Σίσσυ Δουτσίου

Η σχέση μου με το spoken word είναι αλλοπρόσαλλη: ξεκινά απ’ το "Κενό" των Jolly Roger, περνάει λίγο απ’ την Akua Naru, φυσικά απ’ το "Perfect Life" και τους λοιπούς πειραματισμούς του Steven Wilson (είπαμε, prog), τους Ulver του "Themes from William Blake’s…", ύστερα απ’ τον Baxter Dury και τον Π.Ι.Ε.Β., και καταλήγει σε live των Ξέφρενο Αερόστατο και ακουστικές παραστάσεις των Scarmi. Λίγα πράγματα, ανάκατα μεταξύ τους, διαφορετικές μουσικές, ύφη, κατευθύνσεις, που όμως με κράτησαν σε μία εγρήγορση για ένα είδος με χαμελαιοντικές ικανότητες, και τρομερό εύρος εκφράσεων. Με κράχτη ένα πανέμορφο εξώφυλλο (δώσε μου λουλούδια και πάρε μου την ψυχή), το μουσικό ντεμπούτο της Σίσσυς Δουτσίου κέντρισε την περιέργειά μου, κι αν τσίμπησα για το περιτύλιγμα, έμεινα για το περιεχόμενο.

Η Δουτσίου έχει καταξιωθεί μέσα από ποιητικές συλλογές και διηγήματά, ως ηθοποιός, και ως spoken word artist, με ένα βιογραφικό που φέρνει ίλιγγο. Η πρώτη της μουσική προσπάθεια, συνεπώς, φέρει όλη την μακρόχρονη εμπειρία, την ζύμωσή της στον ποιητικό λόγο, τη χρήση της φωνής, αλλά και την πολιτική τοποθέτηση. Με λίγα λόγια, το "Προσβολή Δημοσίας Αιδούς" είναι ακριβώς το άλμπουμ που θα περίμενες από μία ήδη φτασμένη καλλιτέχνιδα, η οποία βρίσκει ένα dream team συνεργατών: τον darkwave μουσικό Blakaut (με νέο δίσκο προσφάτως), τον Δημήτρη Κουφουδάκη (ο ένας εκ των δύο Fer De Lance – όχι των μεταλλάδων, των άλλων), τον Αθηναίο electronic παραγωγό Biomass, και τους Καναδούς Orphx. O μοναδικός συντελεστής για τον οποίο δεν μπόρεσα να βρω πληροφορίες είναι ο μυστηριώδης Van Fog.

Με τίτλο δανεισμένο από ποιητική συλλογή της, το "Προσβολή Δημοσίας Αιδούς" πρόκειται για έναν δίσκο που ξεδιπλώνει σκέψεις, εικόνες, και συναισθήματα με οκτώ κομμάτια. Το "Νέκταρ" αποτελεί ιδανική αρχή, αφού δίνουν τον τόνο με ένα σταθερό beat και εικόνες από ζωές θολές, φευγαλέες, παλλόμενες. Μπορώ να χρησιμοποιήσω πολλά επίθετα, αλλά ας γλιτώσουμε τις λεξιλογικές μου υπερβολές – οι στίχοι της τα λένε όλα. Η EDM του "Αθήνα", παρ’ όλο που δεν ξεμακραίνει πολύ απ’ το προηγούμενο, ανεβάζει την πίεση, και μπορούμε να πούμε ότι είναι κάπως δίδυμα τραγούδια.

Με το "Ω! Κράτος", η industrial ηλεκτρονική μουσική έρχεται να συνταιριάξει στην αναρχική καταγγελία της Δουτσίου, που φαίνεται να υιοθετεί ένα ύφος αρχαίας τραγωδίας. Το post-punk τράβηγμα του "Θέλω Να Μάθω Να Σ’ Αγαπώ" είναι η στιγμή που η Δούτσιου θα δοκιμάσει να λυθεί απ’ τις κλωστές του spoken word kαι να γείρει πιο πολύ στο τραγούδι. Το "Ηρωίνη" – με μία αναφορά στον Μενέλαο Λουντέμη που ενέπνευσε και τον υπότιτλο της παρουσίασης – και το "Ισόβια" μπορούν να πυροδοτήσουν συζητήσεις επί συζητήσεων για τους στίχους τους, ενώ η ηλεκτρονική μουσική τα καθιστά ιδανικό soundtrack για αστικές περιδιαβάσεις.

Κρατάω δύο κομμάτια για το τέλος. Το σκοτεινό και γωνιώδες "Άνευ Ορίων – Άνευ Όρων" είναι ίσως ένα απ’ τα αγαπημένα μου κομμάτια για φέτος, μία ριζοσπαστική καταγγελία στον συντηρητισμό, μία Διονυσιακή γιορτή στο σώμα και τις απολαύσεις, και καταλήγει σε μία Μαιναδική προσευχή με οργασμική κορύφωση. Το δε "Προσβολή Δημοσίας Αιδούς", το ομώνυμο κομμάτι που κλείνει το δίσκο, είναι από εκείνα τα εφιαλτικά έργα τέχνης που δεν μπορείς να τα ακούσεις ξανά και ξανά, αλλά δεν πειράζει, αφού σ’ έχει στιγματίσει ανεπανόρθωτα ακόμη και μ’ ένα άκουσμα. Είναι ένα βίαιο κομμάτι, που καθοδηγείται ισόποσα απ’ την ερμηνεία της Δουτσίου και το θαλερό του beat, μία εξιστόρηση που παραπέμπει στην ωμή σκληράδα του "Caligula" της Lingua Ignota.

Δυσκολεύομαι να είμαι παραστατικός και εκφραστικός ως προς τον ενθουσιασμό μου για το άλμπουμ της Δουτσίου. Ήρθε σε μία στιγμή και καθάρισε τον θόρυβο στο κεφάλι μου, οργάνωσε σκέψεις και συναισθήματα, άνοιξε αιφνιδιαστικά πόρτες και αναπαραστάσεις, και έκανε μέσα μου να ανθίσουν στο κάπως άνισο τοπίο της φετινής μουσικής παραγωγής οι ελπίδες πως η τέχνη δεν βράζει μόνο εκεί έξω, σ’ αυτούς τους ψυχρούς καιρούς, μα ζεματάει. Πρόκειται για έναν δίσκο που δυναμιτίζει συμβάσεις, διαμαρτύρεται, παρασέρνει, ερωτοτροπεί, και αγριεύει με τις τρίχες σηκωμένες. Ναι, με τέτοια αποστομωτικά άλμπουμ, δεν πα να ‘χει τον πιο σκληρό χειμώνα, οι αμυγδαλιές θ’ ανθίσουν και φέτος, και θ’ ανθίζουν πάντα. Άνευ όρων, και άνευ ορίων, δεν τα ‘παμε;

Bandcamp | Spotify