Nalyssa Green

Ταξίδι Αστρικό

Inner Ear (2020)
Από τον Μάνο Πατεράκη, 02/02/2021
​Ένα περιπαιχτικό όνειρο μικρού κοριτσιού που εκτυλίσσεται στα αστέρια, όπως μπορεί να τα φανταστεί κανείς από τα στενά της αστικής Ελλάδας
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Στην εκπνοή του βάναυσου 2020, η Nalyssa Green κοιτάζει ψηλά στα άστρα και τοποθετεί το νου της σε κόσμους ονειρικούς, οι οποίοι, ως είναι φυσικό, ουδέποτε ξεφεύγουν από το άκρως ανθρώπινο πρίσμα του δημιουργού, τις ανησυχίες και τα συναισθήματά του. Πρόκειται για μια κυκλοφορία που θα μνημονεύεται στην εγχώρια παραγωγή. Μια σθεναρή απόδειξη πως αυτό που έψαχνε η Nalyssa Green, το βρήκε στο «Μπλουμ» και ορίζει πια την ταυτότητά της στο μουσικό στερέωμα. Ως τέτοια, έχει αποκτήσει λόγο ύπαρξης και μια εμφατική καλλιτεχνική οντότητα που αξίζει τον σεβασμό μας.

Τι συνέβη στο «Μπλουμ», ρωτάτε; Πίσω στο 2018 και έπειτα από δισκογραφική απουσία έξι ετών, η Nalyssa Green επαναπροσδιόρισε τον ήχο της, μετέφρασε τον στίχο της στη γλώσσα που διαβάζετε εγκαταλείποντας τα αγγλικά και συνεργάστηκε με τους Βασίλη Ντοκάκη/Λευτέρη Βολάνη των post-rockers No Clear Mind στην υλοποίηση των ιδεών της. Το αποτέλεσμα ήταν, στις καλύτερες στιγμές του, τουλάχιστον συγκινητικό και έστρεψε δικαίως πολλά βλέμματα πραγματικών μουσικόφιλων (και όχι δορυφόρων της ελληνικής σκηνής) προς το μέρος της.

Στο «Ταξίδι Αστρικό», η συνταγή είναι η ίδια, μα πιο εξελιγμένη, πιο δομημένη, πιο ξεκάθαρη. Και ως εκ τούτου, όχι μόνο ισοφαρίστηκε η καλλιτεχνική επιτυχία του προκατόχου, μα φανερώθηκαν και κάποιες καινούργιες πτυχές. Η έντονη εικονοπλασία εξωφύλλου και τίτλου δίνει πλαίσιο στο μουσικό αποτέλεσμα. Δεν υπάρχει συγκεκριμένο concept που ακολουθείται – το δελτίο τύπου μιλάει ποιητικά για μία ηρωίδα που ενσαρκώνει αμέτρητες ηρωίδες του χθες και του σήμερα, από τη γυναίκα της διπλανής πόρτας ως την Τίνκερμπελ και την Οφηλία. Ωστόσο, η αύρα όλου του άλμπουμ μοιάζει να έχει μια πολύ συγκεκριμένη συνοχή. Αυτή αποκαλύπτεται στα «Αυτοί Οι Άνθρωποι» και «Μπλε Τροχιά», όπου η προβληματισμένη ελληνική αστική αισθητική κάνει την είσοδό της στην ντελικάτη, γάργαρη, αθώα space pop που κυριαρχεί.

Η μίνιμαλ ενορχήστρωση χτίζει το υπόβαθρο με θέρεμιν και πλήκτρα, δίνοντας βάθος στις απογυμνωμένες ιδέες ενός αθώου κοριτσιού, μιας ταλαιπωρημένης γυναίκας, ενός ερωτευμένου ανθρώπου. Όταν εισέρχονται παραδοσιακά φολκόρ στοιχεία, ο τρόπος δεν είναι άσχημα έντεχνος, μα διακριτικά ειλικρινής. Το μπουζούκι στην εξαίρετη ωδή στον ωχαδερφισμό του «Ναι Μεν Αλλά Δεν» απογειώνει το αποτέλεσμα δίχως να του κρύβει τα αστέρια. Την «Μπλε Τροχιά», που χρησιμοποιεί την πιο κοινότοπη μορφή, δεν τη φαντάζεσαι στα ραδιοκύματα, μα σε σινεφίλ ταινία Έλληνα σκηνοθέτη.

Όλα αυτά, βέβαια, για να καταλήξουμε πως η πλέον μεγάλη στιγμή του δίσκου είναι και η λιγότερο φορτωμένη, η φαινομενικά πιο φτωχή. Τα «Κοράλλια», μια μπαλάντα γεμάτη παράπονο, κατάθλιψη και ένα στοιχειωτικό αίσθημα μη-λύτρωσης από τις ανθρώπινες σχέσεις, κρύβουν μέσα τους όλη την αφοπλιστική ομορφιά που επιδιώκει να εξωτερικεύσει η Nalyssa Green.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET