οf Fire" σε βυθίζει όντας υπνωτικό, επαναληπτικό, βαθιά εσωτερικό. Αντίστοιχα, το "Capernaum" είναι μια σκοτεινή προσευχή, φορτισμένη συναισθηματικά και λιτά ενορχηστρωμένη. Με μια μυρωδιά ανατολής. Ο δίσκος δεν ενώνει απλώς δύο διαφορετικούς ήχους, τους διασταυρώνει εκεί που συναντιούνται. Πίσω από την ψυχεδέλεια, πίσω από μια σιωπή, σε μια μυσταγωγία και στη θρησκευτική (με κάθε έννοια) ένταση. Το αποτέλεσμα είναι μια μικρή, αλλά ουσιαστική ακουστική αποκάλυψη. Πρόκειται για μουσική που μπορεί να μη φωνάζει, αλλά σιγοκαίει, καθηλωτική μέσα στην απλότητά της.

YouTube

Δεύτερο άλμπουμ για το ανεξάρτητο folk ντουέτο των Varo από το Δουβλίνο - πρόκειται για τις Lucie Azconaga και Consuelo Nerea Breschi - και βρισκόμαστε στον χώρο της παραδοσιακής ιρλανδικής folk με έμφαση στις μπαλάντες και στις υπέροχες φωνητικές πολυφωνίες, όχι πολύ μακριά από τις επίσης εξαιρετικές Landless. Οι Varo εδώ όμως εξασφαλίζουν την παρουσία «υψηλών» καλεσμένων από την αφρόκρεμα της σύγχρονης Irish folk (Lankum, Landless, Junior Brother, John Francis Flynn, Poor Creature, Niamh Bury, Lemoncello, κ.α) δημιουργώντας ένα άλμπουμ που κοιτάζει νοσταλγικά πίσω στον χρόνο, κρατώντας όμως κι ένα μοντέρνο twist - η παρουσία εξάλλου του John "Spud" Murphy στην παραγωγή το εγγυάται. Τα τραγούδια είναι “από τριάντα ως τριακοσίων ετών” κι είναι όλα όμορφα διασκευασμένα από τους Varo και τους καλεσμένους τους, με έξοχες φωνές κι ενορχηστρώσεις. Ξεχωρίζει το μαγικό “Green Grows The Laurel” με την παρουσία του εκπληκτικού John Francis Flynn, σε ένα πανδημικό άλμπουμ που διαθέτει γενικώς ατμοσφαιρικούς και γλυκούς τόνους.

Bandcamp

Καιρό είχαμε να ακούσουμε νέα των Vader, με τους Πολωνούς death thrashers να διανύουν μια παρατεταμένη περίοδο συνθετικής σιωπής από το 2020 κι έπειτα. Ενθυμούμενοι το "Solitude In Madness" εκείνης της χρονιάς - και την old school παρουσίαση του Γιάννη Δούκα - οι Vader γέμισαν την πενταετία με live κυκλοφορίες, φτάνοντας στο σήμερα με όχι ιδιαίτερες διαφοροποιήσεις.

Έτσι, το "Humanihility" φαντάζει μια πρόγευση για το τι πρόκειται να επακολουθήσει, όντας ένα EP τριών νέων κομματιών, στο γνωστό thrash-o-death ύφος τους. Εκ των τριών, το δίλεπτο "Rampage" φαντάζει το πιο συνεκτικό και καταιγιστικό, με όμορφα leads να το οδηγούν στην ολοκλήρωση, ενώ το "Unbending" στέκει πιο mid-tempo και στακάτο, αν και όχι κάτι το ιδιαίτερο παρά τις ατμοσφαιρικές του δυναμικές. Από την άλλη, το εναρκτήριο "Genocide Designed" βασίζεται σε αναμενόμενες νόρμες και ανεβάζει τους παλμούς, προσφέροντας το trademark ξυλίκι που είναι συνώνυμο με τους βετεράνους Πολωνούς.

Για να ζεστάνουν τις μηχανές και να έχουν κάτι νέο να παρουσιάσουν στις επερχόμενες καλοκαιρινές τους εμφανίσεις, αυτή η κυκλοφορία επιτελεί επαρκώς το σκοπό της. Για κάτι περισσότερο, ούτε λόγος, αν και πιθανότατα θα έχουμε δισκογραφικά νεότερα τους αρκετά σύντομα, οπότε τότε θα έχουμε να πούμε κι αρκετά περισσότερα για την περίπτωση τους.

Πάει ένας χρόνος και κάτι που έγραφα για την τελευταία δισκάρα της Βρετανίδας μουσικού, Keeley Forsyth, το σπαρακτικό "The Hollow". Ώρα, λοιπόν, να την θυμηθούμε, διότι έχουμε στα χέρια μας μία ακόμη ιδιαίτερη κυκλοφορία απ’ την αοιδό, μία ακόμη πιο απογυμνωμένη και to-the-point πρόταση απ’ όσο ήδη είναι η μουσική της Forsyth, που ως επί το πλείστον επικεντρώνεται στην επιβλητική φωνή της. Η συνεργασία της με τον μουσικό Matthew Bourne, με τον οποίο συν-έγραψε το ντεμπούτο της "Debris", ξανάρχεται στο επίκεντρο, με έξι κομμάτια που αποτελούνται κυρίως από φωνή και πιάνο. Να υποθέσω, μόνο πως το συμβολικό - και αισθητικά απολαυστικό - cover του δίσκου, θα μπορούσε να ερμηνευθεί και ως συμβολισμός για το πώς η Forsyth αισθάνθηκε να βρίσκει τα μουσικά της πατήματα με την βοήθεια του Bourne.

Τα είκοσι λεπτά θα περάσουν σε κατάσταση διαλογισμού και περισυλλογής. Δεν υπάρχουν ιδιαίτερες κορυφώσεις, περισσότερο ποίηση και φωνητικές χορδές που πάλλονται σαν ρυτιδώσεις στην επιφάνεια μίας κρύας λίμνης. Στο "Rain" ίσως κάτι ζεσταίνεται, γλυκαίνει, αλλά όχι για πολύ. Το "Anxiety" όνομα και πράγμα, πιο ανήσυχο, δεν θα επιλυθεί ποτέ. Το "Hand To Mouth" δεν είναι κάποια σπουδαία δήλωση, όμως είναι αυθεντική και ξεχωριστή. Αν σ’ αρέσει, μπορείς να δοκιμάσεις και το piano ep της Otay:onii, "True Faith Ain’t Blind".

Bandcamp | Spotify

Στα 88 του, ο Γκανέζος Ebo Taylor κάνει το πρώτο του ταξίδι στις ΗΠΑ και ενώνεται με τους Adrian και Ali Shaheed για ένα άλμπουμ που ακούγεται σαν να βγήκε από τα πιο μεθυσμένα στούντιο της Γκάνα των 70s. Το "Jazz Is Dead 22" είναι γεμάτο fuzz κιθάρες, πολυρυθμικά grooves και εκείνη τη βαθιά, πνευματική ενέργεια που πάντα χαρακτήριζε τον Ebo. Σαξόφωνα, τρομπονια, τρομπετες, φλάουτο. Οι πνευστές γραμμές στροβιλίζονται, τα φωνητικά από γκανέζικο ensemble σε σηκώνουν απ’ τη γη και τα τύμπανα χτίζουν ένα ασταμάτητο σώμα που καλεί σε τελετουργικό χορό. Ο Ebo δεν μιλάει μόνο για την αγάπη και την πίστη. Με φωνή γεμάτη ηλικιακή σοφία και νεανική φλόγα, μας θυμίζει γιατί το afrobeat είναι πολιτισμός. Και γιατί η ψυχή του δεν πεθαίνει ποτέ. Είναι ξεκάθαρα ότι καλύτερο ακούσεις στο είδος αυτό φέτος. Η συνεργασία αυτή δεν είναι φόρος τιμής. Είναι μια γιορτή. Ζωντανή, συγκινητική, αναγκαία.

Bandcamp

Στο τέταρτο του άλμπουμ, το σχήμα της σαξοφωνίστριας Silke Eberhard έχει πια μετεξελιχθεί από ένα απλό κουαρτέτο πνευστών, σε μια καλολαδωμένη avant-jazz μηχανή δέκα μουσικών και άπειρων ηχοχρωμάτων. Συνεπώς, η βουτιά στον μικρόκοσμο που επιχειρείται στο "Amoeba's Dance" έχει πολλά εκφραστικά όπλα κι εναλλαγές, από τις παρυφές της free jazz σε παιχνιδιάρικα, εικονοκλαστικά θέματα κι από τεχνικές ακροβασίες σε διαχρονικές soft jazz μελωδίες. Όπως μαρτυρά και το ευφυολόγημα του ονόματος τους, η μπάντα σε πολλές στιγμές μοιάζει να αποτίνει φόρο τιμής στην avant-garde jazz του Eric Dolphy, όμως έχουν και τα ολόδικα τους χαρίσματα: το "Amoeba's Dance" είναι δημιουργικό, φινετσάτο, ευφάνταστο, ρευστό, γεμάτο πληροφορία αλλά και χωρίς να χάνει την σχεδόν θεατρική του δομή. Στο κέντρο, το σαξόφωνο της Eberhard στέκει σαν ο αόρατος σκηνοθέτης ενός έργου με γνήσια αύρα Βερολίνου.

Bandcamp