Crippling Alcoholism

"David Bowie in hell". Με αυτή την πρόταση μας περιέγραφαν την μουσική, τη διάθεση και το όραμά που είχαν οι Crippling Alcoholism, κατά την κυκλοφορία του περσινού, δεύτερου τους album  "With Love From A Padded Room". Με μια τέτοια βαρύγδουπη και βλάσφημη ατάκα, δεν περνάς απαρατήρητος (ειδικά αν είσαι fan του ημίθεου) και σε συνδυασμό με το (ίσως πιο αγαπημένο μου για το 2024) απολύτως εφιαλτικό εξώφυλλο, το πάτημα στο play ήταν sold out από την πρώτη ματιά. Το αποτέλεσμα ήταν μια από τις πιο ιδιαίτερες κυκλοφορίες της περσινής χρονιάς, ένα μαγικό πάντρεμα noise rock, gothic rock και darkwave με τσαμπουκά και αλητεία που χωρίς την άγνοια του κινδύνου, δεν θα ήταν τόσο επιτυχημένο. Και οι CA είχαν περίσσεια.

Ενάμιση χρόνο μετά, η παρέα από τη Βοστώνη επιστρέφει με την τρίτη κατάθεση "Camgirl" και η αλήθεια είναι πως με κατέλαβε εξαπίνης, αφού δεν περίμενα να δω νέα χνάρια τόσο σύντομα, πόσο μάλλον μια ολοκληρωμένη δουλειά δεκαπέντε (!) νέων τραγουδιών διάρκειας 64 λεπτών. Το ροζ, σίγουρα όχι τόσο εφιαλτικό αλλά απόλυτα διεστραμμένο εξώφυλλο θα μπορούσε να είναι επίσης αποτρεπτικός παράγοντας για άμεση κατάδυση στις νέες περιπέτειες τους, αλλά πως μπορεί να αρνηθείς στο υποσυνείδητό σου να μείνει μακριά από τους καλλιτέχνες που έστειλαν τον Bowie στην κόλαση;

Το "Camgirl" εισάγει ακόμα περισσότερα στοιχεία στην μουσική των CA. Πέρα από το σκοτάδι του noise, goth και darkwave του "With Love…", εδώ είναι εμφανή πιο pop, electro-pop, industrial στοιχεία, με το noise στοιχείο να κυριαρχεί στην παραγωγή και στα ξεσπάσματα που αλλοιώνουν και διαστρεβλώνουν κάθε όμορφη, γλυκιά μελωδία που μπορεί να υπάρχει σε κάθε τραγούδι. Βέβαια, η αλήτικη μαγεία και η διαστροφική έμπνευση της παρέας φαίνεται να είναι στο peak της, αφού σχεδόν κάθε τραγούδι θα μπορούσε να είναι hit σε ένα παράλληλο σύμπαν, ή ακόμα και σε αυτό, αν αυτό είχαν επιλέξει οι ίδιοι πριν το ντύσουν στο νοσηρό κουστούμι που τελικά διαλέγουν για να αποδομήσουν περίτεχνα αυτό που έχτισαν και μας πέταξαν απροειδοποίητα στη μούρη.

Τα μπάσα, βρώμικα φωνητικά του Tony Castrato (που είμαι απολύτως σίγουρος ότι διάλεξε αυτό το ψευδώνυμο τρολάροντας, αφού οι χορδές του είναι ακριβώς το αντίθετο) είναι και πάλι πρωταγωνιστικά σε αυτό το ζοφερό ταξίδι, ένα όργανο ζωτικής σημασίας για τους CA, το σήμα κατατεθέν τους. Ο Tony έχει έναν μοναδικό τρόπο, όχι απλά να φτύνει τους άρρωστους στίχους του, αλλά να σου ψιθυρίζει ταυτόχρονα και σε δεύτερο επίπεδο, υποσυνείδητα και ασυνείδητα, ακόμα πιο αρρωστημένες εικόνες από αυτές που σου χτίζουν οι στίχοι που (νομίζεις πως) ακούς και διαβάζεις.

Το στιχουργικό concept του "Camgirl" εξερευνά κάθε σκοτεινή, ζοφερή, νοσηρή και διεστραμμένη γωνία του ανθρώπινου μυαλού, σε σχεδόν εγκληματικά όρια. Στο "Mr. Sentimental", ο Castrato μας εξηγεί πως ό,τι κάνει, το κάνει για χάρη της μάνας του σαν άλλος Ed Gein ("It’s all for Mom, yeah everything I’ve done, it’s all so other men won’t have her ~ you shouldn’t be down here, prying eyes often end up envying the blind and the gossiping wives are always the first to die"), ενώ στο "Pay Pigs" σκιαγραφεί τις αρρωστημένες ορέξεις που "καθώς πρέπει" οικογενειάρχες βρίσκουν τρόπους να ικανοποιούν ("If film is a narcotic, then snuff is psychedelic ~ my daughter came home crying after school, she locked herself in her pink Barbie room and she said, "Daddy, did you know they used to use the weak for food?" I said, "Sweetie, we still do"). Απολύτως σημερινά και σύγχρονα θεματα, όπως το OnlyFans ("screentime") και η online πληρωμένη λαγνεία ("CAMGIRL"), δεν ξεφεύγουν από το στόχαστρο της μπάντας: η λίστα των κρυφών ανθρώπινων συνηθειών και δραστηριοτήτων είναι μεγάλη και τα πάντα σχεδόν καυτηριάζονται σε κάθε μια από τις δεκαπέντε μικρές ιστορίες, με λιγοστό φως και ελάχιστη ελπίδα να υπάρχει σε κάποιες από αυτές.

Κάτω από τη λασπωμένη παραγωγή που οι CA έχουν εσκεμμένα επιλέξει, το noise υπόβαθρο, τον τρόμο που προκαλεί το concept τους και την αρρώστια της εκφοράς της τέχνης τους, οι μελωδίες αγγίζουν συναισθήματα και ταξιδεύουν (το υπέροχο "Pretty In Pink" είναι Barry White από την κόλαση, ενώ το τελειώμα του "Saran Wrapped Cash" φέρνει στο μυαλό τις ενορχηστρώσεις του Craig Armstrong), ενώ άλλα είναι γενημμένα dance hits: προσπάθησε να αντισταθείς στο "LADIES' NIGHT" ή την electro-pop του "bedrot" ("A monster, baby I’m a monster, I’m a god damn monster, I fucking hate the way I look") που φέρνει στο μυαλό τους B-Movie αν έπαιζαν ζωντανά σε κάποια σκηνή του Hellraiser. Το μόνο αρνητικό που μπορώ εύκολα να βρω στο "Camgirl", είναι η διάρκεια, η οποία με μόλις τρία τραγούδια και περίπου δώδεκα λεπτά λιγότερα, θα αποκάλυπτε ένα κατάμαυρο, σάπιο αριστούργημα κάτω από το ροζ περιτύλιγμα.

Δεν έχω καταλάβει αν οι Crippling Alocholism τρολάρουν, αν έχουν επίγνωση του πόσο μοναδικοί είναι, αν θυμούνται τι έχουν δημιουργήσει την επόμενη μέρα, αν είναι καλλιτεχνικές ευφυΐες έτοιμες να ανακαλυφθούν, αν είναι serial killers στον ελεύθερό τους χρόνο ή nerds που παίζουν με έννοιες και συναισθήματα - και ούτε με νοιάζει να μάθω. Ξέρω μόνο ότι είναι φαινόμενο και η μουσική ιστορία έχει ήδη μια θέση για αυτούς (στην κόλαση) και ότι το "Camgirl" είναι ιός, "contagious as fuck" που θα έλεγαν και οι ίδιοι, μια πανέμορφη διαταραχή με μακροχρόνιες συνέπειες που δεν θέλεις να εξαφανιστούν.

Bandcamp